Ze zat met haar stok in het stoomhok, iemand al echt op leeftijd in zwart badpak gehuld. Assertief zocht ze voor zichzelf een plek waar ze haar benen kon strekken. Ze was dik aan het woord, over ministers die hun taken niet goed doen of spraakles nodig hebben. Zonder doekjes erom te winden gaf ze haar repliek. Die zou dit en die zou dat. Het had echter ook wel wat fris, deze ongezouten kritiek of mening, gewoon omdat het onderbouwd was en ze maakte me aan het lachen. Hele verhalen kwamen los over gemeenteraadsleden die maar goedkeuren dat er gebouwd wordt op zeer beschermd natuurgebied en alles wat daardoor verloren gaat aan landschaps- en archeologische waarde. Deze dame was ongelofelijk goed onderlegd en dat dwingt bij mij wel respect af.. We verlaten het stoomhok en zij gaat onvervaard onder de ijskoude douche met haar oude lijf, waar ik even geen moed voor heb.Wat een warrior deze vrouw. Later zie ik haar weer, onder het solarium. Ze keert zich op haar zij en al gauw is ze weer aan de praat. Tsjonge, jodendom, katholicisme en protestantisme, kruisjes op een grafsteen wat verboden werd en christenen die orthodoxen vervloeken en Maria die geen gewone vrouw was en de grootste bibliotheek ter wereld in Rome en het grote verval van deze tijd en de zekere conclusie dat we in het laatst der dagen leven. Ze heeft in haar eentje wel vijf jaar lang protest gevoerd! Ik luister en laat alles wat langs gaan in mijn hart. Ik zie haar ogen warm worden als ze het heeft over een statement, iets wat absoluut zo is, alsof dat haar meer verwarmt dan Jezus zelf. Als ik tegenwerp dat we elkaar in de essentie kunnen vinden en elkaar kunnen laten in verschillende meningen en dergelijke, reageert ze gelijk met een fel nee. Jezus heeft het ons voor geleerd en het gaat om...de eucharistie..en ze legt precies uit hoe of we dat moeten interpreteren. Hoofddingen, denk ik dan, waar is het ontmoeten van het hart? Mijn hart voelt groot genoeg om mensen te laten in wat voor hun als waarheden zo belangrijk zijn om verder te zoeken naar wat er leeft in hun hart, en te kijken naar wat er voor iemand het belangrijkst is op dat moment. "Niet zwijgen", zei ze, daar gaat het fout, als lieve mensen zwijgen. Dat is zo gek nog niet gezegd. Na drie keer aangeven dat ik nog even zwemmen wil, laat ze me jammerlijk gaan, nog veel andere onderwerpen brandend op haar tong. Hè, in het buitenbadje zwem ik lekker alleen nog heerlijke baantjes in de regen en gooi alle woorden van me af. Vrijheid in living loved, ruimte in mijn hart. ( mocht van haar ook niet; Engelse woorden erdoor gooien;" Onzin! de Nederlandse taal is zo rijk", was een gedoe om te koketteren volgens haar, maar ik enjoy het gewoon.
