Vandaag stond er een intake gepland, voor mijn aanhoudende slapeloosheid waar ik zo graag verbetering in wil zien. W'eer een slechte nacht. Voel me gebroken in de ochtend en enorm depri. Mijn lijf wíl gewoon niet meer. Met veel moeite raap ik mezelf bij elkaar en pak mijn tas. Is alles ineens nat; van de meegenomen mueslilunch bleek later, waardoor ik mijn natte portemonnee per ongeluk niet weer in de tas stop. Een potje jam en eitjes nog meenemen van de boerderij lukte dus niet, zonder geld. De bus gehaald en mocht zonder betalen een paar haltes mee in de buurtbus. Spannend vind ik het. Ik zie er tegenop, voel me uitgeput gewoon. Hij is een goede kennis van vroeger die nu pastoraat geeft. Hij neemt mijn jas aan en ik voel me onhandig, als een schoolkind met haar natte jas en wollen handschoentjes.Ik vertel van de buurtbus en de portemonnee en het kan me niet schelen om klunzig over te komen. Dit is mijn geheel brak geworden ik. Ik krijg thee en we gaan naar boven. Het wordt een heel gesprek. Ik probeer zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven. Ik voel me gelijkwaardig, weet me gelijkwaardig en als hij dingen zegt die ik niet prettig vind zeg ik er wat van. Ik scan mijn gevoel en neem mezelf serieus. Hij heeft ook de levenslessen geleerd van vragen wat de ander wil, open communiceren etcetera en dingen van zichzelf delen. Ik last een pauze in en we nemen nog een bakkie koffie. Ik wil het geheel eigenlijk wat luchtig houden. maar dat lukt niet echt. Ik bemerk dat ik het mis dat hij mijn kracht niet benoemt, of van daaruit mij benadert, maar vanuit mijn kwetsbaarheid. Dat geeft een soort zwaarheid en stroperigheid en maakt me niet blij, beurt me niet op. Dus op het eind noem ik zelf wat dingen die ik goed vind van mezelf en zeg eerlijk dat ik nu geen klik voel. We ronden het gesprek af en hij ziet hoe enorm moe ik ben en wil me naar de bus brengen. dat is lief. In de auto hebben we het nog over dingen van vroeger, van gemeentes en is er geen dynamiek van hulpverlener, hulpvrager, maar gewoon hij en ik. Ik wens hem van harte shalom en wacht trillend in het natte bushokje op de bus. In de bus zit ik naast een simpele jongen die deze dag heeft afgewassen en tafels schoongemaakt en ik vind het zomaar fijn, een klein gesprekje met hem. Voel me warm van binnen door iets te geven en hervind mezelf in mijn kracht. Ineens heb ik een titel: "underneath the blanket". Zal ik nu dan toch mijn boek gaan schrijven? Ik weet immers zoveel, heb zoveel meegemaakt. Daar word ik dan weer even blij van. Lekker douchen thuis en trots zijn op het authentic contact van vandaag, met weinig "figleaves".
Ik wou dat het opgenomen was; gefilmd. Buurman Cor kwam weer eens even bij me aan, zoals hij vaak doet. Ik zat in mijn duster met een bord eten bij de computer en hij ging aan tafel zitten.
Hij komt eigenlijk altijd op een goed moment. Als ik nét even wat aanspraak kan gebruiken. Ik vind het wonderlijk hoe hij in zijn simpel zijn eigenlijk helemaal niet simpel is, maar precies iets heel kostbaars weet te geven.
Hij vertelt grappig hoe hij een man opbeurt in het bejaardentehuis. Daar zit een vrij jonge man die een herseninfarct heeft gehad en niet veel meer kan. Cor speelt mens erger je niet met hem en de man maakt elke week kleine vorderingen.
Nu kan hij schijnbaar al tot vijf tellen en iedere keer als hij Cor van het bord afspeelt bloeit hij helemaal op! Cor maakt het niets uit; winnen of verliezen. Cor vertelt met een Wagenings accent en soms kan ik hem amper verstaan.
Hij is ook een beetje mijn engeltje. Elke week krijg ik een bos bloemen van de Aldi van hem; op vrijdagmorgen. Hij geeft veel om mijn poes en ik vind het zo leuk als ik zie dat hij van Snoes geniet.
Kleine dingen, zoals zeggen dat ik óók een leuke meid ben, of dat mijn haar leuk zit terwijl ik er gewoon niet uit zie na drie doorwaakte nachten. Hij vertelt wat anekdotes of iets simpels uit het nu.
Maar ondertussen ziet hij precies hoe of ik er aan toen ben, en met zijn 75 jaar, eigen mankementen van niet lekker voelen, hartproblemen etcetera vecht hij zich toch er elke keer weer bovenop en probeert
een ander wat op te beuren. Hij heeft niet direct een rijke woordenschat, maar met een enkel woord en gebaar weet hij precies de juiste toon te zetten in een verhaal en maakt mij aan het lachen.
In het kleine gebeuren van een kort burenbezoekje geeft hij precies de ingrediënten die me opbeuren; aanspraak, even samen zijn, door leuke verhaaltjes heen wel laten merken dat hij me ziet, de poes ziet, dat
ik er niet alleen voor sta, wat gezelligheid en bemoediging. Precies als het - op - is, gaat hij weer schuifelend naar huis. Wow, een echte vriend..
Ik voelde in het contact hoe ze nabijheid toelaten moeilijk vond. Het deed me pijn.
De volgende dag was ik weer present op de conferentie en zocht een lekker plekkie.
