Eigenwijs, oververmoeid, hardleers, niet goed nadenkend. wat het ook is, het is erg vermoeiend.
De buitenboel moet geschilderd worden. Ik had vorig jaar een pot 'koffiemelkkleur' verf gehaden wou daar weer mee verder verven.
Al doende bleek dat er wel érg veel stukjes in de bewaarde verf zaten. Ik had wat extra geld en ging naar de verfshop voor dezzelfde kleur, omdat de regenpijp ook al die kleur had, en die beviel me wel.
De picknicktafelpoten had ik er ook mee gedaan. Dus diezelfde kleur laten verven. Een heel handige en lieve vriendin was nog op bezoek, voordat ik weer naar Ierland vertrok, en zij ging de kozijnen voor me verven. Héérlijk; hulp!
Echter toen het klaar was zagen we dat de verf veel geler leek dan de eerste pot en ineens zag ik ook het verschil met de hele achterpui, die veel meer crème is. ik had niet naar het geheel gekeken. Nu had ik drie kleuren; die van de regenpijp, de crème pui en schuurraampjes en de wat gelige kozijnen. Zucht. De deur dan. Die van de bijkeuken naar buiten. Hij was groen en ik wou wel weer dezelfde kleur. Ik trok wat geverfd hout van een lat en toog naar de verfshop. Daar zeiden ze gelijk: "standaard groen". En, vertrouwend op hun kennis, kocht ik een pot standaardgroen. Echter, toen ik de deur ging verven, na een paar lagen grondverf, die weer over moesten omdat er blazen op kwamen, echt alles moest tot het ruwe hout afgekrabt..,toen deed ik dus de pot standaardgroen open en vond de kleur eigenlijk niet mooi. Maar goed, misschien is die anders als die erop zit. Geverfd, en, tja, de kleur viel tegen.
De latjes groen erboven, nogal verweerd en oud, hebben een blauwe ondertoon die erg mooi is.
Dus ik besloot de standaardgroen dan als onderlaag te gebruiken en toch voor een nieuwe kleur nog te gaan.
Weer naar de verfshop, en wat staaltjes mee naar huis. Zij dachten nu dat het een erg donkere kleur greoen was, die me echt niet mooi leek. Ineens herinnerde ik me hoe goed ik het vroeger kon, om echt een mooie kleur uit te zoeken en hoe blij ik dan was.
In de winkel zag ik al een grote staal van oceangreen. Ik vond het een fantastische kleur Ik houd erg van die zeekleuren.
Ik bekeek hem thuis, overlegde met de handige kunstenaar-vriendin die met de gelige verf bezig was, en ja, dit leek een goede keus.
Vandaag was het zover. De standaard groen was weer geschuurd, ontvet en getaped. Ik doe de pot verf open en heb gelijk geen klik met de kleur. Net als met de standaard groen.
Maar alles is klaar, en ik ga verven, hopen dat het toch op één of andere manier goed uitpakt.
Eind van de middag, als ik weer eens ver over mijn grens ben gegaan om alles af te krijgen, bekijk ik het resultaat.
De buurman had al iets gemurmeld, van; blauw.. En de andere buurman vond het standaardgroen best mooi en ik was er ook al wat aan gewend.
Nu zie ik een te blauwe deur. De kleur is te energiek. Het past niet in het geheel. De tuin, de stoelen, alles is rustig. De kleur is op zich wel mooi, maar past niet op deze plek.
Ik heb wéér niet naar het geheel gekeken. Hoe hardleers kan men zijn? ik vind het ongelofelijk dat dit me nog eens gebeurd.
Ik leer niet ergens van, schijnbaar. Eind van de middag schraap ik alle glazen potjes op de koelkast leeg, waar allemaal terpentineresten en niet meer te gebruiken kwasten in zitten. Werk van maanden.
Mijn handen maak ik 12 keer schoon met terpentine, de krant waait tegen de deur, ik doe mijn hand op een nog nat geverfde leuning van de tuinbank ( ook even meegenomen), en ik zet door om alles weer een plek te geven, niet te laten liggen. Rommelkont als ik ben. Ik zie het busje voor de deur komen waar de buurman inzit, die wonderlijk genoeg, vaak precies heeft wat ik nodig heb. Ik zwaai de deur open en vraag of hij even de mislukte deur wil zien.
We zitten samen in twee stoelen buiten en hij ontkent niet dat het een verkeerde keus is. De standaard groen was beter.
Ik zou nu niet behoefte hebben aan iemand die zegt dat het wel okay is. Hij is gewoon bij me, in mijn teleurstelling en mismoediging, if that's a word.
Dan moet ik echt nog boodschappen doen. Ik doe wat fijne kleren aan, zet mijn artistieke hoed op en warme sjaal over mijn truitje en tref dan aan de kassa ineens háár!
We hebben elkaar zolang niet gezien. Zij is een kunstzinnig, ontwikkeld mens waar ik altijd gelijk een klik mee heb. Ze kust me en vraagt hoe of het gaat.
Ik zeg dat ik de deur wéér in de verkeerde kleur geverfd heb. Zij geeft als repliek dat ze haar keukenkastjes wel 40 keer over heeft geverfd. "Je ziet het pas als het erop zit,", zegt ze.
Kijk, dat is nou troostmoment nummer twee. Ik heb een zak chips gekocht en als ik de andere buurmans schuttingdeur wagenwijd open zie staan, gooi ik mijn tas op de grond, pluk de zak chips eruit en schuif even aan in de schuur.
Hij grijnst om mijn verhaal en zegt nog wel een pot verf te hebben, groen, zelfde als die van hem. Maar mijn huis heeft een net wat zachtere, blauwige ondertoon, en tja, dat komt dan zo nauw hè, voor hooggevoelige, vermoeide ik.
Ik ga mijn handen weer eens goed invetten en dan dromen van oceanblauwe zeeën in mooi Ierland. Ben benieuwd welke pot verf er straks weer opengaat. Eens wordt het een mooi geheel. Misschien word ik dat ook nog eens.
