Vandaag ging ik voor 't eerst naar mijn tweede nieuwe vrijwilligerswerk; een groep meervoudig gehandicapten. Snoezelen en eventueel bewegen op muziek. Alles ging zo lekker relaxed. Ik pakte zomaar een blokfluit op en floot wat voor degene die op een zitzak de spullen van zich afsmeet. Ik speelde mijn hele repertoire maar hier is iets al iets en goed genoeg. Samen met Janneke reed ik een vrouw naar de snoezelruimte en begeleidden we nog twee mensen. Het was zo gewoon en ging zo vanzelf om voor haar te zingen, zachtjes en lief in de gezellige rustgevende, sfeervolle ruimte. Klein stukje verderop zat iemand in heel lenige kleermakerszit, down syndroom eigen, op de witte kwijlveilige bank vergenoegd naar kleurtjes en bewegende lichtgevende dingen te kijken. Ik streelde zachte, pas gewassen haren en masseerde haar handen zacht met wat crème. Ze viel half in slaap.Na een half uur gingen we allemaal naar de gang waar alle bezoekers verwachtingsvol bij elkaar zaten voor een optreden van vijfmannen met rode zakdoeken om en een accordeon.Sommigen gingen dansen of de bel luiden. Zo'n ouderwetse bel. Alles is hier gewoon. Dat iemand een doek in zijn mond propt of met teugels aan zijn stoel wordt vastgehouden of met vervormde benen op een ligrolstoel ligt. Iemand zit bij de coördinatrice op schoot en krijgt een zoen. Plakjes worst en kaas worden rondgedeeld en wat sap. Iedereen is grotendeels zichzelf, misschien wat gedroqeerd, maar toch. En dat maakt het zo lekker relaxed, denk ik, als ik ontspannen weer naar huis fiets.
