We ontmoeten elkaar bij de bushalte. Ik had mijn fiets goed weggezet en zag net op tijd waar de goede bushalte was; de goede richting op. En jawel daar zaten de twee dames met wie ik naar een landhuis in Rhenen ging. De buurvrouw van mijn vriendin was een verrassende verschijning met haar echt rose en paars geverfde haren, in het teken van 'pink ribbon', net als de armbandjes en andere sieraden. We stelden ons aan elkaar voor en het was gelijk warm en gezellig. Zij was heel duidelijk en open over zichzelf en er was iets van een gezamenlijk -als een kind op reis-. Zij had de bustijden en alle gegevens in haar mobiel omdat het spannend voor haar was Ik was zelf dat papier met tijden vergeten, in de drukte van de dag maar zo gingen we veilig op pad, met onze ov- kaarten, tassen en mobiels. Met overstappen had zij haar alarm gezet voor het moment dat we naar de overkant moesten lopen voor de andere bus.Grappig hoor. Het was een heerlijke warme herfstavond en we stonden wat te wachten onder de tamme kastanjeboom waar we wat van oppeuzelden.( en ik gelijk weer uitspuugde) Met een lach en geklets stommelden we wat busstoppen later de bus alweer uit alwaar de pink woman ons met verve richting Rijn wou leiden. Echter, ik had het looproutekaartje ook bestudeerd, dus we liepen in de goede richting naar het onbekende landgoed. Onze gezette vriendin die precies in de gaten had dat we nu goed liepen en heel alert was op alle details van de reis, had moeite met de stijgende helling, maar liep dapper door. Ik genoot van de stille - met nog net wat laatste daglicht-avond, een boerenhuis en grote herfstbomen. Toen was er een auto naast ons en voor ik 't wist had onze lieve rose vriendin een lift geregeld, want het was volgens haar nog een flink stuk lopen. In no time zaten we in een auto die dezelfde bestemming had en vonden met enig zoeken het parkeerweiland. Nog voor de 'overvallen' chauffeur de draai kon maken naast een andere car besliste rose vriendin dat ,wou hij de auto niet plat hebben, hij nú moest stoppen en zowaar, ze sprong eruit. Haar gedrag was zo lekker echt en ontwapenend dat we allemaal moesten lachen. Effe zoeken en via een omweg naderden we het huis. Bij het bordje welkom ging de deur niet open en toen belde Rianne aan. Ineens waren we in de woonkeuken waar allemaal mensen aan het eten waren en allerlei gezelligs gebeurde, met leuke halbankjes met kussens en oud huissferen en geuren. Een trap op, beetje muf en toen was het dus vier minuten voor tijd. Goed getimed! Alledrie naar het toilet, water bijvullen en ready voor the evening. Bleek dat er niet echt veel mensen waren. Wennen is dat; andere omgeving, iets nieuws, kleine groep, een band, microfoons, Geluidsinstallatie voor klein groepje, klein zaaltje. 'Onze chauffeur' kende iemand van de band. Het begon. Drie dames met kleurige sjaals op vooral zwarte outfits, lieten zich volop gaan in de gelijk knallende nummers. It's a new season. God is good, I surrender all. Zit ik dan met al mijn gevoeligheid, tussen rose zus en Rianne en nog een dappere vrouw die was komen fietsen in haar uppie, een bekende van Rianne. Het is zo gelijk alles of niets en ik besluit maar erin te duiken, in plaats van me op mijn tas te focussen of iets dergelijks, ga staan en dan maar go with the flow. Maar je bent zoals je bent, en ik voel het zoals ik het voel, dus ik vond het hard en veel, en soms wat zonder Hem. Dan de spreker, daar kwam ik voor. Een rustige man die langzaam in zijn verhaal kwam en heel wat verhaaltjes had, totdat het me raakte en mijn beetje tegenzin en argwanend voor alles om me heen werd ontdooid.. Rianne was van plaats verwisseld en ik zat nu naast haar en de dappere fietslady. Iann, de spreker vertelde over hoe Vader zich voelde toen Jezus ervoor stond om naar Golgotha te gaan. Hij had een wat Noorse, zeer rustige, ingetogen manier van spreken en was heel droog over zichzelf; eerlijk. Eigenlijk niet echt een sprankelend persoon op het eerste gezicht maar toch schenen er duizenden mensen door hem heen aangeraakt te zijn. Ik herkende zijn proces, van religieus zijn en tot leven komen, in het leren kenen van Vader. Hij zei onder andere dat de Vader echt gevonden wil worden, net als met spelletje hide en seek. Je wilt echt dat de ander je vindt.Aan het eind kon je komen voor gebed. Thema van de avond was het vaderhart van God. Zomaar stond ik op, eigenlijk omdat niemand dat deed, en liep een paar passen naar voren, niet wetend hoe of het zou gaan. Hij pakte mijn handen en