Snoes de poes zit gelijk op schoot als ik begin te typen. Schade inhalen van mijn dagjes weg. Vandaag heb ik een soort van dramadag. Alsof ik in mijn eigen film speel. Vanochtend zag ik het leven niet meer zo zitten na weer een allerlaatste afscheid van mijn Ierse lover via de mail en een beroerd telefoontje gisteravond. Allemaal vooral van mijn kant in de hoop op nog één laatste goed gesprek. maar ja..Hoe moeilijk voor mij om hem echt los te laten. Weer emotioneel de boel overhoop.Ben zo lekker onlogisch bezig. Uuuren zit ik achter de pc vakantiebestemmingen en de weg erheen uit te pluizen. Schitterende Schotse eilanden die me toch nog aan Ierland doen denken of een christelijke retraite in Wales wat emotioneel verantwoorder zou zijn maar voor mijn portemonnee een dikke aanslag. Of idee van de kusten van Normandië of Bretagne waar ik voor wegzwijmel vanwege het fantastische licht alleen al. Maar met wie en hoe?Helaas ben ik niet in staat de rit in de auto zelf te doen anders zou ik zo de boel inladen. Ik verwaarloos mijn eigen realiteit van muren waar behang af moet, deurposten die een verfje nodig hebben en nog steeds een verhuisdoos in de gang. Dus zo lag ik, oververmoeid op mijn luchtbed in de tuin, bedenkend wat een schat dat is, om op mijn eigen gras te liggen. En ik bad God om hulp voor mijn lonely, lost heart. En toen was zij daar. Ze zei mijn naam achter de schuttingdeur en ik riep:"Kom maar!" We hadden elkaar steeds niet kunnen bereiken maar nu kwam ze gewoon langs. Mijn nieuwe vriendin, om samen muziek te maken. Het was gaaf! Ik haalde mijn twee gitaren, een muziekstandaard van zolder, boekjes erbij en een blad thee en stroopwafels en tádá, aan de slag! Voor 't eerst mijn stemapparaat uitgeprobeerd. Zij had er kijk op en ik was weer meer geoefend in gitaarslag en trucjes. We deden van alles door elkaar, piano, gitaar samen, thee drinken, sigaretje, delen, lachen. Misschien idee om samen met haar en haar dochters te gaan kamperen, ergens dichtbij..Toen ik laatst met andere vriendin ook het luchtbed op het gras neervlijde had ik dezelfde trigger; dat ik daar eigenlijk naar verlang: gras, kamperen, vrienden, lachen, aantutten. Mijn hoofd is zo druk met al mijn ideeën en verlangens en zorgen. Ik heb Ierse John gedag gezegd, met alles wat daar aan vast zat; het wilde leven. Maar ik wil ook wilde dingen. Samen muziek maken en me vrij voelen zoals vandaag is wel wild, ideeën voor een dansfeestje voor ons vrouwenverwerkgroepje, allebei hebben we deze dag de boel de boel gelaten en zijn over de zooi heengestapt om zomaar samen te zijn terwijl haar dochter morgen jarig is en ze ook nog logees krijgt in haar onmogelijke kleine huis.Samen opwekking zingen los van een kerk of wat ook, gewoon zomaar omdat we die nog kennen. Ik schater als ze voordoet hoe ze de troep nergens kan opbergen, alleen onder een bed schuiven. De buurman heeft een zakje wilde bloemen voor me door de brievenbus gedaan en ik strooi wat in de tuin.Gisteren had ik een fantastische dag in de sauna met mijn bijna 70 jarige vriendin. We gingen in de finse sauna en na twee rondes gingen alle vrouwen naar buiten en kregen warme honing in het holletje van onze handen waar we onze bodies mee insmeerden. Grappig zeg! Elkaars rug met honing ingerubbed en later lachend als pubers door de koude watervalstraal snel heenlopen of erachter staan in ons blootje en gekke bekken trekken.Ook weer een cadeautje, deze extra verwennerij op de middag van de vrouwendag!Onderuit in onze dusters on het haardvuur met een mineraaldrankje en verhalen vertellen van haar aankomende rampverbouwing inde flat, verjaardag, gelezen boeken,reizen en liefdes. Zegeningen, zegeningen, voor vermoeide ik.Voor ons twee eten gemaakt omdat het me allemaal ook niet meer uitmaakt met mijn vroegere kookangst en gastvrouwangst. Emotioneel ga ik door zulke dieptes dat die angsten er gelukkig nu niet toe doen. Opleiding voor tolk bekeken, opleiding voor tekenen/schilderen in Amsterdam, allemaal pogingen om er zelf iets van te maken. Steeds weer leren dat wachten op God, en in de rust, het beste werkt. Moeilijk, moeilijk. Op de trouwerij, in de strandtent ( van die dagjes weg) was er toch een lift voor me; de perfecte lift naar mijn zus haar huis, zomaar op het juiste moment, op het laatst. Gods timing. Loslaten en vertrouwen. Blijft moeilijk. Vandaag weer van genade geleefd en niet van iets wat ik zo goed doe, absoluut niet. Mijn avondwandeling in het bos is een verademing van geuren, aarde en bomen na de regen, en daar heb ik een wandelstukje ontdekt wat een beetje mijn stukje is geworden met twee bomen die tegen elkaar aanstaan, als een man en een vrouw. Ik hoop dat dat als een symbolische belofte is voor mij en ik vraag vader God daar weer eens om, omdat ik Olga ben en zoveel wil; een luchtbed op het gras, een boottocht naar een Schots eiland, geweldige seks, de luchten van Normandié, dansfeestjes, straks een paars gebeitste picknickbank en zonder angst gitaar spelen en fouten maken,én in mijn blootje door een waterval lopen.En schrijfster zijn en leuke kleren ontdekken. En alles met God..het wilde leven! pfoeh en nu naar bed!
