Tineke is pleegmoeder. Als ik haar bel is het maar afwachten of ze tijd heeft. Vaak moet ze een baby voeden of staat ze net aan de afwas.
Ze is echter helemaal in haar element. Al haar sterke punten worden optimaal benut. Haar gave om goed te kunnen ordenen en plannen.
Haar enorme gave om rust te kunnen brengen, structuur en vrede. Haar handigheid ook, na wel tiental jaren in de kraam.
Haar leven was er ook één van vele omzwervingen en gedurfde ondernemingen. Wat heeft ze niet veel gedaan, met haar taaie dunne lijf.
Ze beklom de Kilimanjaro samen met een groep mannen en was al eerste boven! Ze werkte met verslaafden in een kliniek. Ze viel in op kinderdagverblijven.
Overal toerde ze heen in haar auto of op de fiets. Bikkel Tineke. Na lang wachten heeft ze haar man gevonden en is ze gelukkig getrouwd. Ze hebben het goed samen
en toen het idee kwam voor pleegouderschap liep het allemaal als een trein. Inmiddels is het zoontje van een drugsverslaafde moeder al zo'n 11 maanden bij hun en uitgegroeid
tot een tevreden, stabiele, gehechte baby. Het tweede kindje van dezelfde ouders is nu ook bij hen en Tineke moet vol aan de bak. Nachtdienstjes draaien én overdag ook weer aan de bak.
Opnieuw vind ik het wonderlijk, hoe of het, ook bij haar, lijkt alsof alles samenkomt. Dat ze al haar levenservaring, kracht en eigenschappen kan inzetten voor deze nieuwe taak die haar zo op
het lijf geschreven is. Samen met man Jeroen. Wat een wonderlijk iets hoe op een gegeven moment er van alles op zijn plek valt in onze levens en we toekomen aan iets waarin alle voorgaande
stappen en processen meedoen in wat we nu kunnen. Mag dat bemoedigend zijn, voor als het in jouw leven nog niet allemaal bij elkaar is gekomen. Elke stap telt!
In de groep waar ik vrijwilligerswerk doe, moet je kunnen - zijn-.
Dat is best een een kwetsbaar kunnen. Het lijkt zo simpel maar dat is het niet. Vandaag kwam ik op de groep, een beetje later als anders,
maar dat was okay. Ik kwam de ruimte binnen en vond de stagiare die met een cliënte die ook 'meehelpt 'op de groep, een kaartspelletje aan het doen was.
De twee kanjers van groepsleidsters zitten te bomen over iets. In zijn stoel zit Klaas die ik met rust moet laten. Verderop, in de hoek, zit Charlie in zijn stoel.
Zijn benen heeft hij kruislings onder zich gevouwen en zijn handen in zijn zakken. Op bed ligt Evelien.
Ik sta wat in de ruimte, te - zijn, en loop dan naar Evelien en ga wat kletsen met haar. Bij haar zijn, wat aanraken en dingetjes zeggen over het gure weer, de sneeuw,
haar nieuwe stoere broek etc. Aan de tafel komt geen verandering dus ga ik maar even bij Charlie zitten. Ik zit op de leuning van de stoel en laat hem mijn rug wat voelen.
De laatste tijd is hij elke schroom kwijt en vindt hij het heerlijk met me te kroelen. Hij maakt wat geluiden en ik kijk uit het raam.
Hoe basic kunnen dingen zijn? Vervolgens loop ik weer naar Evelien en klets weer wat.
Henri wordt beneveld en zit bij de keuken in zijn stoel. De groepsruimte heeft veel lege ruimte, zodat er ruimte is voor de rolstoelen.
Gevolg is dat je vaak met jezelf in die lege ruimte staat te staan. Naast een jas aantrekken en eens wat drinken geven doe ik niet iets verzorgends.
Het is dus niet zoveel doe-werk. Het is heel veel - zijn-. Met Evelien en Charlie heb ik een geweldige tijd in de snoezel. Evelien ligt op het waterbed en we lachen heel wat af
als ik allerlei geluidjes maak bij bewegingen en aanrakingen. Het is één en al spelen met mijn stem en anticiperen op wat zij laat zien in haar gezicht. Ik vind het geweldig.
De interactie tussen ons is fantastisch. We voelen elkaar steeds beter aan. Als ik plots hoest schrikt ze altijd zo en ik reageer dan gelijk met sorry en het spijt me en buig me over haar
heen en doe van alles waardoor ze weer helemaal ontspant. Het is zo leuk hoe ze om de bal moet lachen met een piepje erin. Maar het is niet de bal, het is wat wij samen doen,
hoe wij samen - zijn-, mét een grappige piepbal. Als de groepsleidster Evelien en Charlie weer op komen halen heeft ze de tranen van het lachen op haar gezicht. We lagen net samen
onder de spiegel te schommelen op het warme bed en nog lekker knus en lacherig te zijn. Haar gemasseerde voeten gaan weer in sokken en schoenen en Charlie gaat weer richting wc.
