Mijn eerste avond in Jeruzalem zat ik om de hoek van het gebouw van de Notre dame, waar een gratis tentoonstelling was van :'The shroud of Turin". Ik kan het je nog niet goed vertellen wat het precies is. Het is in ieder geval een soort afdruk of wonderlijke print van de linnen doek waarin Jezus omwikkeld is na Zijn sterven en waar precies alle markeringen als bloedsporen in te vinden zijn die kloppen met Zijn kruisdood. De wonden aan Zijn hoofd, zijn kapot gereten rug, de wonden van zijn voeten en handen enzovoort.

Ik stapte het mooie gebouw binnen en vond mezelf er wonderlijk genoeg alleen. Ik kon alles langslopen en bekijken.

Het was vreselijk. De expositie was prachtig gemaakt, het enorme langgerekte doek in de breedte was gruwelijk echt, maar het was te erg.

Ik zag de martelwerktuigen, de pinnen die ze gebruikten om door je handen en voeten te slaan, een voorbeeld van een doornenkroon en de gesel voor je rug. Ik houd van stof, ik houd enorm van stof dus deze expositie kwam te erg bij me naar binnen. De tranen stroomden over mijn wangen en ik huilde: " Waarom Heer moest het zó erg zijn?"

Ik liep daar alleen in de verschillende zalen met alle uitleggen die ik niet kon lezen vanwege geen energie en te weinig tijd, en ik voelde hoe of het te groot is voor mijn hart. Mijn hart kan het niet bevatten wat God voor mij gedaan heeft. Het is een ijdele poging om het erin te willen proppen. Hij is God. Ik loop aan de rand van een historische gebeurtenis die zo enorm veel gewicht, diepte en gigantisch diep lijden in zich heeft dat het niet in een mensenhart past. Ik weet alleen dat ik huil om Mijn Jezus, die het ergste van het ergste heeft moeten ondergaan en mijn eigen zelfzuchtige hart voelt zo enorm klein en ver van Zijn grote diepe liefdeshart vandaan.

Ik voel me verslagen en alleen en ik rouw om het te grote leed, displayed zeggen ze dan, tentoongesteld, zomaar hier in een mooi gebouw op een hoek in Jeruzalem, te bezichtigen maar ik loop hier alleen.

Ik kan niet zomaar de stad in gaan om iets te eten. Wat doe je na zo'n bezoek? Wat kun je er mee?

Ik ga weer het gebouw van de Notre Dame binnen met de mooie toiletten waar ik me zo welkom voelde ontvangen. Ik ga een kop dure koffie drinken in het restaurant. Ik zit er stil alleen en de serveerster brengt het dure glas op een schoteltje. Ik zit er naakt voor Gods ogen met niets te verbergen. Dit is mijn menselijke reactie, op een stille plek wat troostends drinken, de beelden voor altijd geabsorbeerd en u alleen mijn stilte kunnen aanbieden en al mijn aangedaan zijn bij u neerleggen. 

Uiteindelijk sta ik op en vind een mooi eetplekje in de oude stad. Ik eet er rustig een salade op het terras en ga dan vroeg naar mijn kloosterkamertje met de bloemenlakens. Jeruzalem waar Zijn bloed heeft gevloeid, om de hoek van waar het ooit gebeurd is, waar auto's  rijen dik de stad doorkruisen en hordes Joodse mensen voor de muren staan te bidden. Hij was hier en heeft geleden zoals niemand ooit geleden heeft. Het is een groot geheim en tegelijk openbaar en via wonderlijke overblijfselen te zien, te voelen.

Het is te erg Heer, maar dank U, dank U wel!

De hele keet van de zorgboerderij zit vol met knap uitgedoste deelnemers en medewerkers. Lange tafels met warme gourmetschalen, manden met ronde stukjes brood, bekertjes saus en schalen vol met sappige stukjes vlees staan uitnodigend te wachten.

Ik wurm me tussen de stoelen door en val met al mijn tassen op een mooi plekje achterin.

Wat een feestelijk samenzijn. De jonge vrouw tegenover me, die altijd wat bedeesd is en verlegen, heeft gedurfde donkerblauwe nagellak op gedaan die prachtig staat bij haar donkere lange zwarte haren en smaakvolle blauwe trui. Ze is ineens veranderd in een schoonheid, met de gecombineerde oorbellen.. Ik realiseer me dat ik me er wel wat makkelijk vanaf heb gemaakt met mijn donkerrood fluwelen touwtjesblouse en nog net even leuk opgemaakte make up en mijn haren gekamd. De meeste hebben er echt over nagedacht en zitten met glitteroorbellen en een glitterachtige broek of een kersttrui aan. Naast mijn - schoonheidoverbuurvrouw_zit haar maatje in het dierenvriend zijn, in een geweldig gekregen overhemd, met zijn haren heel anders als anders gekamd waardoor hij er ook ineens verrassend mooi en knap uitziet. Ik kijk verder om me heen en zie hoe vrijwel iedereen alles uit de kast heeft gehaald voor een kerstlook. De leiding steelt de show met een echt kerstmannenpak waar ze de avond in aankondigt terwijl ze met een rieten kerstklok wat heen en weer zwaait. Ze doet de uitnodiging om eens te spuien wat echt geweldig was dit afgelopen jaar. Clara, eem deelneemster roept dat het samen bladeren vegen echt geweldig was. Kijk, dat is toch super om te horen.

Clara is ook nog eens zo vrij om hardop het:" Here zegen deze spijze amen", uit te bidden waarna die spanning er ook af is en we allemaal opgelucht kunnen gaan eten.

Ik voel me altijd een welkome kwetsbare tussen de kwetsbaren hier in de Keet en beleef bij ieder feest opnieuw hoe bijzonder de sfeer wordt neergezet, dat dit één en al welkom, veiligheid en er bij horen uitstraalt. De leiding, de medewerkers zorgen voor respect en zorgzaamheid voor iedereen en zijn als basis altijd bemoedigend, blij en vrolijk. Willeke in het kerstmannenpak lijkt altijd een glimlach te dragen waar ik me keer op keer over verwonder. Ik zie hoe ze voortdurend plezier heeft in het - er zijn- en je gaat vanzelf lachen als je naar haar kijkt. Ze heeft vandaag een doddig bewegend soort lichtding als een diadeem op haar hoofd. Dat is ook iets van haar; ze durft mal te zijn of voor gek te staan. In de zomer leidde ze de bingo met een zwemband om; ook helemaal geweldig! Het is een wereld in de Keet waar je niets hoeft te presteren om geliefd te zijn. Je begint met dat je er mag zijn. En dan komt het; de open microfoon! Dat is elk jaar traditie. Clara is altijd een gewillige zangeres. Ze gaat als eerste optreden met een Engels kerstlied, wat ze dus meezingt. Het grappige is dat ze vrijwel geen Engels kan. Ze zingt gewoon de klanken en het wordt haar eigen taaltje. Heerlijk ontspannend. Dan komt Lieke. Lieke is op een bepaalde manier gehandicapt en heel los in haar bewegingen en leuk lacherig. Ze gaat er dapper staan, houdt de microfoon vast, doet haar armen wat wijder open en kijkt starend de groep in. Ze maakt nauwelijks geluid. De twee vrouwelijke leidsters staan glimlachend er bij, helemaal te genieten en ondersteunen. Willeke, die het zwetende kerstmannenpak inmiddels heeft uitgedaan pakt een gouden kerstslinger en zwaait er gezellig mee rond. Ze doet het niet overdreven maar precies goed. Net even die leuke touch. Na het indrukwekkende stille optreden van Lieke, wat eerlijk gezegd nog meer bij me binnen kwam dan het eigen taaltje van Clara, stapt Tom naar voren met zijn mondharmonica.

Hij is redelijk doof maar kan toch het instrument bespelen. Hij heeft altijd van die grappige bretels over zijn ronde buik en is een ster in schoonmaken en vegen. Ik heb een beetje een zwak voor hem. Hij speelt hartstikke leuk een kort deuntje op zijn heel eigen manier en iedereen applaudiseert. Het is een mooi feest zucht ik dankbaar. Een echte plek waar liefde woont.

