Het is zondag. Vanmorgen vroeg liep ik blij door het huis; genietend dat het zondag is. Een dag om niet te werken en een dag die heel anders mag zijn dan de zes andere. Vol rust, niet zoveel hoevend, een beschuitje bij de ontbijtthee en een zacht gekookt ei.
Na een heerlijk poosje relaxed ontbijten aan mijn nieuwe ruime 'barok' tafel, met een indrukwekkend bijbel verhaal op schoot, zet ik mezelf er toe om nog een stuk te gaan lopen. In mijn zoveelste winter als single voelt het soms als dat de rek er wat uitgaat om weer met mezelf op stap te gaan.
Maar als ik éénmaal in het bos loop vind ik het heerlijk. Ik bid voor de kerkdienst waar ik aansluitend heen wil gaan en dan vooral dat er rust zal zijn en we met elkaar God zullen ontmoeten. Soms ben ik moe, van diensten met allerlei liedjes en teksten, woorden en gebeden . Het is soms alsof ik de zachte wind door de bomen mis, het geluid en het zoete van Hem.
Maar vandaag is het verrassend goed. Ik voel me krap zitten met een stoel voor me en een rolstoel achter me. Dus ga ik achterin staan om ook wat te kunnen bewegen op de muziek, want zo zit ik in elkaar, maar ik voel me als een dunne lucifer die op haar eentje staat tussen bosjes lucifers en stellen lucifers. Ik voel me een kaarsje samen met alle andere kaarsjes en- deel van-, maar voel me ook fysiek dun, lang en kaal alleen. Dat kun je zo hebben als je de rij uit loopt en iedereen ziet zitten met elkaar. De muziek is ongewoon zacht en een echtpaar bereidt ons voor op het avondmaal. Echt uitgebreid wordt er op het avondmaal ingegaan door deze doorleefde mensen. Ze nemen er de tijd voor en alleen dat al spreekt van eerbied voor het geheel. Maar het is ook voelbaar dat ze beseffen wat de prijs is geweest voor God als er ook via andere liederen en gedichten en bijbelgedeeltes over wordt verteld. Samen gaan we de diepte in van wat het betekent. Ik heb net vanmorgen in het boek Numeri gelezen over de offers die het volk Israël moest brengen, telkens weer, om het met God weer in orde te maken. Dat waren offers die echt wat kostten. Het fijnste van het fijnste aan dieren en meel offeren en niet de afdankertjes. Jezus Christus is nu het Lam van God, het allerkostbaarste en allerfijnste wat God had.
Het echtpaar heeft het origineel en slim bedacht. Je kan voorin de kerk bij drie verschillende tafels komen staan, ongeveer in groepen van tien. Dan krijg je brood en wijn uitgedeeld en je nuttigt het als groepje op hetzelfde moment. Of je kunt individueel avondmaal vieren, achterin bij de tafels, en de kans hebben om iets te belijden of gebed te vragen. Nou, ik weet wat ik wil, als single wil ik heel graag in een groepje iets beleven. Ik vind alleen het stukje matse zo summier en plat. Ik had meer feeling met de brok afgebroken vers brood van pas geleden in de kerk..