Terug in de groepsruimte is het weer -zijn-. De moeder van Henri is er en dat geeft gezelligheid. Niettemin sta je daar gewoon. Er ontstaat een interactie gebeuren met een buurtende
andere cliënt en we lachen wat met elkaar. Ik streel Evelien nog wat over de haren terwijl ze bijna slaapt. Henri zit genietend in zijn stoel terwijl hij weer nieuwe slabben omgeknoopt krijgt.
Klaas wordt opgehaald. Hij is toch maar mooi twee uur aanwezig geweest. Weer veel indrukken opgedaan voor hem. Het is zo'n andere manier van kijken en beleven.
Zo vanuit zorg en voelen waar iedereen zit en heel veel basaal - zijn-. Je moet het durven met elkaar. Je moet het kunnen hebben. Ik vind het een ongelofelijke leerschool
en heilzame plek, de - zijn- groep van het ervaren.
Het was in december, op een koude natte dag. Zij was al hoogzwanger van haar tweede en op zwangerschapsverlof. Maar ze is geen type van niets doen en zei dat ik best nog voor een behandelingetje mocht komen. Ze is de fysiotherapeute van om de hoek. Ik ben bij haar terecht gekomen omdat ze in het wijkblaadje staat van het Franse gat. Mijn buurt dus. Ze staat niet alleen maar in het wijkblaadje, ze heeft ook echt hart voor de mensen van de wijk. Ze leeft onder de mensen, heeft ze in haar huis, komt bij anderen thuis. Samen met haar collega geven ze heel goedkope bewegingslessen voor Marokkaanse vrouwen in het buurthuis tegenover haar huis.( Wat nu gesloten is helaas) Ze heeft wat tips over een Marokkaanse vriendin die haar goedkoop knipt en vertelt met mijn verjaardag over een andere Marokkaanse vrouw bij mij in de straat, die me vast wil helpen met de hapjes. Feit is dat ze me iedere keer weer verrast. Dan weer met een verhaal over een hond uit de buurt die geen onderdak meer had en prompt bij haar mag wonen. Ze is een persoonlijkheid met haar taaie dunne lijf, werklust, een recht hart en Friese afkomst. Dit keer mag ik dus in haar verloftijd nog voor een massage komen. Als ik aanbel gaan we naar een andere locatie; een ruimte in een sportschool die ze sinds kort huurt. "Ik kom wel achterom, zegt ze". Daar is ze. Ze kan amper haar jas nog dicht krijgen over haar bolle buik en het fietsen gaat haar ook wat moeilijk af. Het is wat vreemd om samen te fietsen, buiten de vertrouwde setting van wachtkamer en praktijkruimte. Het is koud en guur maar we zijn er zo. Het is altijd een verademing bij haar te zijn. Je hebt het gevoel dat je alles kunt zeggen. Niets is gek en zij is ook gewoon zichzelf. We hebben allebei niet geslapen. Ik zie het aan haar, aan hoe ze er bij zit in haar laatste spannende weken. We zijn een soort van lotgenoten ook in hoe we allebei een verkeerd soort man troffen in ons leven van wie we moeilijk los konden komen. Ze begrijpt me als geen ander. Ze masseert mijn pijnlijke rug en ik vraag hoe of ze tegen de komende bevalling aankijkt. Er is zo'n warmte en menselijke nabijheid in het contact. Als we weer buiten staan zijn onze zadels nat en ga ik nog even om een boodschap. Het is allemaal zo idioot gewoon, dat alle regels van instanties en professionele distantie als sneeuw voor de zon zijn verdwenen en er alleen maar deze realiteit is van dat zij mij kent en me nog wel een keer wil behandelen voor ze de baby krijgt. Misschien heeft ze niet de juiste grenzen maar ze heeft wel een groot hart en ze verspreidt wel veel licht en liefde in deze wijk. Het zijn de lotgenoten die het dichtst bij mensen kunnen staan. De mensen die weten van ongezonde afhankelijkheid, misbruik en emotionele pijn. Zelden kom ik zulke kanjers tegen.
