Vandaag keek ik weer naar de mensen van Hope Valley. ( de serie die ik volg) De tranen stroomden over mijn wangen. Ik leef intens met ze mee. Maar ik doorleef ook hoe door alle gebeurtenissen heen het alsmaar, steeds weer, gaat over relaties. Alles voltrekt zich door relaties. Ik zie Henry, die eerst als een sluwe vos vreselijke dingen deed in de kolenmijn en over lijken ging en die nu een heel ander mens is geworden. Hij heeft de kolenmijn opgeblazen die niet veilig meer is, zodat de grote bazen er geen mensen meer in kunnen laten werken. Hij heeft zichzelf vrijwillig aangegeven bij de politie als dader en zit vredig in zijn cel. Hij geeft zijn geldbonus aan de dominee en vraagt de dominee met hem te bidden omdat hij niet weet hoe of het moet. Knielend op de vloer vraagt hij: "zo goed ?" Ik vind het zó hartbrekend mooi! Het wordt razend echt gespeeld door Henry met zijn doorleefd gezicht en lijf wat aangedaan is van het leven. De zondaar die een echte turn around meemaakt. Het dorp wat om hem heen staat als hij uit de boevenauto komt en iedereen voor hem klapt, allemaal geroerd door de diepe lange geschiedenis van alles wat er in het dorp is gebeurd. De mijnwerkers die omgekomen zijn..

Het stel dat geen kinderen kon krijgen en waarvan zij nu eindelijk aan haar man kan vertellen dat ze  zwanger is en hoe hij uit bed springt en blij naar buiten rent om aan iedereen te vertellen dat ze een baby krijgen! Keer op keer op keer zijn het mensen die afwassen, eten maken, ergens heengaan, werken, gewone mensen die voor het schijnbaar saaie, gewone kiezen, voor de goede keuzes van trouw en eerlijk zijn en doen wat je zegt. Het lijkt zo gewoon of saai maar de van warmte doortrokken vriendschappen, goede adviezen, vergevingen en liefdeblijken zijn niet saai maar raken je tot diep binnenin en geven levenskracht. Steeds zoeken mensen elkaar op om iets door te spreken, om advies te krijgen of troost of om gecorrigeerd te worden. Mensen maken tijd voor elkaar en organiseren feestjes. Het zit 'm in kleine dingen en in grote. Een jongetje van drie die helpt om een verlovingsring in haar jaszakje te doen die ze dan vervolgens zelf uit het zakje vist, als verrassing, terwijl ze samen oplopen. Het blije begroeten als iemand weer thuis komt. Een pick- nick die je thuis voortzet voor de kachel als het te hard waait. De dokter die de medicijnen even langs komt brengen. Een echtpaar die elkaars gezicht in de handen houden en zeggen hoe blij ze met elkaar zijn. De redactie van de krant die een geweldig verhaal laat schieten om de gevoelens van een vriend te eren. Enzovoort. In psalm 19 staat: "De richtlijnen van de Heer zijn volmaakt, ze geven levenskracht. Wat de Heer afkondigt is betrouwbaar, het maakt de onervarene wijs. Wat de Heer beveelt, is juist; het is een bron van vreugde. Wat de Heer gebiedt is zonneklaar, de ogen gaan ervan stralen.

Het woord van de Heer is zuiver, altijd blijft het gelden. De uitspraken van de Heer zijn betrouwbaar, hun juistheid valt niet te betwisten. Ze zijn begerenswaardiger dan goud, dan het allerzuiverste goud; ze zijn zoeter dan honing, dan honing, zo uit de raat."

Dat bedoel ik nou, dit proeven is veel beter dan een stukje zoete cake. Het geeft levenskracht.

Ook een stukje proeven?

p.s. een tip is de film: Play the flute, waar het over deze psalm 19 gaat. Te zien op New Faith Network.