Vanmiddag kwam ons- herders in het veldschilderij- af! Ik had het niet meer verwacht maar na mijn afwezigheid door twee weken griep, kon ik er vanmiddag weer zijn, als een- nog net voor de deadline kans-. We knipten de stugge gestreepte herdersstof voor de mantels, de bijpassende blouse en mantel stukken, een gouden ster uit stof en stukjes echte schapenwol plakten we op de geverfde schaapjes. Met ons drie gaven we ons best en jawel; het meesterwerk kwam af. Nog nat van de verf liepen we er trots mee naar de Keet. Tom had schilderstape en we plakten het naast de kerstboom op de muur. De stagiare had geholpen met tekenen en schilderen en Tom had met zijn bevende handen het meeste gedaan. Hij heeft talent en had een ware zandstorm geschilderd tussen de stenen en wolken door. We waren allemaal, als klein crea groepje getroffen door het resultaat en ik prees iedereen de lucht in. Anne voor haar subliem secure borduurwerk met het sereen witte wolvilt wat ze met uiterste precisie en geduld netjes af had gemaakt. Een wereld op de boerderij in zich, met andere regels, andere talenten, tempo en eisen. Ik proef er zoveel onderstebovens in dat thuiskomen in mijn allenige huis als een soort verdrietig schakelen is.

Ik houd van die andersom wereld waarin het kwetsbare een podium krijgt en het zwakke zoveel glimlachen tevoorschijn haalt. Ik proef er de Meester der meesters in die tieners als herders uitkiest voor kraamvisite als hij als God in de stal geboren wordt. De meester van het onooglijke en onverwachtte die me laat balanceren als mede kwetsbare, die ook iets kent van gekregen kracht, in een wereld die het nodig heeft door het zwakke te worden ontmaskerd voor wie we uiteindelijk zijn.

Mijn laatste adres in Israël was bij Shoshanna in Yafo. Eerst drukte ik op -1 en kwam in de kelders van het gebouw maar toen vond ik de deur naar het mooie appartement. Ze heeft deze ochtend, voordat ik aankwam, paarse lakens gekocht voor op mijn bed. Hoe bijzonder! En daar kwam ik; in een paars geprinte jurk met een paars heuptasje om. " Er bestaat geen toeval ", zei Shoshanna direct. En toen ik mijn cadeautje voor haar niet kon vinden in mijn rugtas zei ze: "het is het seizoen van dingen kwijtraken". Dat klinkt als bijgeloof of zoiets maar ik vond het ook grappig en artistiek. Tot onze verrassing bleken we allebei dansers te zijn! Shoshanna heeft een mooi appartement, vol smaakvolle oude spullen. Ze heeft een -study- vol met boeken, kostbaarheden en een groot houten bureau met een heerlijke leren stoel er voor. De zitkamer is ruim met overal ramen. Het ziet er gezellig uit, alleen, als ik er langer ben merk ik dat er nogal wat stof ligt. De ramen zijn al tijden niet gewassen en zijn gewoon wazig van de zeewind en het zand. In de hal valt mijn oog op verbluffend mooie foto's van haar volwassen zoon, genomen door haar vader. En ook één van zichzelf toen ze jong was. Shoshanna is al op leeftijd maar op die foto is ze een schoonheid van wereldklasse. Ik bleef maar zeggen hoe ontzettend mooi ze was, als de mooiste vrouw op aarde. De foto's waren ook van een dermate hoge kwaliteit als je zelden tegen komt. Mijn hart stroomde over en ik ging er van huilen. Ik stamelde hoe mooi ze was, getroffen door schoonheid. Haar zoon leek op Jezus. Ook de kleuren van de foto van haar zoon en de manier waarop die genomen is getuigt van de hand van een kunstenaar.  Ik zou het in een fotografie museum willen hangen of in een bijzonder boek.

We staan samen te snotteren in haar studeerkamer en onze harten vloeien over. Ze laat me toe in haar huis, in haar verhalen en haar foto's.

Ze heeft uitgepakt met een schotel met dadels en vijgen en amandelen als welkom en maakt direct een grote beker koffie met haar eigen amandelmelk. We houden ook allebei van gezond eten. Als ik na een tijdje rust op het verende grote bed op pad ga vind ik mijn weg naar de haven heel gemakkelijk, door lieflijke straatjes met overhangende bloeiende takken en mooie doorkijkjes. Bij de haven loopt er een pad langs zee, met een mooi muurtje als afscheiding en allerlei leuke winkeltjes en cafeetjes aan de rechterkant. De zee is wild, echt wild en het uitzicht is subliem met het mooiste fotografieweer en donkergroene zeetinten in schitterend namiddaglicht. Ik wacht tot het juiste tentje, koop een mega dure chai latte en zit ermee voor het muurtje. Dit soort momenten zijn van eeuwigheidswaarde. De wilde golven, het licht, de zoet warme lucht om mijn dunne zomerjurk, schoonheid in mijn lens en vrijheid om te zijn.

Zomaar alleen in het verre Israël met de baai van Tel Aviv zich voor me uitstrekkend en het knusse, toeristische Yafo om de hoek.

Ik doe mee met een duik in de golven, ook al blijf ik heel dicht aan de kant, en ga wat later verzadigd het stadje in. Vind er zalig gekruide kipstukjes met sperziebonen op zijn Irsaëlisch gemaakt met huisgemaakte limonade en als laatste verrassing echte paars stenen, vintage oorbellen met een pareltje eraan hangend. Laat me wat verwennen op mijn laatste avond en loop dromerig weer naar Shoshanna. Na een warme douche zit ik op haar bank en delen we de avond. We vertellen over coronatijd en Thorarollen  die ze zo mooi omhelst op een foto, haar liefde voor de psalmen, onze danservaring en haar stoffige ramen die ze zelf niet kan wassen. Ik zie dat de mooie koffiebekers helaas ook op een stoffige plank staan en ontdek nog meer stof.

De holy bible heeft ze gelezen maar haar prachtige ogen zijn nog niet geopend voor de levende Messias hier en nu. Ik schrijf op een bedank briefje dat Hij in mijn hart vrede heeft gebracht wat hopelijk een antwoord is op haar blokkade dat Jezus geen vrede gebracht heeft.

God legt het in mijn hart om het gekregen geboetseerde vogeltje aan haar te geven en ik hoop en bid dat het symbolisch mag zijn voor heilige Geest. Deze parel van een vrouw en kunstenares heeft met het licht wat ze heeft ontvangen ook duisternis omarmd in gewoontes en voorwerpen en filosofieën maar onze ontmoeting was een brug van harten vol dans, kunst en geloof en ik bid dat God haar onder het verkeerde stof vandaan haalt en helemaal thuis brengt in Zijn warme omhelzing.

Als we dan éindelijk, God zij dank, het busstation in rijden staat mijn vol gedronken blaas op knappen, zeg ik tegen David: "Ik moet eerst naar de wc". Vol vaart lopen we met mijn koffer en onze rugzakken richting de wc's. Eerst moeten alle tassen door een scan. Als dat klaar is ben ik weer twee tassen vergeten die er ook doorheen moeten en daarna dan leidt David de weg naar de liften. De wc's zijn op -1; nog even volhouden. Dan zijn ze in beeld. Je moet door een hek. "Hoeveel kost het?", vraag ik. "Maar één shekel", zegt David. Hij rommelt in zijn portemonnee en ik vind gelukkig snel een shekel. Dan kom ik amper het draaihekje door met mijn dikke koffertje en dikke rugzak vol gekocht keramiek en vitaminepotten. Als ik weer terug door het hekje moet en hij me aan de andere kant opwacht doe ik het verkeerd. Ik draai de verkeerde kant op en dat wil niet. David wijst dat ik dezelfde kant op moet draaien als heen en zo ga ik voetje voor voetje door het hek. Het is zó grappig! David lacht me niet uit maar wacht geduldig en meelevend. 

Dan spurten we door een mensenmassa heen. Iedereen wil in de lighttrain. Dat is een soort tram. Het staat er rijen dik. Overal is geluid.