Ik zag háár zitten, aan het eind van een rij met wel vier of vijf stoelen leeg; alleen.
Ik had zin om naast haar te zitten. We brachten de dag met teachings zo wat samen door op onze eigen stoel met af en toe een opmerking of lach.
En toen was er de oproep:"to come forth". "Do not hide your gifts and talents."
Daarna was er een pauze. Ze keek me aan en zei: "Thee?" Maar ik voelde hoe ze nabijheid uit de weg ging en vroeg haar:"Vind je het moeilijk om nabijheid toe te laten?"
Ze ging direct huilen, maar veegde haar tranen ook gelijk weer weg, met een gebaar van, zo, ook weer klaar. Ik voelde haar ongemakkelijkheid en pijn.
Ze zei het ook, dat ze zich erg ongemakkelijk voelde. Ze wou weer door naar de thee maar ik daagde haar uit. Ik zei:"Dan ga je weer in je oude patroon.
Je kunt ook bij het je ongemakkelijk voelen blijven en dat ervaren." En toen durfde ze het aan en bleef zitten.
We kregen een gesprek over haar ouders en opvoeding, over haar zich afsluiten en de reden. Ik vertelde dingen van mijn proces in dingen gemist hebben en de pijn daarvan.
Het was pittig om haar ongemakkelijkheid en pijn te voelen. Het kostte moed voor mij ook om er bij te blijven, het met haar te ervaren en het niet het laatste woord te laten hebben.
Maar wat een zegen dat we konden praten en er openheid kwam en contact. Ons contact werd warm en vriendelijk, nabij. De pauze was om en een poos later gingen we samen in
de rij voor het avondmaal "Ik ben een beetje zenuwachtig", zei ze. "Ik ook", zei ik. Maar zij ging me dapper voor en stak zelfs haar handen in de schaal met gezegend water.
Dat stond er om ons te herinneren aan onze doop. Ik deed het ook en plensde het heerlijk in mijn gezicht. Zoiets was helemaal nieuw voor me, maar het was krachtig en puur en ik ervoer God erin.
Na het brood en de wijn kregen we een roos en werden we nog gezalfd met olie en voor ons gebeden. Ik gaf mijn roos aan Alychette die zo fantastisch voor mij gebeden had en bij onze stoelen weer
gekomen gaf zij ( mijn buurvrouw van samen in de rij) mij weer háár roos. Ik kreeg ook nog een cd-pakket te leen wat ze net gekocht had, zodat we konden uitwisselen.
Wat een regen van blessings! Allemaal doordat ik had gebeden of God me zou leiden waar ik ging zitten en met wie ik sprak en doordat ik wat ging doen met wat ik voel.
Ik houd het veels te vaak allemaal voor mezelf. Stomme bescheidenheid en angst. Ik ga het roer maar eens wat omgooien and come forth a bit more! A whole lot more I hope,
Ben naar een conferentie geweest voor twee dagen. Ik ging alleen en kom de zaal binnen van het kerkgebouw.
"Wat een leuke mensen zijn er allemaal! voel ik blij. Ik zie allemaal mooie, leuk aangeklede mensen. Niet alleen maar leuk aangekleed, maar
ik zie/voel ook veel kwaliteit, gevoeligheid, vriendelijkheid, oog voor detail, creativiteit en waarschijnlijk hoog-sensitiviteit. Het is een pastorale conferentie, voor genezing van de ziel.
Er is veel rust en een goede orde. Net als op de groep met de gehandicapten. Ik heb de afgelopen nacht maar een half uur wat gesoest, van half 6 tot 6. Verder was ik wakker,
dus ik ben heel moe, maar ondanks een heel dagprogramma van veel lezingen, nieuwe mensen, indrukken en gebed, kan ik het aan.
Terwijl ik in de rij zit laat ik het op me inwerken. Ik ben onder de indruk van de houding van al deze mensen om zich rustig te onderwerpen aan leiding.
Aan hoe alles stap voor stap wordt geleid. Het is een soort van kleinheid van ons mens zijn. Gewoon dat we ons aankleden, de trein nemen, erheen lopen,
onze jas ophangen, een bekertje thee krijgen met een koekje, een plekje kiezen en gaan zitten. Als we al deze dingen doen, net als op de groep,
dat alle basics van leven stap voor stap worden gedaan, dan geeft dat een rust en orde die weldadig is, of waar je goed in gedijt.
Het lijkt soms zo stoer om wild te leven, van alles te kunnen en te doen, maar het is een soort van aanvaarden ook van ons beperkt zijn, nu, als mens
en ons voegen naar wat goed voor ons is. Het verrassende is ook, dat de spreker, vind ik, tot in detail voor ons toehoorders zorgt. Hij zegt dan iets als, you can
stand up if you can or otherwise stay seated, of hij bidt precies op een moment van iets nodig hebben met een gebed of God ons nu wil helpen.
Zoveel respect voor ons mens zijn. Niet van bikkel maar door, zo is het leven, maar met zorg iets vragen wat je wel aankan.
De groepsleidster met wie ik werk is daar ook een ster in. Ze voelt precies aan hoe lang de cliënten iets vol kunnen
houden, zoals geluiden verdragen of even lopen of iets kunnen drinken of niet. In het respecteren en zorgen voor die grenzen, blijven mensen heel en
komen ze de dag goed door. En er is vrede. Ik ervaar het als een diepe les, steeds weer, van de vrede ervaren in het zorgen voor jezelf. In mijn enorm moe zijn
door niet slapen, geniet ik op de conferentiedagen van the very basics, als thee drinken, naar kaarten kijken, lekker zitten, een wollen sjaal op mijn schoot, een gesprekje om even
contact te hebben en voor wat gezelligheid en gelijk bij de juiste persoon gebd krijgen op het juiste moment. Heilige geest wil in detail zorgen en voorzien.