Ik denk dat we teveel willen, door van onszelf te vragen dat we goed zicht, een gebalanceerd antwoord hebben op de geldsituatie met Griekenland, de problematiek van ebola, isis of noem maar op. Ik denk dat het niet kan, dat we naast ons eigen leven ook situaties van around de globe kunnen beoordelen, er ons in verdiepen én er iets aan kunnen doen. Ik geloof ook niet dat dat de bedoeling is. Dat we niet gemaakt zijn voor zo'n megataak. En toch krijgen we het op ons bordje. Mijn ervaring is dat het al een heel karwei is om jezelf, je eigen leven op orde te hebben. Je eigen netwerk. Pas als je zelf van alles goed hebt doorgewerkt, van hoe het leven in elkaar zit, hoe je mens zijn in elkaar zit, wat recht is en wat krom, dan begin je pas rijp te worden om een goed advies en wijsheid te vormen over een grotere situatie. Ik kan niets met 'het nieuws'. Als ik een hele poos niet kijk ( wat vaak voorkomt), en dan ineens weer wel, treft me de absurditeit van het geheel. De nieuwsverteller staat er onaangedaan bij, in een net pak en een montere stem. In de ene seconde vertelt hij van een muizenplaag, wat ik best schokkend vind, maar waar ik niets aan kan doen en in de andere van een vrachtwagen die gekanteld is op een weg. Of van nieuwe aanslagen .Gruwelijke feiten komen voorbij zonder gepaste emoties of echt tijd ervoor of dat we er iets aan kunnen doen en in no time zitten we voor het weer. Ik kan er niet tegen. Ik kan niet voor heel de wereld zorgen. Ik heb geen geld voor 100 projecten. Ik heb geen energie om actie te gaan voeren voor een misstand, iets op te zetten. Ik vind het zo ongepast dat deze ellende op een zo 'gewone ' toon naar ons toe wordt gebracht. De wereld van nieuwslezers, van het nieuws brengen vind ik ziek. Ik krijg ook altijd mee-angstgevoelens als ik op de tv zie dat ze mensen op straat aanklampen om hun mening over iets te vragen. Ik heb met de ondervraagden te doen. Ik snap niet dat de meeste mensen dapper met een mening op de proppen komen.We zijn het zo gewend dat dit gebeurt dat we zouden kunnen denken dat we dom zijn als we ook niet een slimme, duidelijke mening hebben. Maar bewijst de enorme switch met ons stemgedrag op de politiek ook niet iets van niet echt gegronde, doordachte, wijze kennis van zaken? Het is teveel. We kunnen het niet bolwerken de stortvloed aan informatie, de veelheid van problemen. Ik wapen me er tegen door me te concentreren op mijn eigen leven en af en toe vang ik iets op. Ik kies bewust welke informatie ik toelaat en houd daarmee heel veel van de wereld van me af. Dan houd ik de energie voor waar ik wél iets aan kan doen. Ik stimuleerde de huishoudster van de buren om om een nieuwe strijkplank te vragen toen ik zag dat ie stuk was en ik nam de tijd om een bemoedigende kaart te schrijven aan een goede vriend die daar erg blij mee was. Kijk, dat soort dingen. Gewoon niet teveel. Neemt niet weg dat je als land soms actie kan voeren voor een ramp, maar geen tien rampen per dag. En hoe of je dat moet communiceren en organiseren, beoordelen en in kiezen? Geen idee. Mij teveel.
Ik wou dat er geen lelijke kleding werd gemaakt. Geen polyster en nylon en weet ik wat nog meer. Fijne katoen, linnen en wol. Viscose. Geen massakleding die eruit ziet als vormeloze lappen, saaie uni dingen. Ik zou willen dat er alleen mooie kleding wordt gemaakt in de kleuren van het seizoen. De koele, sterke kleuren voor de wintertypes, de diepe warme herfsttinten voor de herfsttypes, de vrolijke lichte warme kleurtjes van de lente en de grijzige rustige kleuren van de zomertypes. Ik zou willen dat dat in winkels op seizoenen hing, op de kleurentypes en dan ook nog in verschillende lengtes. Korte mensen, lange mensen, normale postuurs. Ik zou willen dat er veel meer mooie blouses waren, en minder alsmaar t-shirts en uni vesten. Meer gebreide truitjes en originele kleding. Ik zou willen dat alle goedkope, massakleding verdween en daarmee ook zoveel grondstoffen bespaard zouden worden. Ik zou willen dat al het ongezonde eten uit de winkels verdween. Alle koek en snoep en chips en bewerkte voedsel eruit. Geen zuivel meer, weinig kaas en heel weinig vlees. Ik wou dat er allemaal overdadige groenteafdelingen en granensoorten, noten en zaden in veel kleinere winkels aantrekkelijk aangeboden werden. Ik wou dat de veelheid aan producten verdween en er maar een paar zeepmiddelen en allesreinigers te koop waren. Ik wou dat de geneesmiddelen uit de natuur een veel normalere en grotere plek kregen in het winkelaanbod en in het onderwijs hierover. Ik wou dat de hele medische wereld uit de greep van de farmaceutische industrie verlost werd en dat er waarheid kwam over oorzaken van ziektes, wat gezond is om te eten en over kruiden en geneesmiddelen uit de natuur. De ziekte van de rijke wereld. Zoveel dingen geproduceerd die niet nodig, niet goed, niet mooi zijn. En dan reizen we naar Peru of Tibet voor een prachtig wollen vestje of kleed; door de arme mensen gemaakt die in de bergen wonen. Want we voelen, dit is echt. Dit is goed spul, dit is mooi. Ik wou dat de waarheid over wat goed is ook in al onze spullen bepalend zou zijn. Dan heb ik het nog niet eens over alle andere gebieden van het leven. Ik doe ik wat ik kan in mijn eigen bestaan en eens wordt alles rechtgezet. Dan komt alle nep en leugen aan het licht. Hè, wat een bevrijding.