Een man wijst ons om wat verderop te gaan staan, en ja, als de trein komt lukt het ons om binnen te komen. Het wemelt van de orthodoxe Joden met kleine, handige buggy's met peuters erin. De meeste gezinnen hebben wel drie, vier of vijf, zes kinderen. Dat vult gauw in een tram. Opgelucht zit ik weer als een Koningskind in de tram. Ik weet waar ik er uit moet. Dan stopt de trein ineens. "Er is iets mis. Dit is nog nooit gebeurd", zegt David. We rijden hetzelfde stukje terug en we moeten er uit. Dan is het zoeken naar bus 1. We vinden hem snel, als hij gelijk al aan komt rijden en we hollen vooruit! Blij prop ik mezelf door de deuren, zwaai David gedag en vind een zitplaats. De bus gaat traag verder en verovert moeizaam meters richting de Damascus poort. Maar dan houdt het op. Het verkeer zit vast, muurvast. Ik ga er maar uit en begin te lopen. Het gaat fijn bergafwaarts en ik vorder snel. De stad is enorm groot en ik heb totaal het overzicht niet maar met een I-phone in je hand kom je een heel eind. Blij vind ik het klooster van de Siciliaanse nonnen; mijn nieuwe adres.

Zuster Lolly ( zo heet ze echt) helpt me met mijn koffertje alle treden op en dan vind ik mijn kloosterkamertje met onverwacht gezellig gebloemde lakens en een mooi rood sprei. Zelfs het douchegordijn heeft iets lieftallig vrouwelijks, soort van lichtblauw heel iets gestippeld. Minder barbaars eenvoudig dan ik had verwacht. 'S avonds in bed, met het hoge plafond en de TL-buis aan moet ik nog heel erg na lachen als ik denk aan het draaihekje met het koffertje. De liefde om iemand niet uit te lachen die klunzig doet maar er serieus bij te blijven in combinatie met het komische van het moment maakt dat ik er zelf in ieder geval nog van lig te schuddebuiken. Wat een avonturen in de Holy city! 

Daar ontmoette ik David uit Jeruzalem en Morgan uit Dallas Amerika met haar man. David was de piano aan het stemmen in de gezamenlijke ontmoetingsruimte waar de slaapkamers op uitkomen. Het viel me al op hoe ongewoon mooi hij kon spelen. Ik liet de deur van mijn kamer wat open staan zodat de prachtige pianoklanken subtiel naar binnen golfden. Ik dacht dat hij de pianostemmer was maar hij bleek ook gast te zijn en een heel bekwame artiest. Morgan nam me mee in haar auto naar een geweldig zwemplekje aan het meer waar we vlakbij konden parkeren. We zoefden overal doorheen, kochten wat limonade en een ijsje en vertelden elkaar ons levensverhaal met onze billen op de harde stenen ondergrond. Een vriendschap werd geboren en zij bad een bijzonder profetisch gebed voor mij. S' avonds werd ik uitgenodigd op de weidse veranda van Beit Bracha door het Zwitserse gezin die David als familie van hun beschouwde, zo goed waren ze bevriend geraakt. David speelde op zijn gitaar wat eigen gemaakte liederen, we aanbaden God in het Frans en Engels met liedjes die we samen kenden, zeiden een gebed en dronken wat wijn. Ik voelde me helemaal thuiskomen in dit gezelschap en vierde het beleven van mijn eigen heelheid. Wat een geschenk me zo vrij en Olga te voelen en helemaal mezelf te zijn. Ons uitzicht was fabuleus; het meer en de lichtjes van Tiberias en die aan de overkant waar ik een paar dagen terug nog zelf was met het feest. In Davids liedjes zat veel humor verstopt. Ik zag het ook in zijn ronde, grappige gezicht. Hij is een al wat oudere man, echt een -one of a kind-, met een origineel, artistiek gezicht waarin het leven de goede kant op doorleefd is. Dat zeg ik expres zo, want later in de bus vertelde David mij hoe hij alle tegenslag en diepe pijn van zijn leven heeft omgezet in voorbede en liefde. En dat zag ik terug in zijn gezicht en houding. In plaats van grimmigheid of verdriet zag ik kwinkslagen, diepte, wijsheid en vrede. Iemand waar je naar toe gaat om je hart bij te luchten en wijsheid op te doen.

Na de sprookjesachtig mooie avond, die we allemaal zo beleefden, met verenigde harten in het Frans en Engels en als het ware een verandaconcert van David en verhalen gedeeld, reisden David en ik met Marquerite en Reinhard in de auto mee naar het busstation van Tiberias. Ik had nog nét op de valreep mijn camera ook opgemerkt en meegenomen en daar gingen we. Heerlijk ontspannen met de auto. Marquerite en ik zaten achterin en ze vertelde me uitgebreid het verhaal van haar schoonmoeder die al 98 is en maar niet dood gaat zodat ze uiteindelijk maar gewoon gegáán zijn naar Israël.

Uitgestapt en al krijg ik een appje.. "ligt er nog was van jou hier?"

Ik was er vrij zeker van dat ik echt al mijn -nog net even lekker gewassen en stiekem op de veranda gedroogde was- , echt in de koffer had gedaan. Dus ik bleef vrij rustig, totdat ik de foto van mijn jas met huissleutels erin in de app kreeg! "Oh nee, die heb ik nodig! Ik moet nooit iets in de kast laten hangen, dat vergeet ik." De super aardige mensen van de questhouse zouden hem komen brengen want we zaten nog niet in de bus. David bleef bij mijn koffer en ik liep de trappen weer af van de uitgang en ging op de hoek staan bij de Mac Donalds. Ik bad dat we nog op tijd voor de bus zouden zijn. Toen bleek dat Morgan, die lieverd, hem kwam brengen. Ze had geen idee waar of ze moest zijn. Ik kon niets anders doen dan rustig wachten en bidden. Maar God zorgt en ze kwam er aan. Snel pakte ik de jas over, zei gedag en spurtte naar het platform. David stond bij de juiste bus. Ik had nog twee minuten. Ik vroeg de chauffeur of ik nog naar de wc kon. Dat mocht. Ik spurtte naar de wc, plaste op commando, rende terug, sprong in de bus en tsjjjj.. de deuren gingen dicht. David keek me aan met zijn grappige gezicht: "tsjj.. seconds..."zei hij met een ietwat humorvolle, bewonderende en meelevende toon. We snapten elkaar met een blik en een woord.  'S avonds lig ik in een deuk als ik aan dit woord denk. Hoe je alles in één woord kan vangen..

Ik kijk op het ondiepe zwembad van mijn airbnb-host/gastheer en geniet van het stille alleen zijn. Tijd om te zijn, te kijken, te overdenken.

Ineens zie ik een passiebloem. In de slinger van in elkaar gevlochten takken bloeit er een passiebloem terwijl het droog en warm is hier in Israël. Het valt me op hoe snel je aan iets voorbij gaat. In de namiddag liep ik nog even, het nu bekende paadje, naar de supermarkt. Het is heel vlakbij. Er is een smal paadje tussen wat huizen door en ineens zag ik een granaatappelboon! Nog nooit gezien! Voor het eerst zag ik hoe ze groeien. Ook dit pad had ik al drie keer gelopen maar nu zie ik het pas omdat ik er de rust voor heb.

Wat zijn we gauw druk en gejaagd en moe in ons hoofd van alle dingen. De dag raast aan ons voorbij.

Vandaag had ik tijd voor -NIETS-.

Ik zing wat liederen op mijn matje en bid voor mijn Israëlische gastheer en voor mensen die ik vandaag heb ontmoet.

Israël. Wat hebben ze keihard gewerkt om het land op te bouwen. Wat een vaart, wat een snelheid. De bussen rijden flink door. Je moet snel je hand opsteken en goed opletten anders mis je hem. Het land is geordend, het bloeit aan alle kanten. Vanuit de lucht heb ik de talrijk geplantte bomen gezien die als een groene zee zich over de heuvels uitspreiden. Wolkenkrabbers en moderne wegen , intelligent bedacht over elkaar heen. Bananenplantages en mangobomen langs de weg. Er is keihard gewerkt, maar zonder -NIETS-tijd wordt het niets.

Dáárom gebiedt God het met zoveel nadruk telkens weer: doe ook NIETS!

Dan zie je de passiebloem, de granaatappel. Dan vindt je hart nieuwe woorden, een nieuw lied.

Ik houd er van omdat ik weet hoe het is om zoekend te zijn en het níet te weten!

Ik weet hoe het is om als een verloren mensenkind rond te dwalen en je zelfs wanhopig alleen te voelen.

Op mijn avontuurlijke reis naar Israël wou ik zeker beschikbaar zijn voor God om iets te betekenen voor zoekenden.