Als ik niet in de weg zit en meer wil.
Ik kijk naar de rustige groep mensen die gehoorzaam volgen, naar dienend leiderschap, en geniet zo van de rust!
Het is een beeld wat me bij blijft, ik denk zoiets als een kudde schapen. Al deze mensen in rijen rustig bijeen. In Ierland zag ik een kudde schapen die door een sheepdog en herder opgedreven werd.
Ze bleven dicht bijeen, spitsten hun oren en volgden precies alle fluitjes en wat de hond en herder wat ze wilden. Deze onderworpenheid heeft zoiets niet-stoers.
Het lijkt zo suf om maar gewoon volgend schaap of mens te zijn, maar je komt goed het weiland uit. Je blijft heel. Je komt niet in het prikkeldraad te zitten of
dat je,verdwaald, gered moet worden ,moe en uitgeput. Vrede is iets wat me steeds meer bevalt en me stimuleert in het zorgen voor mezelf. Wel gaaf dat we in die vrede
nog steeds kleurrijk en levendig mens mogen zijn en dat leven geenszins niet avontuurlijk meer is. It's just secrets of life we have to discover, day by day.Nu nog slapen...
Donkere dag van miezerige regen en okerkleurig gras.
Wandelschoenen in de blubber, allenige zondag.
Zoveel gedachtes, zoveel tijd alleen. Als een mes wat snijdt in mijn verwonde hart.
Ik vecht me door de tijd, ruim wat op, maak sopjes, draai een was. Mijn lichaam trilt van geen herstel door slapeloze nacht.
Ik trek mezelf op steviger grond door 't proclameren wie Hij is. Door uit te spreken wat voor goeds er komen gaat, ook in de structuur van een nieuwe week.
Ik bestraf de duisternis en verwelkom liefde, waarheid, licht. Straks twee conferentiedagen; ik ben daar Vader voor aan het vragen.
Ik heb een stoer vernaaid rokje en een mooie kleur groen vestje erop voor nieuw aan te doen.
Eens kijken of ik nog wat kleurig uit de verf kan komen in deze door duisternis bezette wereld van alsmaar kanker en depressies.
Kleine lichtjes die steeds feller gaan branden en de duisternis verdrijven. It's a real thing!
Mijn slaapgebrek maakt dat ik haast onwerkelijk nog net in deze paar uurtjes 'werk' kan staan.
We lopen hand in hand. Ze is lief. Ik voel haar zachtheid door haar donkere ogen heen als ze me aankijkt zonder veel te weten of te snappen.
We lopen naast elkaar met lichte tred door de herfsttuin. Heen en weer zodat ze wat energie kwijt kan en het veilig is.
Ik heb mijn lange zwarte tussendoorjas loshangen vanwege het aangename weer. Zij draagt een joggingbroek en een blauwe doorgestikte jas.
Ze is wat kleiner dan ik. Ik voel me een beetje als een moeder en tegelijk voelen we gelijkwaardig, en samen. Naast elkaar, als doorzichtig voor God, voor het Licht der wereld.r telt slechts mijn - zijn-.
Of ik veilig en lief ben. Dat maakt onze tred licht , lief en samen. Ik ben geraakt door ons broos zijn in bestaan. Fladder even later weer wat gelukkiger naar huis.
TIM Hij zit naast me. Ik zit tussen hem en zijn vrouw in, in een evangelische gemeentesamenkomst in België. Zijn vrouw zit in een tussenfase van net hersteld van een leukemiebehandeling, en ik ben eindelijk, na 13 jaar, eens op bezoek. We kwamen met de luxe wagen, vier kinderen achterin, een soort busje. Hij vertelde me van alles over de situatie in Vlaanderen en Wallonië, qua politiek, economisch. Wat een wijze man dacht ik. Hij zou een goede kandidaat zijn om het land te besturen, met wijsheid en rechtvaardigheid en tegelijk zachtmoedig. En zoveel kennis van zaken. Maar nu zit hij naast me en zingt een eenvoudig liedje:" Ik vertrouw op u, ik vertrouw op U, Jezus ik vertrouw op U. Het beeld blijft me bij. De eenvoud, de kleinheid, het simpele en tegelijk zo megadiep.
ANDY Ik heb een cd van hem gekocht. Via Joanne Hogg van Iona kwam ik op het spoor van Andy Rogers; een songwriter uit Noord-Ierland. Hij zat eens in een financieel moeilijke situatie en God herinnerde hem aan zijn roeping om songwriter te zijn. Hij heeft er toen voor gekozen dit full-time te gaan doen en heeft zijn baan opgezegd. Hij doet een project van 20 weken lang, elke week een lied maken. Met de psalmen als inspiratie. Hij deelt wat liedjes die nog - in process- zijn en je ziet hem dan op de bank zitten met een kleed eroverheen. Andy met een muts op, of een pet en zijn gitaar, die zijn liedjes deelt en om feedback vraagt. Het beeld blijft me bij van een eenvoudige setting. Één man die moedig zich kwetsbaar opstelt en in eenvoud een liedje zingt. Het lijkt zo onbeduidend, in deze wereld van uiterlijk vertoon, maar vergis je niet. Als hij aanbidding leidt op een school staan alle 42 kids op om hun leven aan Jezus te geven. Andy zijn houding, zijn dienende en nederige hart voel ik in de liedjes en klinken door in attente mails. Het maakt dat de verdedigingen van mijn hart verdwijnen en ik zomaar zit te huilen. Andy met zijn muts op de bank. Im sure Jesus so enjoys their time together.
