Als we dan éindelijk, God zij dank, het busstation in rijden staat mijn vol gedronken blaas op knappen, zeg ik tegen David: "Ik moet eerst naar de wc". Vol vaart lopen we met mijn koffer en onze rugzakken richting de wc's. Eerst moeten alle tassen door een scan. Als dat klaar is ben ik weer twee tassen vergeten die er ook doorheen moeten en daarna dan leidt David de weg naar de liften. De wc's zijn op -1; nog even volhouden. Dan zijn ze in beeld. Je moet door een hek. "Hoeveel kost het?", vraag ik. "Maar één shekel", zegt David. Hij rommelt in zijn portemonnee en ik vind gelukkig snel een shekel. Dan kom ik amper het draaihekje door met mijn dikke koffertje en dikke rugzak vol gekocht keramiek en vitaminepotten. Als ik weer terug door het hekje moet en hij me aan de andere kant opwacht doe ik het verkeerd. Ik draai de verkeerde kant op en dat wil niet. David wijst dat ik dezelfde kant op moet draaien als heen en zo ga ik voetje voor voetje door het hek. Het is zó grappig! David lacht me niet uit maar wacht geduldig en meelevend. 

Dan spurten we door een mensenmassa heen. Iedereen wil in de lighttrain. Dat is een soort tram. Het staat er rijen dik. Overal is geluid.

Een man wijst ons om wat verderop te gaan staan, en ja, als de trein komt lukt het ons om binnen te komen. Het wemelt van de orthodoxe Joden met kleine, handige buggy's met peuters erin. De meeste gezinnen hebben wel drie, vier of vijf, zes kinderen. Dat vult gauw in een tram. Opgelucht zit ik weer als een Koningskind in de tram. Ik weet waar ik er uit moet. Dan stopt de trein ineens. "Er is iets mis. Dit is nog nooit gebeurd", zegt David. We rijden hetzelfde stukje terug en we moeten er uit. Dan is het zoeken naar bus 1. We vinden hem snel, als hij gelijk al aan komt rijden en we hollen vooruit! Blij prop ik mezelf door de deuren, zwaai David gedag en vind een zitplaats. De bus gaat traag verder en verovert moeizaam meters richting de Damascus poort. Maar dan houdt het op. Het verkeer zit vast, muurvast. Ik ga er maar uit en begin te lopen. Het gaat fijn bergafwaarts en ik vorder snel. De stad is enorm groot en ik heb totaal het overzicht niet maar met een I-phone in je hand kom je een heel eind. Blij vind ik het klooster van de Siciliaanse nonnen; mijn nieuwe adres.

Zuster Lolly ( zo heet ze echt) helpt me met mijn koffertje alle treden op en dan vind ik mijn kloosterkamertje met onverwacht gezellig gebloemde lakens en een mooi rood sprei. Zelfs het douchegordijn heeft iets lieftallig vrouwelijks, soort van lichtblauw heel iets gestippeld. Minder barbaars eenvoudig dan ik had verwacht. 'S avonds in bed, met het hoge plafond en de TL-buis aan moet ik nog heel erg na lachen als ik denk aan het draaihekje met het koffertje. De liefde om iemand niet uit te lachen die klunzig doet maar er serieus bij te blijven in combinatie met het komische van het moment maakt dat ik er zelf in ieder geval nog van lig te schuddebuiken. Wat een avonturen in de Holy city! 

