Ik keek nog even naar twee wat oudere heren in een smaakvolle setting met drie kaarsen op tafel, die over en weer bespiegelingen maakten over het huwelijk. "Het is hard werken", zei de één. Zo heet zijn stichting of wat ook: 'heart work'. Alles is zo hard werken hier op aarde! Het is zo'n enomre klus van sterven aan jezelf/opbranden zodat de ene kaars dichter bij de andere komt, want je bent niet zomaar één. Al die huwelijken die gesloten zijn en ook weer ontbonden omdat er niet hard genoeg gewerkt is. Zucht. Mismoedig maakt het me. Ik zie de mannen zitten in een opgeleukte kamer met een groot hart van Wilma veen op de achtergrond en ik denk; ja, we we kunnen de boel mooi versieren maar we zitten met een erfenis van zonde die ons het echte geluk proeven heel moeilijk maakt. het is een bolwerk van strijd hier op aarde en ik ploeg me maar weer de teachings door van de conferentie om te horen hoe of het christelijk geloof ook weer werkt. We moetren het steeds weer horen en horen omdat onze eigen natuur gewoon ánders is. God is anders dan wij en Hij heeft de moed en het geduld, het eindeloze geduld om onze stugge klei steeds weer ter hand te nemen en er wat aan te duwen. Ik ging maar weer door het hele scala heendeze week van minderwaardigheid, angsten, hebzucht, eenzaamheid, afwijzing en verdriet. Tobben doe ik, en hard klussen om eindelijk de gang af te krijgen. Ontdekking was dat als je eenmaal de juiste kwast hebt en weet wat je wilt dat het dan zomaar meevalt om te doen. Maar stel dat ik hier er een man bij heb rondlopen die volgens de heren niet veel van mijn gevoelens begrijpt en die bijvoorbeeld alles fris wit wil hebben in plaats van mijn warme nuance-terra deurpostjes.? Dan heeft kaarsje Olga wél een probleem. Zal ze opbranden of gaan fakkelen? Ik ben benieuwd!