SNOES Ik heb haar op de arm. Dat is nooit zo eenvoudig, want ze voelt zich erg gauw onveilig. Ik moet haar op een manier vasthouden dat ze zo weer weg kan. Meestal wil ze dan wat met haar kopje naar beneden en vaak houd ik haar wat ondersteboven. Mijn kat dus. Het is zo heerlijk haar even te kroelen en ik dacht, als ze mij nou helemaal kon vertrouwen, dan zou ik haar nog zoveel meer kunnen geven en laten genieten.We zouden nog zoveel meer kunnen doen samen. En toen dacht ik zomaar aan God. Dat Hij dat misschien ook wel van ons denkt.Wat zou totale overgave voor ontspanning zorgen en zoveel goeds. Maar net als Snoes heb ik ook nog mijn remmingen en is even op de arm vaak net wat ik aankan. Wel gaaf om zelf te voelen hoe je haar alleen maar iets goeds wil geven..
STRIJKEN Het is huiskerkavond. Ik ben heel iets te laat. Lekker eindje gefietst door de frisse avondlucht en dan stap ik naar binnen. Zij staat te strijken! Jan-Bertus zit op de bank en was Genesis aan het voorlezen. Ik maak kennis met nog iemand en plof op de bank. Het is zo verrassend, en niet-religieus. Ik vind mezelf nooit zo religieus, maar deze setting is toch verrassend. Het doorbreekt even het 'stramien' van zitten met thee en beginnen.. Ik vind het harstikke top!
Het blijft een oefening. Het luisteren naar de kleine duwtjes van de Heilige Geest. Gisteren was een dag met een rits van duwtjes die zich ontpopten tot toffe blessings en me een gevoel van echt leven gaven. Ik was nog niet echt fit, na weer niet een geweldige nacht, maar had toch het idee dat het goed was om naar de samenkomst te gaan in Amersfoort. Ik had ook het idee dat ik heen in ieder geval met de bus moest gaan. Ik maak er altijd een beetje een expeditie van. Neem een thermosje thee mee en een lekkere lunch. Een boek om te lezen, iets om te schrijven, iets om te snoepen. Ik had alles gered; douchen, ontbijten, tas pakken en met de fiets erheen. Bij de bushalte had ik zowaar nog vier minuten tijd. Er stond een grappig uitziende man die met een andere man een gesprekje had en mij er ook in uitnodigde. De bus kwam en al pratend gingen we naar binnen, terwijl ik al dacht dat hij naast me ging zitten. En jawel. We kletsten verder; dan maar geen boek. Bleek dat hij ging voetballen in Amersfoort. Toen ik zei dat ik naar een samenkomst ging van christenen zag ik hem fysiek en van binnen afknappen. Zo van, nee hè, als ik ergens tabak van heb. Maar goed, hij bleek erg van de ratio en de wetenschap onder de indruk te zijn. Daar mat hij alles aan af en de bijbel, God, was een soort fabeltjeskrant. Ik voel me altijd danig tekort schieten in een weerwoord hebben qua feiten en kennis bij dit soort mensen maar ik vertrouw er maar op dat God weet hoe ik ben en dat hij niet voor niks mij een ontmoeting geeft met deze evolutionist! Dus ik vertel gewoon, eenvoudig, dat we kunnen zien wie God is als de morgen begint en de lucht rose kleurt. In de geweldige ordening van de schepping en de ongelofelijke complexiteit van een bloem, een dier, een mens, planten, hoe alles op elkaar afgestemd is. Alles komt langs, de andere godsdiensten en ik vertel het verschil met Jezus. Het mooie is dat hij niet afknapt op mij, vind ik, op de confrontatie en niet het gesprek stopt. Als hij bij zijn halte is en ik hem er op wijs dat hij er uit moet, geeft hij me een hand en we zeggen vriendelijk gedag. Wat fijn, deze ontmoeting, dit gesprek! Wat heerlijk iemand die zo anders in het leven staat er van te kunnen vertellen.
Een paar dagen geleden had ik een mail gehad met de vraag voor hulp voor bij de kinderen. En ik voelde een duwtje om me daarvoor op te geven. Maar omdat ik steeds niet goed slaap wou ik het risico van weer moeten afzeggen niet nemen. Maar nu ik in de samenkomst ben, lijkt het me dat ik het wel aankan; meehelpen bij de kids. Ik bied me aan en tijdens het zingen komt iemand al vragen of ik inderdaad mee kan komen helpen. Ik zat net achter een schattig mooi meisje die me alsmaar aankeek, en ik dacht: "ik wil er wel voor jou zijn." Het was echt aanpoten, met boekrollen maken voor 7 of 8 kinderen, helpen kleuren en plakken. Net als ik zelf zou doen, is het werkje eigenlijk te tijdrovend. De juf was erg blij met mijn hulp en ik vond het erg leerzaam. Fijn om eens, niet alleen maar consumptief te zijn.
