Vandaag voel ik me alsof ik in een film speel. Komt waarschijnlijk omdat ik sinds lange tijd weer eens een film zag en Helen Hunt speelde ook het gewone gekke leven van alledag. Na een nacht van totaal wakker zijn, net als vroeger, en het langzaam licht zien worden, voelt mijn lichaam als een brak, pijnlijk geheel wat opziet tegen de nieuwe dag. Zit ik na een snel ontbijt en even doorpakken toch lekker op de fiets naar een vrijwilligerswerkgesprekje waar ik al mijn twijfels over heb, gezien mijn moeheid en nog vele niet uitgevoerde taken in eigen huis. Al gauw blijkt dat het niet wat is, want alle mensen zitten in zware rolstoelen en dat kan mijn tere schouder niet aan. Ook weer geregeld, lekker naar huis want de meneer van de woningstichting komt voor de tweede keer mijn bijkeuken bekijken. Of er nog iets te isoleren valt. Helaas, het geld is op, dus niets aan te doen maar is ook weer beter anders kreeg ik een veels te duur huis. Next thing is een intake bij de kaakfysio. Ik heb al jaren gespannen kaakspieren dus dit leek een goed plan. Doodmoe en emotioneel er nogal doorheen zit ik in de stoel en onderga de zoveelste vragenlijst en haat het eigenlijk om wéér door zo'n molentje te moeten. De pittige dame vertelt me ronduit wat er schort en hoe ik eraf kom: zelf doen! Ze pakt mijn handen en laat me masseren. Vooral de pijnplekken goed indrukken; tot de pijngrens 7 gaan. Niks geen sympathie of warme woorden. Oefenen en aanpakken. Wat verslagen ga ik weer weg. Ineens vallen alle vragen over pillen en dokters en verleden op mijn gemoed en struin ik niet echt vrolijk de ossenmarkt over;ook weer iets nieuws hier in Veenendaal Bij de poffertjeskraam blijkt dat het gratis is, dus dat is weer mooi meegenomen. En één dame heeft een gezellig gesprek met mij over portrettekenles en jawel ik fleur weer wat op. Ik kom alsmaar aardige mensen tegen in winkels en op straat. Niet iedereen ziet me als een gespannen neuroot die er niets aan wil doen..of wel..ik weet niet wat zij denkt. Ik zie nog een lekkere muts (was ik nét naar op zoek en maar 7, 50) , neem de wolligste die mijn hoofd lekker bol maakt. Aardige leuke marktvrouw; weer een opsteker.'S avonds kijk ik een film in plaats van naar een bidstond gaan en dan bedenk ik: dit is het! Ik zit op de bank en speel zelf in mijn eigen film. Ik woon in dit huis en heb geen werk. John heeft me betoverd en ik weet amper nog hoe een normale relatie is. Dus ga ik nu tot mezelf komen, in de stilte.Tot mezelf komen en dan naar buiten treden. Er een heel boeiende film van maken met achter de schermen alle engelen en demonen en God overall. It's gonna be great!
Stilte bedekt me. septemberblaadjes kleuren de grond. verse herfstaarde, beetje vochtig in de namiddag. rust van het land dekt mijn verdriet. Plots voel ik het. de tranen van binnen. de weggestopte pijn van al het diepe dat er was. nog steeds een rauwe wond. hij en ik zo intens verbonden, met lichaam en ziel, elkaar zo ineens gevonden. En nu uiteen en opnieuw alleen. maar sterk en vechtend zoek ik God vind stilte als troost voor mijn vermoeide ziel ik ben niet alleen zoveel goeds, zoveel mensen om me heen bloemen en kaarten, cadeaus en feest alles galmt nog na; er is zoveel geweest hier ben ik Vader, gewoon zoals ik ben in mij een lied, een dorst, een honger naar U die zegt: "Ik ben" U bent, de God van - zijn - U bent, wat een geheim een groepje mensen, wat leren en gesprekken woorden die vermoeien mensen die leegtrekken van binnen wil ik schreeuwen van laten we alles anders doen maar zoveel in de weg het geeft niet, God maakt wel een weg de kleine hond liet zich wel krabbelen toen ik vanzelf wat zong mijn eigen hart versterkend met woorden fris vanuit Zijn bron lekker luid toen ik weer fietsen kon en nu daalt alle stof wat neer van mensen en gesprekken alleen in rust met wind en hei en zoete - einde zomergeuren- beginnend avondlicht valt op mijn megauitzicht een beetje wicklow mountains hier in de achtertuin hoofd gonst van al mijn denken God, God, U maakt mijn hart weer licht al schrijvend, zittend is er kracht voor voelen en zijn, voor visie en geloof vergeef me Vader, houd me vast laat ons verder gaan maak me mooi weer, als Uw dochter kom laat ons verder gaan van dag tot dag leidt U in 't bijzondere en 't kleine in elk detail en zo verrassend bouw Uw rijk in mijn hart geef me kracht, oh geef me kracht troostvolle Vader die alles weet en ziet voor mij een echt goed plan gelouterd, twee uur later vind ik weer mijn fiets
Ik denk dat het wel kan, gezien onze pas ontstane vriendschap, en steek mijn arm door die van haar. Voel haar zachte zwarte jas en ben blij dat we dicht aaneen het donker tegemoet gaan. Het is een grappig avontuur; in het donker edelherten gaan horen burlen met een groepje van het ivn. Vanaf de parkeerplaats lopen we het bos in, en het is dus echt donker. Een soort - blind zijn- ervaring. Gewoon moedig doorstappen met net genoeg licht dat je niet tegen iemand opknalt. Ik richt me op de lichte vlek voor me; de jas van iemand. Maar, zoals gezegd, na zo'n vijf minuten gingen we beter zien. Het maanlicht schijnt wat door de takken heen maar het blijft een zwak licht tussen de laan met Amerikaanse eiken door. Ik ben blij met haar houvast; samen stappen zetten in het donker. Onderwijl spreken we van verlies en pijn; een broer ver weg, afscheid en inzichten door therapie. Ik zie haar moedige hoofd en zegen haar vanuit mijn hart. De maan laat zich even zien; helemaal vol. De edelherten burlen verderop.De geuren en stilte van het bos maken mijn moeie hoofd en lijf helemaal ontspannen. Geweldig hoe het bos me opfrist en de donkerte ruimte geeft voor andere zintuigen. Ik kan mezelf helemaal voelen, zoveel ruimte! Een ontdekking weer opnieuw dat dit mij dus ontspant. Samen met het cadeau van ons knus gearmd donkeravontuur steek ik een mentos in mijn mond en geniet van alles wat samenkomt, in een moment, in een uur. Je leven, jezelf, de ander en natuur..