ging voor me bidden. Zijn handen waren warm en ik vond het prettig dat hij mijn handen vast hield. Dat maakte Gods liefde tastbaar voor me, maar liet me ook via een onbekend gevoel iets van Vader ervaren. Een heel andere Vader misschien dan mijn associaties. Iann's manier, via zijn bescheiden zeg maar wat matte persoon, niet direct een uitgesproken 'vadertype', wist van Heilige Geest dingen te zeggen die ik bijzonder vond en wat me raakte en als onwerkelijk bij me binnen kwam in de aparte sfeer van het oude huis, met alle verschillende mensen, de kleine groep en het geweld van het zingen nog in mijn hoofd. Woorden als dat I was so beautifull and I was His little girl like He always wanted en hij bad voor de fatherless places in my heart. Ik kon ze voelen die plekken en dat deed zeer. Schrale plekken. Een mevrouw kwam erbij om te vertalen, niet wetende dat ik goed engels kan, maar dat had wel wat zorgzaams en liefs. Iann ging voor iemand anders bidden, ik kon dit blijven indrinken zei hij, en de mevrouw bleef een hele poos nog naast mij staan, mij licht aanrakend, met aandacht aanwezig. Ik vond dat zo fijn! Alleen dat al ervoer ik als een geschenk dat iemand dat voor mij wilde doen. Ze was heel prettig aanwezig en ik besefte hoe goed het voor me was weer eens een meer charismatische bijeenkomst te ondergaan. Zoiets. Ik ging zitten weer en de fietsdame kreeg ook gebed. Ik wou nog wel dat iemand voor me bad en keek naar één van de sjaaldames. maar die klik kwam niet, gebeurde niet. Ik wachtte maar. En toen, geheel onverwachts sprak zij met mij, de fietsdame, en zij had zoveel gevoeligheid en zag in mijn ogen verdriet. Zoveel verdriet nog. Mijn tranen kwamen en terwijl ik het verdriet wat ruimte gaf zag zij het licht van God komen in mijn ogen, door het verdriet heen. Ze beschreef precies wat er gebeurde alsof ze naar een levend schilderij keek en bleef met haar warme bruine ogen naar me kijken. Ze vertelde wat mijn verdriet háár deed en ik zag het in haar ogen. Ze gaf en gaf en had zoveel woorden van liefde en wijsheid en vertelde dat ik ruimte mocht geven aan het verdriet en dat daarna de vreugdetranen zouden komen. Dat ik de boel de boel kon laten en met God op de bank zitten. Ze vroeg of ze mij een knuffel mocht geven. Dat deden we, al staand en ik huilde en vond warme armen en zulke zachte ongelooflijk tere woorden dat God bij mij was en me zou helpen en dat alles niet voor niets was geweest. Ik had haar kort van mijn -gaan trouwen -avontuur verteld. Intussen was Gerald, een bekende van rose vriendin naast rose zus gaan zitten en toen ik snotterend nog even de wc weer indook, bleek dat we met hem in de auto terug konden. Hè, even geen bus en treingedoe om thuis te komen. Het onweerde toen we de trap afliepen en ineens had ik dit al eens beleefd. Ik herkende de kamer en waar de thee was en koffie en er was een mand met vers geplukte zoete druiven die we aangereikt kregen. Lachend en etend liepen we snel achter fitte Gerald aan die moedig deze drie dames onder zijn hoede nam. Door de regen in het pikkedonker het weiland door dook ik achter in de bus. Rose zus waagde zich daar niet aan, zij stapte voorin, vanaf het pad. Rianne en ik zaten lachend achterin toen rose zus weer lekker zichzelf en volop vertellend, in alle vrijheid de auto verwarmde met haar zijn. Knus met geloofsgenoten in een auto vol van God en liefde, zomaar liefde, en afgezet worden bij je fiets met de woorden:"Gods zegen Olga"; ook nog even je naam. Ik vond het zo'n 'rose' avond, vol wonderen eigenlijk, van gebroken mensen onderweg, die elkaar als het ware gelijk kunnen omarmen. Sprekers,zangers en psychisch verleden.Wat ik ook nog bijzonder vond was dat met het bidden Ian de pianoman uitnodigde om te komen spelen en dat hij op zo'n bescheiden rustige manier het gezag had dat de pianoman vanzelf heel rustig en passend ging spelen in tegenstelling tot het eerdere feestgebeuren. Ik vind de details zo mooi van hoe Vader alles weeft, van waar we zitten en waar we lopen, wat we nodig hebben, kunnen geven en mogen ontvangen. Voor rose zus was het eencadeau ook dat Gerald, een oud klasgenoot ,naast haar kwam zitten want voor haar was het ook een spannend avontuur. Trots gaf ze hem haar visitekaartje. En de fietsdame die niet wist of ze zou komen was er tóch en bleek voor mij even een engeltje te zijn terwijl ze ook zelf gezegend was.De regen kletterde op het dak en blij verwonderd fietste ik natregenend naar huis; geeft niets met zoveel nawarmte in je hart. .
