Het is weer maandagavond en ik ben weer op dansles. We zijn fris, nieuw gestart dit seizoen met een klein groepje overgeblevenen en inmiddels zijn er wat nieuwe bij. We zijn nu met zeven vrouwen plus dan de danslerares. Onze lerares is een vrolijke, ongecompliceerde vrouw met kinderen in de tienerleeftijd, als ik het goed heb, die de uitdaging op zich heeft genomen om de dansschool over te nemen. Iedere les is weer bijzonder. We staan in de gehuurde zaal van het hoge kerkgebouwtje wat straks gesloopt gaat worden en waar de kerstverlichting nog gezellig over de muren gedrapeerd hangt.

Rode gordijnen voor de deuren en mooie spiegels die ze leuk op de kop getikt heeft, waar we saamhorig elkaar in kunnen bewonderen. Van dit muziekje word ik echt blij, het zingt steeds van: "God is good" en we doen vrolijk en lachend ons dansje. Het is zo gezellig en tof en ineens besef ik dat je soms wel eens naar een film kijkt over iemand die op zo'n soort dansles zit. Je volgt dan de hoofdrolspeelster die uit haar huis naar de dansschool gaat en misschien, net als ik, zich te vroeg door de rode gordijnen heen worstelt en, oeps, in de verkeerde les belandt, maar dan uiteindelijk bij het goede groepje zo'n super toffe les heeft met mensen die van alles met elkaar meemaken.

En weet je, ik doe niet mee aan de rand, of alsof. Ik verberg me ook niet, nee ik heb besloten om mezelf meer te laten kennen in deze setting. Het is namelijk veilig én uitdagend want er wordt soms ook wat van ons gevraagd. Het is míjn dansles bedenk ik dankbaar, mijn leven en het is hartstikke leuk. Ik speel de hoodrol in mijn eigen leuke leven waar anderen met jaloersigheid of plezier van kunnen meegenieten. Het is echt waar bedenk ik blij. Ik heb een leuk huis, zalige kleren, mooie haren, top werk, toffe vrienden, mooie spullen, gave kerk, leuke hobby's. Alles resoneert in steeds meer kleuren en muziek. Ik ben zo rijk; dank U God.