In de trein vanaf de luchthaven had ik al een mooie ontmoeting met een prachtige jonge knul van zeventien jaar die serieus met God bezig was. Hij keek me aan met eerlijke gevoelige ogen en we hadden al snel een klik. Met een dankbaar hart voor ons  gesprekje stapte ik uit de trein en vervolgde mijn weg. S' avonds, nog nét voordat de zon onder ging zakten mijn voeten in het warme Tel Aviv-zandstrand en liep ik zo de warme zee in. Het was verrukkelijk. De zon ging onder rond een uur of zeven maar er was nog genoeg licht en nog aardig wat mensen in zee. Ik kreeg een gesprek met een liberale man die graag deed wat of hijzelf wou en geen regels van bovenaf wenste. Ik zei hem ronduit de waarheid om hem eens goed 'op te frissen'. "De New Age gedachte is een leugen", zei ik en zette vervolgens de grondbeginselen van mijn geloof uiteen, voortbordurend op zijn eigen wortels van joods zijn. Het leek hem niets te doen en vriendelijk zeiden we elkaar gedag. Andere outreachpogingen van mij waren bijvoorbeeld dat ik in de luxe airco bus naar Rosh Pina uit het bijbelboek Jesaja voorlas aan een soldaat die terug reisde naar huis. Of dat ik naast de Arabische taxichauffeur voluit zat te zingen, en wel vrolijke christelijke liedjes met mijn- King of all the earth -T-shirt aan.

Maar hoe anders was mijn door God gearrangeerde ontmoeting met degene voor wie ik een Engels boek had meegenomen over tien joden die de Messias vinden. Het was op een zaterdagochtend, nadat ik gebeden had of God me iemand wou geven voor dit boekgeschenk, dat ik zin had om koffie te drinken op het net ontdekte, idyllische buitenterras van het retreatcafé van Rosh Pina.

Het was nog lekker vroeg, want als je wat wilt doen moet je de ochtenduurtjes goed benutten. Ik zag al snel het kleine groepje wonderlijk uitziende mannen zitten en had direct het idee dat het de bedoeling was om bij hun te zitten. Het leken een soort van randfiguren die heerlijk met elkaar tijd doorbrachten. Ik werd door ze uitgenodigd en we raakten aan de klets. Het was heel makkelijk om met ze te praten. De sfeer was ongedwongen, open en relaxed. Ik vroeg of ze Jesjoea ook kenden en merkte dat één man, met zijn arm in het gips, serieus reageerde. Hij bleek al veel te weten en gestudeerd te hebben en sprak goed Engels. Ons gesprek was zó fijn! Het was omgeven door een 'gentleness" zoals alleen God zelf kan geven. Alles in onze ontmoeting had een zachte, welkome, niet dwingende toon en ik ontmoette het karakter van God in deze ontmoeting. Van Heilige Geest. De man, Joseph, zei echt -ja!- op mijn vraag of hij het boek wou hebben. Helemaal -ja- zonder haken of ogen. Ik kon het boek de volgende dag achterlaten in het café waar hij het dan op zou pikken. Ons gesprek was warm, meelevend, open, levendig, respectvol en echt, van mens tot mens. We zaten op de picknickachtige bankjes tussen de olijfbomen in het ruim opgezette café met een mooi uitzicht, omgeven door planten. Een door God gearrangeerde ontmoeting die mijn evangelistenhart vooral iets leerde over de gentlenessbenadering van Heilige geest. Het fladderen van Zijn sterke zachte vleugels, wetend welk mensenhart vol goede aarde is om het zaad te ontvangen. Niet snel vergeet ik zijn serieuze, intelligente gezicht met de bril, zijn lachende ogen en alles wat hij me toevertrouwde uit zijn leven en hart. De deken van 'gentleness' zullen we geen van beide snel vergeten. Die hangt voor altijd om deze herinnering heen. De volgende morgen kwam hij me, verrassend genoeg, tegemoet lopen van de berg af en zijn eerste vraag was: "Waar is het boek?" "Hier is het",  zei ik, zeker wetende dat het helemaal goed terecht komt. Mijn tweede gebed dat het boek echt goed mag aankomen was ook verhoord en weer op een ongebruikelijk makkelijke manier. Vanzelf. Wauw God, U kunt er wat van. Shabbat shalom!

Ik was ongeveer tien maanden geleden begonnen met de reis boeken en verblijf uitzoeken. Maar het financiële had ik blijkbaar voor het allerlaatst bewaard.

De dag voor vertrek had een jongeman mij geholpen om google pay te installeren op mijn telefoon. Hij stond voor de deur om sponsors te winnen voor World Vision en bleek een christen te zijn. Wat een opluchting dat dat weer geregeld was.

Ik omhelsde mijn kunstenaar vriendin in Amsterdam- Zuid, in wiens bed ik een halve nacht mocht slapen. Ze had gelukkig direct een fijn horloge voor me te leen, wat ik was vergeten mee te nemen. Moedig ging ik op reis met mijn zorgvuldig ingepakte koffer en rugtas. In Israël aangekomen bleek ik het groene of blauwe visumkaartje gemist te hebben maar ik kreeg dat alsnog bij de paspoortcontrole. In de prettige, grote luchtvaarthal was een duidelijk loket met : "Israëli simcards". Dat was mijn tip van de tuinhuisje-eigenaar/host; net op tijd gekregen. "You are my hero", zei ik tegen de simcardmeneer. Hij zou me helpen om mijn simcard te verwisselen.( ik was het pinnetje daarvoor kwijt) Ik kocht de meest dure optie om in ieder geval dat goed geregeld te hebben. Toen mijn bankpas, die ik met Elizabeth samen op -wereldstand- had gezet, en het nu zou moeten doen, het niet deed en ook mijn credit card het niet deed, lukte het hem gelukkig om mijn creditcardgegevens in te voeren. Blij ging ik naar het volgende loket. Ik ging een openbaar vervoerkaart kopen, een Rav Tav kaart. Ik had uitgerekend dat ik wel 330 shekels nodig had voor al mijn gereis. De pittige mevrouw aan het loktet zei dat 55 shekels voldoende was. Ze sprak niet goed Engels en was geïrriteerd. Ze gaf me een folder waarin de zones duidelijk werden uitgelegd. Blijkbaar kon je niet voor een hele week aan tegoed inslaan op die kaart. Ik begreep het niet. Ik moest de kaart dan opnieuw weer opladen in Rosh Pina wat me omslachtig leek. Ze was onvermurwbaar. Met betalen deed mijn bankpas het nog steeds niet en ze kon ook niets met mijn credit card. Ik had nog wat euro's en ging naar een wisselkantoor verderop in de hal. Met gewisseld geld kocht ik de Rav Tav kaart en snelde verder naar het treinstation, verlangend naar een duik in zee. Bij de ingang van het treinstation stond een ticketmachine. Een Joodse jongeman zei dat ik daar een kaartje kon kopen. "Maar ik heb net een rav tav kaart gekocht!", zei ik geïrriteerd. Ik deed gehoorzaam mijn bankpas in de ticketmachine waar alles in het Hebreeuws verscheen en pakte hem er weer uit. Ik ging wel naar het hokje met- tickets- er op. Ik vertelde de meneer dat ik naar Tel Aviv moet. Hij nam mijn Rav Tav kaart en scande hem. "Oh, moet je dan toch nog via een ticketoffice?", dacht ik bevreemd. Toen waren er poortjes naar de treinen waar ik weer mijn kaart moest scannen. "Twee keer scannen in de trein en één keer in de bus ", was me uitgelegd.

Na de flinke hobbel om het adres te vinden ( geen namen of nummers op de deuren) liep ik dan eindelijk richting zee en wou hongerig fallafel gaan eten. Ik kocht een zalig vet broodje met wat drinken en betaalde met mijn bankpas. Toen ik het genoeglijk op zat te eten, zei de meneer achter de toonbank dat mijn pas het niet deed. Tjonge, ik had nog net genoeg Shekels om hem te betalen. Die pas deed het dus echt niet.

Voortaan pinde ik met mijn bankpas cashgeld en betaalde cash, dat ging wel. Wel lukte het me  ineens, op bed in de avond om de -moovit app- te koppelen aan mijn credit card waar ik toen dus mee zou kunnen reizen vanaf dat de 55 Shekels op waren van de Rav Tav card. Het bijgekomen voordeel daarvan is dat je precies kunt zien waar je bent en waar je eruit moet, als de app in het Engels is (soms werd het ineens Hebreeuws.) Ik leerde hoe ik de rit kon valideren en kon scannen in de bus.