Al een paar maand geleden had ik op de website van een kunstenaar uit de kerk, een schilderij gezien dat me erg aansprak. Het voelde als voor mij. Het is een tekening van Jezus die zijn lam draagt door de storm heen. De tekenaar zou het meenemen en ik mocht het tegen gereduceerd tarief kopen, als ik het mooi vond, omdat het al tentoongesteld was geweest. Het voelde dat het nu de tijd was dat ik dit mocht kopen. Hij pakte het voor me uit, zette het op een tafel en het was gelijk goed. Ik hoefde er niet over na te denken. Toen ik het schilderij thuis neerzette werd ik zo blij. Het is echt, echt voor mij, voor Olga, die gedragen wordt door de storm heen. De storm van loslaten van wat ik geproefd heb; het samen zijn met John. De storm van een nieuwe start in mijn nieuwe huis, ouder worden en verterende verlangens tot rust laten komen als een woelend kind bij een sterke Abba.
Er was een blij weerzien met een eerdere vriendin. We kunnen elkaar weer nabij komen na een tijd van nodige afstand. Wat is mijn hart blij daarom en ergens wil ik wel met haar naar de bus lopen maar ik dacht ook dat de terugweg meer met iemand meerijden was bedoeld, en bemoedigd door het volgen van die kleine duwtjes in mijn hart kies ik daarvoor. Dus blijf ik en krijg dan onverwachts bij het opruimen, een enorme mooie bos bloemen mee naar huis. Ik vond het niet gepast dat ik die kreeg, maar zij blijkbaar wel, en zo zat ik in de auto, weggebracht naar mijn fiets, met een schilderij en een geweldige bos bloemen en mijn rugzak met abrikoosjes en vijgen waar ik wat van deel. De dames wijzen me met afzetten nog op een korter weggetje waar ik zo kan doorsteken en, ja, de boerderij van de lekkere eitjes en jam is ook nog open. Wat fijn dat ik dat nog mee kan nemen ook.
Vandaag lees ik een artikel over die kleine duwtjes en hoe dat het leven is op het smalle pad wat leidt tot echt leven en Hem kennen. Het lijkt erop dat mijn plan om een talenschool te gaan doen in Ierland volgende zomer me toch niet écht blij maakt. Het voelt emotioneel best zwaar, weer Ierland in te duiken met alle herinneringen en ook weer alleen. En ik ben ook van de datingsites afgegaan omdat ik er moe van word en ik alsmaar geen klik vind met iemand, maar wel allerlei geïnteresseerden moet antwoorden. Vrienden raden me aan los te laten en me te richten op settelen en tot rust komen. Ik vind het heel wat, leaps of faith in the desert of my loneliness sometimes. Maar toch sla ik voorzichtig een bladzijde om naar misschien wel mooiere/betere toekomstplannen dan voor mezelf iets fijns uitkiezen. Ik zie ook de voorbeelden van vrienden die bouwen aan hun leven door hard te werken en gedisciplineerd te zijn. Dingen afmaken en het gewone leven leven. Voor mezelf voorzien of afhankelijk wachten en volgen..nooit 100 % weten waartoe the nudges ( duwtjes) leiden.. Het blijft een oefening, elke dag weer.
Vanochtend ging ik al vroeg op pad naar de 'spataderkliniek', voor een onderzoek.
Met lekker eten en drinken in mijn tas, nam ik twee treinen, waar tegenwoordig geen toiletten meer inzitten( sprinters),
waardoor ik het maar op moest houden. In een café wou de eigenaar 50 cent maar ik had niets meer in mijn portemonnee.
Onderweg praat je eigenlijk met bijna niemand omdat iedereen gelijk zijn mobiel of tablet pakt. Tsjonge , wat zijn we toch ingepakt met elkaar in onze social media! Weinig gezellige treingesprekjes meer.
Op de terugweg liep ik door Utrecht en ergens schokte het me gewoon dat zoooveel mensen de mooiste mobieltjes met hoesjes hebben en zooveel mensen
lopen te bellen! Soort schaamte ook voor onze overvloed. Ik zie een jonge knul op een mooie scooter die nonchalant achterover hangt en het niet meer dan normaal vindt dat hij zo'n ding heeft.
Afijn, ik was een uur te vroeg, wat wel relaxed was en daar de kliniek prachtig in de bossen lag ging ik nog voor een fijne wandeling.
Het was nog net droog en ik kwam bij een mooi open heidestuk en zag een eekhoorn over het pad rennen.. Merkte wel meer drukte, meer mensen dan in rustig Veenendal.
Ik was net weer terug toen een verpleger op me afkwam en ik mee kon voor onderzoek. We hadden een leuk gesprek en ik kon zomaar een heel basale vraag beantwoorden met"God".
Hij vroeg wat het ene ding is dat mensen nodig hebben. We kregen het er over na mijn analyse dat mens zijn heel ingewikkeld is en dat er zoveel tekorten ontstaan en schade dat de benodigde
hulp om het weer heel te maken ook eigenlijk niet aan te slepen is. Dat, terwijl ik daar lig, in mijn knickers, een echoapparaat over mijn been.
Maar ik zeg het tegelijk ook tegen mezelf, omdat -God- ook mijn eerste en meeste behoefte moet zijn. Ik sla later mijn -the message -open en lees precies dát: Ï want you all for myself.
I'll be a Father to you and you'll be my sons and daughters to me.
I'll live on them, move into them; I'll be their God and they'll be my people.
Na een prettig onderhoud met een leuke vrouwelijke arts ging het onweren en had ik alle tijd om de lekkere thee uit te proberen en boterhammetjes te eten en voelend te bidden welke afspraakdag goed zou zijn.
Het voelt goed, dat ik dit laat doen, en ik ben blij met de fijne kliniek en zorgvuldige prettige zorg. Na twee kopjes thee, is het droog buiten en ga ik naar de bus. Die kwam pas heel laat dus ik steek mijn duim op en krijg al gauw een lift.
