Snoesje heeft de niesziekte, volgens de dierenarts. Ze niesde en niesde, zo schattig, op een zondag. Maar, vrezende voor dit feit toog ik met haar naar een nieuwe dierenarts. Ik ken hem niet maar hij zou goed zijn en goedkoper dan de warme vrouwelijke arts die haar pas nog onderzocht heeft. Bij de constatering van de ziekte wil ik wel spontaan gaan huilen. Hoe kan mijn schat zoiets overkomen? Ineens besef je hoeveel je van haar houdt. De behandeling is een anti-biotica prik. Anti-leven. Ik haat dat spul. Met tegenzin laat ik hem het inspuiten. Vanavond was het tijd voor haar derde shotje. Met heel veel geworstel duw ik arme Snoes haar mandje in. Het moet gewoon. De deur staat open van de behandelkamer en ik zie hem zijn flesje pakken met het vieze anti-levenspul. Hij vult zijn spuitje en als ik voor Snoes de bovenkap eraf haal zodat ze niet met weer getrek eruit wordt gehaald, doet hij één aai en zet de naald in haar prachtige lijfje. Ik vind het walgelijk; het kastje met de naalden, de fles van dat spul. Wat zou ik haar graag iets pro-life geven. Waarom is dat niet ontwikkeld? Waarom is dit het antwoord van de medische wetenschap? Ze is net op nieuw voer overgegaan. Holistisch, natuurlijk en haar vacht is zo mooi en zacht. Vrienden krijgen chemo gif tegen de kanker en radio-actief spul. Het staat me tegen. Ik ben voor léven en drink mijn boerenkoolsmoothies in de ochtend terwijl mijn huid mooi zacht is geworden en ik me schoon voel. Ontdaan van suiker, zuivel en chemische toevoegingen ga ik voor gezond groen, fruit, noten, granen. Nog één keer, Snoes, zeg ik tegen haar, als ik haar met een zucht weer op de autostoel neerplof. Nog één keer, in een samenzweerderig ondergaan van een schijnbaar nodig kwaad om iets kwaads te bestrijden. Dat ook op dit gebied maar doorbraken mogen ontstaan voor écht leven, ik weet zeker dat Vader een beter antwoord heeft.
Ze is jarig. Mijn kunstige vriendin uit Amsterdam. Ik heb het gevoel dat ik erheen mag gaan,ondanks weinig poen en heel weinig slaap. Verbazend genoeg heb ik nog een heel bijzondere ontmoeting in de trein met een jongeman die heel eenvoudig, zelf, gelovig is, het liefst vriesweer heeft omdat hij het dan pas warm krijgt, en die onderzoek heeft gedaan naar olifanten, als geoloog. Ik bid voor zijn hart, want daar heeft hij last van. De reis gaat zeer voorspoedig en in een uur en tien minuten sta ik voor haar deur. Ik zag van de verte al een mede verjaardagsbezoekster aankomen met allerlei tassen en een kist achterop waar een prachtige taart in zat. Echt Amsterdam. Kleurrijke mensen met van alles meegesjouwd op karrige fietsen. De woonkamer van de jarige is één en al warmte, sfeer, kunst en gezelligheid. Ze heeft een berkenbos op de muur geschilderd. Het is zó mooi! Wat een mooi geheel!. De ijsblauwige bank met oranje en blauwe kussens en zelfgebreide deken. De warme houten kast waarvan d ekleur terugkomt in de wandschildering. Haar beelden, zelf gemaakt, her en der in de kamer. De tafel met allerlei lekkers. Ik krijg er geen genoeg van. Een bos oranje tulpen met draadjes minieme kerstlampjes erdoor. Zelf geverfde meubels op een originele manier. De jarige heeft een eigen gemaakte jurk aan met een geweldige ketting. Past helemaal bij haar. Één voor één komen de vriendinnen binnen. Wat ouder, wat jonger. Elke persoon brengt een nieuwe golf met zich mee aan creatieve vrouwelijke schoonheid. Mooie haren, leuke blouses, kunstige sieraden, zelfgemaakte kleren. Hoe kan het ook anders dan dat er zulke mensen om de jarige heenstaan? Het is één kleurrijk feest. Zelfgemaakte taarten en wat later deegrolletjes met vulsel uit de oven. Kippetjes aan het pruttelen op een bakplaat. Een pan japanse soep op het vuur en bapao broodjes, vers gestoomd. Het hield niet op. Ze glimlacht en zegt:"Een beetje overdone". Na een kruidenthee, stuk gezonde dadelkoekcake, een beetje port, tortillachips en nog veel meer, gaan de leuke vrouwen één voor één vertrekken naar hun bruisende amsterdamlevens. Na mijn rustpauze in haar zalige bed, in de wederom een lust voor het oog zijnde slaapkamer met ook allerlei verrassingen aan prachtige voilegordijnen met roosjes en daaroverheen donkerroze sliertengordijn, stoere rode tafel/bureaublad en zalige overtrek van het dekbed, nestel ik me weer op de kunstige bank en kletsen we samen wat. Poes heeft ze op schoot. Ik zie haar van opzij en hoor haar vertellen van ontmoetingen met vrouwen in het nauw. Vrouwen net als zij, ook single mum. Vrouwen met heftige nare dingen waar zij op een meest genadevolle manier woorden van hoop en waarheid aan aanbiedt. Dit is wat haar hart heeft, vertelt ze. In de veelheid van al haar talenten en gaven die me om de oren spetteren, is dit haar hart. Ze heeft haar eigen ambities neergelegd en iets kostbaarders ontdekt. Het dienen van mensen in nood. Voor ze op de bres staan in gebed en ze dienen met haar al ingesleten kennis en levenservaringen. Het treft me enorm. Ik vind dat een wonderlijk iets. Dat je eenvoudige zinnen zegt, aan mensen in nood. Medemensen in de stormen van het leven. Eenvoudige woorden, maar met zo enorm veel bagage eronder van zelf doorstaan lijden, processen en dagelijkse bekeringen, keuzes en kennis. Een diamant, deze gewone Anneke in haar zelfgemaakte jurk, in haar kleine huisje in oud zuid.. Mij vergezellend naar de trein vertelt ze lachend van haar vreugde in het uitdelen. Liefde uitdelen is schandalig, zegt ze. Je krijgt er schandalig veel voor terug. Is dat geen diamant die flonkert op een namiddagse vriezende januaridag? Ik duizel nog na van alle kleuren.
