Gisteravond was ik op verjaardag. Buurman Aart werd 60 jaar! Zijn familieleden had ik vorig jaar al ontmoet op de verjaardag van buurman Cor, die bij hem inwoont. Het wonderlijke, toen ook al, was dat ik me totaal ontspannen voelde in hun gezelschap. Moeiteloos schuif ik aan, meng me, doe mijn ding, alsof we altijd al familie zijn. Ik heb een boek mee, met verhaaltjes van Toon Tellegen, en lees er één voor. Het was niet zo'n wow-verhaaltje, te snel gekozen, dus later probeer ik er nog één. Een verjaardagverhaaltje van de aardworm. Het is een weldadige ervaring totaal niet gespannen te zijn. Het is een echt nederlandse verjaardag. Mensen komen binnen in hun jassen en met wat kabaal en lachend gaan die uit en krijgt iedereen een hand; "gefeliciteerd!". Ik had pas in een link gelezen hoe of het iets typisch nederlands is om elkaar te feliciteren met de jarige, en onderga dit verschijnsel met een stille lach. Ik bedacht vandaag ook hoe wonderlijk het is dat we het allemaal eens zijn over de hapjes. Een augurk met een plakje worst eromheen. Blokjes kaas. Zoute stengels, borrelnoten. Eerst een stuk taart. Alles kwam langs. De priklimonade, biertje, beetje zure wijn. Ik zat op een stoel in het verhaaltjesboek te lezen en onderging het geroezemoes als een herinnering ook aan vroegere familietijden. Ooms en tantes die schijnbaar eindeloos met elkaar doorkletsen, met steeds nieuwe aanvoer van chippies en nootjes, blokjes kaas, een advocaatje. En wij als kinderen liepen eromheen en speelden in de lege slaapkamers. Mijn nichtje vertelde spannende verhalen in het berghok van oma's flat, met de deur dicht in het donker. Oma's kopjes en glazen, bordjes en vloerbedekking. Cor is niet zo lekker en zit in zijn stoel in de hoek. Hij houdt moedig vol na een paar dagen al wat ziek te zijn geweest. Ineens zie ik een hele verzachting van trekken in zijn gezicht. Het nichtje van Aart zit naast zijn stoel op de grond met haar lange haren. Ze is jong in de twintig. Cor's lieveling. Cor woont al vanaf zijn18e in het gezin van Aart, als alleenstaande man. Ineens zie ik hem als een opa. Het is alsof hij een heel andere glans heeft en thuis komt in iets -zoals altijd bedoeld-. In de volle kamer met doorlopend geklets en ontspannen samen zijn ,lijkt het alsof het licht even speciaal in dat hoekje schijnt. Ik klets met tante die prachtige omslagdoeken haakt, terwijl ze -niet veel meer kunnend- aan de zuurstof zit. Klets met de huishoudster die, bezige bij, iedereen bedient en zich altijd als aan moeder wat over de mannen ontfermt. Ik hoor de grapjes over buurvrouwtje en voetbaluitslagen. Maar niets deert me want alle geroezemoes is als kunnen wegzakken in iets wonderlijks dat - familie zijn- heet.