Ik sliep in (waarschijnlijk) hetzelfde bed als de mij bekende Amerikaanse schrijver die bevriend is met de eigenaar van dit geweldige huis, in de bergen bij Wicklow. Drie honden, een poes, twee woonkamers, een fourwheeldrivecar en veel land om het huis heen. Kippen ,een houtschuur en een blokhut waar dochterlief muziek maakt/composeert voor tekenfilms. Houtkachel erbij; isn't it a story from a book? Impressive; twee dochters die professioneel werken in de muziek. Hij voormalig pastor van een kerk en leraar wetenschap. Mensen met smaak en kennis. Zijn warme bruine ogen vertellen me dat hij Jezus kent, rust in Zijn liefde en zo voelde ik me aardig op mijn gemak. Gelijk de eerste dag lag ik al languit bij ze op de bank en roerde even in de soep zodat die niet aanbrandde en knuffelde met hond Lucy ( erg lief!) 's Avonds moest ik gewoon huilen, want eindelijk was er iemand die me heel veel van Ierland kon vertellen en hoe God dit land bezocht heeft met een golf van Zijn Geest, over héél Ierland, en hoe de katholieke kerk dat niet kon hándelen. Het doet pijn van binnen, in mijn hart als ik van alles hoor. Pijn van een passie, iets dieps, als een vurige liefde, een verlangen. Tranen bleven stromen als ik vertel ervan en als ik hang aan Davids lippen die me zoveel weet te vertellen. Buiten, als we wandelen en de machtige bergen me ook intens raken, beroeren met iets van de majesteit van God, Zijn kracht, Zijn verhevenheid, barst mijn hart zowat van geluk en verwachting. Zoveel verwachting heb ik voor dit land. Promises that are made to be fullfilled. Alles wacht.. Het barst ook van het water om ons heen na maanden van regen. Dikke watervallen in plaats van het gebruikelijke stroompje uit de rotswand en een kolkende rivier. Schaapskudde wordt heel smoothly bijeengedreven door een ervaren sheepsdog. We lopen in onze regencapes in beetje wind, niet te koud en mijn ene bergschoenzool begaf het plots, liet los, dus loop ik nu mank. Ik wil zoveel zoveel. I'm so happy", zeg ik spontaan. Ik wil nog zoveel meer bergen en wandelen en uitzichten en Ierland en houtkachelgeur en lekkere soep en voor elkaar bidden en dit land voelen. Het voelt als een betere jas om me heen. Dichter bij mezelf en bij God, vrijer. Mijn hart zo vol. Ach wat houd ik van de leuke dorpen, het échte eten, de heerlijke taal en het land, het land. "It's addictive", zeg ik in de auto. Ik wil er weer heen, als je ervan proeft wil je meer en meer. Maar goed, money runs out en 'k slaap niet goed ondanks de heerlijke bedden en Ierse wollen dekens nog bovenop het dons en complete rust. Ik wil teveel, teveel, teveel ,only have these few, few days. Maar Vader weet, en gelúkkig ga ik met veel vrede weer terug in the plane. Back in Holland, I've got work to do, in de drukke lage landen. De bergen wachten in mijn hart.
Ik zie zo'n leuke vrolijke jonge vrouw in je. Ik zie je met vlotte kleren aan, lachend in een winkelstraat, converserend met mensen; even het middelpunt, vanwege je uitstraling en hartelijkheid. Ik zie je met een vrolijke sjaal, terwijl de wind in je gezicht waait en je onderweg bent naar je gezin; net nog gewerkt. Evelien met allerlei interesses en vrienden. Je leuke blije lach. Ik zie je lachen met vriendinnen, aandachtig luisteren en begrijpen. Plannen maken voor een bakkie doen met iets erbij. Effe iets delen, een hugje en je gaat weer verder.
Monique ligt op het waterbed in de snoezelruimte en lacht. Donkere haren en een wat schrale huid, van de longproblemen ook. Misvormde handen als het ware dubbelgeklapt, zo mager als maar kan. Je kromme lijf en koude voetjes. Ik houd je vast en warm je met mijn warmte.We wiebelen samen op het waterbedmatras, genieten van het zachte licht, muziekje en lichtpilaren. Masseer je voeten tot ze warm zijn en klets maar wat. Zing wat voor je en kijk je blij aan. Zie je ontspannen en stralen.Al kan je niets zeggen en niets doen, ik meen toch wat te zien van wie je bent. Door al dat niet kunnen heen ontmoet ik jou, Evelien, en hebben we net zo'n soort van -op straat ontmoetmoment- in the middle of life.Twee vrouwen..
