Het is zondag. Vanmorgen vroeg liep ik blij door het huis; genietend dat het zondag is. Een dag om niet te werken en een dag die heel anders mag zijn dan de zes andere. Vol rust, niet zoveel hoevend, een beschuitje bij de ontbijtthee en een zacht gekookt ei.

Na een heerlijk poosje relaxed ontbijten aan mijn nieuwe ruime 'barok' tafel, met een indrukwekkend bijbel verhaal op schoot, zet ik mezelf er toe om nog een stuk te gaan lopen. In mijn zoveelste winter als single voelt het soms als dat de rek er wat uitgaat om weer met mezelf op stap te gaan.

Maar als ik éénmaal in het bos loop vind ik het heerlijk. Ik bid voor de kerkdienst waar ik aansluitend heen wil gaan en dan vooral dat er rust zal zijn en we met elkaar God zullen ontmoeten. Soms ben ik moe, van diensten met allerlei liedjes en teksten, woorden en gebeden . Het is soms alsof ik de zachte wind door de bomen mis, het geluid en het zoete van Hem.

Maar vandaag is het verrassend goed. Ik voel me krap zitten met een stoel voor me en een rolstoel achter me. Dus ga ik achterin staan om ook wat te kunnen bewegen op de muziek, want zo zit ik in elkaar, maar ik voel me als een dunne lucifer die op haar eentje staat tussen bosjes lucifers en stellen lucifers. Ik voel me een kaarsje samen met alle andere kaarsjes en- deel van-, maar voel me ook fysiek dun, lang en kaal alleen. Dat kun je zo hebben als je de rij uit loopt en iedereen ziet zitten met elkaar. De muziek is ongewoon zacht en een echtpaar bereidt ons voor op het avondmaal. Echt uitgebreid wordt er op het avondmaal ingegaan door deze doorleefde mensen. Ze nemen er de tijd voor en alleen dat al spreekt van eerbied voor het geheel. Maar het is ook voelbaar dat ze beseffen wat de prijs is geweest voor God als er ook via andere liederen en gedichten en bijbelgedeeltes over wordt verteld. Samen gaan we de diepte in van wat het betekent. Ik heb net vanmorgen in het boek Numeri gelezen over de offers die het volk Israël moest brengen, telkens weer, om het met God weer in orde te maken. Dat waren offers die echt wat kostten. Het fijnste van het fijnste aan dieren en meel offeren en niet de afdankertjes. Jezus Christus is nu het Lam van God, het allerkostbaarste en allerfijnste wat God had.

Het echtpaar heeft het origineel en slim bedacht. Je kan voorin de kerk bij drie verschillende tafels komen staan, ongeveer in groepen van tien. Dan krijg je brood en wijn uitgedeeld en je nuttigt het als groepje op hetzelfde moment. Of je kunt individueel avondmaal vieren, achterin bij de tafels, en de kans hebben om iets te belijden of gebed te vragen. Nou, ik weet wat ik wil, als single wil ik heel graag in een groepje iets beleven. Ik vind alleen het stukje matse zo summier en plat. Ik had meer feeling met de brok afgebroken vers brood van pas geleden in de kerk..

Ik kijk om me heen in mijn nieuwe gemeente. Ik ben er ongeveer voor de zevende keer en het is bij me geland dat dit nu mijn plek is en ook dat ik mag vertrouwen op wat God hier voor me heeft. Ik zie gezinnen, stellen en singles die elkaar al veel langer kennen. Ik heb het verhaal nu eindelijk helemaal horen vertellen van de nare operatie van een geliefde dame die met haar man oudste was. Het is zo aangrijpend, ook hoe hij het vertelt. Het is alsof je samen in de huiskamer zit en eigenlijk zou je met elkaar nog drie keer willen slikken en het even verwerken met een koekje en een glas drinken en een poosje niets zeggen ofzo. Het is niet gewoon een mededeling. Ik kan het niet zomaar loslaten. Wat hij daar even vertelt over afscheid nemen van zijn vrouw en weer hoop mogen hebben gaat zo diep. Het voelt onnatuurlijk om weer verder te gaan met iets anders. Als we dan eindelijk klaar zijn met alles loop ik samen met mijn slechtziende buurvrouw uit de rij naar de koffieruimte. Ik haal thee voor haar en we kletsen wat. Haar verhaal is super erg. Ze heeft vreselijk veel meegemaakt. Ik voel me plots een extra dunne lucifer alleen met haar en bedenk blij dat de aankomende cursus een goede plek voor haar zou kunnen zijn. Ze is direct welwillend en ik haal de juiste persoon erbij zodat ze samen verder kunnen overleggen.

Wat hebben we elkaar nodig, ik heb anderen nodig, zij hebben mij nodig. Samen kunnen we het.

Als ik thuiskom in de stilte van mijn huis waar ik zelfs de vogels extra hoor fluiten, en ik met mijn rug troostend tegen de verwarming aanzit ga ik in gedachten met haar dansen. Alle levels loslaten die vertrouwd, zwaar en bedenkend zijn en je op laten tillen door die zachte wind door de bomen als je zomaar je armen de lucht in gooit en je laat gaan in vloeiende dansbewegingen. "Het onvernietigbare leven indrinken", zei het oude wijze echtpaar, voor altijd!