Gisteravond was ik op verjaardag. Buurman Aart werd 60 jaar! Zijn familieleden had ik vorig jaar al ontmoet op de verjaardag van buurman Cor, die bij hem inwoont. Het wonderlijke, toen ook al, was dat ik me totaal ontspannen voelde in hun gezelschap. Moeiteloos schuif ik aan, meng me, doe mijn ding, alsof we altijd al familie zijn. Ik heb een boek mee, met verhaaltjes van Toon Tellegen, en lees er één voor. Het was niet zo'n wow-verhaaltje, te snel gekozen, dus later probeer ik er nog één. Een verjaardagverhaaltje van de aardworm. Het is een weldadige ervaring totaal niet gespannen te zijn. Het is een echt nederlandse verjaardag. Mensen komen binnen in hun jassen en met wat kabaal en lachend gaan die uit en krijgt iedereen een hand; "gefeliciteerd!". Ik had pas in een link gelezen hoe of het iets typisch nederlands is om elkaar te feliciteren met de jarige, en onderga dit verschijnsel met een stille lach. Ik bedacht vandaag ook hoe wonderlijk het is dat we het allemaal eens zijn over de hapjes. Een augurk met een plakje worst eromheen. Blokjes kaas. Zoute stengels, borrelnoten. Eerst een stuk taart. Alles kwam langs. De priklimonade, biertje, beetje zure wijn. Ik zat op een stoel in het verhaaltjesboek te lezen en onderging het geroezemoes als een herinnering ook aan vroegere familietijden. Ooms en tantes die schijnbaar eindeloos met elkaar doorkletsen, met steeds nieuwe aanvoer van chippies en nootjes, blokjes kaas, een advocaatje. En wij als kinderen liepen eromheen en speelden in de lege slaapkamers. Mijn nichtje vertelde spannende verhalen in het berghok van oma's flat, met de deur dicht in het donker. Oma's kopjes en glazen, bordjes en vloerbedekking. Cor is niet zo lekker en zit in zijn stoel in de hoek. Hij houdt moedig vol na een paar dagen al wat ziek te zijn geweest. Ineens zie ik een hele verzachting van trekken in zijn gezicht. Het nichtje van Aart zit naast zijn stoel op de grond met haar lange haren. Ze is jong in de twintig. Cor's lieveling. Cor woont al vanaf zijn18e in het gezin van Aart, als alleenstaande man. Ineens zie ik hem als een opa. Het is alsof hij een heel andere glans heeft en thuis komt in iets -zoals altijd bedoeld-. In de volle kamer met doorlopend geklets en ontspannen samen zijn ,lijkt het alsof het licht even speciaal in dat hoekje schijnt. Ik klets met tante die prachtige omslagdoeken haakt, terwijl ze -niet veel meer kunnend- aan de zuurstof zit. Klets met de huishoudster die, bezige bij, iedereen bedient en zich altijd als aan moeder wat over de mannen ontfermt. Ik hoor de grapjes over buurvrouwtje en voetbaluitslagen. Maar niets deert me want alle geroezemoes is als kunnen wegzakken in iets wonderlijks dat - familie zijn- heet.
Als nieuwjaarskaart had ik de volgende tekst geschreven bij een foto
Loslaten is moeilijk. Tergend proces wat op sterven leek. Je verlangens, behoeftes en wensen in hoe je het zelf had gedacht. In hoe ik het had gevonden in overweldigende verbondenheid waar mijn ik als identiteit mee werd verweven. Voel me als een kapotgeslagen kruik met scherpe randen van pijn. Wel kan er licht bij; zacht licht, van woorden van Vader in liefde getimed Plots komt daar waarheid, als striemen door mijn hart. Een strijd die ik niet win, smachtend naar eindelijk heelheid, rust Loslaten maakt dat ik mijn gebrokenheid voel in alle hevigheid maar met meer toekomstige heelheid als door gouden doeken, wachtend omgeven
Olga zijn aan Jezus voeten, kapotte kruik maar niet veracht Neem me mee in 5775, jaar van verantwoordelijkheid en rust Maak me sterk door Uw zachte licht
Nog dieper loslaten van Ierland en dus het cancelen van mijn reis, was een pijnlijk iets om te doen. Maar het zat in de weg, voor ontwikkeling van mijn leven hier. Bijzonder om te ervaren hoe direct na het echte loslaten een weg zich voor mij opent in hoe ik verder ga. Ik ga het doen. Ik ga een boek schrijven. Allemaal doelen, allemaal plannen. Ik ben pillen aan het afbouwen. Ik eet plantaardig. Geen suiker, vlees, melk, zuivel, of bewerkt voedsel en zelfs geen koffie meer! Eerst goed gaan slapen. Dan nog vaker naar het bos, fitnessen, huis verven en gaan schrijven. Tsjonge wat een plannen. En goed voor mezelf zorgen, opkomen soms. Een wat kleiner leven met groei in de diepte. Meer vrijheid. Meer waarheid. Wow, wat een start!
" Door bekering en rust zoudt gij verlost worden, in stilheid en vertrouwen zou uw sterkte zijn" ( Jesaja 30:15) Ik keek nog een kort filmpje van een eiland in Schotland en ik kan het niet helpen dat ik zo geniet van die natuur. God weet dat. Hij zal geven wat nodig is en altijd in Zijn overweldigende generosity.
Ik had de bus gemist. Gek, op internet stond 3 voor 11, maar er was geen bus. En ik zou om half drie bij de dierenarts zijn. Betekende dat ik mijn aansluiting niet zou halen,eventueel.. En ik was mijn telefoon vergeten. Het was ijzig koud en ik liep de lange weg vanaf de kliniek naar een verdere bushalte, hopend op een betere verbinding. Het was midden in het bos, maar toch waren er steeds auto's dus ik probeerde te liften. Ik kreeg een korte lift, maar helaas maar tot de bushalte verderop. Aangemoedigd ging ik door met liften, hopend op een lift naar het station. Er zat een man en een mevrouw in het bushokje. Ze keken stil voor zich uit. Ik had mijn horloge ook laten liggen bij iemand, dus wist de tijd niet. Ik vroeg hoe laat of het was. De meneer draaide zijn pols om en vertelde de tijd. Ik had 'm gelijk door! Dit was een feiten meneer. Niet iemand voor een lekker gesprek. Uit bozigheid misschien, of vanwege de ijzige stilte, vertel ik hem dat ik naar de dierenarts moet en dat de bus niet kwam en dat ik daarom sta te liften. Hij zegt dat de dierenarts vast nog wel een later plekje heeft. Na wat gelift te hebben, heeft het allemaal niet zoveel zin meer en ga ik maar naast hun zitten. De mevrouw wordt al snel opgehaald en verdwijnt. Zijn dure kalfsleren schoenen schommelen wat heen en weer. Er wordt geen woord gerept. Ik vertel nog dat er ook geen internet is in de trein want het zijn sprinters. Hij zegt daarop dat er in de bus wel internet is. Fijn, dat feit. dat was 'm dan. Ik stap de bus in en doe mijn voordeel met zijn opmerking; inderdaad in de bus is internet. Kan ik snel een mailtje doen en er is ook iemand met een telefoon die ik mag gebruiken om de afspraak te verzetten. In Utrecht neem ik de trein en warempel, ik kom op dezelfde tijd aan als gepland. En als ik de auto in wil stappen zit er tóch een telefoon in mijn tas. Hoe kan het? Allemaal stressigjes voor niks. Maar wat me het meest irriteert, is de zeer minimale woordenwisseling waarin elk -iets meer dan de feiten - volkomen overbodig lijkt. Ik voel me afgesneden, beperkt, geblocked. En ik haat zijn -gelijk-. Zit vast meer achter. Ik kan in ieder geval keurig, het volgende feit van de dag, naar de dierenarts. Ja, de buurman ging me rijden want ik was way too tired van weer een brakke nacht. Alles is niet zo geordend in Olga's leven meneer met de kalfsleren schoenen of wat dan ook.
We zaten in het leuke theehuis, achter de biologische winkel. Zes meiden, of eigenlijk- laat in de veertig- vrouwen, die samen komen voor een klein feestje ter ere van Rianne's nu betaalde werk. We hebben een langwerpige tafel voor ons alleen, en allemaal een drankje met wat lekkers voor ons.
Ik heb zin in niet zo moeilijk gepraat en begin over Ann's outfit en hoe ze goed in een kostuumdrama zou kunnen spelen. Ze is een ware schoonheid en altijd erg smaakvol gekleed in bij elkaar passende kleuren met sieraden. Manden vol heeft ze daarvan in tegenstelling tot mijn meestal, twee dezelfde kettingen.