P.s Ik heb haar echte naam veranderd met het oog op haar privacy
Ik ren de donkerbruine versleten oude kroegtreden af op zoek naar de plee om mijn legging uit te doen( onder mijn broek). Opschieten, hurry up, want de band speelt veels te leuk. Het is iedere keer uitpellen geblazen, van buiten naar binnen, in de warme pub waar sommigen in hempjes zitten. Donzen jas, wollen trui, handschoenen, sjaal, alles kan uit, opproppen op een barkruk, dikke rugzak bewaakt door tafelgenootjes, wat geld in kontzak en dan je weer door de mensen heen duwen op zoek naar een plekje om samen met Hannah beetje uit ons dak te gaan. Toffe muziek, steeds sneller, gitaar, banjo, accordeon, fluit, bodhran, viool. Pinten bier; beetje duur, en vrolijke stemming. Yeah, we're in Dublin en het stikt van de muziek. Vol is mijn hart van alle mooie winkelpuien, straatlantaarns, wolwinkels, leuke eettentjes en zalig taartje in organic bakkertje. Súper om in Bewleys, Graftonstreet ons te goed te doen aan overheerlijke sodabread en soep en voortreffelijke salade, naast de amazing windows. We hebben de stad steeds meer door; van hoe je waar komt. In het begin een beetje een doolhof maar de tweede dag zijn we al gevorderd. In een leuke pub, niet ver van het hotel,( Celt, Talbotstreet) gaan we als derde kroegje van de avond naar binnen en de gezelligheid van soort huiskamerbankjes met kaarsen in wijnflessen en mensen kletsend om de muzikanten heen is zo vervrolijkend en uitnodigend, van "Kom er bij!". Hier is ruimte om te dansen. Wijntje erbij en lekker losgaan. "We kunnen zo gek doen als we willen", roept Hannah, " niemand kent ons! Ik neem het ervan, nergens aan denken, alleen maar reageren op de muziek en helemaal los worden in je lijf. Dan is er een oudere man ( tegen de tachtig!) bij de bar die met me gaat dansen. En erna een jongere man. We draaien rondjes, zo van inhaken en hupsakee, maar hij leidt ook in de dans, heeft ervaring. Maakt me wat verlegen want dat kan ik niet goed. Maar dit is Ierland, hier is geen oordeel, hier is warmte en mogen zijn. Mensen kijken en lachen. Ik hups in een reipas langs hem heen. Gráppig! Andere man heeft hele zachte handen en is zacht in zijn bewegen en grappig. De vrouw met de gitaar zingt heel apart, ze galmt in stukjes, een heel eigen geluid. Eerst vond ik 't niet mooi, maar ze doét het, stort haar hele hart erin, en haar zingen verbindt ons mensen in de pub. Hannah en ik dansen tot we niet meer kunnen. Nog wel drie keer met de oude meneer ook en tot slot, the last song, raakt mijn voorhoofd de zijne, beetje apart maar voelt als een verbond voor mij: Ierland-Holland. Laatste song of the night, al twaalf uur en iedereen gaat staan. De rolluiken zijn naar beneden. Groene vlag met een harp met Ierse tekst met zoiets als:" speel de harp" erop. Vreugde in de pub; gewoon plezier! Verbinding in muziek en dans en heel veel glazen bier Dublin, Ierland, we rocked the night away. Bezweet en lachend naar ons bed. Night of musicpleasure in my heart will stay.
Ze kwam even een jasje en een blouse halen die ik op marktplaats had gezet. Ik was nog in mijn pyama, aan het bijkomen van mijn Ierlandreis, maar dat geeft niet. Vest erover en klaar. "Kom maar mee naar boven", zeg ik, loop voor haar uit en trek een vuilniszak uit de kast. We kletsen en zij trekt haar trui uit en vertelt hoe ze veertien kilo is aangekomen van het niet roken en dat ze geen zin heeft om allemaal nieuwe kleren te kopen. De blouse past, alleen iets krap bij de oksels, volgens mij, maar dat deert haar niet. Dan het jasje, ze pikt het op, trekt het aan en het zit als gegoten. Ze staat voor mijn spiegel in de gang, één van top tot teenspiegel, zeg maar en we vinden het allebei tof dat het jasje direct zo goed past. Ze trekt de boel weer uit en vertelt over haar passie voor chips en hoe ze daar de kilootjes van aankwam en dat er nu wortels en dergelijke gegeten worden. Ik complimenteer haar met haar leuke vest en we verrekenen de boel. Gezellig kletsend de trap af en daar gaat ze weer. Ik kruip gelijk weer in bed( voor ze kwam was ik nét heel ontspannen), en ik dacht, wat is dat toch leuk dat je dat als vrouwen onder elkaar zo kan hebben; total strangers, en zo in je hemd voor iemand anders spiegel staan en delen over je gewicht. Dat kán gewoon.
