Het is ongelofelijk wat ik allemaal meemaak. Verschillenden vrienden lijken helemaal hun ding te hebben gevonden en elke dag meer in hun element te gaan zwemmen. Vandaag was vriendin uit apeldoorn op bezoek, die na een leven van verschillende omscholingen en banen nu helemaal uit de verf lijkt te gaan komen als wandelcoach. Het is zo gaaf te zien hoe allerlei dingen uit haar leven geïntegreerd worden in de creatieve uitdaging van dit nieuwe fenomeen/vak. Ze is bloemiste geweest en weet veel van plantjes en de natuur. Ze is een echte wandelaarster die, net als ik, enorm opbloeit van buiten zijn. Ze kan fantastisch fotograferen en nu liet ze mij haar visitekaartjes zien. Pas gedrukt met een voor- en achterkant bij een Engelse drukkerij. Dat heeft ze weer uitgevonden op internet.Wat een finesse, wat een joy om naar te kijken. Schitterende natuurfoto's met uitnodigende teksten in de geest van de positieve psychologie (die ons allebei bekoort) als: "Wanneer sla jij je vleugels uit?", of, "Hoe kom jij tot bloei?". Ze heeft er zeven verschillende laten maken. Op de voorkant staat iets van haar website en grappige voetstapjes. Ze is namelijk ook begiftigd met erg leuke humor én ze heeft veel gevoel voor stijl en is door haar baan met computers handig geworden in vormgeven en dergelijke. Ach het is haast teveel om op te noemen. Haar eigen proces, van burn- out en verwerken van oud zeer. De bijbelschool die haar met bijbelkennis verrijkte.Haar geloofsleven wat ook door een diep proces heenging. De jaren therapie voor zichzelf. Haar ervaringen inmiddels als werkzaam in de hulpverlening. De opleiding als agoog. Het gastvrouw- zijn in een kliniek voor mensen in therapie. Haar mooie verschijning in smaakvolle kleding en rustige evenwichtige persoonlijkheid. Haar groei in het getrouwd zijn. Ze legt de visitekaartjes bij me op tafel om er samen van te genieten Het is de bedoeling dat mensen er zelf één mogen kiezen, wat we allebei een super idee vinden. Het is een feest om ze te zien. Een feest ook om haar heelheid te zien. Haar compleetheid. Haar vele gaven die allemaal een steentje bijdragen aan een werkelijk prachtig nieuw project waar ik echt alle vertrouwen in heb. Wat een feest om met deze eerlijke, zichzelf kennende, lieve, warme, humorvolle vrouw een wandeling te maken en je hart eens uit te storten. We gaan samen ook nog even een erg frisse neus halen, bij mij achter in het bos. We steken de gek met het wandelcoach zijn en noemen alles wat voorbij komt. De kale akker waar alles voor je weggemaaid is, de roofvogel, en wie heeft er van alles bij jou geroofd? De puntige pijlen van een hek, en welke woorden zijn als puntige pijlen in jouw hart gekomen ? De bomen langs een weg: erg op een rij. "Heb jij ze op een rijtje?" We lachen en doen gek. Wat een vreugd om samen op je plek te komen. Ik help haar met wat Nederlands en schraap de poep van haar schoen, waar ze helaas in was getrapt. Tja, we wandelen een beetje met vleugels maar onze voeten schrijden door modder en zand. It's such a joy to celebrate the fruit of our lives.
Snoesje heeft de niesziekte, volgens de dierenarts. Ze niesde en niesde, zo schattig, op een zondag. Maar, vrezende voor dit feit toog ik met haar naar een nieuwe dierenarts. Ik ken hem niet maar hij zou goed zijn en goedkoper dan de warme vrouwelijke arts die haar pas nog onderzocht heeft. Bij de constatering van de ziekte wil ik wel spontaan gaan huilen. Hoe kan mijn schat zoiets overkomen? Ineens besef je hoeveel je van haar houdt. De behandeling is een anti-biotica prik. Anti-leven. Ik haat dat spul. Met tegenzin laat ik hem het inspuiten. Vanavond was het tijd voor haar derde shotje. Met heel veel geworstel duw ik arme Snoes haar mandje in. Het moet gewoon. De deur staat open van de behandelkamer en ik zie hem zijn flesje pakken met het vieze anti-levenspul. Hij vult zijn spuitje en als ik voor Snoes de bovenkap eraf haal zodat ze niet met weer getrek eruit wordt gehaald, doet hij één aai en zet de naald in haar prachtige lijfje. Ik vind het walgelijk; het kastje met de naalden, de fles van dat spul. Wat zou ik haar graag iets pro-life geven. Waarom is dat niet ontwikkeld? Waarom is dit het antwoord van de medische wetenschap? Ze is net op nieuw voer overgegaan. Holistisch, natuurlijk en haar vacht is zo mooi en zacht. Vrienden krijgen chemo gif tegen de kanker en radio-actief spul. Het staat me tegen. Ik ben voor léven en drink mijn boerenkoolsmoothies in de ochtend terwijl mijn huid mooi zacht is geworden en ik me schoon voel. Ontdaan van suiker, zuivel en chemische toevoegingen ga ik voor gezond groen, fruit, noten, granen. Nog één keer, Snoes, zeg ik tegen haar, als ik haar met een zucht weer op de autostoel neerplof. Nog één keer, in een samenzweerderig ondergaan van een schijnbaar nodig kwaad om iets kwaads te bestrijden. Dat ook op dit gebied maar doorbraken mogen ontstaan voor écht leven, ik weet zeker dat Vader een beter antwoord heeft.