Dit keer heeft ze een gebreid gilet over een blouse aan met stoere grove noppen erop, iets wat zij gewoon kan hébben! "Ik wil ook wel in een film spelen", zeg ik. Wat voor rol zou bij mij passen? Een alternatief iemand die in een tuin werkt? ( vanwege mijn wat eenvoudiger outfit)
" Nee", zegt Anneke," daar ben jij te fijn voor gebouwd. Jij kan een soort fee zijn die langsdanst, of nee een zeer begeerde ongetrouwde freule die in haar theehuis gedichten schrijft. Er komt een duif voorbij en, ja, je schrijft iets op over de duif, ta die dom". Ik grijns. Ineens voel ik mijn plekje weer aan de tafel van het leven.
Geen zwaar werk. Ik mag Ólleke zijn en zomaar thee drinken en wat schrijven. Heerlijk! Een begerenswaardige vrouw. Als Anneke gaat fantaseren komt haar creativiteit helemaal los en spettert haar kleur over de tafel. Geweldig, al onze eigenheden in verscheidenheid samen te vieren.
Buurman Aart zat bij me aan tafel, en vertelde me hoe je grote pillen door moet slikken. Hij deed het voor. Ik was er namelijk net bijna in gestikt.
Dan gaat ie je verkeerde keelgat in. Tsjonge, heftig is dat. Ik vind het ook weer verbazingwekkend dat God zelfs weer iemand geeft die me voordoet hoe ik die pillen doorslik.
Ik was bij mijn familie en mijn zus vertelt me hoe je paracetamol slikt. Je roert het stuk in een glas water.
Ik heb de hele hersteltijd na mijn beenoperatie 3 x 2 per dag stuk gekauwd en zo doorgeslikt. Blijkt dat die stukjes aan je maag kunnen blijven plakken.
In de drogist vroegen ze nog of ik iets wou weten over de paracetamol. Maar Olga wist het wel. Dus nooit te oud om nog te leren..
Buurmannen
Mijn buurmannen is niets te gek. Ze leggen me alles uit. Aart vertelde me hoe je de gaspitten schoonmaakt van mijn coole gasstel.
En Cor heeft weer een tip voor mijn uitvallende orchidee. Kommer vertelt me hoe laag je de verwarming zet en hoe je de verwarmingsknop met een slag precies goed
gedraaid krijgt. Dat ie nét even warmte geeft. Ik vind het wel verbazend dat ze in alle details om me heen staan, om me bij te staan. Ik lijk soms wel een halve imbeciel. En toch zijn ze gek met me!
Yes! Ik vind eten kopen heel erg leuk! Ik ben óm, zeg maar. De koffie is verleden tijd, én de zuivel. In de supermarkt kan ik 9 van de 10 schappen voorbij lopen. Ik spendeer mijn tijd bij de groenteafdeling en bij de gezonde zaden en noten, crackers. Ik vind het zo leuk! Ben van allerlei nieuwe dingen aan het ontdekken zoals gepofte boekweit met honing in plaats van chips. Vanmiddag mijn eerste incabessen gegeten. Tot voor kort lukte het me niet om de koffie te laten staan. Maar ineens kan ik het. Het leuke is dat het -gezond doen- virus ook al bij mijn buren bezig is die echt aan het kappen zijn met de sigaretten. Geweldig vind ik het. Ik maak nu groene smoothies van boerenkool of spinazie met sinaasappels en appel, peer, banaan. Mijn smaak verandert al. Na het chirurgebezoek ging ik nog traditiegetrouw voor koffie en taart ( ik was ook benieuwd naar hoe ik dat zou ervaren) maar de taart was vies zoet en de koffie viel zó tegen! Ik heb een medeplanteneetster in mijn vriendenkring met wie ik enthousiast onze ondervindingen deel. Ook zij sleept trossen bananen naar huis en kampt met zakken vol groente- en fruitafval. Mijn koelkast zit vol met allerlei gezonds. Een zalige ananas, dadels, tomaten, spinazie, goed sap, mais en linzen. Ik vind het heerlijk het goede spoor weer radicaler te hebben omarmd en ben benieuwd naar veranderingen in mijn energie en welbevinden. Nog nooit ben ik echt met 1 januari zo stevig met goede voornemens aan de slag gegaan. Beschuitje hagelslag bekoort me niet meer. De gezonde appelstroop zonder suiker proeft beter. Ik denk dat de, nu 6 maanden, slecht slapen ook hebben geholpen. Door een stuk lijden kom je op een punt dat je de omslag kan maken. Het is wel tegen de stroom in, in deze vlees, zuivel, zout en suiker consumerende wereld. Dat de één na de ander door kanker wordt geveld is ook iets wat je helpt te beslissen. In ieder geval geniet ik nu helemaal van gezonde dingen inslaan. Met elke aanschaf zie ik er naar uit daar iets lekkers van te maken. Wat geweldig dat wat God heeft bedacht voor ons om te eten ook nog eens heel erg lekker is. Onze smaakpapillen moeten alleen een transformatie ondergaan. En psychisch moeten we van onze 'drugs' af kunnen blijven. Planten besteden 50 % van hun energie aan wat er wel of niet binnenkomt, zei mijn mede-planteneetster. Ik geloof dat dit kiezen voor wat goed is ook zal doorwerken naar andere gebieden in mijn leven en me een krachtiger mens kan maken. Meer licht en waarheid in 2015. Ik wil er van gaan smullen gewoon, ook van de waarheid, want het is tot ons heil, maakt dingen recht, geeft een effen pad. Op het moment zit ik wel wat proppievol, smul waarschijnlijk iets te hard. Maar niets wat kwaad kan, dat is toch weer goed bedacht.
Vandaag ging ik voor controle naar de vrouwelijke chirurg die mijn spatader heeft verwijderd.
Ik vind het intrigerend haar weer te ontmoeten. Ze is het boegbeeld van de kliniek, met haar naam en deskundigheid.
Ik ben nieuwsgierig hoe het zal zijn haar weer te ontmoeten. Nieuwsgierig naar een vrouw die het aandurft om in mensen te snijden, te prikken, verantwoording te dragen voor operaties
en tegelijk deze kliniek haar identiteit geeft. Ik heb haar al ervaren, in de intake en met de operatie. Ik voelde in haar een mengeling van nabijheid, hardheid, koelheid, beslistheid en zachtheid.
Iemand die voor je opkomt in je vrouwenbelangen maar ook kloek in is beslissingen en haar 'mannetje' staat. Ik word, wederom, gastvrij onthaald en verwelkomd met een bekertje thee.
Net als ik daarmee ga zitten zijn er twee vrouwen in witte jassen waarvan de één de ander schijnbaar opleidt en haar vermaant dat ze niet moet drentelen bij de deur maar doortastend een ruimte moet binnengaan.
Dat voelde ontluisterend. Als neppe maniertjes in plaats van uit het hart. Zit je daar tussen de designmeubels. Wat is hier echt?
Ze komt al snel me halen. Werkt precies op tijd. Ze heeft een soort legerpatroonbroek aan van grijs met witte vlakken. Ik durf niet zo goed te kijken, maar écht niet mijn smaak. En daaronder heel stevige harde laarzen die een akelig hard tik- geluid maken als ze loopt. Ze wijst me de kamer en ik ga voorzichtig zitten met mijn bekertje thee in de hand. Voel me zo heel anders dan haar, in mijn wollen truitje.
Ze is een mooie vrouw vind ik, met blonde haren in een paardenstaart. Vrouwelijk maar ook krachtig, efficiënt, doelmatig. Misschien wel vrouwelijk in soort van mannelijk omhuld. We bespreken het verloop van de behandeling.
Er is niet zo heel veel te zeggen aan feitelijk materiaal van vragen en antwoorden. Daardoor vond ik het zelfs bijna ongemakkelijk worden, de combinatie van een ontmoeten in de begrenzing van het inhoudelijke.( Oef, sensitieve ik )Ik had het idee dat ze zichzelf liet zien aan mij, zomaar, dat het gebeurde, voor haar ook wat onverwachts. Door trekken in haar gezicht, en gelijkwaardigheid in het contact.