Daar ontmoette ik David uit Jeruzalem en Morgan uit Dallas Amerika met haar man. David was de piano aan het stemmen in de gezamenlijke ontmoetingsruimte waar de slaapkamers op uitkomen. Het viel me al op hoe ongewoon mooi hij kon spelen. Ik liet de deur van mijn kamer wat open staan zodat de prachtige pianoklanken subtiel naar binnen golfden. Ik dacht dat hij de pianostemmer was maar hij bleek ook gast te zijn en een heel bekwame artiest. Morgan nam me mee in haar auto naar een geweldig zwemplekje aan het meer waar we vlakbij konden parkeren. We zoefden overal doorheen, kochten wat limonade en een ijsje en vertelden elkaar ons levensverhaal met onze billen op de harde stenen ondergrond. Een vriendschap werd geboren en zij bad een bijzonder profetisch gebed voor mij. S' avonds werd ik uitgenodigd op de weidse veranda van Beit Bracha door het Zwitserse gezin die David als familie van hun beschouwde, zo goed waren ze bevriend geraakt. David speelde op zijn gitaar wat eigen gemaakte liederen, we aanbaden God in het Frans en Engels met liedjes die we samen kenden, zeiden een gebed en dronken wat wijn. Ik voelde me helemaal thuiskomen in dit gezelschap en vierde het beleven van mijn eigen heelheid. Wat een geschenk me zo vrij en Olga te voelen en helemaal mezelf te zijn. Ons uitzicht was fabuleus; het meer en de lichtjes van Tiberias en die aan de overkant waar ik een paar dagen terug nog zelf was met het feest. In Davids liedjes zat veel humor verstopt. Ik zag het ook in zijn ronde, grappige gezicht. Hij is een al wat oudere man, echt een -one of a kind-, met een origineel, artistiek gezicht waarin het leven de goede kant op doorleefd is. Dat zeg ik expres zo, want later in de bus vertelde David mij hoe hij alle tegenslag en diepe pijn van zijn leven heeft omgezet in voorbede en liefde. En dat zag ik terug in zijn gezicht en houding. In plaats van grimmigheid of verdriet zag ik kwinkslagen, diepte, wijsheid en vrede. Iemand waar je naar toe gaat om je hart bij te luchten en wijsheid op te doen.

Na de sprookjesachtig mooie avond, die we allemaal zo beleefden, met verenigde harten in het Frans en Engels en als het ware een verandaconcert van David en verhalen gedeeld, reisden David en ik met Marquerite en Reinhard in de auto mee naar het busstation van Tiberias. Ik had nog nét op de valreep mijn camera ook opgemerkt en meegenomen en daar gingen we. Heerlijk ontspannen met de auto. Marquerite en ik zaten achterin en ze vertelde me uitgebreid het verhaal van haar schoonmoeder die al 98 is en maar niet dood gaat zodat ze uiteindelijk maar gewoon gegáán zijn naar Israël.

Uitgestapt en al krijg ik een appje.. "ligt er nog was van jou hier?"

Ik was er vrij zeker van dat ik echt al mijn -nog net even lekker gewassen en stiekem op de veranda gedroogde was- , echt in de koffer had gedaan. Dus ik bleef vrij rustig, totdat ik de foto van mijn jas met huissleutels erin in de app kreeg! "Oh nee, die heb ik nodig! Ik moet nooit iets in de kast laten hangen, dat vergeet ik." De super aardige mensen van de questhouse zouden hem komen brengen want we zaten nog niet in de bus. David bleef bij mijn koffer en ik liep de trappen weer af van de uitgang en ging op de hoek staan bij de Mac Donalds. Ik bad dat we nog op tijd voor de bus zouden zijn. Toen bleek dat Morgan, die lieverd, hem kwam brengen. Ze had geen idee waar of ze moest zijn. Ik kon niets anders doen dan rustig wachten en bidden. Maar God zorgt en ze kwam er aan. Snel pakte ik de jas over, zei gedag en spurtte naar het platform. David stond bij de juiste bus. Ik had nog twee minuten. Ik vroeg de chauffeur of ik nog naar de wc kon. Dat mocht. Ik spurtte naar de wc, plaste op commando, rende terug, sprong in de bus en tsjjjj.. de deuren gingen dicht. David keek me aan met zijn grappige gezicht: "tsjj.. seconds..."zei hij met een ietwat humorvolle, bewonderende en meelevende toon. We snapten elkaar met een blik en een woord.  'S avonds lig ik in een deuk als ik aan dit woord denk. Hoe je alles in één woord kan vangen..

Ik kijk op het ondiepe zwembad van mijn airbnb-host/gastheer en geniet van het stille alleen zijn. Tijd om te zijn, te kijken, te overdenken.

Ineens zie ik een passiebloem. In de slinger van in elkaar gevlochten takken bloeit er een passiebloem terwijl het droog en warm is hier in Israël. Het valt me op hoe snel je aan iets voorbij gaat. In de namiddag liep ik nog even, het nu bekende paadje, naar de supermarkt. Het is heel vlakbij. Er is een smal paadje tussen wat huizen door en ineens zag ik een granaatappelboon! Nog nooit gezien! Voor het eerst zag ik hoe ze groeien. Ook dit pad had ik al drie keer gelopen maar nu zie ik het pas omdat ik er de rust voor heb.

