Ik voel me al helemaal 'immersed', ondergedompeld, doordrenkt met theater, spelen, acteren, na mijn tweede weekend theaterschool.

Als ik de website weer eens open, nadat ik de docenten nu live heb ontmoet, zie ik het weer in letters staan; I AM Carla Veldhuis, theatermaakster, beeldend kunstenaar, docent bewegingstheater. Het zijn niet zomaar woorden op papier, nee, het is een statement, een dóór breken in een cultuur waar je tegen gehouden wordt om te zeggen wie je bent. omdat dat niet bescheiden zou zijn, of hoogmoedig of wat voor vage onderstroomreden dan ook maar. "We hebben mandaat gekregen", zei Jennifer de docent," om creatief te zijn. Het is tijd om op te staan in wie we zijn en te gaan durven als christelijke kunstenaars."

Het is geen goedkoop: "I AM Carla Veldhuis etc..", zo van even snel gezegd en een stoere waarheid doorgegeven. Nee, het is ernst, om op te staan tegen het niet zichtbaar mogen worden en het is tegengas geven aan al dat neerslaan van je laten zien en horen. En dat alles vaak na lange processen in onszelf omdat er tegenstand is vanuit het rijk der duisternis op creativiteit, op tevoorschijn komen in de kunst. Waarom? Waarom is er zoveel beoordeling en kritisch kijken naar, totdat je het lef niet eens meer hebt..

Durven, vrij zijn, spelen, bedenken, experimenteren, fouten maken, vol gaan, je eigen koers varen, dromen. Het zit overduidelijk in Carla's DNA en wát een voorrecht om haar als leraar te hebben in onze kostbare kleine groep. Een meester in theaterkunst, in verbeelden, in het leven geleefd hebben en er wat van snappen, met een hart vol passie om onze God bij mensen te brengen in een vorm die mensen bewegende beelden meegeeft die vaak een heel leven lang blijven hangen..

Beelden die groter, breder, dieper spreken dan woorden alleen. Carla verruimt mijn denken als ze vertelt van technieken en je lijf, fall inn's om mee te beginnen en allerlei manieren om theater te maken.

Het frisse van een knallend begin, andere startpunten in het verhaal die je wakker en alert houden, slapstickachtig bewegen waarbij je alles lekker groooot mag maken, een zó niet saaie monoloog waarvan je geen woord wilt missen vanwege hoe alles in elkaar is gedraaid. Een ontknoping waarin je hart een sprongetje maakt en alle emoties van het hele verhaal weer samenbrengt... Carla bedenkt en geeft vorm vanuit haar hart wat Gods hart ten diepste zoekt weer te geven. Als wat we maken klopt met Gods hart dan zijn er soms niet eens zoveel extra woorden nodig om de boodschap over te brengen. Juist een subtiel woord, op de juiste plek, heeft dan het meeste effect.

Ik voel me zo thuis bij Carla, en kijk vooral naar haar gezicht. Ik krijg er geen genoeg van om naar haar blije mooie ogen te kijken die zo verwelkomend zijn en vol plezier. Haar wangen kleuren roze hoe meer ze zich geeft in haar verhaal of volop in actie is als ze ons als groep een klein maar fonkelend fel theaterstukje aanleert.

Ze doet de bewegingen zo leuk voor maar ook als een volleerde meester. Het is zitten aan de voeten van de meester, als ze op het juiste moment iemand één van haar prachtige lange, zelfbedachte koningsmantels om drapeert, of als je een blik werpt op een subliem, in het raam gezet schilderij. Er zit zoveel beweging, kleur en perfectie in dat ik het nauwelijks kan bevatten. Kunst om je heen en door je heen, gewoon aan de keukentafel bij Carla en andere excellente, menselijke, niet perfecte docenten, met de groep durvende creatievelingen samen en met de Meester der meesters binnenin mij. Wat een rijkdom zeg. Ik plof ervan en ga gauw eens wat doorgeven..

Stap voor stap leer ik de deelnemers kennen van de dagbesteding op de zorgboerderij. Een fantastische gemêleerde groep.

Een man van boven de 40, schat ik, zit in een rolstoel, meestal scheef en zijn armen en polsen vaak wat gebogen. Ik had de misser gemaakt om hem te kinderlijk te benaderen, te kinderlijk of te lievig, want ik wist niets van hem. Ik wist niet of hij zelf zijn rolstoel kon sturen of hoeveel hij snapte, want hij kan zich maar moeilijk duidelijk uiten.

Zo had ik hem dus gekwetst toen hij mee ging wandelen en ik invoelend probeerde te zijn toen hij aangaf op een bepaald punt om te willen keren terwijl het nog zulk heerlijk wandelweer was. Zou hij autistisch zijn en behoefte hebben aan altijd dezelfde route? Zou hij angstig zijn om nog een stuk verder de weg af te rijden, nog verder van de boerderij? Ik wist het niet en probeerde helpend te zijn. Nú weet ik dus, dat hij net zo goed kan denken als ik, maar helaas in een lijf zit wat niet meewerkt.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Zit ik in de pauze een keer naast hem, zit er een jonge gast tegenover me, met een pet op, een rond leuk gezicht en een eerlijke blik.

