Het blijft een oefening. Het luisteren naar de kleine duwtjes van de Heilige Geest. Gisteren was een dag met een rits van duwtjes die zich ontpopten tot toffe blessings en me een gevoel van echt leven gaven. Ik was nog niet echt fit, na weer niet een geweldige nacht, maar had toch het idee dat het goed was om naar de samenkomst te gaan in Amersfoort. Ik had ook het idee dat ik heen in ieder geval met de bus moest gaan. Ik maak er altijd een beetje een expeditie van. Neem een thermosje thee mee en een lekkere lunch. Een boek om te lezen, iets om te schrijven, iets om te snoepen. Ik had alles gered; douchen, ontbijten, tas pakken en met de fiets erheen. Bij de bushalte had ik zowaar nog vier minuten tijd. Er stond een grappig uitziende man die met een andere man een gesprekje had en mij er ook in uitnodigde. De bus kwam en al pratend gingen we naar binnen, terwijl ik al dacht dat hij naast me ging zitten. En jawel. We kletsten verder; dan maar geen boek. Bleek dat hij ging voetballen in Amersfoort. Toen ik zei dat ik naar een samenkomst ging van christenen zag ik hem fysiek en van binnen afknappen. Zo van, nee hè, als ik ergens tabak van heb. Maar goed, hij bleek erg van de ratio en de wetenschap onder de indruk te zijn. Daar mat hij alles aan af en de bijbel, God, was een soort fabeltjeskrant. Ik voel me altijd danig tekort schieten in een weerwoord hebben qua feiten en kennis bij dit soort mensen maar ik vertrouw er maar op dat God weet hoe ik ben en dat hij niet voor niks mij een ontmoeting geeft met deze evolutionist! Dus ik vertel gewoon, eenvoudig, dat we kunnen zien wie God is als de morgen begint en de lucht rose kleurt. In de geweldige ordening van de schepping en de ongelofelijke complexiteit van een bloem, een dier, een mens, planten, hoe alles op elkaar afgestemd is. Alles komt langs, de andere godsdiensten en ik vertel het verschil met Jezus. Het mooie is dat hij niet afknapt op mij, vind ik, op de confrontatie en niet het gesprek stopt. Als hij bij zijn halte is en ik hem er op wijs dat hij er uit moet, geeft hij me een hand en we zeggen vriendelijk gedag. Wat fijn, deze ontmoeting, dit gesprek! Wat heerlijk iemand die zo anders in het leven staat er van te kunnen vertellen.
Een paar dagen geleden had ik een mail gehad met de vraag voor hulp voor bij de kinderen. En ik voelde een duwtje om me daarvoor op te geven. Maar omdat ik steeds niet goed slaap wou ik het risico van weer moeten afzeggen niet nemen. Maar nu ik in de samenkomst ben, lijkt het me dat ik het wel aankan; meehelpen bij de kids. Ik bied me aan en tijdens het zingen komt iemand al vragen of ik inderdaad mee kan komen helpen. Ik zat net achter een schattig mooi meisje die me alsmaar aankeek, en ik dacht: "ik wil er wel voor jou zijn." Het was echt aanpoten, met boekrollen maken voor 7 of 8 kinderen, helpen kleuren en plakken. Net als ik zelf zou doen, is het werkje eigenlijk te tijdrovend. De juf was erg blij met mijn hulp en ik vond het erg leerzaam. Fijn om eens, niet alleen maar consumptief te zijn.
Al een paar maand geleden had ik op de website van een kunstenaar uit de kerk, een schilderij gezien dat me erg aansprak. Het voelde als voor mij. Het is een tekening van Jezus die zijn lam draagt door de storm heen. De tekenaar zou het meenemen en ik mocht het tegen gereduceerd tarief kopen, als ik het mooi vond, omdat het al tentoongesteld was geweest. Het voelde dat het nu de tijd was dat ik dit mocht kopen. Hij pakte het voor me uit, zette het op een tafel en het was gelijk goed. Ik hoefde er niet over na te denken. Toen ik het schilderij thuis neerzette werd ik zo blij. Het is echt, echt voor mij, voor Olga, die gedragen wordt door de storm heen. De storm van loslaten van wat ik geproefd heb; het samen zijn met John. De storm van een nieuwe start in mijn nieuwe huis, ouder worden en verterende verlangens tot rust laten komen als een woelend kind bij een sterke Abba.
Er was een blij weerzien met een eerdere vriendin. We kunnen elkaar weer nabij komen na een tijd van nodige afstand. Wat is mijn hart blij daarom en ergens wil ik wel met haar naar de bus lopen maar ik dacht ook dat de terugweg meer met iemand meerijden was bedoeld, en bemoedigd door het volgen van die kleine duwtjes in mijn hart kies ik daarvoor. Dus blijf ik en krijg dan onverwachts bij het opruimen, een enorme mooie bos bloemen mee naar huis. Ik vond het niet gepast dat ik die kreeg, maar zij blijkbaar wel, en zo zat ik in de auto, weggebracht naar mijn fiets, met een schilderij en een geweldige bos bloemen en mijn rugzak met abrikoosjes en vijgen waar ik wat van deel. De dames wijzen me met afzetten nog op een korter weggetje waar ik zo kan doorsteken en, ja, de boerderij van de lekkere eitjes en jam is ook nog open. Wat fijn dat ik dat nog mee kan nemen ook.
Vandaag lees ik een artikel over die kleine duwtjes en hoe dat het leven is op het smalle pad wat leidt tot echt leven en Hem kennen. Het lijkt erop dat mijn plan om een talenschool te gaan doen in Ierland volgende zomer me toch niet écht blij maakt. Het voelt emotioneel best zwaar, weer Ierland in te duiken met alle herinneringen en ook weer alleen. En ik ben ook van de datingsites afgegaan omdat ik er moe van word en ik alsmaar geen klik vind met iemand, maar wel allerlei geïnteresseerden moet antwoorden. Vrienden raden me aan los te laten en me te richten op settelen en tot rust komen. Ik vind het heel wat, leaps of faith in the desert of my loneliness sometimes. Maar toch sla ik voorzichtig een bladzijde om naar misschien wel mooiere/betere toekomstplannen dan voor mezelf iets fijns uitkiezen. Ik zie ook de voorbeelden van vrienden die bouwen aan hun leven door hard te werken en gedisciplineerd te zijn. Dingen afmaken en het gewone leven leven. Voor mezelf voorzien of afhankelijk wachten en volgen..nooit 100 % weten waartoe the nudges ( duwtjes) leiden.. Het blijft een oefening, elke dag weer.
