Gisteravond had ik een feestje! Ik had direct al een klik met dit concert en uiteindelijk mijn Surinaamse broer in Christus mee gevraagd. Als verrassing sloot vriendin Anneke ook nog aan!

Opgetogen voor een avondje heerlijk ontvangen en genieten van schoonheid kwamen we de warme theaterzaal in.

Er waren verschillende artiesten. De meesten had ik nog nooit live gehoord; dus het werd een verrassing.

Mijn voorgevoel dat dit een pareltje van een avond zou worden kwam gelukkig uit.

De artiesten hadden veelal geweldige glitterkleren aan! Ik vond het zó leuk! Ik had zelf ook net een nieuw glitterachtig galajurkje in het paars met een zilveren truitje eronder, wat ik helaas vanwege de verwachtte kou niet aan had gedaan. Één zangeres had een strak sluitend soort van jumpsuit aan. Ze had een klein buikje maar het stond haar geweldig. Ralph van Maanen had prachtige stoere laarzen aan met een leuke broek en een jasje. Het stond hem zo goed; echt als een artiest maar je zou hem ook zo in het ruige Amerika met zijn gitaar door de natuur zien trekken. Echt stoer. De Fillae vrouwen waren stuk voor stuk een soort modellen zo mooi. Prachtige lange, blonde haren, net als Wycke die ook zo mooi was. Ze straalden als zussen en lieten een loepzuiver geluid horen. Wat een talent zeg!

Prachtige fluiten ook en moeiteloze meerstemmigheid. Sharon Kips ging zingen met haar man samen aan de piano en soms zong hij ook mee.Wat een volwassen vrouw met zoveel diepte in haar geloof! Vroeger had ik moeite met kerst, met kerstbomen en glitter. Je kan er van alles van zeggen. Maar als mensen vanuit hun binnenkant gaan vieren is het echt heel leuk en een feestje om de buitenkant ook heel mooi te maken en eens flink te glitteren. Ik geloof dat God ook daar van geniet. We mogen ons mooi maken voor Hem en onszelf en de boel versieren, want het is feest. We zongen allerlei liederen, bekende kerstliederen en zelf geschreven liederen waar we naar luisterden. Ik merkte dat ik vooral de binnenkant zocht terwijl iemand zong. Er was zoveel perfect talent en kloppend, mega mooi gezang en toch is het de binnenkant die je voedt. Één vrouw van de Fillae zussen zong voor mij het meest niet perfect. Soms kunnen mensen zo perfect iets opvoeren, als een glanzend geheel waardoor je kans krijgt dat het een soort glazuurlaagje krijgt waardoor je de binnenkant niet meer voelt. Bij haar voelde ik die wel door iets gewoons of kwetsbaar in haar stem en bij Sharon proefde ik de kracht van een vol aanbiddend hart wat gewend is de diepte in te gaan. Bij haar man Gilbert proefde ik zijn toewijding, diepgang, eenvoud en nederigheid in zijn pianospel en reisde ik in gedachten mee naar al die ontelbare uren oefenen, thuis achter de piano.

Ineens ging een man voor mij, aan de zijkant van de stoelen, met een soort harkerige maar toch kloppende bewegingen dansen op de muziek. Hij zwaaide zijn armen en benen als een soort vrije volksdans en het zette iets vrij. Even later ging Anneke ook achterin dansen met haar sjaal en ik deed ook mee. Toen ik op een later nummer in een zee van ruimte achterin de zaal de sjaal helemaal rond kon zwieren, met kracht, merkte ik opnieuw hoe krachtig zo'n verlengstuk is in je uiten in aanbidding. Je zwiert de lofprijs als een strijdend wapen door de lucht.

De artiesten, onze broers en zussen, lieten ons ontzettend genieten en lieten ons ook mee verbinden in samen zingen en vieren. Wat een talent, perfectie en schoonheid, ook aan de buitenkant. Door de schemering naar binnen brak het licht echt door. Top bedankt!