Doortrokken van warme zit ik in de trein op de terugreis van een begrafenis. Zoveel bijzondere dingen. Vrij blanco ging ik erheen, ietwat er tegenop ziend wel. In de bus ontmoette ik al bekenden en hoewel ik, me wat afblokkend en een boterhammetje etend, om me heenkeek naar de wilgen en weilanden in de januarizon, ving ik toch wat op van het gesprek over de overledene en hoorde dingen die belangrijk voor me waren om te weten; waardevol.Cadeautje van Vader. De dienst was eenvoudig van toon, rustig en liefdevol. Bloemen in een hartvorm sierden de witte kist met linten. Haar foto stond vooraan. Bekenden van vroeger, wel van 25 jaar geleden. We herkenden elkaar nog, waren verrast en praatten even gezellig bij. Mijn lieve vriendin was er ook en we zaten samen en liepen arm in arm. Maar bij het graf wou zij weglopen en ik nog even staan en toen ging ik terug. Ik dacht, ik moet trouw zijn aan wat ik voel in mijn hart. Het was even voor familie alleen, zei ze, en dus even niet gelegen, maar weglopend kwam zij me weer halen en mocht ik er ook bij. Biddend bij het open graf had ik wat staan zingen, zachtjes en ik voelde me als een kacheltje van warmte die wou geven. Toen ze me kwam halen en ik haar hand en arm vasthield was er geen afstand en niets was meer belangrijk dat dit nu, in een kort moment terwijl mijn duim haar hand wat troost. Maar toen ineens kon ik huilen, terwijl ik me voorheen verdrietloos had gevoeld omdat het contact al zo lang was gestopt, en ik dacht al afscheid te hebben genomen een tijdje terug. Even alleen lopen nu, wat ruimte scheppen voor mezelf. In de koffieruimte zitten we als vanzelf samen, mijn vriendin van ver en ik, maar dan wil ik even praten met die en met die. En in de rust van het geheel, van allerlei mensen in een soort gemoedelijk samen zijn, kan ik vragen, knielend bij haar die de dienst zo mooi leidde en is mijn hart vol van echt contact. We spreken over onvermogen en hoe God alleen toereikend is en daar kan komen waar wij dat niet kunnen. En hoe pijn het doet om omvermogen te ervaren. Onvermogen om dichterbij die ander te komen. Om te kunnen helpen. Ik ga verderop en condoleer. Voel me vol warmte nog van het contact, geef een hug omdat het ergens zo overstroomt maar voel de ander die niet echt ontvangt en denk weer hoe nauw of dat het komt. En dan is zij er en na even wachten ga ik haar ook begroeten/condoleren, maar zij omhelst echt en ik ook en zij ontvangt en ik ook. Vreugde in mij om iemand die kan ontvangen en alles in ons is vol liefde en we kunnen huilen. Ik ervaar een volheid van warmte en echt elkaar voelen die mijn hele ziel voedt en vrij maakt. Bijzondere éénheid in Vader, ik voel haar lichaam tegen me aan en hoe ze echt kan toelaten en heel veel geeft aan mij en de warmte van God omhult ons en geeft iets van een hemelse werkelijkheid in het nu. Tranen stromen en we worden gesterkt. Wat een geschenk. Een kort gesprekje nog met een hij die precies even dát zegt, woorden van een profeet, over Inge. En gelijk voel ik door heel mijn lijf soort van kippenvel. God! Ik zeg het en hij voelt het ook. Geen afstand alweer. Tijdloos moment en nabijheid, besef van heiligheid ook. Dat is het bijzondere van begrafenissen. Tijdloze hemelse werkelijkheid zonder grenzen raakt ons aardse bestaan, onze contacten die normaal vaak zo begrensd zijn. Ik voel me rijk in wie ik ben. Dwarrel van persoon naar persoon, kleine taartjes etend en een slokje koffie. Vrolijke gesprekjes nog en warme woorden en hugs, of een fijne hand of een paar woorden over hoofden heen, maar je weet, er is meer. Er is een herkennen en elkaar mogen. Voel me verbonden met de familie en mijn verdrietloze hart is even helemaal open gekomen en schoon voelt het van toch nog gehuilde tranen. Levens, 25 later, na voor 't eerst ontmoeten. Zij was ook kwetsbaar en haar reis is hier beëindigd. Mijn reis gaat verder. Ik ben nog bedoeld om te leven. En leven wil ik en zal ik. Ik zal het doen op mijn manier. Wat is het kostbaar te geven wat je hebt, in je kwetsbaarheid en in je kracht. Dan word je warm van binnen en versier je de wereld met jouw kleur. Als de ander het ontvangen wilt is het een feestje en voegt God er zoveel meer aan toe. Liefhebben is ook lijden. Lijden aan onvermogen. Maar het overgeven aan Hem geeft ruimte en licht. De zon scheen zo mooi op de familie rond het graf en de prachtige lieve bloemen waren zo vol tederheid en schoonheid geschikt met roze linten. Het was alsof de bloemstukken spraken, zo echt als echte woorden. Er sprak zoveel teders en liefs uit, net als de bonbonnetjes bij de koffie ter herinnering aan Inge die altijd bonbonnetjes bij de hand had en uitdeelde. Kwetsbaar mensenkind die na een moeilijke weg is thuisgekomen maar dapper toch haar stuk heeft doorleefd, in hoe zij het kon, en zoveel heeft gegeven, zeker aan mij. In de auto naar de begraafplaats zag ik de zon geelgouden warme kleuren maken op de kunstige boomschors. Platanen waren het, bomen die ietwat scheef door de wind en kaal van de winter langs de weg stonden. Ik vond er zo'n troost in en zij hoorden voor mij bij dit moment. Bij Inge. De auto reed langzaam en zo passeerden we boom voor boom in een trage stoet met Andrea Bocelli op de achtergond. Inge is thuis en ik leef, gesterkt door een wolk van getuigen staat er in de bijbel, een zaal vol mensen die ook leven van een zich veilig weten bij Hem. Iets vasthouden kost weinig kracht zei Ellie tegen mij, maar loslaten kost heel veel kracht.Wat heb ik dat ervaren afgelopen jaar in het loslaten van John en wat word ik ook nu weer gesterkt in het samen zijn. De dienst begon met een eenvoudig doch helder danken dat we kinderen mogen zijn van HEM. En op de grens van leven en dood is er niets belangrijker dan dat, het gouden licht wat nu al schittert voor Inge; een koningskind! Ere aan God die ons liefheeft in ons onvermogen en meer doet dan wij bidden of beseffen; elke dag weer.
