In mijn vorige blog schreef ik over mijn verlangen naar het 'leven 'vinden. En, yes daar zit weer beweging in! Ik had maandag willen zwemmen maar was te moe en dinsdag dacht ik, ja, ik heb mijn kenteken nog niet van de auto, maar ik ga toch, nu, naar het warme zwembadje. Zo'n behoefte om er even uit te gaan en mijn lijf dat warme water te gunnen. Ik dacht nog er aan of ik de stoffen vis met het muziekje mee zou nemen voor Gerrit-Jan en Krista en hun adoptiekindjes. Maar ik ging er zonder heen, maar wat was de big surprise toen ik het zwembad binnenkwam? dat zij er zaten met hun viertjes! Ze zaten in het pierenbadje met twee roetzwarte schattige kindjes. We omhelsden elkaar en konden zo op een relaxte manier het laatste half jaar even bijpraten. Geen betere manier dan deze, want vanwege de hechting moeten we het gezin nog even met rust laten en voor de kinderen was het zo ook heel natuurlijk. Wat bleek? Het jongetje zijn lievelingsdier is een vis! Hij heeft het altijd over vissen. Toen ik een poosje terug in de zoutkamer ontdekte, door het staren naar prachtige donkerblauwe stenen, dat blauw inderdaad de rustigste kleur is voor je slaapkamergordijnen, was er een klein wondertje; ik vond dezelfde voile patchwork gordijnen van een werkelijk prachtige kleur aquablauw op marktplaats en kreeg daar deze stoffen vis bij met een muziekje erin ook. het kersverse gezinnetje was een half jaar in Nigeria geweest en nu zo gewend aan zwemmen en opdrogen dat ze geen handdoeken mee hadden genomen. Gelukkig had ik een extra mee en konden ze die gebruiken! 's Avonds ging ik naar de bijbelschool en leerde heel belangrijke principes over communicatie. Kort gezegd dat je door je aan te passen jezelf niet laat kennen of zien en daarmee je identiteit laat roven. Er gebeurt iets met je identiteit. Vanochtend ging ik naar het erg mooie huis van de overburen van mijn vriendin, war zij haar feestje mag geven. Ik heb drie kerstlampjesslingers waar ik letters aan ga meken en oranje lampionnetjes opzet uit de tuin. Ik was zo enorm moe, dat ik met de lampjes in mijn handen in het mooie huis stond met de smaakvol geklede aardige mevrouw en gewoon niet meer na kon denken. Maar, gelukkig, zij dacht mee, en ze heeft zoveel zitjes en uitgebouwde serres, ramen, dat we langs drie verschillende raampartijen de lampjes kunnen hangen. Mijn idee wordt toch nog een succes! Toen ik bij vriendin een glaasje water ging drinken bespraken we onze patronen van aanpassen en hoe bizar het is dat je denkt aardig te zijn en iets te geven aan de ander door je aan te aanpassen maar dat je in weze de ander jezelf onthoudt. Je juist niet laat kennen aan de ander. Communicatie vanuit gelijkwaardigheid komt zo nauw dat we er zomaar steeds de mist mee in gaan en al pratende ging ik huilen en daarna hebben we zo enorm gelachen! het deed zeer in mijn buik en was zo bevrijdend. wat een weg is het toch om heel te worden. Om mens te zijn, je te laten kennen en wat heb je daar ook God voor nodig en moed, om eenzaamheid te dragen als er afwijzing komt of onbegrip. Het zit 'm in de details van het leven, maar als je je aanpast komt er in weze een stuk onrust want je bent dan niet in de waarheid. Aanpassen is dus niet een vrij geven. Ik was zo razendmoe vandaag dat ik haast mijn werk had willen afzeggen, maar God heeft wel humor en de juiste timing, want in plaats van één op één snoezelen gingen we in de gemeenschapszaal naar een chianti koor luisteren met de gehandicapten. De vrolijke band kwam met gestreepte truien en rode zakdoeken zingend de zaal binnen en allerlei Nederlandse liedjes werden meegedeind. Het herinnerde me er aan, dat een aanbiddingsleider eens ons leidde ook in een tijd van blij zingen en roepen, juichen en dansen juist toen God van alles in mensen deed en er pijn en verdriet was en behoefte aan genezing. Ik zit naast Evelien, en adem haar puurheid en blije gezicht terwijl ik haar armpjes laat meebewegen op de muziek. Ik laaf me aan haar eenvoudige stille wereld en knap wat op van al die malle muziek. Hè, toch nog even naar het bos voordat het avond wordt, want het weer is uitzonderlijk lekker. In mijn lijf voel ik een rust die zo van boven gegeven is, zoveel vrede en liefde en warme zon. Ik ga gewoon even in de bladeren en het mos liggen en naar de vogels luisteren. En zomaar dankbaar zijn met wat gebed. Het voelt dat ik eet van het levende brood, het wandelen met Vader door de dag. En de verkiezingen schijnen ook nog wel weer goed te komen, goede opkomst en wie weet toch weer een werkbaar kabinet. Niets zo verrassend als dat je echt leven vindt door waarheid en genade toe te laten in verrassingen en moeilijke lessen. Yes, nu lekker slapen.
