Na weer heel veel nachtjes weinig slapen ging ik toch op pad, voor een Chanoekamaaltijd.
Ik had nog wat broodnodig gerust, maar kwam eigenlijk tijd tekort. Als ik zo diep rust kan ik me haast niet meer bewegen. Toch klein stukje met de auto gereden; tot de bushalte.
Blij dat ik veilig met de bus kan. Voel me nog duizelig van moeheid en wat bewegingloos. De bus rijdt door de zwarte avond en ik weet niet echt waar het gebouw is waar ik heenga.
Voelt als stap voor stap lopen met alleen licht voor deze stap. Ik doe mijn ogen dicht in de bus zodat ik zo min mogelijk prikkels krijg.
Als ik mijn ogen even open doe zie ik dat de buschauffeur nonchalant het stuur vasthoudt terwijl hij door de donkere nacht stuurt. Een makkie voor hem.
Voor mij is op weg gaan even niet echt een makkie. En toch, we zijn er en ik loop wat een kant op en vraag de weg. Een spraakzame vrouw weet precies waar ik zijn moet en loopt met me op.
Dan sta ik in - de aula-, gok dat dit de goeie plek is, loop wat door en zie mijn vriendin staan bij het receptiefeestje! Er is een klein groepje mensen, die uit allerlei landen blijken te komen, vooral uit Vietnam.
Ik feliciteer een kleine man met een soort burgemeesterketting om. Allerlei metalen naamplaatjes ofzoiets. Hij heeft zijn studie gehaald. Ik kan hem niet echt verstaan en mag een loempiaatje pakken.
Dan is er een mevrouw die wel 35 jaar in allerlei landen heeft gewoond, waaronder heel veel in Vietnam, om engelse les te geven blijkt. Ze vertelt over het land en de mensen en haar ervaringen en vriendin Gera stelt goeie vragen en weet er ook wat van. Ik voel me wat onnozel maar verbazend vind ik het dat door - gewoon te zijn-, er toch een leuke klik komt met deze welbespraakte dame en we met ons drieën kunnen lachen om het verschil tussen stugge noorderlingen en meer meebewegende zuiderlingen, wat schijnbaar een in elk land voorkomend iets is.
De net gepromoveerde valt onder de categorie stugge noorderling, en liet zich niet echt het engels leren waardoor hij dus moeilijk te verstaan is.
Er was net wat gezelligs en wat - bonding - ontstaan, maar we moeten gaan. Ik leef met stukjes energie van moment naar moment, me ontspannend overgevend aan hoe het is. Net als in de snel door het donker rijdende bus. We hebben nog wat tijd bij haar thuis en ik leg mijn slome ledematen op de bank, in een holletje.
Haar zwarte poes springt op schoot en begint zo knoeperhard te spinnen, als een soort gesnurk! Het is erg lachwekkend. Met Gera kan ik altijd erg snel lachen.
Een wonderlijke combinatie is zij, van erg slim, fijngevoelig, getalenteerd en tegelijk zo ontwapenend aanwezig in de kleine dingen van het leven. Zoals haar vertellen van een tante die erg van - lekker warm- houdt, en in een Suzuki rijdt met de ramen dicht, verwarming hoog en de zon op de ramen. Ze schatert, grinnikt en ik doe mee!
Na wat kruidenthee gaan we op weg naar het doel van de avond; een Chanoekamaaltijd. We gaan met de auto terwijl het erg dichtbij is. Het is in een kapel.
Er staat een zeer mooi gedekte tafel met prachtige kandelaars, mooi servies en heerlijk uitziend eten. Het is een echt feest! We geven alle gasten een hand, iets van 10 mensen.
Ik zit op een fijn plekje aan het eind van de tafel. Er komt nog een gast die ik al een klein beetje ken en zij zit tegenover me. Het is gezellig kletsen over stamboom uitzoeken, Koningin Fabiola, haar saxofoon spelen en zomaar verder kennismaken. Het eten is verrukkelijk. Wat een traktatie! Voor het dessert gaan we verzitten en spreken we weer met anderen.
Ik heb met twee mensen een best wel persoonlijk gesprek over hoe we God kunnen toelaten in ons samenzijn, hoe we gemeente zijn ervaren. Maar ik geniet ook van de gastvrouw.
Van haar leuke kapsel en prachtige outfit. Zo smaakvol. Zij had de maaltijd gemaakt en alles zo prachtig neergezet. Zij verzorgde de inleiding en zette een muziekje aan.
Ik houd altijd wel van de gezelligheid van samen opruimen. De spanning is er af, we kennen elkaar wat en het bezig zijn geeft veel ongedwongens. Familie zijn.
Gera rijdt me naar huis. Voel me verzadigd en minder moe. We lachen, delen en bidden een poos in de auto op mijn oprit. Wat bijzonder samen Gods vrede te ervaren.
Haar woorden zijn als een regen van prachtige bloemen op mijn verwonde ziel. Zoveel hoop, finesse, gevoeligheid en schatten van God. Ik laat het zomaar op me neer dwarrelen en hoop dat mijn hart het wat onthoudt. De volgende dag kom ik thuis van het zwemmen. We hadden operamuziek aan in het zwembad en dat gaf een heel andere dynamiek,
samen met de gehandicapten. Het werd een feestelijke, dansachtige laatste keer voor de vakantie. Ik verbaas me over het na- effect, van een maaltijd met 10 bijna onbekende mensen.
Ik voel mijn alleen zijn, mijn alleen wonen als een niet te verteren stuk. Het is zo - niet bedoeld-. God heeft ons voor - samen- gemaakt.
De bloemenregen in mijn hart, ga ik weer stap voor stap verder. Met genoeg licht voor elke stap.
