Op de cursus over aanbidding vertelde Jan- Gerard iets interessants. Hij had het over verveling en creativiteit. Het sprak me aan. We hebben een stuk leegte nodig, een stuk - niets doen- om weer opnieuw te kunnen scheppen. Net zoals God ook die dag rust nam na al Zijn werk.
Vanochtend was ik in de kerk na een erg intensieve week op de conferentie en ik ging lekker - niets doen-. Het was zalig. Ik merkte hoe of ik toch vaak in de modus zit van mijn best doen en meedoen en noem maar op. ik was zo moe dat ik twijfelde over naar huis gaan, maar vond toen een lekker plekje op de tafel achterin, met mijn rug tegen de muur en lekkere koekjes. En terwijl ik een half uurtje niets deed en mijn hersenen zich ontspanden en de ruimte kregen, zoals Jan- Gerard dat schilderde, zag ik een dans voor me op een Spaans lied. Ik kreeg een idee voor een choreografie voor mezelf een een groepje kinderen. Wat heb ik hier al zoveel jaar geen ruimte voor gehad. Er was steeds van alles; huis schilderen, huis afmaken, vrijwilligerswerk, noem maar op. En nu ga ik een nieuwe tijd in, een nieuw jaar. En om creatief te zijn mag/moet ik regelmatig me vervelen. Effe de hersens de ruimte geven en lekker lummelen, hangen, niets doen, wat rondlopen, voor je uit staren. Lekker NIETS, OH, ik houd er van! Shalom.
Je kan een week lang heel geestelijk zijn. Je kunt prachtig meezingen en je handen in sierlijke bogen mee heffen in aanbidding en God lieve woorden toefluisteren. Je kunt woorden van kennis krijgen en met je hele hart luisterend bidden voor iemand. Je kunt leergierig meeschrijven op workshops en de mensen ( stuk of honderddertig keer goedemorgen zeggen) stralend welkom heten voor de grote tent.
Je kan rustig met een vuilniszak het terrein afstropen en alle vieze sigarettenpeukjes in de zak doen en andere rommeltjes tot je benen glibberig over elkaar heen glijden van het zweet.
Je kan de hele conferentie volhouden en moedig je tent inpakken terwijl het gaat regenen. Maar als je dan thuis komt, na een autotocht over de enge snelweg, wat je ook nog gepresteerd hebt, en je begroet je vriend, de lieve oude buurman met een nieuwe bril die je niet mooi vindt en je zegt dan op een niet leuke manier iets over de rijpe vijgen die niet geplukt zijn, en de bril die je niet goed vind uitgekozen, dan is het ineens weer pijnlijk zonneklaar wat geestelijk zijn ook alweer is. Het zijn die finesses, als je thuiskomt, als je moe bent, in de gewone huis - tuin en keukensituaties van een oplettende vriendin die zich mega heeft uitgesloofd in huis netjes maken en met de poes naar de dierenarts, boodschappen halen en mij nu een grandioos onthaal geven met aardbeienvlaai, in haar spaarzame vrije tijd. Geestelijk zijn.. In een flits zitten we weer aan de andere kant.
Ik had een interessant telefoongesprek met iemand, nu net, tijdens het kamperen.
We hadden het over hoe we kijken naar de ander en ons eigen vertrekpunt van waaruit we kijken.
Ik weet nog goed hoe of ik met enige jaloezie naar mijn schijnbaar alles kunnende vriendin keek, die moeiteloos een feest gaf voor wel vijf en twintig mensen, in een huis waar ze dan weer zomaar in terecht was gekomen, gedeeld met een andere vrouw in de binnenstad van Nijmegen.
Ik zag haar eigen baksels uit de oven halen en met gemak de mensen welkom heten, mooi gitaar spelen en even later ons rondleiden door de christelijke koffieshop waar ze meehielp.
Vanuit mijn eigen falen keek ik naar haar. Ik zag hoe of ze tulpen had gekozen in vaasjes op tafel en voelde hoe of ik niet zou weten hoe of je die vaasjes zou moeten vullen, voor de kerst
De persoon met wie ik belde heeft ook haar vertrekpunt. Een vertrekpunt van veel pijn, afwijzing en worstelingen. Door die mist van tranen kijken we dan naar de ander en ons zicht is niet goed. Mijn alles kunnende vriendin heeft de laatste nacht van onze week, op doorreis, zelfs in de open lucht geslapen met haar geadopteerde zoontje, maar, hé ik merk dat mijn vertrekpunt zo is veranderd. Door de tijd heen ben ik gegroeid in weten wie ik ben, kunnen zijn wie ik ben en durven geven wat ik heb. Ik sta nu op een heel ander punt van de berg, zeg maar, naar haar te kijken.
Ik vind het wel verbazend hoe of mijn beeld aan het veranderen is, van mezelf én van haar en ik op een nieuwe manier probeer te ontdekken hoe zij nu in elkaar zit, vrij van mijn eigen pijn.
Als onze eigen pijn oplost, minder wordt, worden onze brillenglazen schoner en kunnen we frisser kijken naar de mensen om ons heen. Realistischer en schoner. Die ander heeft ook nog zijn dingetjes maar ook zijn gaven. Als er teveel pijn zit moet je soms een tijd van elkaar vandaan totdat je weer beter kunt kijken. Dan kan een persoon die veel pijn bij je oproept even niet de juiste persoon voor je zijn om veel mee om te gaan en kun je groeien en genezen bij andere mensen. Ik geloof zelfs dat het voor mij ook goed was dat 'alles kunnende vriendin ' veel jaren in het buitenland was en er vanzelf meer afstand was. Dat er zodoende ruimte was om zelf te groeien zonder haar te dicht op mijn huid. Twee avonden geleden was de maan rood door die speciale stand van de aarde tussen de zon en maan in. Een heel ander licht erop. Hoe zou het uitzicht boven aan de berg zijn? Daar word ik langzamerhand steeds nieuwsgieriger naar, want hoe hoger je klimt, hoe minder bagage je met je meedraagt en hoe schoner de lucht en.. verzin zelf maar verder. Er is nu al Iemand helemaal aan de top der toppen die het allerbeste zicht heeft op jou en mij en die in Zijn genade onze brillenglazen steeds ietsje oppoetst omdat we het anders niet kunnen verdragen. Shalom, Olga