Ik houd van schrijven en - bloggen-, maar doe het niet omdat ik er geen tijd voor heb. Ik voel me opgejaagd vaak en voel de druk van alles wat ik wil volbrengen en wat alsmaar meer tijd kost dan ik dacht. Opgejaagd op zoek toch naar het echte bevredigende leven in een week die me soms zomaar door de vingers glipt. Het voelt alsof de zondagse dienst een soort hoogtepunt moet zijn van de week, maar ik zie er vaak tegenop en vind het druk en veel. Hoe komt dat toch? Misschien door de ergens kunstmatige relaties die ik daar heb, die je op de één of andere manier niet knustmatig wil maken door zo natuurlijk mogelijk te doen en te proberen iets te bouwen samen. Ik ben een tijd kerkloos geweest en heb daar erg van genoten. Mijn leven met God fleurde op en ik had meer contact en tijd voor mensen die God nog niet kennen.Ik genoot van de ontspannenheid. Maar ik miste ook dingen van de samenkomst. Het samen zingen en horen over hoe te leven met God en elkaar te ontmoeten als gemeenschap.. En toch bel ik een vriendin van verder weg als het met mijn broer niet goed gaat en vertel ik aan een heel eerlijke, niet perfecte vriendin hoe ik vandaag hebzuchtig werd en weer eens te snel besliste. Omdat ik met haar die relatie heb en het vertrouwen. Ik glip er zomaar weer in; in niet verantwoord uitgeven en snel en verkeerd beslissen. Niet in de rust, niet in overgave en goed luisteren. Ik houd er van om wild te doen en risico's te nemen. Waarschijnlijk toch omdat mijn hart niet echt gerust heeft bij Hem, en gedronken, gegeten, verknocht aan Hem op pad door de dag gaat, open voor Zijn verrassingen. Nee, ik zit zelf weer aan de teugels te jennen. Het is moeilijk om de rust te vinden bij Hem. Ik zat even op zolder om nog een stuk zeil te snijden voor de bijkeuken. Mijn zolder waar ik altijd iets fijns ervaar, omdat het een apart vertrek is, een ruimte los van alles wat iets van me moet. Ik verlang ernaar deze plek af te maken zodat ik er in de rust kan zijn maar ik kan er nu natuurlijk ook al zitten maar ga toch weer aan het werk. Het voelt soms alsof ik in een race zit om doelen te behalen en ook nog een steeds beter christen te worden en overal te verschijnen en aan te voldoen. ( Terwijl ik nog maar zo'n bescheiden leventje heb) Ik ben toch lid geworden van een kerkgemeenschap en doe soms mee in de race van goede diensten hebben en dan ook nog alle andere dingen. En dan ga ik juist weer meer het bos in en trek de deur achter me dicht in de avond om mijn rust weer te vinden. Het lijkt zooo moeilijk te doen in dit land. Alsof we allemaal door onrust en veelheid van dingen voortdurend bezig zijn. Ik scherm mezelf zo vaak af, als ik nog even een supermarkt in ga, omdat de mensen die daar zijn ook weer een beroep op me kunnen doen en ik heb even niets te geven. En zo mis ik dus het leven. Want jezelf afschermend door de gewone dag heen, van de mensen die je daarin tegen komt is het leven missen van die dag. Het is als de man die voorbij liep aan de gewonde man langs de kant van de weg. Hij had geen tijd om bij hem stil te staan. Hij moest ergens zijn. En Maria had het beste deel gekozen; ze zat aan de voeten van de Messias te luisteren. Mijn leven is vol. Ik ga op vakantie, doe een cursus, heb nieuw vrijwilligerswerk, knap mijn huis op, heb amper tijd voor een knuffel voor de kat, drink thee met de buurman, bel een vriendin. Er is van alles maar dat beste deel, dat meenemen in waar je ook bent zodat je het leven niet mist. Dat wat God vandaag voor je klaar had liggen maar waar je door het 'zogenaamde leven' geen tijd voor had. Ik duw het 'moeten' van me af en maak ruimte..
