Ik wil zomaar wat schrijven over alleen zijn. Een mens is niet bedoeld om alleen te leven en toch zijn we ten diepste alleen. We moeten zelf kiezen wat we ergens van vinden, wat we beslissen, wat we mooi vinden, hoe we reageren. Ik herken het zo dat het makkelijk is om te 'schuilen' bij sterke mensen om ons heen die snel weten wat ze willen of vinden en daar dan stil achter staan, of bij zijn.. Maar als we willen groeien in het leven moeten we zelf iemand worden die ergens voor staat en kleur bekennen. Het risico is, of de consequentie is, dat mensen ons dan wel of niet mogen. Het wel of niet met ons eens zijn, of dat we kritiek krijgen of dat relaties verbroken worden. Maar het mooie is, het unieke, het prachtige, is dat je - wordt-. Dat je als een bloem bent die omhoog schiet en haar blaadjes uitvouwt en haar eigen kleur laat zien. Je bent geen onduidelijk meekleurend blad onderaan andere sterke stengels van kleurige bloemen, maar je wordt zelf een bijzondere bloem. Ik luisterde naar een preek over het boek openbaringen en over God die Zijn toorn zal tonen aan de mensheid. Een heel ander plaatje dan de lieve Here Jezus, als de goede herder bij wie je altijd terecht kunt. Er komt een tijd dat mensen zeer bang zullen zijn voor de toorn van God. Een God waar ze zich nooit wat hebben willen aantrekken. Het is tijd om kleur te bekennen. Het is tijd, voor mij, om Olga te zijn. Ik heb lang genoeg als meekleurend blad geschuild bij mensen terwijl ik nog allerlei opties had van welke kant ga ik uit.. Ik kies de kant van God. Ik wil bij die groep mensen horen die dicht bij Hem willen leven en het raakt me. Het raakt me dat het de naakte werkelijkheid is dat je het alleen moet doen.Het is echt zo, je bent in eerste instantie alleen aan zet, als je wilt léven, echt léven. Ik heb nog steeds geen man gekregen en ergens leek me dan alles zoveel makkelijker. Iemand die óók ongeveer zo denkt als ik en dat je je aan elkaar kunt optrekken en vasthouden. Alsof je minder kwetsbaar bent als stel. Maar het maakt misschien helemaal niets uit. We leven ons leven en zijn verantwoordelijk voor alles en nu ik vanavond en eerder ook in een gesprek met een goede vriendin wat tegengas gaf over haar beslissing en ook in andere situaties merk dat het me makkelijker valt om positie in te nemen en zelf te kiezen voelt het alsof de klei die ik ben en die God aan het kneden is, steviger vorm krijgt! En dat voelt eigenlijk wel heel erg goed. Vandaag heb ik de parels op het wandkleed geborduurd naar eigen inzicht. Het wandkleed van de kerk. Ik heb het bedacht en uitgevoerd en ik heb mensen laten meekijken en meebeslissen en langzaam raak ik er vertrouwd mee dat ik het uiteindelijk beslis. Alleen. Als je meer identiteit hebt, een duidelijker bloem bent geworden ga je ook meer verantwoording dragen. Je gaat meedoen in het leven en dat is een goed gevoel. Het maakt dat je rechtop staat als mens en durft te -zijn-. Alleen is dus ook de weg en de uitdaging om te worden, te zijn, mens te worden als volwassene die in Hem wil leven want zo zijn we gemaakt. Dicht bij Hem leven in een wereld waar alles zo anders is dan hoe Hij het heeft voorgedaan. Een Koninkrijk van weggeven, loslaten, schatten in de hemel en niet terugslaan. Ik ben weer met nieuwe schoenen bezig en op de fiets denk ik aan wat ik zag staan op marktplaats. Ik kan nog steeds maar af en toe echt vroeg opstaan om tijd met God te hebben en alle dingen doen die een goede start van de dag geven. ( bijbel lezen, zingen, bidden, mijn oefeningen, goed ontbijten, vitaminen slikken.) Als ik de prediker hoor, dan hoor ik iemand die veel gestudeerd heeft en zelf tijd met God heeft gehad en ik begrijp steeds meer dat let leven van wat anderen ons voorkauwen als een spray van eau de Cologne is wat in een uur weer verdampt. Terwijl wat we zelf hebben ontdekt echt bij ons blijft. Het is de luiheid van het vlees, wat graag voor een film wil hangen, laat op wil staan, een zak chips opentrekt, anderen gelijk belt als emoties ons dwars zitten. Maar op vleselijke mensen zit de wereld niet te wachten. En God wacht al zo lang , zo geduldig lang. Dan denk ik, wat snap ik er nog beschamend weinig van en wat val ik mezelf weer tegen , maar ook daarin heb ik geleerd dat ik juist naar het positieve mag kijken. Kijk eens wat God al voor elkaar heeft gekregen! Kijk eens hoe of ik op weg ben om heel te worden, Olga te worden. te gaan stralen en Gods licht te laten zien. De televisie is uit mijn woonkamer verwijderd en het voelt zoveel schoner. Ik heb de stap gezet. Het is nu makkelijker om de bijbel te pakken of te gaan bidden. Gewoon alleen, God opzoeken die altijd wacht en klaar staat in deze genadetijd. Nog wel. Ik wil wakker worden voor de tijd waarin we leven en er ernst mee maken. Tegelijk is het juist ook in de verantwoordelijkheid nemen dat het échte avontuurlijke leven begint. En dat vind ik nog wel een beetje spannend. Maar het mag dag voor dag, en in het alleen mens zijn, zijn we wél ook samen. Prijs onze Here. Enne, ik heb hele mooie paarsrode schoenen met een rode flap en een strik gekocht van een mevrouw bij wie de nagels van de tenen operatief verwijderd zijn ( jak!) en ik had niet het geloof om gebed voor nieuwe nagels aan te bieden. Maar wie weet heb ik dat straks na de healing conferentie wel, én ik heb schattige donkerbruine enkellaarsjes met bloemen er op voor maar 1 euro die ik ga oplappen met eenzelfde kleur tas van 75 cent. En toch zijn dat soort aardse schatten vaak ook Gods werk, voor zijn kleiige kinderen. De klei wil ook wat. Sjabbat sjalom.