Ik kijk om me heen in mijn nieuwe gemeente. Ik ben er ongeveer voor de zevende keer en het is bij me geland dat dit nu mijn plek is en ook dat ik mag vertrouwen op wat God hier voor me heeft. Ik zie gezinnen, stellen en singles die elkaar al veel langer kennen. Ik heb het verhaal nu eindelijk helemaal horen vertellen van de nare operatie van een geliefde dame die met haar man oudste was. Het is zo aangrijpend, ook hoe hij het vertelt. Het is alsof je samen in de huiskamer zit en eigenlijk zou je met elkaar nog drie keer willen slikken en het even verwerken met een koekje en een glas drinken en een poosje niets zeggen ofzo. Het is niet gewoon een mededeling. Ik kan het niet zomaar loslaten. Wat hij daar even vertelt over afscheid nemen van zijn vrouw en weer hoop mogen hebben gaat zo diep. Het voelt onnatuurlijk om weer verder te gaan met iets anders. Als we dan eindelijk klaar zijn met alles loop ik samen met mijn slechtziende buurvrouw uit de rij naar de koffieruimte. Ik haal thee voor haar en we kletsen wat. Haar verhaal is super erg. Ze heeft vreselijk veel meegemaakt. Ik voel me plots een extra dunne lucifer alleen met haar en bedenk blij dat de aankomende cursus een goede plek voor haar zou kunnen zijn. Ze is direct welwillend en ik haal de juiste persoon erbij zodat ze samen verder kunnen overleggen.
Wat hebben we elkaar nodig, ik heb anderen nodig, zij hebben mij nodig. Samen kunnen we het.
Als ik thuiskom in de stilte van mijn huis waar ik zelfs de vogels extra hoor fluiten, en ik met mijn rug troostend tegen de verwarming aanzit ga ik in gedachten met haar dansen. Alle levels loslaten die vertrouwd, zwaar en bedenkend zijn en je op laten tillen door die zachte wind door de bomen als je zomaar je armen de lucht in gooit en je laat gaan in vloeiende dansbewegingen. "Het onvernietigbare leven indrinken", zei het oude wijze echtpaar, voor altijd!
Soms heb je van die dagen dat het stroomt van - doorgeven-.
Een rasechte - doorgever- is mijn vriend Aljosja. Zijn naam betekent: mensenredder. Hij is geen superman, maar hij is niet vies van je even ergens mee helpen. Hij koopt een fiets voor een behoeftige buurman, hij geeft zijn net verdiende bonus voor het meespelen in de band op een bruiloft gelijk weer door naar iemand anders plus één of twee kerstpakketten die hij net geoogst heeft van een jaar werk..
Ik sta soms paf van hoe makkelijk hij weggeeft. Als ik hem bezig zie of erover hoor, merk ik hoe vast ik vaak zit aan dingen los kunnen laten. Nu was ik op een vrije zaterdagmiddag zomaar naar de tweedehandswinkel gegaan omdat het op dat moment in me op kwam om voor een nieuwe tafel te gaan kijken, en warempel, ik vond ook echt een mooie. Aljosja hielp met de tafel naar binnen rollen, uit zijn werk. Hij paste echt nét door de deuropening heen en wat dagen later hielp hij ook weer met de oude tafel opschuren om door te verkopen. Ik had er ook mijn best op gedaan, op het schuren, en trakteerde hem op een lekker biefstukje. We zaten samen voor het eerst warm te eten aan de nieuwe tafel en hij had ook al een koper voor me; een erg goede bekende van hem. Ik was net van plan mijn vraagprijs te verhogen op marktplaats nu ik de gebutste tafel weer ongekend glad heb gekregen, in een handomdraai, en nu komt Aljosja zijn vrijgevigheid bij om de hoek. Wat ga ik nu doen? Ik noem enigszins opgelaten een stuk hogere prijs ervoor. Maar als ik 's avonds hoor hoe graag die persoon hem wil hebben en ik terugdenk aan de vreugde van geven, verbleekt ineens die hoge prijs en app ik dat een heel stuk lager prima is. Aljosja geeft me alle ruimte en checkt of ik dit echt zo wil. Wat netjes van hem!
De volgende dag werk ik de rand nog wat bij en komt hij er al snel aan. We laden de tafel in de auto en brengen hem op de nieuwe plek. Zijn goede bekende doet gezellig een plak chocolade bij het geld, als extra er bij. Blij met de goede afloop doen we nog een bakkie bij mij want het is ook Valentijnsdag en dan krijg ik een kaart in de bus met geld erin voor bloemen en ga ik nog net voor zessen bloemen kopen. Voor mezelf en een vriendin. Als de hardwerkende vriendin 's avonds afgedraaid bij me langs komt om het boeket mee te nemen kijkt ze me stralend aan en zegt: "geven is zaliger dan ontvangen."