Het moment naderde dat ik met een Arabische taxi, in alle luxe naar de aanbiddingsavond aan het strand werd gereden. Hij sprak bijna geen Engels, maar we redden ons. Toen we weer veilig bij het idyllische tuinhuisje de oprit opreden, pakte ik stoer mijn opgeladen telefoon. "I can pay with google pay or with my credit card". ( ik had inmiddels de code). "Cash", zei hij. "Only cash", We reden weer terug naar het centrum naar de juiste pinautomaat waar ik weer eens wat cash uittrok en dat was dan dat voor digitaal betalen. Old fashioned werkt nog steeds!

We liepen samen op in het wandelgroepje. Het was een prachtige dinsdagmiddag met volop zonneschijn en een fris oktoberwindje.

Ik vroeg aan, laten we zeggen Tim, naar zijn levensgeschiedenis, en hij deelde over verschillende tragische trauma's die hem al zo jong een zeer ontwricht familieleven hebben opgeleverd. Vanaf zijn eerste levensjaar al zonder vader. Huiselijk geweld door andere verkeerde mannen met losse handjes. Geen goede hulp gevonden bij allerlei instanties en er geen gat meer in zien.

Toch loopt hij nu naast me, als een soort overlevende. Hij draagt goedkope schoenen waar hij wat scheef op loopt, en een goedkoop gewatteerd jasje met een trainingsbroek. Hij vertelt over zijn keuzes om zichzelf geen relatie toe te staan zodat het ook niet verkeerd kan gaan. Zo alleen op deze wereld in de dagelijkse strijd om het leven te leven met nog veertien euro in de portemonnee aan huishoudgeld. Niet genoeg om mee te doen met het potje voor verjaardagen. Mijn hart zoekt naar antwoorden voor hem, een uitweg.

Dan, ineens schiet hij op een geitje af. Links van ons wandelpad is een hek van vierkante blokjes gaas, waar een geit met haar kop doorheen is gestoken. Maar nu zit ze vast met haar horens. Het arme dier! Direct schiet Tim te hulp. Hij pakt de geit stevig vast waar hij maar kan en begint haar los te wurmen. Ik schiet ook gelijk te hulp naast hem. We zitten samen gehurkt op het pad en direct vraag ik hardop Jezus om hulp. Ik kan niet tegen dierenleed. "Jezus help alstublieft! Vader help ons", roep ik uit. Ik zeg tegen Tim:" draai zijn kop, hij moet plat gedraaid er doorheen." Tim doet zijn uiterste best, het ijzeren draad drukt in zijn vingers, en dan lukt het! De geit is vrij en spurt direct huppelend het weiland in. "Hallelujah! " roep ik uit.

Opgelucht en na puffend van de emoties lopen we weer verder. Het is niet de eerste keer dat juist iemand die niets heeft de eerste is om iemand te redden... Wat is dat toch voor een soort wet in de schepping? Zijn zij op een bepaalde manier niet méér vrij? Niets om te verliezen..

De droom werd geboren in mijn hart om er heen te gaan.

Inmiddels heb ik al aardig wat reiservaring op gedaan dus ik waagde het erop om zelf dingen uit te zoeken.

Een georganiseerde reis kost echt duizenden en dat houd ik niet vol, met volle programma's en voortdurend in een groep. Ik zag mezelf vooral aan het meer zitten te mijmeren met een boek of wat rondlopen in een dorpje.

Gedurfd boekte ik alvast het vliegtuig voor een goedkoop ticket en ik ging aan de slag met verblijf zoeken.

Tien maanden later bleek dat er echt niemand met me meeging... Dat had ik niet verwacht. Ook meende ik Gods stem te hebben gehoord dat Hij niet wil dat ik alleen ga.. Maar ook waren de mensen om me heen er positief over dat ik ging. Ik kreeg een boek over een pelgrimsreis naar Israël maken. Het dorpje Rosh Pina zou vlakbij het strand van Capernaum zijn waar het feest was. Ik was gelijk weg van Rosh Pina en vond er een ideaal mooi verblijf! Een klein eigen huisje in de tuin, met aangrenzend een zwembad!

Toch vond ik het ook spannend; alleen naar Israël. Ik legde het bewust in open handen en vroeg God opnieuw, van wel of niet gaan.. Het verlangen bleef in mijn hart en ik vond genoeg moed maar merkte ook een aarzeling om te gaan.

God had wel kort tevoren beloofd om steeds mensen om me heen te zetten en daar vertrouwde ik op. En zusters in de kerk baden voor me dat ik een geest van kracht en liefde had ontvangen en niet één van lafhartigheid en ook dat ik mensen zou ontmoeten. Nou dat was mijn wens; mensen ontmoeten!

Daar ging ik dan, mijn zakjes havermout met rozijnen en amandelen in de tas voor het ontbijt. Ik kan zeggen; het was een groot avontuur. Het was mega stretching. Ik heb inderdaad veel mensen ontmoet. Het is gelukt om beide avonden naar de aanbidding aan het strand te gaan, wat ineens op een andere plek was, namelijk En Gev. Met de duizenden uit heel de wereld heb ik er zwierig gedanst met mijn zelf gemaakte zijden vlag. Ik heb alle vijf adressen kunnen vinden en aan een stuk of tien, twaalf mensen van God verteld. Ik was ook steeds wat ziek; hoofdpijn, diarree en soms wat uitgedroogd. Het was echt bikkelen om mijn koffer de berg op te duwen in de hitte of super vermoeid de supermarkt in te gaan voor wat eten. God hielp me steeds, maar halverwege de reis dacht ik: " dit doe ik nooit weer!" Was het een Olga actie of een God actie dit plan? Achteraf begrijp ik dat God niet wou dat ik alleen ging omdat Hij wist hoe zwaar het zou zijn. Toch heeft Hij me wonderlijk verrast met bijzondere contacten en ontmoetingen en pareltjes van kunst en muziek. Nu ben ik aan het herstellen thuis in mijn veilige huis en dankbaar voor rustig Nederland. Ik voel me een beetje dwaas en overmoedig dat ik dacht Israël wel goed alleen te kunnen bereizen. Op de bank bekijk ik een documentaire van iemand die alle bijzondere archeologische plekjes laat zien in Israël. Met de bus en de trein en het zoeken naar verblijf en weer op pad gaan voor wat eten, kom je daar niet zomaar. Ik begrijp niet hoe het andere mensen wel lukt om zoveel te kunnen zien op zo'n reis. Mijn dag was soms een stukje de berg op en stap voor stap een paar galeries in, dan een pauze op het pleintje en weer heel rustig terug lopen langs de rivier en in de middag naar bed. Zo heb ik het gedaan.

Een Olga plan of een God - plan, ik weet wel dat God aardiger is dan ik dacht en niet streng met de vinger omhoog. Beschermend, mijn verlangens honorerend, humorvol en actief met het inzetten van allerlei hulptroepen om me overal doorheen te helpen. En de winst is dat als je dingen doet die buiten je natuurlijke vermogens liggen, je steeds kleine wondertjes meemaakt en je geloof groeit. Ik kwam weer veilig thuis; tien uur voordat de oorlog uitbrak om half zeven s' ochtends de volgende morgen. Oef, lees voor meer Israël nieuws mijn verdere blogs.

God is een meester in - timing-. Ik ben meestal ongeduldig en wil het liever gisteren dan vandaag maar langzaam begin ik het wachten te leren. Vriendin Annelie was een midweek weg en ik zou naar kennissen van haar toegaan met mijn bemoedigende boeken en cursusmap over supplementen die kanker overwinnen.

De kennissen zijn ouders die een zeer moeilijke tijd meemaken nu hun volwassen zoon ernstig ziek is.

Ik merkte dat ik geen ruimte had in de week dat Annelie er niet was en voelde ook dat met zijn twee gaan een beter plan is.

Ik besloot; " ik wacht op God".

