We kennen elkaar al zo lang! We zijn aan elkaar geschaafd en gegroeid en gebloeid. Wat heerlijk is het, de vruchten te proeven van een lang bestaande vriendschap.Als een gerijpte wijn. We hadden elkaar al lang niet gezien en het is dan toch weer een ontdekking hoe of de ander er nu echt bij zit en hoe je weer tegenover elkaar staat. Real life is toch anders dan de telefoon. Dat is merken hoe de pas van de ander jou dwingt iets langzamer te lopen en merken hoe verwarmend haar liefde is met haar steunende, luisterende aanwezigheid. Merken hoe we beiden lol hebben om mijn chaotisch zijn als ik twee keer naar de buren ga voor gemiste ingrediënten en zelfs nog een sprint trek naar de markt tegen 5 uur omdat ik de walnoten wel heb gekocht maar niet heb meegenomen. Zij leest het recept voor vanaf de computer en ik worstel de ingrediënten door elkaar. Zij geeft allerlei tips voor vervangers voor dat wat ik niet in huis heb, en ik bedenk weer, ja, dit is leuk met haar: bakken! Als ze vertelt van mensen die ze kent die in zonde leven, vertelt ze ook wat het met haar deed en hoe ze heeft gehuild. Dat Jezus ook huilde erom. Ze vertelt het en ik krijg kippenvel en voel een golf van God door me heengaan. Haar hart is zo doorschijnend op dat moment, maar alleen als je heel goed kijkt en voelt. Zo is zij, ze loopt er niet mee te koop, maar je moet heel goed kijken. Mijn hart wordt zo geraakt en vult zich met respect en verbondenheid. Wat een kostbaar samen ervaren van Gods hart. Ze kon niet slapen in het koude logeerbed en schoof 's nachts naast mij in mijn grote warme bed. Toen ik wakker werd was het heel gewoon dat zij daar lag. De afstand tussen onze harten is klein. Liefde en waarheid geven ruimte en maken nabijheid zo natuurlijk en warm. Ik kijk naar haar grijze haren en gezellige pyjama en maak een lekker ontbijt.Vertrouwd samen zijn, niet zomaar verkregen maar wel een cadeau. Een warme slof in deze verkillende wereld, om weer gesterkt en verbonden verder te gaan.
Ze hadden mij gevraagd om te helpen schminken voor het feest en ik had ja gezegd. Tegenwoordig, na mijn stormachtige relatie, doe ik dingen gewoon en laat me niet meer zo weerhouden door onzekerheden. Maar de dagen ervoor hadden al veel van me gevraagd, omdat ik het huis wat op orde wou hebben voor mijn bezoek en een paar onafgemaakte projecten wilde afmaken. Dus, hard gewerkt, en al mijn doelen gehaald, toog ik naar het feest met mijn logee. De zelfgemaakte taarten in de tas en ook nog voor 't eerst met de auto en mijn nieuwe tom tom de reis gemaakt in plaats van met de bus (ook weer zo'n doel). Het viel nogal tegen, want we werden de hele stad rondgestuurd wat ik nu nog niet snap. En 's ochtends aan het ontbijt merkte ik al hoe moe ik nog was, trillerig gewoon. Maar goed, dapper stapte ik op de verkleedkleren en schminkspulletjes af. Zo leuk, al die kleurtjes en glitter, kwastjes en sponsjes. Mij overviel echter zo'n teleurstellend gevoel van onbekwaam zijn, vooral toen een van de spelers zich vol vertrouwen tot mij wendde om een vrouwenhand om zijn toneelkleed om te doen en zich door mij te laten opmaken. Ik wou alleen maar in een onnozel: "ik weet niets "uitbarsten, maar zoals zo vaak in het leven zweefde een reddend persoon voor mij langs die vol verve het kleed ter hand nam en daadkrachtig vastmaakte terwijl ze nog van allerlei andere trucs op de hoogte bleek te zijn. Zoals hoe je van een doek een muts op je hoofd maakt. Nederigheid is altijd een redding heb ik ontdekt; gewoon vragen hoe iets moet en dan blijkt dat er meer onwetende zielen zijn die ook maar onhandig er mee in de handen staan. Maar nu moest toch echt de daad bij het woord gevoegd worden en, onzeker of niet, er moest geschminkt worden. Dus keek ik schalks naar mijn buurbrouw en begon net als haar aan zwarte wenkbrauwen. En toen,... maar doen. Blosjes maken op de wangen en wat glitter bij de ogen. Je duwt jezelf over iets heen en ineens ben je dan alleen met je kwast en moet je uitgaan van wat jij bedenkt. Zo confronterend! Er volgden meerdere, en eenmaal op die plek, met die kwast, nemen mensen onmiddelijk aan dat jij het weet, het kan. Ik ben de schminkmevrouw. Iets groeit een beetje in me en ik denk terug aan mijn tijden in het tekenleslokaal en probeer me wat te laten gaan. Door het doen komt er wat ruimte in mezelf en geniet ik van de kleurtjes en de glitter. Ik voel weer hoe je, als je door een eerste knockoutgevoel heen bent,je iets aanboort in jezelf wat er wel zit, maar het is zo kwetsbaar. Dan staat er een jongeman voor mijn neus met twee schattige meisjes. Ze willen graag geschminkt, of dat kan. Het voelde als een gunst als ik dat wilde doen. Er zat respect in de vraag wat me zo raakte. De meisjes waren verlegen, een beetje schuchter maar wilden wel. Ik knielde voor ze neer, en voelde mezelf openbloeien. Ze wou een konijntje. Ik koos een leuk kleurtje voor haar neus, maakte snorharen en vrolijke wenkbrauwen. Al schilderend op haar jonge gezichtje ging ik weg van met mezelf bezig zijn en was ik er voor dit kind. Ineens ging ik geven, vanuit iets supervrouwelijks in mij, een zachtheid en tederheid stroomden als een prachtige melange, samen met een vrolijke noot op het juiste moment getimed, in me naar boven. Alles in mij wou dit kind zo goed mogelijk behandelen.Haar kleinere zusje kwam na haar en opnieuw schilderde ik knielend naar mijn beste kunnen een lief konijnengezichtje, zo teder als ik kon. Deze meisjes voelden zo doorschijnend als de hemel, vol onschuld en kwetsbare schoonheid. Zij deden iets met mij wat alle liederen en woorden erna en alle volwassencontacten me niet konden geven. Kwetsbaarheid in ongerepte schoonheid die de hemel in mij naar buiten bracht en ons hulde in fijngeweven liefde als teer glas. Als wij dan, als volwassenen het verhaal spelen, en ik onverwachts ook meedoe, als vertelster, verdriet dat mij, dat de kinderen er alleen maar bij zitten en 'wij' het voorbeeld geven. Missen we zo niet heel veel? Jezus haalde een kind naar voren als voorbeeld. Een ander perspectief; de werkelijkheid van Zijn Koninkrijk.. En daar wil ik naar toe, neem me mee naar die wereld van alles andersom. Neem me mee naar die wereld van heb de ander lief. Of misschien leid ik jou er wel naar toe. Ik voel me dan zo mooi, zo heel dichtbij mezelf. In een wereld van de teerste kleuren, waar vermoeide zielen dansen gaan en het kind in mij wil spelen met kettingen en kleren, van kijken en proberen. Mijn ontwaakte kinderziel keek verlangend naar de tafel en ik beloofde mezelf dat ik een volgende keer wéér eens ga durven spelen. Gewoon, omdat het mág.