Als nieuwjaarskaart had ik de volgende tekst geschreven bij een foto
Loslaten is moeilijk. Tergend proces wat op sterven leek. Je verlangens, behoeftes en wensen in hoe je het zelf had gedacht. In hoe ik het had gevonden in overweldigende verbondenheid waar mijn ik als identiteit mee werd verweven. Voel me als een kapotgeslagen kruik met scherpe randen van pijn. Wel kan er licht bij; zacht licht, van woorden van Vader in liefde getimed Plots komt daar waarheid, als striemen door mijn hart. Een strijd die ik niet win, smachtend naar eindelijk heelheid, rust Loslaten maakt dat ik mijn gebrokenheid voel in alle hevigheid maar met meer toekomstige heelheid als door gouden doeken, wachtend omgeven
Olga zijn aan Jezus voeten, kapotte kruik maar niet veracht Neem me mee in 5775, jaar van verantwoordelijkheid en rust Maak me sterk door Uw zachte licht
Nog dieper loslaten van Ierland en dus het cancelen van mijn reis, was een pijnlijk iets om te doen. Maar het zat in de weg, voor ontwikkeling van mijn leven hier. Bijzonder om te ervaren hoe direct na het echte loslaten een weg zich voor mij opent in hoe ik verder ga. Ik ga het doen. Ik ga een boek schrijven. Allemaal doelen, allemaal plannen. Ik ben pillen aan het afbouwen. Ik eet plantaardig. Geen suiker, vlees, melk, zuivel, of bewerkt voedsel en zelfs geen koffie meer! Eerst goed gaan slapen. Dan nog vaker naar het bos, fitnessen, huis verven en gaan schrijven. Tsjonge wat een plannen. En goed voor mezelf zorgen, opkomen soms. Een wat kleiner leven met groei in de diepte. Meer vrijheid. Meer waarheid. Wow, wat een start!
" Door bekering en rust zoudt gij verlost worden, in stilheid en vertrouwen zou uw sterkte zijn" ( Jesaja 30:15) Ik keek nog een kort filmpje van een eiland in Schotland en ik kan het niet helpen dat ik zo geniet van die natuur. God weet dat. Hij zal geven wat nodig is en altijd in Zijn overweldigende generosity.
Ik had de bus gemist. Gek, op internet stond 3 voor 11, maar er was geen bus. En ik zou om half drie bij de dierenarts zijn. Betekende dat ik mijn aansluiting niet zou halen,eventueel.. En ik was mijn telefoon vergeten. Het was ijzig koud en ik liep de lange weg vanaf de kliniek naar een verdere bushalte, hopend op een betere verbinding. Het was midden in het bos, maar toch waren er steeds auto's dus ik probeerde te liften. Ik kreeg een korte lift, maar helaas maar tot de bushalte verderop. Aangemoedigd ging ik door met liften, hopend op een lift naar het station. Er zat een man en een mevrouw in het bushokje. Ze keken stil voor zich uit. Ik had mijn horloge ook laten liggen bij iemand, dus wist de tijd niet. Ik vroeg hoe laat of het was. De meneer draaide zijn pols om en vertelde de tijd. Ik had 'm gelijk door! Dit was een feiten meneer. Niet iemand voor een lekker gesprek. Uit bozigheid misschien, of vanwege de ijzige stilte, vertel ik hem dat ik naar de dierenarts moet en dat de bus niet kwam en dat ik daarom sta te liften. Hij zegt dat de dierenarts vast nog wel een later plekje heeft. Na wat gelift te hebben, heeft het allemaal niet zoveel zin meer en ga ik maar naast hun zitten. De mevrouw wordt al snel opgehaald en verdwijnt. Zijn dure kalfsleren schoenen schommelen wat heen en weer. Er wordt geen woord gerept. Ik vertel nog dat er ook geen internet is in de trein want het zijn sprinters. Hij zegt daarop dat er in de bus wel internet is. Fijn, dat feit. dat was 'm dan. Ik stap de bus in en doe mijn voordeel met zijn opmerking; inderdaad in de bus is internet. Kan ik snel een mailtje doen en er is ook iemand met een telefoon die ik mag gebruiken om de afspraak te verzetten. In Utrecht neem ik de trein en warempel, ik kom op dezelfde tijd aan als gepland. En als ik de auto in wil stappen zit er tóch een telefoon in mijn tas. Hoe kan het? Allemaal stressigjes voor niks. Maar wat me het meest irriteert, is de zeer minimale woordenwisseling waarin elk -iets meer dan de feiten - volkomen overbodig lijkt. Ik voel me afgesneden, beperkt, geblocked. En ik haat zijn -gelijk-. Zit vast meer achter. Ik kan in ieder geval keurig, het volgende feit van de dag, naar de dierenarts. Ja, de buurman ging me rijden want ik was way too tired van weer een brakke nacht. Alles is niet zo geordend in Olga's leven meneer met de kalfsleren schoenen of wat dan ook.
