Tja, toen ik upset was omdat er niet direct een klosje touw was, ging het om mij. Het ging gewoon om mij en mijn idee.

Ik kan me zo beschaamd voelen als ik dat soort dingen weer eens zie.

Gisteravond gingen we dansen op de aanbiddingsdansles. Op een prachtig lied gingen we improviseren. Een heel lied lang zei niemand wat maar spraken we met God door te bewegen. De stilte van ons spreken raakte me. Het voelde zo eerbiedig. Alsof we daarmee knielden en onszelf klein maakten, door stil te zijn met woorden maar we gingen wel bewegen. Ik voelde me stram in mijn lijf en wat onhandig maar ik deed maar gewoon want het ging niet om hoe het er uit zag en toen was het alsof ik steeds kronen op de grond wierp voor God. Tof. Daarna werden we uitgedaagd om een gebed voor elkaar te dansen in tweetallen. Dat hebben we wel vaker gedaan. Gelijk dacht ik,:"oh, nee ik ben moe en ik kan het niet". Maar daarna dacht ik gelijk: "nee, dat maakt niet uit, je kunt het toch niet uit jezelf."

Toen we kort deelden wat een gebedspunt was en ik naar haar luisterde had ik gelijk een indruk van wat God wou geven. Toen ik ging dansen volgde ik maar wat in me opkwam. Ik maakte een hartenklop met mijn handen bij mijn hart die steeds groter en groter werd, en vanzelf ging mijn gezicht stralen en werd ik zo blij. Mijn armen maakten een steeds groter hart en ik bracht het enorm grote kloppende hart voor haar om haar heen en deed alsof ze een alomtegenwoordige hug kreeg. Ik was vooral verrast dat ik emoties kreeg die niet van mij waren en dat het groeide als ik mezelf als het ware losliet. Je staat God toe om iets door je heen te geven. Toen zij voor mij danste was dat zo'n cadeau. Ik zag haar soepele lijf. Ik had gevraagd om te bidden voor meer kunnen loslaten en vanuit een flow leven in plaats van presteren.

Ze danste zo soepel en ik hoorde Gods woorden  door haar gebaren,dat Hij zegt: "Ik veroordeel je niet, en geniet als een kind, wees vrij.." En in haar gebaren en bewegingen zag ik ook uitgebeeld van de zorgen eens even flink aan de kant zetten. Ruimte maken voor vrijheid.

We waren samen zo dankbaar voor ons kleine groepje waarin we ons veilig voelen en voor al het kostbare wat we samen kunnen doen deze avonden. Ik maakte de profetische beweging van : chapeau, toen ik een onzichtbare hoed afnam voor onze jonge lerares die het toch maar steeds elke week weer lukt om ons te leiden.

Zo tof, om met niets in je handen of hart te gaan bewegen en dat er dan iets komt. Dat als we gaan bewegen in afhankelijkheid Hij er iets mee doet.

Vanuit veiligheid en vertrouwen durven kwetsbaar te zijn, omdat we toch al goedgekeurd zijn! Echt waar!!

Gisteren zat ik zomaar in de wat donker geworden woonkamer op de bank voor me uit te kijken. Ik had een film gezien met getuigenissen van Joodse mensen die allemaal vreselijk ziek zijn geworden van het vaccin, of er zelfs aan zijn gestorven. Het waas hartverscheurend maar ik nam mijn mobiel mee de trap op en op het aanrecht waar ik bezig was, om zoveel mogelijk van de film te zien. Soms kun je nieuws zien en het allemaal over je heen laten gaan, maar dit ging niet over me heen. De werkelijkheid van wat er gebeurt in ons land en wereldwijd is zo langzamerhand iets wat echt gebeurt, al voelt het nog steeds surreëel. De verscheurde, verpletterde levens van eerst gezonde, mooie vitale mensen ligt als een steen op mijn hart. Na een poosje verdrietig zijn besluit ik zomaar iemand te bellen om te vertellen wat er is.

Om aan iemand anders te vertellen wat voor vreselijks er is gebeurd. Maar als we praten voelt het alsof we op verschillende eilanden zitten hoewel ze later een stuk mijn kant op zwemt met begrip voor wat ik voel. Na haar eiland, van bedenken hoe het voor iedereen is, alle goede bedoelingen en visies en informatie.

Als ik later nog mijn trouwe vriendin spreek over de telefoon is er wel snel herkenning. Zij was ook verdrietig deze dag en ik voel me dicht bij haar. Ik denk dan zomaar aan de afstand tussen hoofd en hart en authentiek zijn. Zijn we niet het meest authentiek als ons voelen, denken en wil dicht bij elkaar zijn?

Is het niet zo dat Jezus ons in onszelf ook één wil maken?

Vandaag was ik gefrustreerd omdat ik een idee had bedacht voor de creatieve middag en de leiding had niet het juiste klosje touw gekocht. Ik deed mijn best om dicht bij Jezus in mijn hart te blijven en ging tegen de leiding zeggen wat ik niet leuk vond en vragen naar hoe of het zat. Toen ik weer terug kwam bij de werktafel had de stagiar een heel leuk groen met geel draadje gevonden wat ook als touw kon dienen. Boink, ik liep weer eens tegen mezelf aan. Waarom was ik niet wat breder in mijn denken?

Weet je, als ik iets in mijn hoofd heb als idee dan wil ik het zo graag uitgevoerd zien. Dat is een eigenschap van visionair zijn. Ik hunker naar het einddoel en zie de dennenappels met het vintage touw en de decoratieve stukjes hout al hangen. Als de gevoelige verstandelijk gehandicapte iets zegt over of er iets niet goed, is, of dat ik boos ben, proef ik gelijk haar loepzuivere waarneming en leg het simpel uit. Ze trekt me gelijk terug naar een plek van vrede. Ik laat het allemaal los en keer me weer eens om van mijn eisende ik. Ik heb zoveel ideeën maar mijn schouder doet zeer en ik mag mijn handen niet teveel belasten. Ik zie de beklede fietsenvelg al hangen aan kettingen, met de kerstlichtjes, het groen, de oranje lampionnetjes op de kaarsjes van de lampjes en de mooie linten er omheen. Ik zie de net gescoorde houten kerststerren al hangen, creatief versierd met frutsels of doorschijnend papier. Ik kan nog honderden andere dingen bedenken zoals mensen een bloem laten tekenen van hoe zou jij jezelf als bloem in bloei zien? Het is als een aangeboorde bron in mezelf die vanzelf gaat spuiten. Ik zou gesprekken willen hebben met mensen die vast zitten en ze de goede vragen willen stellen of nabijheid bieden of samen bidden. Ik zou de bijbel nog veel meer als een spons in me opnemen en vandaag eens veel echter God ontmoeten in plaats van maar alles achter elkaar doen wat gedaan moet worden. Maar ik was met de vrouw met de dikke onderkin en het haar in een leuke vlecht over het hoofd heen naar achter gedaan en de gevoelige opmerkingen die zo blij was met de slinger dat ze er nog één wou maken, en ik zag de nog steeds mooie bloementuin van de zorgboerderij en nam het zonlicht, de herfstbomen en het geluk van deze dag in me op. Om niet wat er niet was te laten roven wat er wel is. De keuzes van geest, denken wil en voelen die als ze één zijn met Jezus in jou vast Zijn glorie weerspiegelen, in hoe gewoon het ook is. In glimlachend aanwezig zijn en niet zo snel van streek.

In the meantime, onderweg, wil ik zoveel mogelijk authentiek zijn. Doe je mee?