Als ik alles had gedeeld de laatste maanden, elke lange dag ,vol nog van mijn harteklop voor John dan had je mijn soap met wondertjes, ups en downs smullend kunnen volgen, maar dat werd me iets te persoonlijk. Vandaar de lange break, maar gisteren heb ik opnieuw een fikse streep eronder gezet en dit keer is 't wel de genadeklap, denk ik. Moet ook, want ik verlang echt naar toekomstmuziek en geen dwell on the past. Maar ja, ik ben nou éénmaal een langzame 'losweker'. Was wel grappig, stond ik in de douche vandaag en hoorde paardenvoeten. Doucheraampje open, en jawel, een mysteryman met hoed en groene jas reed stapvoets op zijn zwarte paard door mijn straat! Hoe grappig, nog net geen wit paard, maar, zo zie je, het kan zomaar gebeuren! Kreeg een mailtje van mijn heel vroegere buurmeisje die ik al een leven lang niet meer heb gezien, met zomaar geweldig bemoedigende woorden, van dat ik waardevol ben en veel te bieden heb en me niet moet verstoppen. Wat een uplifter als je je aan alle kanten voelt falen. Ik wou wat kaartjes kopen om te versturen en, net op weg, loopt de buurman me voor de voeten die mijn voortuin eens flink onder handen gaat nemen. De klaver woekert daar welig. Ik trek nog wat tulpenbollen eruit en geniet even van dit zonnige warme voortuin plekje, eenvoudig bij mijn eigen huis. Bij de winkel zie ik haar; ze valt me op. Als ik de winkel weer uitkom zie ik haar weer en zit naast haar op de bank. We raken wat aan de praat en dan vertelt ze en vertelt en ik zit daar zomaar medemens te zijn maar vertel wel van God, mijn hoop en houvast, de Aanwezige en ons thuis, ook al bak ik er zelf niet veel van momenteel. Dat maakt me bescheiden, maar is het erg? Hangt het van mij af? Als ze hoort dat ik geen man heb spoort ze me aan die wel te zoeken en is ze plots enthousiast, zegt dat er echt één voor me rondloopt. Zij gaat naar haar borstonderzoek met gevatte moed en ik ga de kaarten schrijven. De buurman heeft mijn tuin opgefrist, echt hard gewerkt, waar ik geen energie voor heb. En ik bedenk dat ik misschien toch maar gewoon uit moet gaan delen en een plek vinden om te zingen met mijn gitaar. ( verpleeghuis?) Zoiets als als de broodjes en visjes van de eenvoudige jongen waar Jezus wel wat meekon."Step out of your comfortzone", was de profetische boodschap op mijn pc vandaag. Met John samen was geen goed zangduet, maar ik wil wel de melodie van Vader bij mensen brengen, ook al is het luisterend op een bank op straat.Of wie weet galmend in een hal. We houden moed; God is nabij, in ev'ry small detail of life.