Toen Annelie weer terug was hielde we contact en op een goed moment kreeg ik de vrijdagavond in gedachten. Het bleek haar ook uit te komen. Die vrijdag waren we allebei erg moe en hadden allebei flink gerust. Nog maar net wat bekomen ging ik bij haar langs. We gingen eerst haar nieuwe garderobe bekijken en wat nieuwtjes delen en samen bidden. Eindelijk gingen we dan op pad. Eerst leek het alsof ze niet thuis waren want niemand deed open. Maar Annelie zei; : "ze zitten vast in de tuin.". En dat was zo. We mochten aanschuiven op de tuinstoelen en wat bleek, de timing was perfect! Ze waren nog maar net weer thuis uit het ziekenhuis en op die dag wisten ze ook pas wat de oorzaak is van de ziekte. Vroeger komen was niet goed geweest!. Het leek alsof alles voorbereid was.

Ze waren uitgeput van al het ziekenhuisbezoek en samen vulden Annelie en ik elkaar heel goed aan. Ik kwam met de woorden dat we goed nieuws hadden. Ik deelde van de supplementen en de kennis van het wetenschappelijk instituut op basis van natuurgeneeskunde op cellulair niveau. Zij hadden zelf ook dergelijke ervaringen van hun eigen leven en stonden er echt voor open. Ook konden we hen bemoedigen met indrukken van ons gebed en met Gods woord. Wat zij vertelden bemoedigde mij ook weer, zoals hoe hij met havermout en lijnzaad zijn cholesterol op peil had gekregen en hoe zij met goede vitamines van haar beenpijn af was gekomen. De lucht klaarde op. We deelden diepgaand mee van al hun strijd en het enorme lijden van hun zoon en mochten voor hun bidden ook. Sam, de hond zat met zijn vrolijke oren genoeglijk tegen zijn vrouwtje aan, gevleid op de tuinbank. De regen gutste naar beneden op de tuinluifel en Annelie en ik waren geraakt door het welkom en Gods timing.

Vandaag was ik in de kerk. Vorige week gaf ik iemand dertig euro omdat ik gedroomd had dat ze maar 3 euro had en ik een drankje voor haar kocht. het kwam in me op om het met tien keer te vermenigvuldigen. Vandaag liet ze mij een briefje zien waar iemand op had geschreven dat God zou vermeerderen wat ze heeft... We keken elkaar lachend aan. Ze vond het zo leuk dat ik het x 10 had gegeven.

Ik vind het ook heel leuk. Gods timing is THE BEST!

Het was op een prachtige zomeravond dat ik besloot om bij iemand in Veenendaal Oost iets door de bus te gaan doen op de fiets. Toen ik het huis eindelijk gevonden had ,was ik al bijna aan de rand van de woonwijk en besloot om nog een extra stuk van de binnenvelden mee te pakken.

Het was een subliem mooie avond. Warm avondlicht op de uitgestrekte graslanden en maisvelden met op de achtergrond de heuvels van Kwintelooijen. Genietend fietste ik op mijn gemak door het landschap. Ik kwam langs een mooi boerenhuis en zag een oud dametje moeizaam naar de brievenbus aan de kant van de weg lopen met haar rollator. Ze moest het hele pad afleggen van het huis naar de weg.

Ik dacht zomaar; "ze kon best eens een praatje gebruiken". Dus stapte ik af en liep heel ietsje terug. Ik merkte op wat een prachtig huisje ze heeft, op zo'n uitgelezen plek. Echt helemaal in de rust, tussen de koeien. Ze was het natuurlijk hartgrondig met me eens. Ik vroeg wat door en al gauw vertelde ze over het huis. Het grote woonhuis, daar woonden nu haar kinderen en zij woonde nu alleen in het kleine huisje, links van het middelste woonhuis. Haar man was al jong overleden. Het was apart om zo snel en direct bij een levensgroot trauma van haar te komen.

Ik vroeg oprecht meelevend naar wat er gebeurd was. Ze vertelde van de noodlottige avond toen haar man zich niet lekker had gevoeld en al vroeg naar bed was gegaan. Na een paar uurtjes in bed was ze opgestaan om iets te drinken te maken en toen ze terug kwam bleek dat hij gestorven was. Wat een schok. Onwerkelijk moet het zijn geweest dit zo mee te maken. Jong getrouwd, met de wens om samen oud te worden en dan ineens is alles anders. Alsof je leven ineens stilstaat en niets is ooit meer hetzelfde.

Ik vroeg verder, of haar man ook geloof had in de Here Jezus. Ineens veranderde het oude dametje. Het onderwerp geloof bleek niet echt bespreekbaar te zijn. Ik begreep het; een zware kerk. Ze stond daar met haar 94 jaar, oud en wat krom met veel pijn, zodat ze het bijna niet vol kon houden om de brievenbus te maken want daar stond water in. Hij sloot niet goed. Ik probeerde verder te praten over de hemel en hoe we daar kunnen komen maar ze kon me niet meer aankijken. Ze keek weg en alle woorden leken verboden. Toen bedacht ik iets. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en zocht een foto op van een werkelijk prachtig schilderij. Christa heeft die geschilderd. Het verbeeldt de Messias ( Joodse rabbi met een keppeltje op) die met een talliet( gebedskleed) om zijn bruid onder Zijn talliet trekt, dicht tegen zich aan. Heel intiem. Het is geïnspireerd op de tekst dat Hij ons verbergt onder Zijn vleugels. Toen Christa er studie naar deed bleek dat dit het heel goed verbeeldde. Ik liet haar het schilderij zien op mijn I-phone en ineens kon ze wel weer kijken. Zelfs zonder gêne, vrij. Ze keek lang naar het schilderijplaatje en ik was stiekem zo blij dat dit wél kon!

Waar woorden niet konden kon een plaatje wel. Vervolgens bleek dat ik haar kon helpen met de brievenbus. Ik kreeg hem wel op slot.

Toen nam ik nog een foto van de mooie koeien en het avondlicht op haar weiland en we namen afscheid.

Heel erg dankbaar voor het toegegeven hebben aan een heel zachte neiging van contact maken, fietste ik weer verder.

Ik hoop dat het plaatje tot het einde toe dicht op haar netvlies blijft en ze de eeuwige liefde als een jonge bruid zal ervaren als God haar onder Zijn talliet trekt, als zij dit leven straks verlaat.

We staan stil in Gods schilderij. Ik zie je prachtige ogen en lange wimpers. Grote volle ogen in een puur gezicht. Je bent wie je bent, helemaal. Je omarmt jezelf in je onvolmaaktheid en kleerscheuren van het leven en je leeft je dag.

Je spiegelt me in Gods licht met woorden over wat kostbaar is aan mij. Door alle gesprekken en maanden heen voel ik de sterke vlechten van mijn gevecht.

Alsmaar aan het vechten voor vrijheid en genezing zoals jij me gespiegeld hebt. Zelf zag ik dat niet zo. Maar vandaag en wel precies op dit moment ga ik er gedurfd mee stoppen. Ik durf de stap te maken naar de overkant waar ik God God ga laten zijn en de touwtjes loslaat. Ik  kijk achter je langs naar het pittoreske landschap en vraag of we even kunnen bidden. Er zijn geen auto's, het is helemaal stil en alleen God en mijn coach kunnen me horen. Met een brok in mijn keel belijd ik aan God hoe ik altijd zo voor mezelf heb gezorgd en gevochten en hoe ik het nu uit handen wil geven. Het is een heilig en tegelijk aards moment. Mijn coach Kathy is er liefdevol bij en zegt niets. Maar ze is getuige en ik weet hoe ze er volop bij is en hoe al mijn broze kwetsbaarheid veilig is in het samenzijn.

Dankbaar dat ze durft te confronteren in liefde. Dankbaar dat ze altijd bidt voor onze ontmoetingen en al zoveel wijze dingen heeft gezegd, geïnspireerd van boven. Dankbaar ook dat ze zo gewoon is, nuchter en tegelijk zo ervaren en wijs. 

Vertrouwde touwtjes die ik grimmig vasthield want je wéét toch dat je het uiteindelijk zelf moet doen... ze zijn los. 

Na onze ontmoeting rijd ik naar de rivier. Ik sta er wat te staan en geniet van stromend water en wijde lucht. Met God zijn momenten van -zijn- zo tijdloos soms. Als ik uitkijk naar de overkant voel ik de nieuwe rust en hoop al dagen in mijn hart; alles een stuk lichter. Ik verlang naar nieuw vaarwater, écht nieuw. Ik stond zo in de weg Heer. 

Ik ben moe maar ga toch naar de kerk. Het is altijd een zegen om te gaan.

