We hadden elkaar eindelijk weer eens aan de lijn. Het leuke met haar is onze gemeenschappelijke - geen held zijn in het koken voor anderen-. Net als gastvrouw zijn. Ook zoiets wat slechts onder bepaalde voorwaarden vlekkeloos verloopt. Of liever gezegd: ontspannen. Ik vertelde hoe ik dapper een salade voor mezelf ging maken op mijn nieuwe werkplek, met rijst, en dat ik dat eigenlijk al heel spannend vond. Mijn verhaal vond gelijk bijval met haar anekdote over haar eerste keer koken bij cliënten. Ze had hutspot gemaakt, gewoon 20, 30 minuutjes alles bij elkaar in de pan en lekker koken. Vond de vrouw des huizes de wortels niet goed gaar en mikte alles in de kliko.Tjonge, da's effe slikken voor je selfesteem. Gelijk na haar verhaal beginnen we heerlijk te lachen. Ik geniet altijd wel van de band die het schept als er gemeenschappelijke zwaktes en angsten zijn. Als we samen wandelen komen de verhalen ook altijd lekker los. Van komende spannende logeerpartijen en gastvrouwmomenten die je niet maar zo, hups in duikt, maar waar altijd een goed, in de rust bedacht, plannetje voor nodig is wat dan stap voor stap een haalbare overwinning wordt. Dat soort dingen brengt je eigenlijk dichter, of anders bij elkaar dan successen delen. Je geeft je wat bloot; ik denk dat dat het is. En met een succes houd je je kleren meer aan. Net als met die vriendin vandaag die op de bank vertelt van rouw en verdriet. Van niet vervulde wensen en wat het met haar doet. Ik deel ook mijn verdriet, soort laten sterven maar, van al zo lang gewenst verlangen. Zij had toch nog hoop voor mij, maar het samen stilstaan bij ons verdriet, in de veiligheid van de vriendschap vind ik een kostbaar geschenk wat je hart ergens weer vleugels geeft. Omdat het er heeft mogen zijn.. Een andere vriendin geeft zich ook altijd wat bloot, vind ik, als ze de aanmaaklimonade voor me neerzet in een mooi glas met schapen erop die ze gekregen heeft. En even later vraagt ze voorzichtig of ze het niet had moeten roeren. Ze doet een pittige studie en heeft verantwoordelijk werk. Maar zoiets vraagt ze, niet zo heel zeker van zichzelf en dat vind ik een geschenk. Net als toen we gingen kamperen en zij vroeg hoe of je een knoop maakt in een scheerlijn. Nou ik ben ik ook niet zo'n alleskunner maar die wist ik nog wel. Haar vraag ontdeed mijn hele hart van elke defense/verdediging en maakte me zacht en open. Elkaar onze zwaktes toevertrouwen, soms in de teerheid van een verdrietig hart en soms met een klaterende lach. Wat kostbaar!
We liggen gezellig naast elkaar, vriendinnetjesachtig op het warme golvende waterbed. Boven ons hangen spiegels. Ik kijk erin en zie alleen onze lijven zonder voeten en hoofd. Mijn benen en heupen lijken vol, gevuld, dik haast en groot naast haar staakjes, krom gebogen. Twee meiden, zo'n verschillend lijf; even waardevol. Ze geniet als ik me gezellig installeer met een lekker kussen en als een vriendin, ín voor een heerlijk uurtje kletsen, genoeglijk naast haar kruip en zomaar van wal steek. Als ik moet gapen gaat ze lachen. "Ik ga gewoon even een tukkie doen" zeg ik, "boffen wij even, lekker op het waterbed en anderen maar werken." Wat is het mooi, voel ik, om uit te gaan van gelijkwaardigheid. Niet van bovenaf, maar naast de ander, nu heel letterlijk; ernaast! Samen mens zijn, alleen heb ik armen die het doen en kan ik haar koude voeten lekker warm maken. Zoiets. Ik wissel het zijn met Evelien af met Charlie die tegen de muur op zijn vaste stekkie heerlijk zit te genieten van de muziek, het gedempte licht en de snoezelsfeer. Als ik naast hem zit, allebei lekker de schoenen uit, geef ik hem een open hand en legt hij zijn hand erin. Ze zijn zacht en soepel; zijn handen. Ik masseer ze wat met lotion en voel het verschil tussen man en vrouw. Bij haar komt alles heel nauw en is het attached ( verbonden) aan allerlei gevoelens, ervaringen en bij hem is het allemaal wat makkelijker; minder ingewikkeld. Iemand legde dat eens uit, dat vrouwen spaghettihersens hebben waarin alles aan van alles gekoppeld is, terwijl het bij mannen meer rechte lijnen zijn zeg maar. Heel anders dan de 'spaghetti'. In het zijn bij hem stel ik me innerlijk anders op, omdat hij een man is. Iets meer afstand en net effe anders aanraken maar wel ook nabijheid en diepgang geven. Vooral in de wisseling tussen hun twee merk ik dat heel duidelijk, dat bij haar het gelijk weer vertrouwd is; hetzelfde. Hij pakt mijn hand, legt zijn ene hand eronder en zijn andere erbovenop. Hij doet dit uit zichzelf en het is als het ware praten met ons lichaam. Mooi en het maakt me nieuwsgierig. Ik ga het aan en er gebeurt zomaar van alles onverwachts. Hij duwt zijn voet tegen die van mij en zet wat kracht. Doet dit een paar keer en dan weer legt hij een hand op mijn voet. Ik vind het bijzonder dat onze voeten elkaar raken, voelen, de zolen tegen elkaar. Zijn initiatief voelt als zijn deel in het gesprek. Ik reageer met aangaan van contact in het voelen van zijn aanraking, dingetjes zeggen en hem ook aanraken.. Later legt hij zijn hoofd zomaar bij me neer, op mijn schouder. Ik voel iets van zijn zijn, zijn opgewekte innerlijk, maar ook de zachtheid van zijn beweging, het tere. We kijken samen naar de honderden kraaltjes die door een soort zandloper naar beneden rollen, gefocused op het geluid, het ervaren. Steeds weer de uitdaging om te blijven voelen, hoe lang je iets doet, waar iemands behoefte ligt en waar je kan uitdagen en prikkelen. Soms is niets doen, en alleen laten zijn, samen zijn, juist ook een geschenk. Even geen programma of iets moeten. Ergens vind ik het ook wonderlijk te ervaren dat het me niet verveelt, en dat er zonder woorden over en weer er een ontmoeting is met diepgang, vertrouwen, geven en ontvangen, plezier en zoeken naar grenzen. Grapjes en troost. Vriendschap en liefde. Hun blijdschap in hun eenvoud en kwaliteit als mens is verkwikkend en verbazend eigenlijk. Gods wondertjes.