Toen ze mijn been wou zien stelde ik voor mijn laars uit te doen. Ik wist niet zo goed hoe ik zou staan dan, of mijn been ergens opleggen, en zij stelde ook niet direct iets voor, dus ik stond maar naast het bureau en zij ging op haar hurken zitten in de stoere legerbroek. Ze vertelde wat over mijn wond terwijl ze met zachte vingers over mijn huid voelde. Niet één keer, maar meerdere keren om het stukje been goed te verkennen. Ik vond het een intiem moment van twee vrouwen. Niet zozeer dokter/patiënt, maar twee vrouwen. Ze raakt geen been aan, ze raakt mij aan. Ze ontmoet mij.
In haar ontmoet ik haar voorvechtster zijn van vrouwvriendelijke chirurgie die er op uit is jouw vrouw zijn op je mooist te kunnen presenteren. Ook ervaar ik een reinheid en frisheid die jou als cliënte ook tegemoet komt in hoe de kliniek zich aan je presenteert. Liefde voor de schoonheid van de vrouw. Gevoel voor gastvrijheid in een fijne kapstok bij een gezellige entreebalie en smaakvolle toiletten met deospray en tampons. Operatiejasjes/schorten zonder blote achterkant maar met een omslag en zachte pantoffels. Een verwarmd gelmatrasje waar je heerlijk op ligt en goed kan op ontspannen tijdens de behandeling. Allemaal vrouwen om je bed.!
Een fenomeen, deze vrouw. Perfectie en deskundigheid. Ze zet een toon. In mijn hoofd ontstaan allerlei links naar boeken die ik heb gelezen over vrouwen in een mannenwereld. Perfecte vrouwen, afstandelijke vrouwen.. Ik prijs haar voor haar perfecte werk en bedank haar voor de zeer prettige behandeling. Harde tik- laarzen, vreemde broek, maar zachte vingers en kwetsbaar contact. Ik neem wat van haar frisheid met me mee de ijzige kou in en laat de boslucht mijn neus in prikkelen. Hmm, chirurgetouch.
Al een poos ben ik me gewaar van stapels cadeaus die ik vrijwel onuitgepakt laat liggen. Wat gebeurt het niet gauw dat we een cd krijgen of kopen, maar hem amper beluisteren. Een boek wat je zo aansprak staat nog ongelezen in de kast. Hoe vaak koop ik niet heel bewust een komkommeer die weer niet goed ligt te worden of plakjes kaas die beschimmeld zijn. Alles met zorg uitgezocht en gekocht. De verleiding is er om steeds weer nieuwe spullen te kopen. Maar voor we het weten ligt er nog zoveel onuitgepakts! Wat laat ik veel liggen door de haast van het leven of door een soort van verwendheid ook. Gewend aan het vele krijgen. Cadeautjes openmaken is ook het begroeten van een nieuwe morgen, zoals vanmorgen op de fiets. Wow, wat een lucht! Of nog even buiten stilstaan en genieten van de maan, voordat ik de buitendeur sluit. Cadeautje van twee kinderen die als een plaatje op de wc-rollen verpakking zitten. Te kort moment voor een foto, want dan zitten ze al weer anders, maar wel een genietmoment. Wat krijgen we veel. Wat geven we veel aan elkaar. Wat geeft God ons veel. Ik voel me de laatste tijd als een kind die nog zoveel cadeautjes half uitgepakt heeft liggen. Zoveel schatten in mijn huis. Vroeger met sinterklaas, hadden we zoveel cadeautjes, dat je, net één uitgepakt, al haast bezig was met de volgende. Wat een domper voor de gever. Ik heb een prachtig huis gekregen met leuke kamers. Maar die moeten nog uitgepakt worden; behangen, geverfd, meer eigen gemaakt. Ik heb een persoonlijkheid gekregen, talenten. Nog een eeuwigheid tegoed om dat uit te pakken. Ik heb een dot van een kat die ik ook te vaak "for granted" neem. Ongemerkt gaan de jaren voorbij en loop je er zomaar aan voorbij, aan al die speciale momenten van dat ze verkennend door de tuin loopt, speelt met een blaadje, opgekruld voor de verwarming ligt, of trouw naast me op het kussen. Een gekregen I-phone waar ik de gebruiksaanwijzing nog van door moet lezen en de vele mogelijkheden ontdekken. Goeie kleren die je om wat voor reden ook niet vaak draagt. Zoveel! Adem de dag, zegt Annelies, daar denk ik ineens aan. Mooi gezegd, en dan één voor één maar eens uitpakken en met mate nieuwe dingen erbij verzamelen. Ik heb al weer twee vakanties in het vizier. Een zomaar onverwachte en een hele mooie, met zorg geplande, alvast vroeggeboekt. Ach ja, voorpret is ook wat waard!
Ik was bij vrienden en deelde van alles over wat ik ontdek. En toen dacht ik aan de volgende parallel. Ik ging gisteren een tekening maken van een vriend. Een portretje. Eerst klopte het niet zo. Het valt niet mee om alles in de juiste verhouding op het papiertje te krijgen. Maar de truc is om te kijken. Als je gewoon, nuchter, heel goed kijkt, kun je het vrij makkelijk zien. Je ziet dan dat het voorhoofd niet hoog genoeg is, of de breedte van het gezicht niet breed genoeg. Toen ik nog les had, viel me dat ook altijd op, dat als je maar met wat afstand, goed naar je werk kijkt, dat het dan eigenlijk makkelijk te zien valt. De tekenjuf zag het altijd vrij makkelijk, als ze nochalant even langsliep en een opmerking maakte. En toch zit je soms vast in verkeerde verhoudingen en krijg je het niet goed. Het is een aparte ontdekking om te leren kijken. Ik denk dat het te maken heeft met loslaten. Dat je je niet kloppende tekening met wat afstand, dus loslatend, bekijkt. Dán zie je het vrij makkelijk. Ik ben diep aan het loslaten geweest en man, wat is dat pittig. Loslaten van hoe een man toch op een verkeerde manier in mijn leven een plekje zou krijgen. Loslaten van Ierland als verweven zijnd met mijn identiteit, wat mijn vrijheid in de weg stond. Gods vrijheid met welke kant Hij op wil met mij. Terugdenkend aan het hele traject van hulpverlening in mijn leven werd ik haast weemoedig. Ik dacht, wat zou het mooi geweest zijn, als er iemand heel goed gekeken had.( Want ik zag het niet helder) Dan had je het eigenlijk vrij makkelijk kunnen zien. Alleen degene die kijkt moet kunnen zien wat scheef is. Maar dan nog. Je kan in je leven preken, woorden, boeken vol van waarheid horen. Maar je gaat toch stap voor stap je eigen reis tot je zover bent dat je met een heldere blik naar je tekening kan kijken .Kijken in die zin dat je waarheid echt toelaat. Dat is een heel diep kijken. En dan is corrigeren niet zo heel moeilijk en ook geen lang proces. Maar voordat je goed kan kijken....daar zit 'm het proces. Daar zit ons onafhankelijke, angstige, rebellerende, zelf voorzienende, niet overgegeven ik. Daar zit het web van leugens en verwachtingen, ideeën en patronen. Onrealistische dromen, vervormingen van een heel leven. Uitgummen en nieuwe lijnen maken. Vandaag kreeg ik weer een toepasselijke tekst in mijn prophetic word of the day. "The most valuable days of your life occur when what you value comes into proper order. Your values will now align more perfectly with My will, says the Lord. Sterven is het, loslaten, eng en naakt voelt het. Maar bevrijdend is het en ineens zit je in een transformatieproces waarin je een enorme groeispurt doormaakt en er van alles wonderlijk op zijn plek valt.Wonderlijk is het leven. Wat een zegen dat vader dit door liefdevolle, niet veroordelende vriendschappen heen doet, van mensen, ook onderweg..
