Soms is het leven zo'n hele reis, met allerlei tussenstops. Noodzakelijke tussenstops die niet altijd even fijn zijn. Het voelt als vertraging of je wordt afgeleidt, verleidt. Het is ook een journey, een verovering weer van je h e l e hart. Een soort van vechten tegen de bierkaai om wél je hele vertrouwen op God te stellen en niet zelf te gaan voorzien door reisjes te plannen, halfbakken antwoorden op sluimerende behoeftes.
Mijn hardnekkige mailtjes naar John zijn gesmoord. Echt smoren moest ik ze. Ze bleven in me opkomen als aanwakkerende vlammetjes.
Ik stapelde de blessings en preken, de christelijke liedjes, de conferenties, de christelijke vrienden op elkaar. Steeds meer en meer. En mijn honger groeit. Langzaam maar gestaag wordt mijn hart veroverd en alsmaar zijn er uitdagingen om iets te maken, iets te doen.
En al doende groei je en om me heen beweegt er van alles en de gebeden worden dikker en de muur naar de vijand hoger en in je hart groeit de honger en ineens lees ik de bijbel en weet ik: I'm back. Dat zijn nu precies de juiste woorden. Im back. Het voelt alsof ik mijn oude jas weer aan heb die enorm lekker zat, maar nu in een ouder en mooier geworden Olga. Die jas is de aanwezigheid van Heilige Geest en de voortdurende drive naar meer omdat je het leven proeft. Het échte leven. En ik ben niet alleen. Ik luister Bobby Schuller die me aanzet tot meer en ik luister Joyce Meyer die je weer eens de oren wast en ik lees boeken die diep gaan en je oude fundamenten bloot leggen en keer op keer bidden we samen met vrienden en nemen we elkaar mee op reis. En vandaag was ik zo blij, ben ik zo blij, omdat het zo'n cadeau is om thuis te zijn bij jezelf en bij God, bij jezelf in God. En dan ineens gaan er deuren open. Ik ga een kunstmiddag organiseren en ik ga kaarten maken en wat foto's afdrukken. Kijken wat of ik daar mee kan doen. En ik ga verder met de dans maken en... Zoveel is mogelijk, maar het geheim is om aan Zijn hand te wandelen. Heilige geest wil steeds raad geven en in details je leiden. Hoe gaaf is dat! Verstokte mensenharten die zich alsmaar tegen Hem verzetten en zélf willen doen. Vandaag hoorde ik dat de opa van mijn oma het heil des volks heeft opgericht. Johan de Liefde! Wauw, daar stam ik van af. Wat een erfenis!. Ik kreeg gelijk zin om een meeting in mijn tuin te doen, met een mooie film ofzo voor de buurt. Vrijheid van binnen voelen om God te willen delen, dat maakt dat ik 'back' ben. Het lijkt zo makkelijk maar je kan door een heel proces heen moeten van eigen wensen en levensfase en rouwrandjes en auplekken, verdriet. Rust en stilte zijn vaak het medicijn en de deur naar iets nieuws. Naar groei. Naar leven. Het voelde zo taai gisteren, een dag in de stilte. Meerdere dagen in de stilte. Ik wou alleen maar stilte, geen muziek en het voelde ergens als geen doorkomen aan.
Toch volhouden. Mijn huis is gewoon mijn huis, een praktische plek om te wonen. Mijn hart, dáár leef ik. Mijn hart, die moet ik bewaren, want daaruit zijn de oorsprongen des levens. Wat een vet cadeau dat je juist tot bloei komt als God het daar voor het zeggen heeft, als Hij daar met jou om de tafel zit liever gezegd en maaltijd met je houdt. Samen ontbijten, mijmeren, soms zwijgen en dan weer diepe gesprekken of een hint.
Cor is niet meer hier. Hij is vorige week zaterdagochtend naar de hemel gegaan.
Er is een soort gat gevallen in de straat en in de bekende routine van schuifelende voetstappen die zijn komst aankondigen en een hand op de deurklink. De warmte van Cor en zijn niet oordelende aanwezigheid die al blij was met een paar woorden, een handdruk, een omhelzing, je even zien.Er was veel belangstelling voor zijn begrafenis en allerlei mensen zochten hem op in zijn laatste dagen.
Mensen die hetzelfde voelden. De 'inborst' van Cor die te voelen was, al maakte hij maar een paar hoofdbewegingen. Je was welkom.
Geregeld belde hij mensen op en zei dan allereerst: "ik houd van je". Daar was hij niet zuinig mee en hij kon het snel zeggen.
Bij mij zit er nogal eens wat tussen.. Lieve Cor. Ik stond aan je graf terwijl je kist hartstikke ver de grond in werd getakeld.. Zo ver weg. Ik had een handvol rode bloemblaadjes en stond tussen mijn lieve vriendinnen in maar ik kon de blaadjes niet los laten. Ik kon jou niet loslaten.
Eerst huilen. Pijn kwam naar boven, gewoon pijn en verdriet. Gemis. In de kluwen van het leven, van al het ingewikkelds, vele woorden, trauma's en onverwerkt zeer. In de drukte van bezig zijn, dingen maken, bedenken en doorleven was jij gewoon aanwezig.
Ik ging soms op een rare manier met je om. Dan zette ik je gewoon op een stoel bij mijn tafel, gaf je een kop thee en ging door met iets maken.