God werkt altijd wel door iets heen en je hebt elkaar nodig. Toch verlang ik vaak naar meer rust. Naar minder op elkaar volgende liederen, wat minder geluid en meer pauzes tussendoor of vrij spel van de muziekinstrumenten. Meer lucht als het ware in het geheel.

Ik merk hoe ik van de kinderen geniet. Kinderen zijn niet aangepast; ze zijn echt. Als ze zich vervelen vervelen ze zich. Als God er is reageren ze.

Op een goed moment, tijdens het zingen, zijn er twee kleine meisjes die wat met vlaggen spelen en zwaaien vooraan. Er is een stukje zang waarin ik die gewenste ruimte ervaar voor God en in een tel kijk ik naar links. Nog net vang ik het op. Één klein meisje zit geknield op één knie op de grond en heeft haar handje omhoog gestrekt naar Jezus.

Spontaan. Wauw, dat gebeurt er nu als er lucht is in onze diensten. 

Dan glimmert er zomaar een kinderzonnestraal rechtstreeks naar boven!

Het regent - voorziening-.

Het gras in de tuin wordt steeds hoger en wilder, vol met onkruid en mijn operatiewond is nog niet genoeg genezen om het zelf te maaien. Ik zet een oproepje in de kerk app en yes, een lieve broer reageert. Precies op de goede avond, voordat de kliko wordt opgehaald maait hij voortreffelijk mijn tuin en kan ik weer opgelucht ademhalen. Dat was gisteravond.

Vandaag wordt mijn nieuwe kurkvloer voor de slaapkamer geleverd. Ik zit geduldig af te wachten op de bank. Het is wel spannend of ik nog tijd genoeg had voor de naailes want de klok kruipt al richting twee uur..

Maar ik ben in de leer om niet te haasten en geduldig te wachten en God te vertrouwen. Ik zegen de chauffeur van het transport.

Ik ga maar wat lampionnetjes uit de tuin knippen en dan komt plots de chauffeur aanlopen. Hij heeft een palletbestelling voor nummer 18.

Nou, kom maar op. Hij rijdt de pallet met mijn nieuwe kurkplaten voor mijn huis en kijkt me aan.. Na een gesprekje over zijn thuisland en dat ik nog herstellende ben van een operatie biedt hij aan alles de trap op te dragen. Hij belt zijn werk dat hij later komt en zegt dat hij dit echt nooit doet. Hij loopt vijf keer de trap op en zet alles in de de lege kamer. Wat een zegen. Ik pak snel een dikke net geplukte vijg voor hem. Die vindt hij lekker.

Blij stap ik in de auto. Op naailes aangekomen pak ik mijn spullen uit en heeft de naai lerares een prachtig patroon voor me gemaakt van mijn oude rok. Ik ben zo blij! Nu kan ik aan de gang met een nieuwe rok maken!

Als ik thuis kom en Eva app dat ik even 20 minuten wil rusten voordat ik naar haar toekom, appt ze of ik soms mee wil eten.

Dat is fijn! Anders had ik een pannenkoekje gemaakt. Als we samen bij haar in de tuin zitten, met haar man ook, zegt ze dat ze die dag verrast was dat er drie stukjes vlees in de zak zaten in plaats van twee. Het eten is heerlijk. Ze heeft zelfs een zalig zoet koekje zonder suiker gebakken. Echt verrukkelijk. Veertig minuten later zwem ik in het warme water op de vrouwenavond van het zwembad. Het is een genot. Er zijn geen banen gemaakt in het water, alles is vrij, en de sfeer is heel ongedwongen. Het voelt alsof ik in het zwembad van een hotel zwem.

Vader heeft weer super voor me gezorgd vandaag. Denk je ook niet? Shalom!

SARAH

Misschien was het wel het hoogtepunt van mijn vakantie; het moment dat de autodeuren opengingen van de familie, in wiens huisje ik logeerde, en kleine Sarah van drie jaar oud vrijwel direct haar wittige armpjes opende en me omhelsde. Direct, spontaan, vrij en echt.

In a split second was er een klik van geest tot geest en kleine Sarah met down syndroom heeft geen kleine Geest, kan ik je vertellen.

Ik noemde haar gelijk schatje en de volgende dag ging ze blij mee, achterin de auto, om mij weg te brengen naar het station.

Toen ik bij het afscheid het portier opende om haar een handje te geven, opende ze direct weer haar armpjes wijd en gaf me een nat kusje.

Niet veel mensen hebben mij ooit zo totaal ontvangen als kleine Sarah. Ik voelde me direct gezien, erkend en geliefd.

IK MOET EVEN ZITTEN

Een aantal weken na mijn operatie, eigenlijk nog maar kort geleden, was mijn conditie niet heel goed. Ik ging het er wel op wagen om het wandelgroepje te begeleiden, maar ik gaf al aan dat het langzaam zou gaan en niet te ver.

Dit keer gingen er maar twee dames mee. We liepen in langzaam tempo richting het bos. Toen we bij de afslag van het stilte pad richting bos kwamen, moest ik echt even gaan zitten. De wat jongere dames vonden het prima om op het gras te zitten.

We zaten een poosje te genieten van de schaduw en de rust en toen ik voor wou stellen weer verder te lopen, wou één dame blijven zitten.

Verrast vroeg ik voorzichtig wat of er was. Zij die altijd vrij gesloten is, begon na enige aarzeling haar verhaal te vertellen over knelpunten in haar relatie. De andere wandeldame en ik gingen meelevend op haar verhaal in. Wat tijdens een gewone wandeling niet gauw gebeurt, gebeurde nu, doordat ik moe en kwetsbaar was.  Ik denk maar zo dat mijn zwakheid ruimte gaf aan haar om ook met kwetsbaarheid voor de dag te komen.

MYOU

Het is nog best vroeg in de avond als ik besluit al naar bed te gaan. Ik heb poes Myou al lang brokjes gegeven en ga mijn pyjama aan doen.

Als ik in bed lig hoor ik haar luidkeels mauwen. Ze mauwt alsof er echt wat aan de hand is. Ik ga toch maar even kijken. Ze zit op de overloop en ik loop met haar mee de trap af. Dan komen we bij haar etensbakje en kijkt ze me vragend aan.. Ineens begrijp ik het. Ze wil dat ik het persoonlijk aan haar geef, met aandacht! Ik kniel bij haar neer en schud het stenen bakje met verse brokjes heen en weer. Tegelijk aai ik haar en zeg lieve dingen. Nu is het goed en gaat ze lekker eten. Haar poezenhartje vertedert me. Het maakt ons samenzijn ineens intiem.

Heling, genezen, aan het genezen. Bekende woorden die we vaak in de mond nemen, maar het blijft een mysterieus, onzichtbaar proces waar we als mens niet precies de vinger op kunnen leggen. Ik merk dat God mij aan het genezen is; fysiek maar ook innerlijk. Ik zie het aan hoe ik op foto's sta en ik merk het aan hoe ik me voel. Rustiger, kalmer van binnenuit, blijer en meer rechtop; waardig.

De laatste weken stroomt het behoorlijk in mijn traanbuisjes. Mijn gevoel zit gauw vooraan en ik huil snel als mijn hart vol wordt van liefde voor mensen om me heen of als ik geraakt wordt door vriendschap en liefde om me heen, schoonheid.

Op de expositie in de kerk in Amersfoort waren drie kunstenaars. Ze vertelden met grote integerheid over hun manier van werken. Hoe ze gekauwd hadden op teksten van Hooglied, hoe ze keer op keer opnieuw begonnen waren; ego uit de weg en bidden voor het juiste verbeelden. Ze voelden zo enorm dichtbij, in de taal die ze spraken die ook mijn taal is. In de kleren die ze droegen, in de wijsheid van hun zinnen, in het tere en kleurrijke, de diepgang en kracht. Na afloop van hun introductie kon ik mijn tranen nauwelijks bedwingen totdat ik Jackie uit de grond van mijn hart kon bedanken. Ze omhelsde me en toen kwamen de diepe tranen tot op de bodem van mijn zijn, van wat ik gemist heb aan voorwaarden om me te laten kennen en om gekend te zijn. Het huilen doet zeer, het is vermoeiend, het komt bij lagen die je al zo lang hebt toegestopt. maar Jackie bad voor olie van de Trooster en hield me vast. Met een doorweekte zakdoek liep ik even later rond bij de bronzen beelden en de schilder- en textieldoeken. Mijn hongerende ziel verzadigde zich nog meer aan schoonheid en kunst alsof ik door Gods kunstzaal liep met Hem om me heen.

