De droom werd geboren in mijn hart om er heen te gaan.

Inmiddels heb ik al aardig wat reiservaring op gedaan dus ik waagde het erop om zelf dingen uit te zoeken.

Een georganiseerde reis kost echt duizenden en dat houd ik niet vol, met volle programma's en voortdurend in een groep. Ik zag mezelf vooral aan het meer zitten te mijmeren met een boek of wat rondlopen in een dorpje.

Gedurfd boekte ik alvast het vliegtuig voor een goedkoop ticket en ik ging aan de slag met verblijf zoeken.

Tien maanden later bleek dat er echt niemand met me meeging... Dat had ik niet verwacht. Ook meende ik Gods stem te hebben gehoord dat Hij niet wil dat ik alleen ga.. Maar ook waren de mensen om me heen er positief over dat ik ging. Ik kreeg een boek over een pelgrimsreis naar Israël maken. Het dorpje Rosh Pina zou vlakbij het strand van Capernaum zijn waar het feest was. Ik was gelijk weg van Rosh Pina en vond er een ideaal mooi verblijf! Een klein eigen huisje in de tuin, met aangrenzend een zwembad!

Toch vond ik het ook spannend; alleen naar Israël. Ik legde het bewust in open handen en vroeg God opnieuw, van wel of niet gaan.. Het verlangen bleef in mijn hart en ik vond genoeg moed maar merkte ook een aarzeling om te gaan.

God had wel kort tevoren beloofd om steeds mensen om me heen te zetten en daar vertrouwde ik op. En zusters in de kerk baden voor me dat ik een geest van kracht en liefde had ontvangen en niet één van lafhartigheid en ook dat ik mensen zou ontmoeten. Nou dat was mijn wens; mensen ontmoeten!

Daar ging ik dan, mijn zakjes havermout met rozijnen en amandelen in de tas voor het ontbijt. Ik kan zeggen; het was een groot avontuur. Het was mega stretching. Ik heb inderdaad veel mensen ontmoet. Het is gelukt om beide avonden naar de aanbidding aan het strand te gaan, wat ineens op een andere plek was, namelijk En Gev. Met de duizenden uit heel de wereld heb ik er zwierig gedanst met mijn zelf gemaakte zijden vlag. Ik heb alle vijf adressen kunnen vinden en aan een stuk of tien, twaalf mensen van God verteld. Ik was ook steeds wat ziek; hoofdpijn, diarree en soms wat uitgedroogd. Het was echt bikkelen om mijn koffer de berg op te duwen in de hitte of super vermoeid de supermarkt in te gaan voor wat eten. God hielp me steeds, maar halverwege de reis dacht ik: " dit doe ik nooit weer!" Was het een Olga actie of een God actie dit plan? Achteraf begrijp ik dat God niet wou dat ik alleen ging omdat Hij wist hoe zwaar het zou zijn. Toch heeft Hij me wonderlijk verrast met bijzondere contacten en ontmoetingen en pareltjes van kunst en muziek. Nu ben ik aan het herstellen thuis in mijn veilige huis en dankbaar voor rustig Nederland. Ik voel me een beetje dwaas en overmoedig dat ik dacht Israël wel goed alleen te kunnen bereizen. Op de bank bekijk ik een documentaire van iemand die alle bijzondere archeologische plekjes laat zien in Israël. Met de bus en de trein en het zoeken naar verblijf en weer op pad gaan voor wat eten, kom je daar niet zomaar. Ik begrijp niet hoe het andere mensen wel lukt om zoveel te kunnen zien op zo'n reis. Mijn dag was soms een stukje de berg op en stap voor stap een paar galeries in, dan een pauze op het pleintje en weer heel rustig terug lopen langs de rivier en in de middag naar bed. Zo heb ik het gedaan.

Een Olga plan of een God - plan, ik weet wel dat God aardiger is dan ik dacht en niet streng met de vinger omhoog. Beschermend, mijn verlangens honorerend, humorvol en actief met het inzetten van allerlei hulptroepen om me overal doorheen te helpen. En de winst is dat als je dingen doet die buiten je natuurlijke vermogens liggen, je steeds kleine wondertjes meemaakt en je geloof groeit. Ik kwam weer veilig thuis; tien uur voordat de oorlog uitbrak om half zeven s' ochtends de volgende morgen. Oef, lees voor meer Israël nieuws mijn verdere blogs.