Klopt! Ik werd zo blij ervan om de bossen bloemen door de midden te doen.
Vandaag was ik op naailes, bij de Marokkaanse dame die elke twee euro die ze voor les ontvangt opspaart en in Marokko onder de armen en zieken uitdeelt. Toen ik de sleutel terugbracht in het gebouwtje vroeg de eigenaresse, die ook graag uitdeelt en doorgeeft, of ik eten mee wou. Ik mocht uitkiezen; rode kool, boerenkool of witlof. Ik koos voor gratin dauphinois en witlof en op hun aandringen kreeg ik nog vier vegetarische worstjes mee.
Onderweg zit ik te broeden over met wie ik dat kan delen. maar als ik de auto wil parkeren zie ik de buurvrouw al met haar twee kinderen en als ik even later op mijn balkonnetje sta nodig ik ze gezellig uit voor morgen. Ze lusten het wel, de gratin die alleen maar in de oven hoeft te worden gezet. Als de buren de volgende dag weer op huis aangaan, ga ik nog even- na- feesten in het buurtcentrum waar ze chinees voor me hadden gehaald. Dat eten gaat dan weer ingepakt mee naar huis.. Pfft, gezellig zeg dat doorgeven.
Na drieëndertig valentijnskaarten maken met de deelnemers op de zorgboerderij, wilde ik er nog een paar voor mensen uit mijn leven maken. Ik had drie aquarelvellen. Ik zocht wat plaatjes via Google en vond er één om na te maken. Zo begon ik met een vrolijke tekening waar ik een zelfgemaakt gedicht naast schreef. Toen hij bijna af was belde de vriendin, waar die voor was, na een voor haar zeer bewogen weekend. Ze legde haar hart voor me bloot en vertelde van al haar worstelingen en nieuwe keuzes en besluiten. Terwijl ik de laatste stukjes inkleurde met verf, al luisterend aan de telefoon, verbaasde ik me over de precisie van timing dat het plaatje en de woorden zo passen voor precies nú.
Met een zucht van verwondering pak ik een nieuw vel. Vanuit leegte begin ik maar. Ik kijk op naar God in mijn hart en schilder een roos. Dat gaat heel makkelijk met een sjabloon die ik nog heb liggen. Ik maak de steel en de blaadjes en schilder een hart achter de bloem die symboliseert hoe of de dappere persoon geliefd is door iemand die achter haar staat. Langzaam vormt het zich bij mij van binnen dat ik weet welke woorden waar in de tekening moeten. Het is een tekening voor iemand met wie het moeilijk ligt in de relatie. En toch voelt het precies 'in de roos' om dit te maken. Vanochtend kleurde ik hem nog in met aquarelpotlood en verfde hem toen nat uit. Nog wat glitter erop en de randjes met een speciale schaar als een sierlijk schilderijtje geknipt.
Het is gelukt. Het is gevormd, ik ben begonnen met niets en nu het klaar is zijn de kleuren verrassend passend bij haar geworden.
De andere tekening is minder beladen. Ik gebruik weer een voorbeeld van internet, voeg wat toe en maak het verder op zijn Olga's af. Ik merk dat ik meer durf te experimenteren en 'fouten' durf te maken. De 'fouten' van nog weer met een bruin potlood over groenige ecoline geeft een rommelig effect maar de witte plekjes die ik bruin maak geven zomaar de illusie van bos en dat wat niet perfect is geeft het juist iets van dimensie. Drie plaatjescadeau's met wat woorden. Ik smul er van om de laatste finishing touch te geven als ik met het super fijne kwastje precies langs de randjes glijd wat het af maakt en dan moet ik het er op wagen en ze door de gleuf van de brievenbus laten vallen. Weet je, het blijft altijd een risico. Je bent nooit 100 % zeker hoe iets wordt ontvangen maar dat is het stukje hemel. Dat stukje wat we los laten.