Fijn aansluitend een trein en in zowaar zonnig Utrecht geniet ik nog van een stadswandeling en een werkelijk zalige kop koffie bij de zussen op het Janskerkhof. De verkleurende bomen aan de grachten en de oktoberwind brengen herinneringen
van eerdere herfstwandelingen langs de grachten, ook van vroeger als klein meisje en later met mijn vader op een vader-dochterdag. Zoete herinneringen in een toch vervuilde stad ook waar de schoonheid van oude dingen en sfeer vermengd is met
drukte, onrust, bellende mensen, schreeuwerige winkels, massagedoe, vuil op straat, armoede, verslaving. Weer thuis zie ik het putje waar de buurmannen zonder mijn medeweten aan gewerkt hebben. We hebben er gisteren al een heel gat gegraven en een zak nieuwe grindstenen ingegooid. Wat fijn; het is al voor een heel eind af. Ik ga hem bedanken en zit nog gezellig wat op de tafel, bij de houtkachel, naast de hondjes. Gezellig wat te buurten op deze herfstige dag.
Ik lees een mail van een nieuwe kennis die me vraagt over mijn dagelijkse ervaringen met God en ik zie zoveel lichtjes door de dag heen, van lekkere thee, de eekhoorn en de open heide. Van een lachende mevrouw in de bus en een open vraag van een verpleger. Van een fjjne wandeling langs vroegere plekjes en koffie met een mokkatouch in de zon met een fleecekleed over me heen. Rustige zitplek in de trein. Hij vertelt ook van zijn eerste liefde die weer terugkomt; zijn liefde voor God. In de rust en respect voor mijn lijf, en het wandelen door de dag ervaar ik ook weer frisse steentjes voor die eerste liefde, die eindeloze zorg van Vader die ons altijd maar weer wint met Zijn knipogen van de dag. Bemoedigende steentjes in het gevecht van overgave van geen partner. En nu weer in mijn fijne bed; maar weer eens een nachtje goed slapen I hope.
Zaterdag kwam ik thuis met in mijn hoofd en hart het thema: God vertrouwen.
Er was een brief bezorgd, van mijn nieuwe vriend uit Ierland; Paddy. Paddy is 64 jaar en erg katholiek.
Na onze ontmoetingen in de bus hebben we contact gehouden; over de Ierse taal, het geloof , zijn mooie tekenschetsen en zomaar sympathie.
Er zit een chique kaart in de bruine enveloppe, het is een "mass bouquet"; rozen gedrukt op het papier en een plaatje van Jezus met de woorden:
" Jesus I trust in You"
Precies die woorden. Dat raakte me. De kaart is een chique gedrukt iets waarop staat dat er een heilige mis aan mij is opgedragen. Yak, daar houd ik niet van.
Maar die woorden en dat plaatje, net op dit moment, vond ik toch een pareltje.
Vanmiddag kwam ik thuis, hartstikke moe. Sta net bij het aanrecht als de buurman om het hoekje komt.
Hij heeft iets voor me gemaakt. Hij heeft iets voor mij gemaakt! Een paar plankjes aan elkaar als een soort huisje voor om de buitenlamp
die nu zo hinderlijk pal in mijn slaapkamerraam schijnt. We timmeren het erop en vanavond blijkt dat het werkt!
Het licht wordt tegengehouden en schijnt niet meer naar boven. What a blessing!
Ik wil haar zo graag zien, mijn nieuwe vriendin die net terug is uit Italië. Ze heeft gelijk al een vergadering de dag na terugkomst.
Ik ben nog maar 10 minuten binnen, na een fijne avondfietstocht, en precies als ik mijn koffie klaar heb staat ze voor de deur.
Net even fijn wat tijd om haar weer te zien en wat verhalen te horen, voordat zij nog net wat boodschappen gaat oppikken.!
Vanochtend was ik bij een andere vriendin en werd erg bemoedigd doordat zij vond dat ik apart was gezet door God.
We deelden ons leven, baden voor elkaar en zaten wat met de kinderen te eten. Ik heb een boek voor haar man en zij weer tijdschriften voor mij,
maar het elkaar geestelijk ondersteunen op dit moment is van zoveel belang! Thuis gekomen staat er weer een doos met biologische appels op de stoep.
Gisteren was ik in een pannekoekenhuis en wou graag in het najaarszonnetje zitten. Na twee keer verzitten door mij, was er al best gauw een plekje op deze drukke zondagmiddag
, en kon ik mijn vriendin verwelkomen op een zonnig terrasplekje waar we konden bijkletsen.
Het houdt niet op, die unexpected blessings. Alle woorden en tastbare blessings neem ik mee in mijn hart naar bed, en deel ze even, via internet.
Vanavond belde ik met een vriendin. Ik voelde me wat angstig en alleen.
Ze had het over de aanklager en je gedachtes. Gedachtes, gedachtes. Wat als ik alleen blijf, wat als er nooit een geschikte man opduikt om gezellig het leven mee te delen? Had het wel zin, dat ik naar Ierland ging? Heb ik daar niet gewoon van de bergen genoten en taart gegeten en door het landschap gesjeesd en helemaal niet zoveel geestelijks uitgericht?
Wat stelt mijn leven voor? Is het niet zeer weinig wat of ik eigenlijk aankan? Ben ik niet alles kwijt en voelt mijn hart niet leeg?
Ben ik wel echt veranderd na al die jaren therapie of is het zo hardnekkig dat ik er nooit écht uit kom?