Na weer heel veel nachtjes weinig slapen ging ik toch op pad, voor een Chanoekamaaltijd.
Ik had nog wat broodnodig gerust, maar kwam eigenlijk tijd tekort. Als ik zo diep rust kan ik me haast niet meer bewegen. Toch klein stukje met de auto gereden; tot de bushalte.
Blij dat ik veilig met de bus kan. Voel me nog duizelig van moeheid en wat bewegingloos. De bus rijdt door de zwarte avond en ik weet niet echt waar het gebouw is waar ik heenga.
Voelt als stap voor stap lopen met alleen licht voor deze stap. Ik doe mijn ogen dicht in de bus zodat ik zo min mogelijk prikkels krijg.
Als ik mijn ogen even open doe zie ik dat de buschauffeur nonchalant het stuur vasthoudt terwijl hij door de donkere nacht stuurt. Een makkie voor hem.
Voor mij is op weg gaan even niet echt een makkie. En toch, we zijn er en ik loop wat een kant op en vraag de weg. Een spraakzame vrouw weet precies waar ik zijn moet en loopt met me op.
Dan sta ik in - de aula-, gok dat dit de goeie plek is, loop wat door en zie mijn vriendin staan bij het receptiefeestje! Er is een klein groepje mensen, die uit allerlei landen blijken te komen, vooral uit Vietnam.
Ik feliciteer een kleine man met een soort burgemeesterketting om. Allerlei metalen naamplaatjes ofzoiets. Hij heeft zijn studie gehaald. Ik kan hem niet echt verstaan en mag een loempiaatje pakken.
Dan is er een mevrouw die wel 35 jaar in allerlei landen heeft gewoond, waaronder heel veel in Vietnam, om engelse les te geven blijkt. Ze vertelt over het land en de mensen en haar ervaringen en vriendin Gera stelt goeie vragen en weet er ook wat van. Ik voel me wat onnozel maar verbazend vind ik het dat door - gewoon te zijn-, er toch een leuke klik komt met deze welbespraakte dame en we met ons drieën kunnen lachen om het verschil tussen stugge noorderlingen en meer meebewegende zuiderlingen, wat schijnbaar een in elk land voorkomend iets is.
De net gepromoveerde valt onder de categorie stugge noorderling, en liet zich niet echt het engels leren waardoor hij dus moeilijk te verstaan is.
Er was net wat gezelligs en wat - bonding - ontstaan, maar we moeten gaan. Ik leef met stukjes energie van moment naar moment, me ontspannend overgevend aan hoe het is. Net als in de snel door het donker rijdende bus. We hebben nog wat tijd bij haar thuis en ik leg mijn slome ledematen op de bank, in een holletje.
Haar zwarte poes springt op schoot en begint zo knoeperhard te spinnen, als een soort gesnurk! Het is erg lachwekkend. Met Gera kan ik altijd erg snel lachen.
Een wonderlijke combinatie is zij, van erg slim, fijngevoelig, getalenteerd en tegelijk zo ontwapenend aanwezig in de kleine dingen van het leven. Zoals haar vertellen van een tante die erg van - lekker warm- houdt, en in een Suzuki rijdt met de ramen dicht, verwarming hoog en de zon op de ramen. Ze schatert, grinnikt en ik doe mee!
Na wat kruidenthee gaan we op weg naar het doel van de avond; een Chanoekamaaltijd. We gaan met de auto terwijl het erg dichtbij is. Het is in een kapel.
Er staat een zeer mooi gedekte tafel met prachtige kandelaars, mooi servies en heerlijk uitziend eten. Het is een echt feest! We geven alle gasten een hand, iets van 10 mensen.
Ik zit op een fijn plekje aan het eind van de tafel. Er komt nog een gast die ik al een klein beetje ken en zij zit tegenover me. Het is gezellig kletsen over stamboom uitzoeken, Koningin Fabiola, haar saxofoon spelen en zomaar verder kennismaken. Het eten is verrukkelijk. Wat een traktatie! Voor het dessert gaan we verzitten en spreken we weer met anderen.
Ik heb met twee mensen een best wel persoonlijk gesprek over hoe we God kunnen toelaten in ons samenzijn, hoe we gemeente zijn ervaren. Maar ik geniet ook van de gastvrouw.
Van haar leuke kapsel en prachtige outfit. Zo smaakvol. Zij had de maaltijd gemaakt en alles zo prachtig neergezet. Zij verzorgde de inleiding en zette een muziekje aan.
Ik houd altijd wel van de gezelligheid van samen opruimen. De spanning is er af, we kennen elkaar wat en het bezig zijn geeft veel ongedwongens. Familie zijn.
Gera rijdt me naar huis. Voel me verzadigd en minder moe. We lachen, delen en bidden een poos in de auto op mijn oprit. Wat bijzonder samen Gods vrede te ervaren.
Haar woorden zijn als een regen van prachtige bloemen op mijn verwonde ziel. Zoveel hoop, finesse, gevoeligheid en schatten van God. Ik laat het zomaar op me neer dwarrelen en hoop dat mijn hart het wat onthoudt. De volgende dag kom ik thuis van het zwemmen. We hadden operamuziek aan in het zwembad en dat gaf een heel andere dynamiek,
samen met de gehandicapten. Het werd een feestelijke, dansachtige laatste keer voor de vakantie. Ik verbaas me over het na- effect, van een maaltijd met 10 bijna onbekende mensen.
Ik voel mijn alleen zijn, mijn alleen wonen als een niet te verteren stuk. Het is zo - niet bedoeld-. God heeft ons voor - samen- gemaakt.
De bloemenregen in mijn hart, ga ik weer stap voor stap verder. Met genoeg licht voor elke stap.
Vandaag stond er een intake gepland, voor mijn aanhoudende slapeloosheid waar ik zo graag verbetering in wil zien. W'eer een slechte nacht. Voel me gebroken in de ochtend en enorm depri. Mijn lijf wíl gewoon niet meer. Met veel moeite raap ik mezelf bij elkaar en pak mijn tas. Is alles ineens nat; van de meegenomen mueslilunch bleek later, waardoor ik mijn natte portemonnee per ongeluk niet weer in de tas stop. Een potje jam en eitjes nog meenemen van de boerderij lukte dus niet, zonder geld. De bus gehaald en mocht zonder betalen een paar haltes mee in de buurtbus. Spannend vind ik het. Ik zie er tegenop, voel me uitgeput gewoon. Hij is een goede kennis van vroeger die nu pastoraat geeft. Hij neemt mijn jas aan en ik voel me onhandig, als een schoolkind met haar natte jas en wollen handschoentjes.Ik vertel van de buurtbus en de portemonnee en het kan me niet schelen om klunzig over te komen. Dit is mijn geheel brak geworden ik. Ik krijg thee en we gaan naar boven. Het wordt een heel gesprek. Ik probeer zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven. Ik voel me gelijkwaardig, weet me gelijkwaardig en als hij dingen zegt die ik niet prettig vind zeg ik er wat van. Ik scan mijn gevoel en neem mezelf serieus. Hij heeft ook de levenslessen geleerd van vragen wat de ander wil, open communiceren etcetera en dingen van zichzelf delen. Ik last een pauze in en we nemen nog een bakkie koffie. Ik wil het geheel eigenlijk wat luchtig houden. maar dat lukt niet echt. Ik bemerk dat ik het mis dat hij mijn kracht niet benoemt, of van daaruit mij benadert, maar vanuit mijn kwetsbaarheid. Dat geeft een soort zwaarheid en stroperigheid en maakt me niet blij, beurt me niet op. Dus op het eind noem ik zelf wat dingen die ik goed vind van mezelf en zeg eerlijk dat ik nu geen klik voel. We ronden het gesprek af en hij ziet hoe enorm moe ik ben en wil me naar de bus brengen. dat is lief. In de auto hebben we het nog over dingen van vroeger, van gemeentes en is er geen dynamiek van hulpverlener, hulpvrager, maar gewoon hij en ik. Ik wens hem van harte shalom en wacht trillend in het natte bushokje op de bus. In de bus zit ik naast een simpele jongen die deze dag heeft afgewassen en tafels schoongemaakt en ik vind het zomaar fijn, een klein gesprekje met hem. Voel me warm van binnen door iets te geven en hervind mezelf in mijn kracht. Ineens heb ik een titel: "underneath the blanket". Zal ik nu dan toch mijn boek gaan schrijven? Ik weet immers zoveel, heb zoveel meegemaakt. Daar word ik dan weer even blij van. Lekker douchen thuis en trots zijn op het authentic contact van vandaag, met weinig "figleaves".
