Ik loop er geregeld tegenaan; feitenmensen en -zijn-mensen. Ik haat het feiten gedoe. Dan is er dus geen ontmoeting van mens tot mens in een -zijn-sfeer, maar het gaat alleen even om de feiten. Het is heel subtiel maar wezenlijk verschillend. Iemand kan inhoudelijk, feitelijk, dezelfde zinnen zeggen, maar de één zegt het op een manier dat ie zichzelf er laat zijn, deelt, met een open houding en nonverbaal contact en de ander is afgeschermd, niet kwetsbaar of open, alleen functioneel. Ik haat dat. Het is zo ontmenselijkt en arm en je bent dan vaak genoodzaakt om antwoord te geven, feiten te spuien.Want die ander heeft wel GELIJK! Je belt voor iets, of je staat voor een toonbank, of wat dan ook, en het gaat om je vraag. Maar is dat zo? Ik zie dat niet zo. Tuurlijk heb je een vraag, maar ik ben gewoon Olga die nu hier staat, met of zonder vraag, en altijd zou er iets moeten zijn van een menselijk contact,van een ontmoeting, ook al reken je gewoon iets af. Ik ben zo extreem, of niet, weet ik het, dat voor mij vaak woorden niet eens hoeven. Ik vind het ook fijn om op een ander niveau te communiceren. Ik luister bijvoorbeeld ook hebreeuwse muziek die ik niet versta, omdat ik de klank mooi vind en de sfeer. Of ik zing weer eens in tongen in het stoomhok van het zwembad waar een grote gezette Armeense man helemaal van geniet en er bijna van in slaapt valt, en ik voel, het maakt hem ook niets uit dat hij er niets van verstaat. In gebrekkig nederlands delen we de ervaring van de koude douche. Hij doet het voor en helpt mij moedig te zijn en ook later als ik hem in het water ontmoet met zijn earplugs in, hebben we contact. Hij ziet dat ik moeite heb door te komen en bemoedigt me met een beweging, een woord.Daar knap ik nou van op, lekker -zijn- mensen. Soms heb ik zo'n hekel aan al die vele woorden dat ik er maar wat uithakkel omdat ik veel liever wil dat het iemand het met die paar woorden ook begrijpt omdat ik het met mijn lijf en hart ook al zeg. En anders is alles zo hard en gevoelloos,omdat ik zo graag wil dat we elkaar zien naar de hele mens en dat is zoveel meer dan een vraag en antwoordspel. En rond mijn woorden zitten vaak nog zoveel gevoelens en stiltes en overwegingen en bemerkingen dat het ook niet meevalt; woorden. Still it's great to write!
Ik ben niet meer zo vrijmoedig met foto's maken. Het is niet altijd zo gepast. Jaren en jaren deed ik gewoon. Maar nu vind ik het samenzijn en wat er daarin gebeurt belangrijker dan een foto. En niet alleen dat. Het heeft ook iets ongemakkelijks, om iemand te onderbreken in zijn zijn, zijn doen, zijn mimiek en dat moment te pakken en daar voor jezelf een plaatje van te hebben. Het is lastig, want juist de ongeposeerde momenten boeien mij, en dan moet je in jezelf de vrijheid hebben, én de toestemming van de ander om onderwijl een camera op de ander te richten. Lastig, juist op natuurlijke momenten van samenzijn.
Zij was op bezoek bij mij, een vrouw van 85 die mij nog wilde opzoeken in de late dagen van haar actieve leven om elkaar beter te leren kennen en mijn woonomgeving te zien. We kennen elkaar nog niet goed maar toch wou ik wel graag een foto van haar, als herinnering, of voor haarzelf. Maar ik voel me verlegen en als ze zegt:"Zit mijn haar wel goed", vind ik dat zo ontroerend, want 85 of niet, mens blijf je toch,en vrouw, die in ieder geval wil dat het haar goed zit. De stoel waar ze zit, daar is het licht niet goed en ik vraag haar te verzitten. Ze poseert even, en ik zie dat haar kleding niet de meest flatteuze is van wat ze anders heeft en ik vind dat jammer. Want ik wil graag een móóíe foto van haar maken. Maar wat doe je dan? Dus ik maak ik er gewoon twee of drie. Later, als ze weer aan tafel zit en haar jasje uit heeft en bewogen vertelt van haar leven, zou ik haar gezicht wel willen schilderen en weet ik dat ze nú, zoals ze zit, een mooie foto zou maken met haar lila/paarsige hemd en blote armen. Maar ze is aan het vertellen, van allerlei persoonlijk leed en geschiedenis en dat kan ik niet onderbreken voor een foto, vind ik, dat heeft iets banaals. Dus laat ik het maar. Maar ik zie haar nog zo voor me en wou dat ik dát had kunnen vastleggen, toch.. Meer lef heb ik nodig of eigenlijk meer zelfvertrouwen om te geloven dat ik iets moois kan maken waar de ander wat aan heeft en daar ruimte voor vragen, toestemming en het doen. Ik ben te onzeker, te afwachtend. Maar de andere kant van gevoelig zijn voor de situatie en iemands privacy is ook waar. Zo ingewikkeld kan leven dan weer zijn...voor mij.
On empty widestretched beach I dwelled my face towards the sky heart still heavy beats from tears a lot that I have cried pink and blue the eveninglight colouring the sand again this graceful touch been taken here by Abba's hand
alone in timeless space cherish this; my time as sure as nature rough brings songs of ends and starts my heart is light and filled with wonder as evening lingers into night at the edge of the isle I feel embraced with all I need for now
Gedicht n.a.v. avond op de Noordkaap van Texel deze zomer