Wat zijn we gauw druk en gejaagd en moe in ons hoofd van alle dingen. De dag raast aan ons voorbij.

Vandaag had ik tijd voor -NIETS-.

Ik zing wat liederen op mijn matje en bid voor mijn Israëlische gastheer en voor mensen die ik vandaag heb ontmoet.

Israël. Wat hebben ze keihard gewerkt om het land op te bouwen. Wat een vaart, wat een snelheid. De bussen rijden flink door. Je moet snel je hand opsteken en goed opletten anders mis je hem. Het land is geordend, het bloeit aan alle kanten. Vanuit de lucht heb ik de talrijk geplantte bomen gezien die als een groene zee zich over de heuvels uitspreiden. Wolkenkrabbers en moderne wegen , intelligent bedacht over elkaar heen. Bananenplantages en mangobomen langs de weg. Er is keihard gewerkt, maar zonder -NIETS-tijd wordt het niets.

Dáárom gebiedt God het met zoveel nadruk telkens weer: doe ook NIETS!

Dan zie je de passiebloem, de granaatappel. Dan vindt je hart nieuwe woorden, een nieuw lied.

Ik houd er van omdat ik weet hoe het is om zoekend te zijn en het níet te weten!

Ik weet hoe het is om als een verloren mensenkind rond te dwalen en je zelfs wanhopig alleen te voelen.

Op mijn avontuurlijke reis naar Israël wou ik zeker beschikbaar zijn voor God om iets te betekenen voor zoekenden.

In de trein vanaf de luchthaven had ik al een mooie ontmoeting met een prachtige jonge knul van zeventien jaar die serieus met God bezig was. Hij keek me aan met eerlijke gevoelige ogen en we hadden al snel een klik. Met een dankbaar hart voor ons  gesprekje stapte ik uit de trein en vervolgde mijn weg. S' avonds, nog nét voordat de zon onder ging zakten mijn voeten in het warme Tel Aviv-zandstrand en liep ik zo de warme zee in. Het was verrukkelijk. De zon ging onder rond een uur of zeven maar er was nog genoeg licht en nog aardig wat mensen in zee. Ik kreeg een gesprek met een liberale man die graag deed wat of hijzelf wou en geen regels van bovenaf wenste. Ik zei hem ronduit de waarheid om hem eens goed 'op te frissen'. "De New Age gedachte is een leugen", zei ik en zette vervolgens de grondbeginselen van mijn geloof uiteen, voortbordurend op zijn eigen wortels van joods zijn. Het leek hem niets te doen en vriendelijk zeiden we elkaar gedag. Andere outreachpogingen van mij waren bijvoorbeeld dat ik in de luxe airco bus naar Rosh Pina uit het bijbelboek Jesaja voorlas aan een soldaat die terug reisde naar huis. Of dat ik naast de Arabische taxichauffeur voluit zat te zingen, en wel vrolijke christelijke liedjes met mijn- King of all the earth -T-shirt aan.

Maar hoe anders was mijn door God gearrangeerde ontmoeting met degene voor wie ik een Engels boek had meegenomen over tien joden die de Messias vinden. Het was op een zaterdagochtend, nadat ik gebeden had of God me iemand wou geven voor dit boekgeschenk, dat ik zin had om koffie te drinken op het net ontdekte, idyllische buitenterras van het retreatcafé van Rosh Pina.