Ik wou dat het opgenomen was; gefilmd. Buurman Cor kwam weer eens even bij me aan, zoals hij vaak doet. Ik zat in mijn duster met een bord eten bij de computer en hij ging aan tafel zitten.
Hij komt eigenlijk altijd op een goed moment. Als ik nét even wat aanspraak kan gebruiken. Ik vind het wonderlijk hoe hij in zijn simpel zijn eigenlijk helemaal niet simpel is, maar precies iets heel kostbaars weet te geven.
Hij vertelt grappig hoe hij een man opbeurt in het bejaardentehuis. Daar zit een vrij jonge man die een herseninfarct heeft gehad en niet veel meer kan. Cor speelt mens erger je niet met hem en de man maakt elke week kleine vorderingen.
Nu kan hij schijnbaar al tot vijf tellen en iedere keer als hij Cor van het bord afspeelt bloeit hij helemaal op! Cor maakt het niets uit; winnen of verliezen. Cor vertelt met een Wagenings accent en soms kan ik hem amper verstaan.
Hij is ook een beetje mijn engeltje. Elke week krijg ik een bos bloemen van de Aldi van hem; op vrijdagmorgen. Hij geeft veel om mijn poes en ik vind het zo leuk als ik zie dat hij van Snoes geniet.
Kleine dingen, zoals zeggen dat ik óók een leuke meid ben, of dat mijn haar leuk zit terwijl ik er gewoon niet uit zie na drie doorwaakte nachten. Hij vertelt wat anekdotes of iets simpels uit het nu.
Maar ondertussen ziet hij precies hoe of ik er aan toen ben, en met zijn 75 jaar, eigen mankementen van niet lekker voelen, hartproblemen etcetera vecht hij zich toch er elke keer weer bovenop en probeert
een ander wat op te beuren. Hij heeft niet direct een rijke woordenschat, maar met een enkel woord en gebaar weet hij precies de juiste toon te zetten in een verhaal en maakt mij aan het lachen.
In het kleine gebeuren van een kort burenbezoekje geeft hij precies de ingrediënten die me opbeuren; aanspraak, even samen zijn, door leuke verhaaltjes heen wel laten merken dat hij me ziet, de poes ziet, dat
ik er niet alleen voor sta, wat gezelligheid en bemoediging. Precies als het - op - is, gaat hij weer schuifelend naar huis. Wow, een echte vriend..
Ik voelde in het contact hoe ze nabijheid toelaten moeilijk vond. Het deed me pijn.
De volgende dag was ik weer present op de conferentie en zocht een lekker plekkie.
Ik zag háár zitten, aan het eind van een rij met wel vier of vijf stoelen leeg; alleen.
Ik had zin om naast haar te zitten. We brachten de dag met teachings zo wat samen door op onze eigen stoel met af en toe een opmerking of lach.
En toen was er de oproep:"to come forth". "Do not hide your gifts and talents."
Daarna was er een pauze. Ze keek me aan en zei: "Thee?" Maar ik voelde hoe ze nabijheid uit de weg ging en vroeg haar:"Vind je het moeilijk om nabijheid toe te laten?"
Ze ging direct huilen, maar veegde haar tranen ook gelijk weer weg, met een gebaar van, zo, ook weer klaar. Ik voelde haar ongemakkelijkheid en pijn.
Ze zei het ook, dat ze zich erg ongemakkelijk voelde. Ze wou weer door naar de thee maar ik daagde haar uit. Ik zei:"Dan ga je weer in je oude patroon.
Je kunt ook bij het je ongemakkelijk voelen blijven en dat ervaren." En toen durfde ze het aan en bleef zitten.
We kregen een gesprek over haar ouders en opvoeding, over haar zich afsluiten en de reden. Ik vertelde dingen van mijn proces in dingen gemist hebben en de pijn daarvan.
Het was pittig om haar ongemakkelijkheid en pijn te voelen. Het kostte moed voor mij ook om er bij te blijven, het met haar te ervaren en het niet het laatste woord te laten hebben.
Maar wat een zegen dat we konden praten en er openheid kwam en contact. Ons contact werd warm en vriendelijk, nabij. De pauze was om en een poos later gingen we samen in
de rij voor het avondmaal "Ik ben een beetje zenuwachtig", zei ze. "Ik ook", zei ik. Maar zij ging me dapper voor en stak zelfs haar handen in de schaal met gezegend water.
Dat stond er om ons te herinneren aan onze doop. Ik deed het ook en plensde het heerlijk in mijn gezicht. Zoiets was helemaal nieuw voor me, maar het was krachtig en puur en ik ervoer God erin.
Na het brood en de wijn kregen we een roos en werden we nog gezalfd met olie en voor ons gebeden. Ik gaf mijn roos aan Alychette die zo fantastisch voor mij gebeden had en bij onze stoelen weer
gekomen gaf zij ( mijn buurvrouw van samen in de rij) mij weer háár roos. Ik kreeg ook nog een cd-pakket te leen wat ze net gekocht had, zodat we konden uitwisselen.
Wat een regen van blessings! Allemaal doordat ik had gebeden of God me zou leiden waar ik ging zitten en met wie ik sprak en doordat ik wat ging doen met wat ik voel.
Ik houd het veels te vaak allemaal voor mezelf. Stomme bescheidenheid en angst. Ik ga het roer maar eens wat omgooien and come forth a bit more! A whole lot more I hope,
Ben naar een conferentie geweest voor twee dagen. Ik ging alleen en kom de zaal binnen van het kerkgebouw.
"Wat een leuke mensen zijn er allemaal! voel ik blij. Ik zie allemaal mooie, leuk aangeklede mensen. Niet alleen maar leuk aangekleed, maar
ik zie/voel ook veel kwaliteit, gevoeligheid, vriendelijkheid, oog voor detail, creativiteit en waarschijnlijk hoog-sensitiviteit. Het is een pastorale conferentie, voor genezing van de ziel.
Er is veel rust en een goede orde. Net als op de groep met de gehandicapten. Ik heb de afgelopen nacht maar een half uur wat gesoest, van half 6 tot 6. Verder was ik wakker,
dus ik ben heel moe, maar ondanks een heel dagprogramma van veel lezingen, nieuwe mensen, indrukken en gebed, kan ik het aan.
Terwijl ik in de rij zit laat ik het op me inwerken. Ik ben onder de indruk van de houding van al deze mensen om zich rustig te onderwerpen aan leiding.
