Mijn eerste avond in Jeruzalem zat ik om de hoek van het gebouw van de Notre dame, waar een gratis tentoonstelling was van :'The shroud of Turin". Ik kan het je nog niet goed vertellen wat het precies is. Het is in ieder geval een soort afdruk of wonderlijke print van de linnen doek waarin Jezus omwikkeld is na Zijn sterven en waar precies alle markeringen als bloedsporen in te vinden zijn die kloppen met Zijn kruisdood. De wonden aan Zijn hoofd, zijn kapot gereten rug, de wonden van zijn voeten en handen enzovoort.
Ik stapte het mooie gebouw binnen en vond mezelf er wonderlijk genoeg alleen. Ik kon alles langslopen en bekijken.
Het was vreselijk. De expositie was prachtig gemaakt, het enorme langgerekte doek in de breedte was gruwelijk echt, maar het was te erg.
Ik zag de martelwerktuigen, de pinnen die ze gebruikten om door je handen en voeten te slaan, een voorbeeld van een doornenkroon en de gesel voor je rug. Ik houd van stof, ik houd enorm van stof dus deze expositie kwam te erg bij me naar binnen. De tranen stroomden over mijn wangen en ik huilde: " Waarom Heer moest het zó erg zijn?"
Ik liep daar alleen in de verschillende zalen met alle uitleggen die ik niet kon lezen vanwege geen energie en te weinig tijd, en ik voelde hoe of het te groot is voor mijn hart. Mijn hart kan het niet bevatten wat God voor mij gedaan heeft. Het is een ijdele poging om het erin te willen proppen. Hij is God. Ik loop aan de rand van een historische gebeurtenis die zo enorm veel gewicht, diepte en gigantisch diep lijden in zich heeft dat het niet in een mensenhart past. Ik weet alleen dat ik huil om Mijn Jezus, die het ergste van het ergste heeft moeten ondergaan en mijn eigen zelfzuchtige hart voelt zo enorm klein en ver van Zijn grote diepe liefdeshart vandaan.
Ik voel me verslagen en alleen en ik rouw om het te grote leed, displayed zeggen ze dan, tentoongesteld, zomaar hier in een mooi gebouw op een hoek in Jeruzalem, te bezichtigen maar ik loop hier alleen.
Ik kan niet zomaar de stad in gaan om iets te eten. Wat doe je na zo'n bezoek? Wat kun je er mee?
Ik ga weer het gebouw van de Notre Dame binnen met de mooie toiletten waar ik me zo welkom voelde ontvangen. Ik ga een kop dure koffie drinken in het restaurant. Ik zit er stil alleen en de serveerster brengt het dure glas op een schoteltje. Ik zit er naakt voor Gods ogen met niets te verbergen. Dit is mijn menselijke reactie, op een stille plek wat troostends drinken, de beelden voor altijd geabsorbeerd en u alleen mijn stilte kunnen aanbieden en al mijn aangedaan zijn bij u neerleggen.
Uiteindelijk sta ik op en vind een mooi eetplekje in de oude stad. Ik eet er rustig een salade op het terras en ga dan vroeg naar mijn kloosterkamertje met de bloemenlakens. Jeruzalem waar Zijn bloed heeft gevloeid, om de hoek van waar het ooit gebeurd is, waar auto's rijen dik de stad doorkruisen en hordes Joodse mensen voor de muren staan te bidden. Hij was hier en heeft geleden zoals niemand ooit geleden heeft. Het is een groot geheim en tegelijk openbaar en via wonderlijke overblijfselen te zien, te voelen.
De hele keet van de zorgboerderij zit vol met knap uitgedoste deelnemers en medewerkers. Lange tafels met warme gourmetschalen, manden met ronde stukjes brood, bekertjes saus en schalen vol met sappige stukjes vlees staan uitnodigend te wachten.
Ik wurm me tussen de stoelen door en val met al mijn tassen op een mooi plekje achterin.
Wat een feestelijk samenzijn. De jonge vrouw tegenover me, die altijd wat bedeesd is en verlegen, heeft gedurfde donkerblauwe nagellak op gedaan die prachtig staat bij haar donkere lange zwarte haren en smaakvolle blauwe trui. Ze is ineens veranderd in een schoonheid, met de gecombineerde oorbellen.. Ik realiseer me dat ik me er wel wat makkelijk vanaf heb gemaakt met mijn donkerrood fluwelen touwtjesblouse en nog net even leuk opgemaakte make up en mijn haren gekamd. De meeste hebben er echt over nagedacht en zitten met glitteroorbellen en een glitterachtige broek of een kersttrui aan. Naast mijn - schoonheidoverbuurvrouw_zit haar maatje in het dierenvriend zijn, in een geweldig gekregen overhemd, met zijn haren heel anders als anders gekamd waardoor hij er ook ineens verrassend mooi en knap uitziet. Ik kijk verder om me heen en zie hoe vrijwel iedereen alles uit de kast heeft gehaald voor een kerstlook. De leiding steelt de show met een echt kerstmannenpak waar ze de avond in aankondigt terwijl ze met een rieten kerstklok wat heen en weer zwaait. Ze doet de uitnodiging om eens te spuien wat echt geweldig was dit afgelopen jaar. Clara, eem deelneemster roept dat het samen bladeren vegen echt geweldig was. Kijk, dat is toch super om te horen.