Het was nog lekker vroeg, want als je wat wilt doen moet je de ochtenduurtjes goed benutten. Ik zag al snel het kleine groepje wonderlijk uitziende mannen zitten en had direct het idee dat het de bedoeling was om bij hun te zitten. Het leken een soort van randfiguren die heerlijk met elkaar tijd doorbrachten. Ik werd door ze uitgenodigd en we raakten aan de klets. Het was heel makkelijk om met ze te praten. De sfeer was ongedwongen, open en relaxed. Ik vroeg of ze Jesjoea ook kenden en merkte dat één man, met zijn arm in het gips, serieus reageerde. Hij bleek al veel te weten en gestudeerd te hebben en sprak goed Engels. Ons gesprek was zó fijn! Het was omgeven door een 'gentleness" zoals alleen God zelf kan geven. Alles in onze ontmoeting had een zachte, welkome, niet dwingende toon en ik ontmoette het karakter van God in deze ontmoeting. Van Heilige Geest. De man, Joseph, zei echt -ja!- op mijn vraag of hij het boek wou hebben. Helemaal -ja- zonder haken of ogen. Ik kon het boek de volgende dag achterlaten in het café waar hij het dan op zou pikken. Ons gesprek was warm, meelevend, open, levendig, respectvol en echt, van mens tot mens. We zaten op de picknickachtige bankjes tussen de olijfbomen in het ruim opgezette café met een mooi uitzicht, omgeven door planten. Een door God gearrangeerde ontmoeting die mijn evangelistenhart vooral iets leerde over de gentlenessbenadering van Heilige geest. Het fladderen van Zijn sterke zachte vleugels, wetend welk mensenhart vol goede aarde is om het zaad te ontvangen. Niet snel vergeet ik zijn serieuze, intelligente gezicht met de bril, zijn lachende ogen en alles wat hij me toevertrouwde uit zijn leven en hart. De deken van 'gentleness' zullen we geen van beide snel vergeten. Die hangt voor altijd om deze herinnering heen. De volgende morgen kwam hij me, verrassend genoeg, tegemoet lopen van de berg af en zijn eerste vraag was: "Waar is het boek?" "Hier is het",  zei ik, zeker wetende dat het helemaal goed terecht komt. Mijn tweede gebed dat het boek echt goed mag aankomen was ook verhoord en weer op een ongebruikelijk makkelijke manier. Vanzelf. Wauw God, U kunt er wat van. Shabbat shalom!

Ik was ongeveer tien maanden geleden begonnen met de reis boeken en verblijf uitzoeken. Maar het financiële had ik blijkbaar voor het allerlaatst bewaard.

De dag voor vertrek had een jongeman mij geholpen om google pay te installeren op mijn telefoon. Hij stond voor de deur om sponsors te winnen voor World Vision en bleek een christen te zijn. Wat een opluchting dat dat weer geregeld was.

Ik omhelsde mijn kunstenaar vriendin in Amsterdam- Zuid, in wiens bed ik een halve nacht mocht slapen. Ze had gelukkig direct een fijn horloge voor me te leen, wat ik was vergeten mee te nemen. Moedig ging ik op reis met mijn zorgvuldig ingepakte koffer en rugtas. In Israël aangekomen bleek ik het groene of blauwe visumkaartje gemist te hebben maar ik kreeg dat alsnog bij de paspoortcontrole. In de prettige, grote luchtvaarthal was een duidelijk loket met : "Israëli simcards". Dat was mijn tip van de tuinhuisje-eigenaar/host; net op tijd gekregen. "You are my hero", zei ik tegen de simcardmeneer. Hij zou me helpen om mijn simcard te verwisselen.( ik was het pinnetje daarvoor kwijt) Ik kocht de meest dure optie om in ieder geval dat goed geregeld te hebben. Toen mijn bankpas, die ik met Elizabeth samen op -wereldstand- had gezet, en het nu zou moeten doen, het niet deed en ook mijn credit card het niet deed, lukte het hem gelukkig om mijn creditcardgegevens in te voeren. Blij ging ik naar het volgende loket. Ik ging een openbaar vervoerkaart kopen, een Rav Tav kaart. Ik had uitgerekend dat ik wel 330 shekels nodig had voor al mijn gereis. De pittige mevrouw aan het loktet zei dat 55 shekels voldoende was. Ze sprak niet goed Engels en was geïrriteerd. Ze gaf me een folder waarin de zones duidelijk werden uitgelegd. Blijkbaar kon je niet voor een hele week aan tegoed inslaan op die kaart. Ik begreep het niet. Ik moest de kaart dan opnieuw weer opladen in Rosh Pina wat me omslachtig leek. Ze was onvermurwbaar. Met betalen deed mijn bankpas het nog steeds niet en ze kon ook niets met mijn credit card. Ik had nog wat euro's en ging naar een wisselkantoor verderop in de hal. Met gewisseld geld kocht ik de Rav Tav kaart en snelde verder naar het treinstation, verlangend naar een duik in zee. Bij de ingang van het treinstation stond een ticketmachine. Een Joodse jongeman zei dat ik daar een kaartje kon kopen. "Maar ik heb net een rav tav kaart gekocht!", zei ik geïrriteerd. Ik deed gehoorzaam mijn bankpas in de ticketmachine waar alles in het Hebreeuws verscheen en pakte hem er weer uit. Ik ging wel naar het hokje met- tickets- er op. Ik vertelde de meneer dat ik naar Tel Aviv moet. Hij nam mijn Rav Tav kaart en scande hem. "Oh, moet je dan toch nog via een ticketoffice?", dacht ik bevreemd. Toen waren er poortjes naar de treinen waar ik weer mijn kaart moest scannen. "Twee keer scannen in de trein en één keer in de bus ", was me uitgelegd.