Aan hoe alles stap voor stap wordt geleid. Het is een soort van kleinheid van ons mens zijn. Gewoon dat we ons aankleden, de trein nemen, erheen lopen,
onze jas ophangen, een bekertje thee krijgen met een koekje, een plekje kiezen en gaan zitten. Als we al deze dingen doen, net als op de groep,
dat alle basics van leven stap voor stap worden gedaan, dan geeft dat een rust en orde die weldadig is, of waar je goed in gedijt.
Het lijkt soms zo stoer om wild te leven, van alles te kunnen en te doen, maar het is een soort van aanvaarden ook van ons beperkt zijn, nu, als mens
en ons voegen naar wat goed voor ons is. Het verrassende is ook, dat de spreker, vind ik, tot in detail voor ons toehoorders zorgt. Hij zegt dan iets als, you can
stand up if you can or otherwise stay seated, of hij bidt precies op een moment van iets nodig hebben met een gebed of God ons nu wil helpen.
Zoveel respect voor ons mens zijn. Niet van bikkel maar door, zo is het leven, maar met zorg iets vragen wat je wel aankan.
De groepsleidster met wie ik werk is daar ook een ster in. Ze voelt precies aan hoe lang de cliënten iets vol kunnen
houden, zoals geluiden verdragen of even lopen of iets kunnen drinken of niet. In het respecteren en zorgen voor die grenzen, blijven mensen heel en
komen ze de dag goed door. En er is vrede. Ik ervaar het als een diepe les, steeds weer, van de vrede ervaren in het zorgen voor jezelf. In mijn enorm moe zijn
door niet slapen, geniet ik op de conferentiedagen van the very basics, als thee drinken, naar kaarten kijken, lekker zitten, een wollen sjaal op mijn schoot, een gesprekje om even
contact te hebben en voor wat gezelligheid en gelijk bij de juiste persoon gebd krijgen op het juiste moment. Heilige geest wil in detail zorgen en voorzien.
Als ik niet in de weg zit en meer wil.
Ik kijk naar de rustige groep mensen die gehoorzaam volgen, naar dienend leiderschap, en geniet zo van de rust!
Het is een beeld wat me bij blijft, ik denk zoiets als een kudde schapen. Al deze mensen in rijen rustig bijeen. In Ierland zag ik een kudde schapen die door een sheepdog en herder opgedreven werd.
Ze bleven dicht bijeen, spitsten hun oren en volgden precies alle fluitjes en wat de hond en herder wat ze wilden. Deze onderworpenheid heeft zoiets niet-stoers.
Het lijkt zo suf om maar gewoon volgend schaap of mens te zijn, maar je komt goed het weiland uit. Je blijft heel. Je komt niet in het prikkeldraad te zitten of
dat je,verdwaald, gered moet worden ,moe en uitgeput. Vrede is iets wat me steeds meer bevalt en me stimuleert in het zorgen voor mezelf. Wel gaaf dat we in die vrede
nog steeds kleurrijk en levendig mens mogen zijn en dat leven geenszins niet avontuurlijk meer is. It's just secrets of life we have to discover, day by day.Nu nog slapen...
Donkere dag van miezerige regen en okerkleurig gras.
Wandelschoenen in de blubber, allenige zondag.
Zoveel gedachtes, zoveel tijd alleen. Als een mes wat snijdt in mijn verwonde hart.
Ik vecht me door de tijd, ruim wat op, maak sopjes, draai een was. Mijn lichaam trilt van geen herstel door slapeloze nacht.
Ik trek mezelf op steviger grond door 't proclameren wie Hij is. Door uit te spreken wat voor goeds er komen gaat, ook in de structuur van een nieuwe week.
Ik bestraf de duisternis en verwelkom liefde, waarheid, licht. Straks twee conferentiedagen; ik ben daar Vader voor aan het vragen.
Ik heb een stoer vernaaid rokje en een mooie kleur groen vestje erop voor nieuw aan te doen.
Eens kijken of ik nog wat kleurig uit de verf kan komen in deze door duisternis bezette wereld van alsmaar kanker en depressies.
Kleine lichtjes die steeds feller gaan branden en de duisternis verdrijven. It's a real thing!
Mijn slaapgebrek maakt dat ik haast onwerkelijk nog net in deze paar uurtjes 'werk' kan staan.
We lopen hand in hand. Ze is lief. Ik voel haar zachtheid door haar donkere ogen heen als ze me aankijkt zonder veel te weten of te snappen.
We lopen naast elkaar met lichte tred door de herfsttuin. Heen en weer zodat ze wat energie kwijt kan en het veilig is.
Ik heb mijn lange zwarte tussendoorjas loshangen vanwege het aangename weer. Zij draagt een joggingbroek en een blauwe doorgestikte jas.
Ze is wat kleiner dan ik. Ik voel me een beetje als een moeder en tegelijk voelen we gelijkwaardig, en samen. Naast elkaar, als doorzichtig voor God, voor het Licht der wereld.r telt slechts mijn - zijn-.
Of ik veilig en lief ben. Dat maakt onze tred licht , lief en samen. Ik ben geraakt door ons broos zijn in bestaan. Fladder even later weer wat gelukkiger naar huis.
TIM Hij zit naast me. Ik zit tussen hem en zijn vrouw in, in een evangelische gemeentesamenkomst in België. Zijn vrouw zit in een tussenfase van net hersteld van een leukemiebehandeling, en ik ben eindelijk, na 13 jaar, eens op bezoek. We kwamen met de luxe wagen, vier kinderen achterin, een soort busje. Hij vertelde me van alles over de situatie in Vlaanderen en Wallonië, qua politiek, economisch. Wat een wijze man dacht ik. Hij zou een goede kandidaat zijn om het land te besturen, met wijsheid en rechtvaardigheid en tegelijk zachtmoedig. En zoveel kennis van zaken. Maar nu zit hij naast me en zingt een eenvoudig liedje:" Ik vertrouw op u, ik vertrouw op U, Jezus ik vertrouw op U. Het beeld blijft me bij. De eenvoud, de kleinheid, het simpele en tegelijk zo megadiep.
ANDY Ik heb een cd van hem gekocht. Via Joanne Hogg van Iona kwam ik op het spoor van Andy Rogers; een songwriter uit Noord-Ierland. Hij zat eens in een financieel moeilijke situatie en God herinnerde hem aan zijn roeping om songwriter te zijn. Hij heeft er toen voor gekozen dit full-time te gaan doen en heeft zijn baan opgezegd. Hij doet een project van 20 weken lang, elke week een lied maken. Met de psalmen als inspiratie. Hij deelt wat liedjes die nog - in process- zijn en je ziet hem dan op de bank zitten met een kleed eroverheen. Andy met een muts op, of een pet en zijn gitaar, die zijn liedjes deelt en om feedback vraagt. Het beeld blijft me bij van een eenvoudige setting. Één man die moedig zich kwetsbaar opstelt en in eenvoud een liedje zingt. Het lijkt zo onbeduidend, in deze wereld van uiterlijk vertoon, maar vergis je niet. Als hij aanbidding leidt op een school staan alle 42 kids op om hun leven aan Jezus te geven. Andy zijn houding, zijn dienende en nederige hart voel ik in de liedjes en klinken door in attente mails. Het maakt dat de verdedigingen van mijn hart verdwijnen en ik zomaar zit te huilen. Andy met zijn muts op de bank. Im sure Jesus so enjoys their time together.
SNOES Ik heb haar op de arm. Dat is nooit zo eenvoudig, want ze voelt zich erg gauw onveilig. Ik moet haar op een manier vasthouden dat ze zo weer weg kan. Meestal wil ze dan wat met haar kopje naar beneden en vaak houd ik haar wat ondersteboven. Mijn kat dus. Het is zo heerlijk haar even te kroelen en ik dacht, als ze mij nou helemaal kon vertrouwen, dan zou ik haar nog zoveel meer kunnen geven en laten genieten.We zouden nog zoveel meer kunnen doen samen. En toen dacht ik zomaar aan God. Dat Hij dat misschien ook wel van ons denkt.Wat zou totale overgave voor ontspanning zorgen en zoveel goeds. Maar net als Snoes heb ik ook nog mijn remmingen en is even op de arm vaak net wat ik aankan. Wel gaaf om zelf te voelen hoe je haar alleen maar iets goeds wil geven..