We luisterden muziek of niet en ik gaf je een speeltje om met de kat te spelen. Je deelde in mijn leven, in waar ik blij van werd of waar ik van baalde. En ik deelde in het jouwe. Er was ook veel wat ik niet met je kon delen. Geen dure discussies, geen stapels informatie of associaties maar wel deelde je in de meest echte kern en je kon een hele wereld samenvatten met een gebaar, een zucht of een enkel woord.
Soms irriteerde me dat ook, alsof je zoveel weghaalde dat het andere eromheen bijna geen waarde meer had. Maar ik kon er al snel weer om glimlachen. Mensen schuren elkaar. Ik kon helemaal zat worden van al je hè, s... Hè.., niet eens: "Wat zeg je Olga?" Maar we konden tegen een stootje en dan riep ik een paar keer hard: HÈ!, en dat gaf weer lucht. Mijn oude buurman Cor, mijn vriend en broer die altijd voor me klaar stond en echt blij werd van een boodschap voor me doen. Je haalde mijn speciale geitenmelk en yoghurt met rechtsdraaiend melkzuur via extra groot geschreven handschriftbriefjes. Je bracht wekelijks een bloemetje voor me mee; steevast op vrijdag; ROZEN VAN DE ALDI!
Het was vaak een zoeken ook voor mezelf naar goede grenzen. Zoeken naar genoeg eigen ruimte voor mijn dingen, vrienden, leven. Het was zoals het was en niet alles was zonder fout of gebrek. Ik was er vast eens niet terwijl je mij nodig had en soms was ik er niet diep genoeg in de zin van dat ik het even niet 'had' om meer te geven of voelen van jouw nood. Wat heb je veel gegeven aan mensen om je heen die dat konden ontvangen Cor en wat was je trouw en gevoelig naar God. Je wilde niet dat er dingen tussen zaten. Tussen jou en mensen en tussen jou en Hem. Je kon excuus komen maken voor dat je niet had terug gewuifd of een beetje barse toon had gehad. Dan vroeg je al om vergeving en wie had jou al die dingen geleerd? Tot mijn schaamte haast kan ik zeggen dat je een redelijk zelf studied christen was. Weet je, ik liet het ook maar vaak voor wat het was. We leefden het leven en tussendoor was er vanzelf groei of een keer wat uitleg. In veel dingen was je een voorbeeld. In het geven. Je trok graag je portemonnee. Het was alsof je hem het liefste om kiepte voor mij. Voor mij, voor goede doelen. Geld gaf je het liefste weg. Je bezittingen waren weinig. Je leefde zo sober, met één boek; de bijbel en later een dagboekje, je kleding en alle kaarten die je gekregen had als schatten in een doos.
Toen ik hier net woonde, kwam je al snel om de hoek kijken met een opmerking over de struik bij de voordeur. Toen ik de conifeer eruit wou hebben, was het Cor, die als oudste van de drie buurmannen stond te scheppen. Jij zette al je krachten in om de struik los te krijgen.
We lagen samen op onze knieën om van natuurstenen een paadje te maken. Je had eindeloos geduld met precieze Olga die met de waterpas alles nauwkeurig na mat en niet gauw tevreden was. Ach ja, een bult herinneringen. Toen ik zo ziek was en niet kon lopen, kon jij aan één oog niet zien, maar ik ging bij je achterop en zei: 'links', en 'rechts', en je zette me af bij Anneke waar ik op bed ging liggen.
Je kwam altijd bij me kijken als ik ziek was en had de gave om te troosten.
Het is like the end of an era. Jouw tijd zit erop. We zagen het al een hele tijd aankomen en God heeft je voorbereid. Je zag de engelen al voor de ramen. Onze laatste rit was een gaaf cadeau. Op een prachtige zonnige decemberzaterdagmorgen reden we over de brug naar Rhenen en dan over de dijk naar Opheusden. We hadden prachtig uitzicht over de uiterwaarden en het was alsof God dit alles als een schilderij speciaal voor jou had neergelegd deze dag. Het wuivende riet, het gele gras, de koeien en paarden. de rivier in de zon en de schattige huisjes langs de dijk. We gingen niet zomaar ergens koffie drinken maar kozen gezellige bakkerij van Toor uit in Rhenen. Daar zaten we tussen de mensen waar jij gelijk vooral van een paar kleine kinderen genoot. Die kleintjes maakten jou extra blij. Ik dacht wel eens; zou Cor niet eigenlijk kinderwerk hebben moeten doen bij de crèche? Bezoek van Sahel en Reza met de kids maakten jou helemaal gelukkig of van Ilona, Judah en Jonathan. Je had je schatten op de juiste plek en ik vind het zóó mega tof dat jij nu onwijs aan het genieten bent daarboven zonder mankementen, in al je glorie van hoe Vader jou altijd bedoeld hebt en dat eindelijk alle liefde kan binnenkomen waar je je hele leven naar gesnakt hebt. En terecht. want we zijn bedoeld om liefde te ontvangen. En jij hebt kunnen geven, terwijl je nog zoveel nodig had om te ontvangen. Het is wennen Cor. Het is het eind van een periode, op de rand van 2019 en er gaat een nieuwe tijd aanbreken voor mij. Een andere tijd. Maar het zaad wat jij gezaaid hebt in mijn hart, in elk bezoek van schuifelde eendestapvoeten, van voeten die naar buiten wijzen, dat zaad dat groeit op en brengt leven voort. Dank je wel voor jouw erfenis in mijn leven. Shalom.
