We zitten samen op haar wat kleine balkon. Na de vreemde fietstocht, terwijl ik me nogal ziek en zwak voelde maar tegelijk toch ook genoot van de prachtige groene weilanden vol gele paardenbloemen en pinksterbloemen, wuivende wilgen en zacht stromende beekjes, heeft zij een zalig bord met eten gemaakt. Ik vind het altijd iets wat hoort bij het begin van de sjabbat: samen eten. Met haar ronde gezicht en twinkelende donkere ogen vertelt ze over het - van Hem - zijn. Ik voel haar praten vanuit een autoriteit, vanuit een leven, geleefd, alleen met Hem.Pats, ineens is daar haar autoriteit en kennis na allerlei stations van hulp vragen, wachten en doorworstelen. Ze vertelt dat alles van Hem is, ons verleden, ons nu en onze toekomst. We zijn van Hem en daarom kunnen we gerust zijn, want we zijn niet meer van onszelf. Het zijn wonderlijke werkelijkheden. We zoefden langs en achter elkaar aan op de fiets terwijl zij met haar grappige Nieuw Zeelandse accent de grap vertelde over iemand die zich alsmaar druk maakt over Gods wil doen, terwijl de spreker tegen hem zei: "wat vind je leuk om te doen?"Toen de man maar doorging over Zijn verlangen om Gods wil te doen, zei de spreker; "Houd toch eens op!" Zo religieus kunnen we worden als mensen, dat we geen oog meer hebben voor de gewone dingen, als wie we zijn en waar we van houden. Ze vertelt vanuit haar eigen - zijn-, haar eigen vrijheid. Zoveel jaren haar eigen proces gehad en zoveel doorworstelt en nu ingegaan in de rust en de vrijheid zoeven we samen langs het water. Twee dochters die niets hoeven maar zomaar samen een dag kunnen gaan fietsen met het mooie weer. In haar eenvoudige flat heeft ze hartjes op de muren geschilderd. In haar slaapkamer regent het als ware hartjes. Haar schatten zijn in de hemel en ze verlangt naar liefde. Onze zich aan het herstellende harten en genezende zielen verlangen naar liefde en liefde terwijl we de dag liefhebben zoals die door onze handen glijdt in slechts een kunnen ontvangen wat ons gegeven wordt. Gods Koninkrijk breekt baan en geweldenaars grijpen ernaar. Ik zie in onze kwetsbare arbeidsongeschiktheidslevens twee geweldenaars in wie God rustig voortbouwt, vanuit rust en stilte, langs eenzame paden met bloemen van ontmoeting en warme vriendschap onderweg, de Bruidegom tegemoet maar ondertussen onze lampen vullende met olie. Laat het maar regenen met die hartjes van liefde in onze schoongemaakte zielen. God werkt in de stilte naar baanbrekend feestgedruis. Als die liefde in ons kwetsbare hart is uitgestort hebben we het zaad in ons om alles te overwinnen en kunnen we ons zomaar laven aan levende woorden en opgetild worden boven alles om ons heen, omdat we hier niet echt thuis zijn en we slechts in ons gegeven kamertjes ons gegeven eten delen en de dag beleven als kostbare tijd die ons vormt en kneedt totdat Hij er iets mee kan. Dank je wel, leuke Nieuw Zeelandse relaxte zus met wie ik zonder pressure kan zitten en zijn, kan wachten en bijkomen totdat het tijd zal zijn om op te staan. Shalom.