Ze is jarig. Mijn kunstige vriendin uit Amsterdam. Ik heb het gevoel dat ik erheen mag gaan,ondanks weinig poen en heel weinig slaap. Verbazend genoeg heb ik nog een heel bijzondere ontmoeting in de trein met een jongeman die heel eenvoudig, zelf, gelovig is, het liefst vriesweer heeft omdat hij het dan pas warm krijgt, en die onderzoek heeft gedaan naar olifanten, als geoloog. Ik bid voor zijn hart, want daar heeft hij last van. De reis gaat zeer voorspoedig en in een uur en tien minuten sta ik voor haar deur. Ik zag van de verte al een mede verjaardagsbezoekster aankomen met allerlei tassen en een kist achterop waar een prachtige taart in zat. Echt Amsterdam. Kleurrijke mensen met van alles meegesjouwd op karrige fietsen. De woonkamer van de jarige is één en al warmte, sfeer, kunst en gezelligheid. Ze heeft een berkenbos op de muur geschilderd. Het is zó mooi! Wat een mooi geheel!. De ijsblauwige bank met oranje en blauwe kussens en zelfgebreide deken. De warme houten kast waarvan d ekleur terugkomt in de wandschildering. Haar beelden, zelf gemaakt, her en der in de kamer. De tafel met allerlei lekkers. Ik krijg er geen genoeg van. Een bos oranje tulpen met draadjes minieme kerstlampjes erdoor. Zelf geverfde meubels op een originele manier. De jarige heeft een eigen gemaakte jurk aan met een geweldige ketting. Past helemaal bij haar. Één voor één komen de vriendinnen binnen. Wat ouder, wat jonger. Elke persoon brengt een nieuwe golf met zich mee aan creatieve vrouwelijke schoonheid. Mooie haren, leuke blouses, kunstige sieraden, zelfgemaakte kleren. Hoe kan het ook anders dan dat er zulke mensen om de jarige heenstaan? Het is één kleurrijk feest. Zelfgemaakte taarten en wat later deegrolletjes met vulsel uit de oven. Kippetjes aan het pruttelen op een bakplaat. Een pan japanse soep op het vuur en bapao broodjes, vers gestoomd. Het hield niet op. Ze glimlacht en zegt:"Een beetje overdone". Na een kruidenthee, stuk gezonde dadelkoekcake, een beetje port, tortillachips en nog veel meer, gaan de leuke vrouwen één voor één vertrekken naar hun bruisende amsterdamlevens. Na mijn rustpauze in haar zalige bed, in de wederom een lust voor het oog zijnde slaapkamer met ook allerlei verrassingen aan prachtige voilegordijnen met roosjes en daaroverheen donkerroze sliertengordijn, stoere rode tafel/bureaublad en zalige overtrek van het dekbed, nestel ik me weer op de kunstige bank en kletsen we samen wat. Poes heeft ze op schoot. Ik zie haar van opzij en hoor haar vertellen van ontmoetingen met vrouwen in het nauw. Vrouwen net als zij, ook single mum. Vrouwen met heftige nare dingen waar zij op een meest genadevolle manier woorden van hoop en waarheid aan aanbiedt. Dit is wat haar hart heeft, vertelt ze. In de veelheid van al haar talenten en gaven die me om de oren spetteren, is dit haar hart. Ze heeft haar eigen ambities neergelegd en iets kostbaarders ontdekt. Het dienen van mensen in nood. Voor ze op de bres staan in gebed en ze dienen met haar al ingesleten kennis en levenservaringen. Het treft me enorm. Ik vind dat een wonderlijk iets. Dat je eenvoudige zinnen zegt, aan mensen in nood. Medemensen in de stormen van het leven. Eenvoudige woorden, maar met zo enorm veel bagage eronder van zelf doorstaan lijden, processen en dagelijkse bekeringen, keuzes en kennis. Een diamant, deze gewone Anneke in haar zelfgemaakte jurk, in haar kleine huisje in oud zuid.. Mij vergezellend naar de trein vertelt ze lachend van haar vreugde in het uitdelen. Liefde uitdelen is schandalig, zegt ze. Je krijgt er schandalig veel voor terug. Is dat geen diamant die flonkert op een namiddagse vriezende januaridag? Ik duizel nog na van alle kleuren.
Ze is jarig. Mijn kunstige vriendin uit Amsterdam. Ik heb het gevoel dat ik erheen mag gaan,ondanks weinig