STRIJKEN Het is huiskerkavond. Ik ben heel iets te laat. Lekker eindje gefietst door de frisse avondlucht en dan stap ik naar binnen. Zij staat te strijken! Jan-Bertus zit op de bank en was Genesis aan het voorlezen. Ik maak kennis met nog iemand en plof op de bank. Het is zo verrassend, en niet-religieus. Ik vind mezelf nooit zo religieus, maar deze setting is toch verrassend. Het doorbreekt even het 'stramien' van zitten met thee en beginnen.. Ik vind het harstikke top!
Het blijft een oefening. Het luisteren naar de kleine duwtjes van de Heilige Geest. Gisteren was een dag met een rits van duwtjes die zich ontpopten tot toffe blessings en me een gevoel van echt leven gaven. Ik was nog niet echt fit, na weer niet een geweldige nacht, maar had toch het idee dat het goed was om naar de samenkomst te gaan in Amersfoort. Ik had ook het idee dat ik heen in ieder geval met de bus moest gaan. Ik maak er altijd een beetje een expeditie van. Neem een thermosje thee mee en een lekkere lunch. Een boek om te lezen, iets om te schrijven, iets om te snoepen. Ik had alles gered; douchen, ontbijten, tas pakken en met de fiets erheen. Bij de bushalte had ik zowaar nog vier minuten tijd. Er stond een grappig uitziende man die met een andere man een gesprekje had en mij er ook in uitnodigde. De bus kwam en al pratend gingen we naar binnen, terwijl ik al dacht dat hij naast me ging zitten. En jawel. We kletsten verder; dan maar geen boek. Bleek dat hij ging voetballen in Amersfoort. Toen ik zei dat ik naar een samenkomst ging van christenen zag ik hem fysiek en van binnen afknappen. Zo van, nee hè, als ik ergens tabak van heb. Maar goed, hij bleek erg van de ratio en de wetenschap onder de indruk te zijn. Daar mat hij alles aan af en de bijbel, God, was een soort fabeltjeskrant. Ik voel me altijd danig tekort schieten in een weerwoord hebben qua feiten en kennis bij dit soort mensen maar ik vertrouw er maar op dat God weet hoe ik ben en dat hij niet voor niks mij een ontmoeting geeft met deze evolutionist! Dus ik vertel gewoon, eenvoudig, dat we kunnen zien wie God is als de morgen begint en de lucht rose kleurt. In de geweldige ordening van de schepping en de ongelofelijke complexiteit van een bloem, een dier, een mens, planten, hoe alles op elkaar afgestemd is. Alles komt langs, de andere godsdiensten en ik vertel het verschil met Jezus. Het mooie is dat hij niet afknapt op mij, vind ik, op de confrontatie en niet het gesprek stopt. Als hij bij zijn halte is en ik hem er op wijs dat hij er uit moet, geeft hij me een hand en we zeggen vriendelijk gedag. Wat fijn, deze ontmoeting, dit gesprek! Wat heerlijk iemand die zo anders in het leven staat er van te kunnen vertellen.
Een paar dagen geleden had ik een mail gehad met de vraag voor hulp voor bij de kinderen. En ik voelde een duwtje om me daarvoor op te geven. Maar omdat ik steeds niet goed slaap wou ik het risico van weer moeten afzeggen niet nemen. Maar nu ik in de samenkomst ben, lijkt het me dat ik het wel aankan; meehelpen bij de kids. Ik bied me aan en tijdens het zingen komt iemand al vragen of ik inderdaad mee kan komen helpen. Ik zat net achter een schattig mooi meisje die me alsmaar aankeek, en ik dacht: "ik wil er wel voor jou zijn." Het was echt aanpoten, met boekrollen maken voor 7 of 8 kinderen, helpen kleuren en plakken. Net als ik zelf zou doen, is het werkje eigenlijk te tijdrovend. De juf was erg blij met mijn hulp en ik vond het erg leerzaam. Fijn om eens, niet alleen maar consumptief te zijn.
Al een paar maand geleden had ik op de website van een kunstenaar uit de kerk, een schilderij gezien dat me erg aansprak. Het voelde als voor mij. Het is een tekening van Jezus die zijn lam draagt door de storm heen. De tekenaar zou het meenemen en ik mocht het tegen gereduceerd tarief kopen, als ik het mooi vond, omdat het al tentoongesteld was geweest. Het voelde dat het nu de tijd was dat ik dit mocht kopen. Hij pakte het voor me uit, zette het op een tafel en het was gelijk goed. Ik hoefde er niet over na te denken. Toen ik het schilderij thuis neerzette werd ik zo blij. Het is echt, echt voor mij, voor Olga, die gedragen wordt door de storm heen. De storm van loslaten van wat ik geproefd heb; het samen zijn met John. De storm van een nieuwe start in mijn nieuwe huis, ouder worden en verterende verlangens tot rust laten komen als een woelend kind bij een sterke Abba.
Er was een blij weerzien met een eerdere vriendin. We kunnen elkaar weer nabij komen na een tijd van nodige afstand. Wat is mijn hart blij daarom en ergens wil ik wel met haar naar de bus lopen maar ik dacht ook dat de terugweg meer met iemand meerijden was bedoeld, en bemoedigd door het volgen van die kleine duwtjes in mijn hart kies ik daarvoor. Dus blijf ik en krijg dan onverwachts bij het opruimen, een enorme mooie bos bloemen mee naar huis. Ik vond het niet gepast dat ik die kreeg, maar zij blijkbaar wel, en zo zat ik in de auto, weggebracht naar mijn fiets, met een schilderij en een geweldige bos bloemen en mijn rugzak met abrikoosjes en vijgen waar ik wat van deel. De dames wijzen me met afzetten nog op een korter weggetje waar ik zo kan doorsteken en, ja, de boerderij van de lekkere eitjes en jam is ook nog open. Wat fijn dat ik dat nog mee kan nemen ook.
Vandaag lees ik een artikel over die kleine duwtjes en hoe dat het leven is op het smalle pad wat leidt tot echt leven en Hem kennen. Het lijkt erop dat mijn plan om een talenschool te gaan doen in Ierland volgende zomer me toch niet écht blij maakt. Het voelt emotioneel best zwaar, weer Ierland in te duiken met alle herinneringen en ook weer alleen. En ik ben ook van de datingsites afgegaan omdat ik er moe van word en ik alsmaar geen klik vind met iemand, maar wel allerlei geïnteresseerden moet antwoorden. Vrienden raden me aan los te laten en me te richten op settelen en tot rust komen. Ik vind het heel wat, leaps of faith in the desert of my loneliness sometimes. Maar toch sla ik voorzichtig een bladzijde om naar misschien wel mooiere/betere toekomstplannen dan voor mezelf iets fijns uitkiezen. Ik zie ook de voorbeelden van vrienden die bouwen aan hun leven door hard te werken en gedisciplineerd te zijn. Dingen afmaken en het gewone leven leven. Voor mezelf voorzien of afhankelijk wachten en volgen..nooit 100 % weten waartoe the nudges ( duwtjes) leiden.. Het blijft een oefening, elke dag weer.
Ze is jarig. Mijn kunstige vriendin uit Amsterdam. Ik heb het gevoel dat ik erheen mag gaan,ondanks weinig
