Dit jaar ga ik de winter, de decembermaand, de kerst, dat heidense feest met een erbij geplakt christelijk hoogtepunt, volop tegemoet. Kom maar op! Ik zeg nee tegen een winterdepressie. Ik laat de kerstmannen en ballen met glitter snel van mijn blikveld afglijden in een onduidelijke mist en kies voor de positieve kant van alles.

Het is tóch feestelijk, al die extra's in december. De roomboter amandelkransen, de glühwein, de warme chocolademelk met slagroom, de zelfgemaakte kaartjes met nog net effe een diep en zinnig woord...

Zaterdag waagde ik me zelfs in een mega intratuingebeuren. Na jarenlang ontwijken dook ik onder in een tevoorschijn getoverd winters landschap. Een schitterende grote sneeuwman met allemaal sprankelende lichtjes eromheen en blauwe streepjes op een heel groot doek.

Een nagemaakt soort Oostenrijks pistelandschap met glühwein tentjes en skiërs, nepsneeuw en een kabelbaan. Een kerkje met poppetjes erin.

Het oer hollandse ijstafereel, met nagemaakt ijs, riet, warme chocomelktentjes, schaatsfiguurtjes, een molen; dat deed me wel wat.

De enorme berg kerstballen en lampjes hield ik wat op hoog sensitieve afstand. Het zoeken naar een geschikt kerststukje leverde niet echt wat op. Het leek allemaal zo matig, zo gewoon wat takjes groen en een kaars.

Mensen lopen met karren vanaf de volle parkeerplaats af en aan. In een zoektocht naar sfeer, gezelligheid, verwondering en vertedering lijkt deze namaakwereld dit allemaal te kunnen geven. We nemen een glimp van het echte met ons mee naar huis.

Het echte is mijns inziens bijvoorbeeld, hoe we elkaar opbouwende opmerkingen toewerpen als we met mooie jurken en broches ons verdringen in de keuken, omdat moeders vanwege haar voeten niet het ritje naar het sfeervolle restaurantje buiten kan maken. Het echte is Jezus in je vlees laten snijden als je niet de woorden krijgt die je altijd zo graag had willen hebben en de ander met ogen van meedogen aankijken en het niet meer van hem of haar verwachten. Het echte is een zalige wandeling maken in een striemende herfstregen met tussendoor toch wat stukken droog terwijl je fantastische foto's kan maken van de loodgrijze regenlucht afgewisseld met koppen schuim op zee, juist door de stormachtige wind. In plaats van een zonovergoten skipiste. Het echte is een kind dat uit de hemel kwam voor een kapotte, vieze wereld waar het al snel als vluchteling moest vluchten om niet vermoord te worden. Het echte is de Zoon van God die al snel, aan het begin van Zijn bediening, de synagoges uit werd gegooid en bij de mensen thuis het goede nieuws moest vertellen.

Het echte is mijn vriendin die zonder enige twijfel haar kind zijn overgeefsel in haar handen opvangt als hij door een hoest de boel er uit gooit. Het echte is de knerpende, verse, pas gevallen sneeuw onder je eigen voeten horen knerpen, als er tóch nog, ook deze winter, in óns kikkerlandje 's avonds sneeuw valt en inderdaad de hele wereld andere decibellen uitademt. Iets waar we allemaal naar verlangen, iets wat ons ergens verenigt in een kerstfeest van over de hele wereld met een mens eigen verlangen naar heelheid, vrede, shalom, verbondenheid en witte schoonheid. Het is allemaal te krijgen, te vinden.

Niet in een kar bij de intratuin. Het is de weg naar het kind. Dat wonderlijke kind, die ene perfecte die een ieder bemint.

Wens je veel echtheid, op je pad en door jou heen. Shalom.