Ik voelde me als in een roze wolk doordat kleine Olga zo op een helende manier was getroost en haast opnieuw geboren is in mij. Elke dag tranen en elke dag een lichter hart. Ik huil mijn lasten van me af en mijn gebroken persoon wordt langzaam echt heel. Permanent, voorgoed. Ik weet het, ik voel het. Mensen zeggen dat ik straal. Kleine Olga stapt moedig de wereld in met nieuwe stappen. Ze heeft Olga's hand en Jezus' hand stevig vast. Ze zwemt dapper mee in het diepe wedstrijdbad in plaats van het warme- chronisch zieke mensen bad-. My time has come. Healing is here.

Het is een wonder.

   zachte bries

beroert mijn wang

gekust door de hemel

in een onverdeelde

   omhelzing

Vanochtend zat ik achter een gezin in de kerk. Ik had de kleine meid van negen jaar vorige week al ontmoet in haar mooie roze dansjurk. Nu zat ze voor me, tussen haar moeder en haar opa. Ze klom herhaaldelijk op zijn schoot en er weer af. Ik zat zelf naast twee leuke vrouwen naar de preek te luisteren, maar er gebeurde net zo goed een preek voor mijn ogen.

Opa zat links op de hoek. Ik proefde zijn ontspannen rust en veiligheid. Kathy, noem ik haar, kroop tegen hem aan en sloeg haar armen om zijn nek.

Ze legde haar wang tegen zijn hoofd en beroerde zijn schouders met haar liefkozende arm. Het was eigenlijk heel intiem en vol schoonheid. In mijn hoofd maakte ik een foto van het prachtige plaatje. Ik kon helemaal invoelen hoe of het ook voor hem zou voelen. Wat een cadeau om je kleinkind zo fysiek dichtbij tegen je aan te voelen. Dat ze jou vrijwillig opzoekt en zich zo veilig voelt.

Haar broertje klom steeds in mamma. Mam had het wel te verduren. De kleine jongen bewoog continue en dook bij haar weg. Vanuit zijn veilige schuilplaats, tegen mamma's borst keek hij mij guitig aan. We maakten oogcontact. We spraken zonder woorden. Mijn hart werd helemaal warm. Ik gaf hem steeds een warme glimlach en maakte grapjes met mijn ogen.

Ik realiseerde me met een zucht hoe of ik dit mis. Zoveel jaar gemis van kinderen tegen je aan, geklauter op je schoot en handjes in je haren, kwijl tegen je wang. Maar ik voel me niet bitter, bedenk ik dankbaar. Ik voel me bevrijd. Ik zit dankbaar op mijn stoel te genieten van wie ik nu ben, zelf leunend tegen de Almachtige, elke seconde van de dag. En ik geniet even mee van een gezond en warm gezin met veilige ouders een rijtje voor me. Met een open en schoon hart doe je zelf al gauw ook mee.

Het is zondag. Vanmorgen vroeg liep ik blij door het huis; genietend dat het zondag is. Een dag om niet te werken en een dag die heel anders mag zijn dan de zes andere. Vol rust, niet zoveel hoevend, een beschuitje bij de ontbijtthee en een zacht gekookt ei.

Na een heerlijk poosje relaxed ontbijten aan mijn nieuwe ruime 'barok' tafel, met een indrukwekkend bijbel verhaal op schoot, zet ik mezelf er toe om nog een stuk te gaan lopen. In mijn zoveelste winter als single voelt het soms als dat de rek er wat uitgaat om weer met mezelf op stap te gaan.

Maar als ik éénmaal in het bos loop vind ik het heerlijk. Ik bid voor de kerkdienst waar ik aansluitend heen wil gaan en dan vooral dat er rust zal zijn en we met elkaar God zullen ontmoeten. Soms ben ik moe, van diensten met allerlei liedjes en teksten, woorden en gebeden . Het is soms alsof ik de zachte wind door de bomen mis, het geluid en het zoete van Hem.

Maar vandaag is het verrassend goed. Ik voel me krap zitten met een stoel voor me en een rolstoel achter me. Dus ga ik achterin staan om ook wat te kunnen bewegen op de muziek, want zo zit ik in elkaar, maar ik voel me als een dunne lucifer die op haar eentje staat tussen bosjes lucifers en stellen lucifers. Ik voel me een kaarsje samen met alle andere kaarsjes en- deel van-, maar voel me ook fysiek dun, lang en kaal alleen. Dat kun je zo hebben als je de rij uit loopt en iedereen ziet zitten met elkaar. De muziek is ongewoon zacht en een echtpaar bereidt ons voor op het avondmaal. Echt uitgebreid wordt er op het avondmaal ingegaan door deze doorleefde mensen. Ze nemen er de tijd voor en alleen dat al spreekt van eerbied voor het geheel. Maar het is ook voelbaar dat ze beseffen wat de prijs is geweest voor God als er ook via andere liederen en gedichten en bijbelgedeeltes over wordt verteld. Samen gaan we de diepte in van wat het betekent. Ik heb net vanmorgen in het boek Numeri gelezen over de offers die het volk Israël moest brengen, telkens weer, om het met God weer in orde te maken. Dat waren offers die echt wat kostten. Het fijnste van het fijnste aan dieren en meel offeren en niet de afdankertjes. Jezus Christus is nu het Lam van God, het allerkostbaarste en allerfijnste wat God had.

Het echtpaar heeft het origineel en slim bedacht. Je kan voorin de kerk bij drie verschillende tafels komen staan, ongeveer in groepen van tien. Dan krijg je brood en wijn uitgedeeld en je nuttigt het als groepje op hetzelfde moment. Of je kunt individueel avondmaal vieren, achterin bij de tafels, en de kans hebben om iets te belijden of gebed te vragen. Nou, ik weet wat ik wil, als single wil ik heel graag in een groepje iets beleven. Ik vind alleen het stukje matse zo summier en plat. Ik had meer feeling met de brok afgebroken vers brood van pas geleden in de kerk..

Ik kijk om me heen in mijn nieuwe gemeente. Ik ben er ongeveer voor de zevende keer en het is bij me geland dat dit nu mijn plek is en ook dat ik mag vertrouwen op wat God hier voor me heeft. Ik zie gezinnen, stellen en singles die elkaar al veel langer kennen. Ik heb het verhaal nu eindelijk helemaal horen vertellen van de nare operatie van een geliefde dame die met haar man oudste was. Het is zo aangrijpend, ook hoe hij het vertelt. Het is alsof je samen in de huiskamer zit en eigenlijk zou je met elkaar nog drie keer willen slikken en het even verwerken met een koekje en een glas drinken en een poosje niets zeggen ofzo. Het is niet gewoon een mededeling. Ik kan het niet zomaar loslaten. Wat hij daar even vertelt over afscheid nemen van zijn vrouw en weer hoop mogen hebben gaat zo diep. Het voelt onnatuurlijk om weer verder te gaan met iets anders. Als we dan eindelijk klaar zijn met alles loop ik samen met mijn slechtziende buurvrouw uit de rij naar de koffieruimte. Ik haal thee voor haar en we kletsen wat. Haar verhaal is super erg. Ze heeft vreselijk veel meegemaakt. Ik voel me plots een extra dunne lucifer alleen met haar en bedenk blij dat de aankomende cursus een goede plek voor haar zou kunnen zijn. Ze is direct welwillend en ik haal de juiste persoon erbij zodat ze samen verder kunnen overleggen.

Wat hebben we elkaar nodig, ik heb anderen nodig, zij hebben mij nodig. Samen kunnen we het.

Als ik thuiskom in de stilte van mijn huis waar ik zelfs de vogels extra hoor fluiten, en ik met mijn rug troostend tegen de verwarming aanzit ga ik in gedachten met haar dansen. Alle levels loslaten die vertrouwd, zwaar en bedenkend zijn en je op laten tillen door die zachte wind door de bomen als je zomaar je armen de lucht in gooit en je laat gaan in vloeiende dansbewegingen. "Het onvernietigbare leven indrinken", zei het oude wijze echtpaar, voor altijd!