Na de flinke hobbel om het adres te vinden ( geen namen of nummers op de deuren) liep ik dan eindelijk richting zee en wou hongerig fallafel gaan eten. Ik kocht een zalig vet broodje met wat drinken en betaalde met mijn bankpas. Toen ik het genoeglijk op zat te eten, zei de meneer achter de toonbank dat mijn pas het niet deed. Tjonge, ik had nog net genoeg Shekels om hem te betalen. Die pas deed het dus echt niet.

Voortaan pinde ik met mijn bankpas cashgeld en betaalde cash, dat ging wel. Wel lukte het me  ineens, op bed in de avond om de -moovit app- te koppelen aan mijn credit card waar ik toen dus mee zou kunnen reizen vanaf dat de 55 Shekels op waren van de Rav Tav card. Het bijgekomen voordeel daarvan is dat je precies kunt zien waar je bent en waar je eruit moet, als de app in het Engels is (soms werd het ineens Hebreeuws.) Ik leerde hoe ik de rit kon valideren en kon scannen in de bus.

Het moment naderde dat ik met een Arabische taxi, in alle luxe naar de aanbiddingsavond aan het strand werd gereden. Hij sprak bijna geen Engels, maar we redden ons. Toen we weer veilig bij het idyllische tuinhuisje de oprit opreden, pakte ik stoer mijn opgeladen telefoon. "I can pay with google pay or with my credit card". ( ik had inmiddels de code). "Cash", zei hij. "Only cash", We reden weer terug naar het centrum naar de juiste pinautomaat waar ik weer eens wat cash uittrok en dat was dan dat voor digitaal betalen. Old fashioned werkt nog steeds!

We liepen samen op in het wandelgroepje. Het was een prachtige dinsdagmiddag met volop zonneschijn en een fris oktoberwindje.

Ik vroeg aan, laten we zeggen Tim, naar zijn levensgeschiedenis, en hij deelde over verschillende tragische trauma's die hem al zo jong een zeer ontwricht familieleven hebben opgeleverd. Vanaf zijn eerste levensjaar al zonder vader. Huiselijk geweld door andere verkeerde mannen met losse handjes. Geen goede hulp gevonden bij allerlei instanties en er geen gat meer in zien.

Toch loopt hij nu naast me, als een soort overlevende. Hij draagt goedkope schoenen waar hij wat scheef op loopt, en een goedkoop gewatteerd jasje met een trainingsbroek. Hij vertelt over zijn keuzes om zichzelf geen relatie toe te staan zodat het ook niet verkeerd kan gaan. Zo alleen op deze wereld in de dagelijkse strijd om het leven te leven met nog veertien euro in de portemonnee aan huishoudgeld. Niet genoeg om mee te doen met het potje voor verjaardagen. Mijn hart zoekt naar antwoorden voor hem, een uitweg.

Dan, ineens schiet hij op een geitje af. Links van ons wandelpad is een hek van vierkante blokjes gaas, waar een geit met haar kop doorheen is gestoken. Maar nu zit ze vast met haar horens. Het arme dier! Direct schiet Tim te hulp. Hij pakt de geit stevig vast waar hij maar kan en begint haar los te wurmen. Ik schiet ook gelijk te hulp naast hem. We zitten samen gehurkt op het pad en direct vraag ik hardop Jezus om hulp. Ik kan niet tegen dierenleed. "Jezus help alstublieft! Vader help ons", roep ik uit. Ik zeg tegen Tim:" draai zijn kop, hij moet plat gedraaid er doorheen." Tim doet zijn uiterste best, het ijzeren draad drukt in zijn vingers, en dan lukt het! De geit is vrij en spurt direct huppelend het weiland in. "Hallelujah! " roep ik uit.

Opgelucht en na puffend van de emoties lopen we weer verder. Het is niet de eerste keer dat juist iemand die niets heeft de eerste is om iemand te redden... Wat is dat toch voor een soort wet in de schepping? Zijn zij op een bepaalde manier niet méér vrij? Niets om te verliezen..