Soms voelt de afgrond van al die gedachtes zo groot, dat ik ze maar niet aan anderen vertel. Om ze niet teveel te verontrusten, en ook voor mezelf. Dan denk ik, leef maar gewoon door en vanzelf komt er weer meer een zonnetje.
Het blijft spannend; leven. Het blijft spannend om Hem te vertrouwen in de gebrokenheid van ons bestaan.
Ik kreeg een financiële meevaller en ineens kan ik de nieuwe hamamdoek aanschaffen en ga ik de knoop doorhakken voor een nieuwe duster, ook al is wat ik echt zou willen onvindbaar.( een groene of paarse met capuchon...bijzaak voor nu)
Het vage plan om naar een conferentie te gaan voelt nu als een goed idee en ineens passen de puzzelstukjes van mijn dagen, wensen en dingen nodig hebben weer op zijn plek.
Als nu, mijn dagen geleid worden, in de kleine en grote dingen, dan kan ik weer moed vatten voor het grotere geheel. Voor elke tijd is er iets. Mijn angsten en pijn geeft een soort druk waardoor je naar God gaat.
Het is een purifying process, hoorde ik op een teaching, van het wachten op de beloftes van God. Het op weg zijn en niet weten hoe je uitkomt. Wat een troost dat God steeds tastbare aanwijzingen geeft dat Hij er bij is.
Door mooi weer op mijn verjaardag. Door een vriendin die een prachtige kaars brengt. Door een -samen aan Jezus voeten zitten gebed- door de telefoon met een vriendin die zomaar weer in mijn leven is en me bemoedigt met meer ware gedachtes over mezelf. Door een gave rok voor haar bij het Leger des Heils winkeltje. Door een onverwachte uwv-gift. Door een telefoontje van iemand aan wie ik net dacht en het plan gauw samen een bakkie te gaan doen. Door weer te snappen dat het echt een strijd is met al die gedachtes waardoor de afgrond meer een vlakte wordt van onaantrekkelijk grijs gesteente waar ik weer gewoon naast kan lopen. Nou ja, zoiets.
Nu eerst maar weer voor nog een goede nachtrust gaan in de wereld van mensen die ordelijk zijn en goed voor zichzelf zorgen, waar ik altijd weer een beetje verdwaal met mijn avonturengedachtes en plannetjes.
Een klein poosje terug was er weer iets heftigs. Dit keer kwamen de bouwvakkers de muren voegen van de schuur en de andere muur er tegenover. Al vroeg werd ik uit bed gebeld en in mijn duster liep ik de klimroos te redden, door nog net een plastic zak er overheen te gooien, voordat de man met zijn machine de voegen eruit ging hakken. Soort drilboor. In no time waren ze aanwezig met zijn drieën en gingen in allerijl aan de slag.
Mijn lijf had net een nacht eens wat geslapen en ik wou nog helemaal niets. Ik wou gewoon onder de warme douche en toen ik naar boven liep hoorde ik stemmen, en jawel. Mijn raam staat altijd ietsje open en ik hoorde buurman nummer 1 die gemoedelijk een praatje kwam maken met de ontstemde bouwvakker die mijn mooie klimroos er gelijk uit had willen hebben zodat ie er bij kon met 'hakken'.
In het zonnetje maakte buurman één de leukste grapjes en jawel daar was ook de andere buurman die als vakman een oogje in het zeil hield, en met een paar opmerkingen wat sturend aanwezig was, zodat alles in mijn voordeel zou uitpakken.
Ik glimlach. Weet je, zo gaat dat in mijn leven. Ik krijg werklui over de vloer en ik kan gewoon gaan douchen. Er wordt voor me gezorgd..
Ik heb ze wel een bakje koffie gegeven hoor, toen ik fijn gedoucht en ontbeten had.
Vanochtend keek ik uit het woonkamerraam en zag daar buurman Aart mijn stoep vegen. Ik ben ziek en ik dacht net gisteren:"Goh, die bladeren moeten wat opgeveegd".
Aart is zijn baan kwijt en heeft zijn handen vrij. Ik bedenk dat van mijn fiets ook het achterlicht het niet meer doet en wip even bij andere buurman binnen.
Even later neemt hij mijn fiets onder de arm en repareert de verlichting. Ik ga ook even naar buiten en help een beetje met de heggenschaar. Aart graaft de conifeer wat uit. Cor is daar mee begonnen en het volgend project is dat we er een touw om binden en dan met de auto hem eruit trekken. Misschien gaat het morgen gebeuren als buurman de auto weer heeft met de trekhaak.
God heeft me drie buurmannen gegeven om me hier te settelen. Een met hart voor planten en dieren.( poesje verzorgen tijdens één van mijn reizen) Één die de stoep voor me veegt en de tegelvoegen schoonmaakt en helpt sjouwen en een zeer handige bijna van alles thuis buurman. Het gebeurt gewoon, zonder slag of stoot. Als Aart een bakje koffie bij me drinkt zegt hij: "Ben je wel tevreden zo met je buren?" Ik kijk hem grijnzend aan. "Ja, ik woon hier wel prettig".
Vroeger had ik een vriendin, Susanna, die vertelde dat zij getroost was doordat haar voorganger haar gave erkende en er ruimte aan gaf.
Hij zag in haar de gave om aanbidding te leiden en gaf haar de ruimte dit te doen en een aanbiddings groep op te zetten. En wat een zegen werd dit, voor zovelen, zeker ook voor God zelf.
Ik geniet ervan om deze priincipes te herkennen en te zien werken.