Clara is ook nog eens zo vrij om hardop het:" Here zegen deze spijze amen", uit te bidden waarna die spanning er ook af is en we allemaal opgelucht kunnen gaan eten.
Ik voel me altijd een welkome kwetsbare tussen de kwetsbaren hier in de Keet en beleef bij ieder feest opnieuw hoe bijzonder de sfeer wordt neergezet, dat dit één en al welkom, veiligheid en er bij horen uitstraalt. De leiding, de medewerkers zorgen voor respect en zorgzaamheid voor iedereen en zijn als basis altijd bemoedigend, blij en vrolijk. Willeke in het kerstmannenpak lijkt altijd een glimlach te dragen waar ik me keer op keer over verwonder. Ik zie hoe ze voortdurend plezier heeft in het - er zijn- en je gaat vanzelf lachen als je naar haar kijkt. Ze heeft vandaag een doddig bewegend soort lichtding als een diadeem op haar hoofd. Dat is ook iets van haar; ze durft mal te zijn of voor gek te staan. In de zomer leidde ze de bingo met een zwemband om; ook helemaal geweldig! Het is een wereld in de Keet waar je niets hoeft te presteren om geliefd te zijn. Je begint met dat je er mag zijn. En dan komt het; de open microfoon! Dat is elk jaar traditie. Clara is altijd een gewillige zangeres. Ze gaat als eerste optreden met een Engels kerstlied, wat ze dus meezingt. Het grappige is dat ze vrijwel geen Engels kan. Ze zingt gewoon de klanken en het wordt haar eigen taaltje. Heerlijk ontspannend. Dan komt Lieke. Lieke is op een bepaalde manier gehandicapt en heel los in haar bewegingen en leuk lacherig. Ze gaat er dapper staan, houdt de microfoon vast, doet haar armen wat wijder open en kijkt starend de groep in. Ze maakt nauwelijks geluid. De twee vrouwelijke leidsters staan glimlachend er bij, helemaal te genieten en ondersteunen. Willeke, die het zwetende kerstmannenpak inmiddels heeft uitgedaan pakt een gouden kerstslinger en zwaait er gezellig mee rond. Ze doet het niet overdreven maar precies goed. Net even die leuke touch. Na het indrukwekkende stille optreden van Lieke, wat eerlijk gezegd nog meer bij me binnen kwam dan het eigen taaltje van Clara, stapt Tom naar voren met zijn mondharmonica.
Hij is redelijk doof maar kan toch het instrument bespelen. Hij heeft altijd van die grappige bretels over zijn ronde buik en is een ster in schoonmaken en vegen. Ik heb een beetje een zwak voor hem. Hij speelt hartstikke leuk een kort deuntje op zijn heel eigen manier en iedereen applaudiseert. Het is een mooi feest zucht ik dankbaar. Een echte plek waar liefde woont.
Vanmiddag kwam ons- herders in het veldschilderij- af! Ik had het niet meer verwacht maar na mijn afwezigheid door twee weken griep, kon ik er vanmiddag weer zijn, als een- nog net voor de deadline kans-. We knipten de stugge gestreepte herdersstof voor de mantels, de bijpassende blouse en mantel stukken, een gouden ster uit stof en stukjes echte schapenwol plakten we op de geverfde schaapjes. Met ons drie gaven we ons best en jawel; het meesterwerk kwam af. Nog nat van de verf liepen we er trots mee naar de Keet. Tom had schilderstape en we plakten het naast de kerstboom op de muur. De stagiare had geholpen met tekenen en schilderen en Tom had met zijn bevende handen het meeste gedaan. Hij heeft talent en had een ware zandstorm geschilderd tussen de stenen en wolken door. We waren allemaal, als klein crea groepje getroffen door het resultaat en ik prees iedereen de lucht in. Anne voor haar subliem secure borduurwerk met het sereen witte wolvilt wat ze met uiterste precisie en geduld netjes af had gemaakt. Een wereld op de boerderij in zich, met andere regels, andere talenten, tempo en eisen. Ik proef er zoveel onderstebovens in dat thuiskomen in mijn allenige huis als een soort verdrietig schakelen is.
Ik houd van die andersom wereld waarin het kwetsbare een podium krijgt en het zwakke zoveel glimlachen tevoorschijn haalt. Ik proef er de Meester der meesters in die tieners als herders uitkiest voor kraamvisite als hij als God in de stal geboren wordt. De meester van het onooglijke en onverwachtte die me laat balanceren als mede kwetsbare, die ook iets kent van gekregen kracht, in een wereld die het nodig heeft door het zwakke te worden ontmaskerd voor wie we uiteindelijk zijn.
