Gisteren werd ik zo niet goed van het alleen leven dat ik echt snakte naar een praatje. Ik ging, na zeven weken geen tijd, weer eens naar de sportschool. Ik zag mijn kans waar en installeerde me naast een meneer op een fiets. Direct begon ik een gesprekje en gelukkig was hij er voor in de stemming. De man heeft zijn oogzicht verloren in krap acht weken tijd en ziet nu nog drie procent! Heftig verhaal! Toen ik aan het roeien was kwam er ook een meneer naast mij. Hij ging jachthoorns blazen in Frankrijk waarvoor je veel lucht moest hebben. Honden en paarden, daar was hij mee vertrouwd. Okay, dus als ik vrijmoedig ben, dan heb ik op sportschool zo kans op gesprekjes. Vandaag ben ik vanaf twee uur aan het handwerken. Ik vind het heerlijk. Pauzes neem ik nauwelijks. Dan is het etenstijd en ik maak zoete aardappels in de oven met bietjes en sla. terwijl ik drie dingen tegelijk doe, romelt de wasmachine en kiept mijn potje terpentine met kwasten van de wasmachine. Pff, precies in de aardappelmand. Dus heb ik een bord met dampende aardappels en een net gekookt eitje, maar moet aan de slag om de terpentine op te dweilen en de zachte flaneldoek van de mand in een sopje te gooien. Ik ga op de bank zitten met mijn plastic schort om, want de vorige keer kiepte ik ook mijn bord teveel naar één kant waardoor de rabarber op mijn net schone witte rok droop. Ook weer sopjes.. Ik eet het op en ben alweer met het volgende bezig. Pak met mijn vingers de laatste bietjes van het bord en slurp het naar binnen, terwijl ik naar de keuken loop om de boel weer neer te zetten. Olga toch! Ja, dit is wat er met mij gebeurt als ik alsmaar single en alleen leef. Gisteren was er een jonge man bij mij komen klussen. Hij schuurde mijn slaapkamerdeurposten en ik rende op en neer de trap af om zijn werk te bewonderen, instructies te geven, nieuw sopje met ammonia aan te reiken en te zeggen dat het eten klaar was. Ik geniet er van als er iemand te gast is. Ineens is het leven anders. Ik kook voor iemand, dek de tafel en we kijken samen nar de tuin en zoveel meer. Elke dag gasten is ook weer vermoeiend maar ik krijg het beeld op mijn netvlies van de vrouw in huis die als een haard is in de keuken waar het hele huis omheen draait. Zo wil ik zijn. Teveel alleen zorgt voor sopjes, slurpen en lange werkdagen. En te laat naar bed. En nu wil ik toch nog iets voor iemand schrijven, want ik heb inspiratie. Chiao
