Gisteren was ik voor 't eerst bij een echte dokter. Zo heb ik dat ervaren.
Niet een dokter die vraagt wat ik heb, mij aankijkt en vraagt wat of ik nu van hem/haar verwacht en vervolgens als een trekautomaat met een pilletje komt.
In tien minuten. Geen tijd voor een oorzaak zoeken en alleen beperkt tot de geweldige wereld van wat chemische pillen.
Gisteren was ik bij een vrouwelijke arts, die huisarts is én ortho-moleculair arts. Ze is enorm slim, leeft dicht bij/met God, vol levenservaring, liefdevol, kunstzinnig,
misschien wat perfectionistisch, zeer integer en toegewijd. In haar gezellige, warme maar ook zakelijke kamer vol boeken en ook wat gezelligs, mag ik plaats nemen op de zalige relax fauteuil.
Die heeft ze niet zomaar, nee, die heeft ze omdat meer patiënten, zoals ik, hondsmoe zijn, brak en in zo'n intensief gesprek en onderzoek zo'n heerlijke stoel heel goed kunnen gebruiken.
Ze heeft zelfs een wachtkamer met een bed, waar mensen op kunnen bijkomen; ervoor of erna. Wat een begrip en respect. Wat liefdevol.
Wat een verschil met een huisarts die weigert langs te komen als je echt uitgeput bent en angstig en er op staat dat je naar de praktijk komt terwijl je in een emmer naast je bed plast
omdat de trap af naar de wc al teveel is.
We hadden het over mijn schildklier en mijn niet-slapen. Op een groot bord tekent ze mijn levenslijn en we markeren verschillende gebeurtenissen.
Ze vertelt van alles inhoudelijks, haast een soort scheikundeles, over hoe de thyrax werkt, waarom dokters dat geven en wat voor stofjes en processen daar bij komen kijken.
Ze vraagt vragen over mijn slapen, mijn bio ritme. Vraagt hoe of mijn temperatuur gedurende de hele dag is om te zien of er een goed bio ritme is. Ze vraagt naar emotionele en psychische factoren.
Ze vraagt naar ander welbevinden; mijn ontlasting, beweegpatroon en voeding. Ik laat haar ook alles zien wat of ik slik aan vitamines en gezondheidsdingen.
Ze weegt me, neemt mijn bloeddruk, die fantastisch is, en doet dan een een scan met een heel bijzonder apparaat. Ik doe mijn blote voeten en blote handen op metalen platen en ben met draadjes op mijn voorhoofd verbonden aan een computer. Als ik tril legt ze uit hoe of dat komt.
Voortdurend geeft ze adequate, inhoudelijke informatie over mijn lichaam, over stofjes, organen en processen in begrijpelijke taal. Ik zit met een kopje kruidenthee en kussen
in mijn nek het één en ander op te schrijven. Dan is er de uitslag van de scan. Ik kleed me aan en samen bekijken we alle resultaten. Het is zeer uitgebreid.Het gaat over wat er wel
en niet aan vitamines en stoffen in mijn lichaam aanwezig is, mijn vetgehalte, wat er te zien is in de weefsels en wat voor indruk de organen maken. Er is veel goed nieuws, wat verrassend is
en heerlijk om te weten. Maar ook is er iets echt niet in orde, qua immuunsysteem en te heftige werking van een orgaan. Dit is toch zorgelijk.
Ik ben erg moe en vind het veel om te behappen. De volgende keer praten we erover door als zij, als arts, alle gegevens heeft geordend en wijze adviezen hoopt te kunnen geven, wat
past bij mijn situatie. Voor nu in ieder geval het advies dat ik beter maar drie keer per dag kan eten in plaats van heel vaak en een knuffel omdat ik het heel goed doe .(We zijn ook
vrienden) Een banaan mee voor onderweg en thuis gauw naar bed met een lekkere kop thee en middagmaal. Ik moest er wel van huilen. Zoveel echte aandacht.
Eindelijk iemand die meer weet dan ik; ja sorry hoor, ik vind: een échte dokter.