Vanavond gingen we weer dansen. Geregeld gaan we de uitdaging aan om een gebed of een indruk van God uit te dansen voor iemand of over iemand. Daar sta je dan weer in je groene trainingsbroek met nog helemaal geen idee.. De muziek begint en er zit iemand voor je op de grond. Ik vind het begin altijd best een hobbel. Het is zoiets als je in het water laten vallen en dan merken dat je zwemmen kunt.
Als je begint met bewegen en bidden tegelijk en ook nog om je heen kijken voel je je kwetsbaar en enigszins dwaas, maar dan durf je en vertaal je een gevoel of indruk met een vertrouwde beweging en al doende groeit het, wordt het sterker. En ineens ben ik zomaar blij en nog meer blij want de overtuiging groeit en ik gooi de overvloed van God over iemand heen; symbolisch. De anderen stappen ook uit om iets te doen en er is een geladen concentratie en tegelijk is het ontspannen. Je kunt namelijk niet gespannen zijn en iets ontvangen van God. Je moet je overgeven, ontvangen, laten gaan en durven ook al is het maar ietsje pietsje wat je hebt. Ik dans voor Debbie en het voelt als echt, tastbaar, vloeibaar, dik, het onzichtbare wat ik zie en zelfs zo echt als het zichtbare. Ik leg het om haar heen en bid het haar toe in beweging. We bidden elkaar kracht toe, vrijheid, opwekking en vreugde en iemand doet ons een onzichtbare kroon op het hoofd.
We delen als het lied is afgelopen wat we voelden en zagen; hoe het was. Onze gezamenlijke kwetsbaarheid in geven en ontvangen maakt dat we alleen maar weer dichter bij elkaar komen en onze harten voller worden van het goede van God voor elkaar. Ik voel me alsof ik in de wasmachine ben geweest, zeg ik tegen de danslerares. Een dansles bij haar is niet iets van alleen maar pasjes leren en een choreo doen. Nee, het is alles door je heen laten gaan van wat er in je hart is voor God, van God en voor elkaar. Het is zomaar zwieren door de zaal en durven vallen, (de lerares daagde ons hierin uit; ervaar maar eens om te vallen, je billen en benen helpen je wel weer overeind) durven ervaren hoe God je tegenhoudt of in balans houdt of je vooruit duwt. Het is durven loslaten van op een bepaalde manier iemand willen zijn of laten zien en jezelf ook loslaten en gáán. Ik zie Debbie huppelen, los en vrij bewegen en mijn hart krijgt blij iets terug van wat de wereld zo vaak steelt; het zijn als een kind, goed zijn zonder te hoeven presteren, oorspronkelijk zijn. We durven steeds meer met elkaar als groepje, we durven sneller lijkt het als meer geolied door vaker doen. Profeteren is durven gaan, loslaten, zichtbaar maken wat je sluimerend stil of klinkklaar waarneemt. Samen zijn we telkens weer verwonderd telkens over de impact van de lessen. Er gebeurt zoveel. Het tuimelt over elkaar heen en versnelt levensprocessen en komt in hoeken en gaten waar je niet zomaar komt op een andere manier. Het gaat via andere routes en hersenpaadjes. Ook al is het geen geëffende weg en altijd weer ergens een hobbel, mijn getuigenis is dat ik me op deze plek meer mezelf voel dan waar dan ook. In de danszaal met de rode gordijnen, de kerstverlichting en de stabiele lerares die ook wat van zichzelf laat zien, en vaak met een ontspannen lach, is deze plek een- echte- plek om meer dan ooit jezelf te zijn. Zo veel meer voelt het voor mij dan in de feiten/ woordenwereld. Ik houd er super van!