Maak ik me toch wat mee zeg. Hij is bepaald niet zachtzinnig naar Martijn in de rolstoel. Hij zegt dat Martijn ook een 'vleespet' heeft, doelend op zijn kale middenschedel. ( Aan de zijkanten heeft Martijn wel haren.). De uitdrukking moest even bij me landen. Tot mijn verrassing gaat Martijn schudden van de lach en dat blijft zo, ook als de wat stevige knul met het ronde gezicht en een paar ongewoon scheve tanden stevige taal laat horen, zoals dat Martijn hem blokt van facebook, hem niet als vriend wil terwijl ze elkaar al zo lang kennen. Ik noem de echt Hollands-directe knul even Harry. Ik zit naast het krachtenveld tussen die twee en sla verwonderd gade hoe de enorm recht toe rechtaan, directe, zelfs grove benadering doorspekt met humor precies goed landt bij Martijn en de lucht juist opklaart van alle sluimerende zoetsappigheid. Zo werkt dat dus, denk ik peinzend, als je in een rolstoel zit. Dan kun je opknappen van iemand die zegt dat je ook een vleespet hebt.

Hij noemt zichzelf een simpele gast; Harry met de tanden waarvan hij zegt dat hij gewoon mooi uniek is wat ik direct beaam. Hij haalde zichzelf ook even direct door het slijk maar trok het snel weer recht door de tanden gewoon prachtig uniek te vinden.

We praten nog wat, Harry en ik, maar ik heb 'm al door. Een onverbloemd hart wat gevoeligheden op deze manier aanpakt is gewoon een voortreffelijke voltreffer!

Het was zo ver. Ik durfde de stap te maken, uitgenodigd door een vriendin ging ik naar het eerste theaterweekend. Een vrijdag en zaterdag met een groepje in een kerk in Amsterdam-Noord wat beginselen leren over theater en eens wat uit proberen met elkaar.

Toen ik binnenkwam in het lokaaltje was er een verrassend gezellige houten lange tafel waar we aan zaten met thee en koffiekannen en Belgische bonbons, van onze Belgische leraar, denk ik. Ik had het voorstelrondje gemist maar door de dag heen leerde ik al doende de anderen kennen. Het was zo tof!

In de groep is geen corona-angst en we mochten in een oefening de ruggen tegen elkaar doen in duo's en later ook de schouders als duo's flink tegen elkaar duwen, met je hele lijf dus en dan samen lopen. Het deed me wat, dat het mocht! We speelden als kinderen, lopend door de zaal, voelend hoe onze voeten voelden en stijve schouders en dan het verschil na het los gooien van de benen en armen of na het zomaar losgaan en lekker helemaal door bewegen met alles.

Het fysieke theater, het doen vanuit je lijf, past bij me.

De omgeving paste bij me, het mooie beeld van Carla met de prachtige donkerblauwe fluwelen mantel, de leraar die prachtig gitaar speelde, de spreker die zo doordacht sprak met persoonlijke voorbeelden, onopgesmukt en echt. We zaten bij elkaar thuis te zijn als in een veilige huiskamer waar Carla met een onzichtbaar bakje in haar handen de angst kwam ophalen, voorafgaand aan een nieuwe oefening. We rolden over de grond om als groep maar met drie benen en 10 handen aan de overkant te komen en we stonden in de gang in no-time een drie bedrijven mini-toneelstukje te maken met een gevonden tas en tentstokken.

Soms wist ik niks, als we moesten improviseren en ik zei dan gewoon dat ik niets wist. Iemand uit de groep liet zich helemaal gaan en speelde een erg uitgeschoten felle lerares waar we later met elkaar om lachten. Op de tweede dag trok ik mijn toevallig meegenomen zwarte pyjamanachthemd en pyjamabroek aan zodat ik in de gevraagde zwarte kleren kon rondlopen. Ik bleef in de pauze soms lekker bij de tafel na kletsen, doorkletsen of zomaar zijn en genieten van aanwezigheid. Veilige lieve mensen, die zoveel in huis hebben, zoveel hebben gediend, geleerd, gekregen en uitgedeeld, groepsleden met een subliem mooi kindje van vier maanden oud die zowat voortdurend zoet was en stil. Een veilige huiskamer waar we samen kunst in maken. Toneelkostuums hangen gezellig in de kast en ik zet nog een pot thee voor iedereen. Zoveel indrukken doortrokken van warmte. Dienende niet perfecte mensen die zichzelf zijn en daardoor anderen uitnodigen ook zichzelf te zijn als veilige basis om te gaan spelen en creatief te durven zijn. Super tof zeg!