Op vakantie met Gera erkende zij in mij mijn gave van zingen en liedjes maken, zomaar spontaan. Na de koffie speelde ik wat en ze zei me dat ze het mooi vond en toen ik een klein liedje maakte vond zij dat mooi, net als ik.
Er zijn maar weinig mensen die dit kwetsbare van mij ruimte kunnen geven doordat ze het zien, voelen, erkennen, respecteren en ervan genieten. Gera, met haar fijnbesnaard zijn, kan dat.
Het doet mij bloeien. Bij Gera kan ik een heerlijke salade maken of lekkere roerei en de bedden goed opmaken. Het geeft me een blij en trots gevoel.
Bij Annelies voel ik me speciaal. Ik voel me iemand die God op een heel eigen manier kent, vrij, iemand die creatief is en wat apart en kunstzinnig. Zij geeft me het gevoel dat het een cadeau is om mij te kennen.
Robert geeft me het gevoel dat ik echt talent heb om te schrijven als hij uitziet naar een stukje van mij een me weer een topwaardering geeft. Bij hem voel ik me speciaal, bijzonder en talentvol op menig gebied.
Ik kan zonder moeite iets te eten maken en durfde zelfs voor hem piano te spelen. Dingen niet durven, of kunnen heeft ook met de ander te maken. Je voelt onbewust of de ander je talenten erkent of niet en er ruimte voor maakt of niet.
Anneke geeft me het gevoel dat ik waardevol en kostbaar ben, intelligent en de moeite waard. Ik ben een volwaardige gesprekspartner en mijn mening doet er toe. Er is herkenning in het hoog sensitief zijn en gevoel voor kunst.
De buurmannen geven me het gevoel dat ze graag bij me zijn, mijn gezelschap waarderen en dat ze van me houden. Ze zoeken me op en staan voor me klaar.
Iemand met wie ik regelmatig bel geeft me het gevoel dat ik een fijn iemand ben om te vertrouwen, om zijn verhaal bij kwijt te kunnen, om vrij te kunnen delen. Als ik met Betty ben pak ik de gitaar en gaan we samen zingen.
Als ik met Hannah ben luisteren we muziek en gaan we dansen en laat ik haar lekkere dingen bakken en koken. Net als andere Anneke, die is daar een ster in!
Bij de muziekgroep Lev Sheloh kon ik vooraan gaan dansen omdat ik voelde dat ik die ruimte kreeg; die erkenning.
In de auto met Fred en Jannie vragen ze hoe of ik de dienst vond en ik voel ruimte om echt wat tre zeggen van hoe ik het ervaar. Ruimte voor mijn beleving, mening.
Bij John voelde ik me sexy en mooi, bijzonder en speciaal. Talentvol, stoer en vrouwelijk.
In de tekenles bij cultura voel ik een erkenning waardoor ik durfde te tekenen. Respectvolle waardering voor mijn voorzichtige werk.
Wat een cadeau's om elkaar te geven. What a joy om met die mensen te zijn die jou de ruimte geven, waar jij op je mooist, best kan zijn zodat je kracht krijgt en moed om het ook te kunnen vasthouden bij mensen die het niet in je zien, niet erkennen.
Troost gaf het mij inderdaad, toen Gera mijn kleine liedje open ontving als een kostbaar kleinood. iets wat ik zo vaak weggeef, in de stilte, als ik wat zing, één op éen met een gehandicapte of zomaar alleen.
In de hemel wordt het gezien en Vader geniet ervan. Die ene klank die alleen jij kan maken. Die lach van jou, dat gedicht, jouw talent van ordenen of raad geven, een wijs woord of je stil gebed.
Het maakt je mooi en geeft eer aan Hem. De vijand wil het van ons afsnoepen, ons ontmoedigen, beknotten, stilzetten, afhakken.
Laten we open harten hebben voor elkaars gaven en elkaar erin bemoedigen en niet vergeten dat het ook troost brengt.
Het was na Ierland niet echt rooskleurig met de nachten. Het slapen wil niet goed .Ireland energizes, stond er op een pot groene flexaverf.
Inderdaad, de adrenaline lijkt niet tot rust te komen. Maar een nieuwe reis bood zich aan.
Ik had ergens van de zomer een heel tof tenthuisje geboekt waar je met vier personen in kan slapen. Ik had het in geloof gedaan.
Met al mijn rits vrienden en kennissen dacht ik; "Dat komt wel vol".
Één oudere vriendin zou met me meegaan, maar gedurende de zomer bleek ze toch teveel moeite te hebben met een stukje lopen 's nachts naar de wc.
Er zat geen wc in de tent. Een plasemmer zou een optie zij maar toen ik ook een echtpaar had uitgenodigd (the more the merrier),
Zag ze dat niet zo zitten. Uiteindelijk had ik het zo gepland dat ik met haar één nacht alleen zou zijn, maar nee. Toch teveel gedoe.
Voor haar was het goed dat er een oudere dame uit Friesland bij haar zou komen en de dames zouden beiden nog langs komen, een dagje, een middag.
Een vriend uit Amsterdam was te moe voor een avondje, en een vriendin uit Amsterdam ging spoedig verhuizen en ging om negen uur naar bed.
Het echtpaar zou pas op 't laatst beslissen, dus dat bleef een verrassing. Een gooi naar nog een leuke alleenstaande vriendin om te komen bleek voor haar ook niet de juiste zet.
Maar goed, één iemand bleek stabiel in het gaan komen! Ze kwam de eerste avond en zou op de derde avond weer vertrekken.
Na alle slechte nachtjes toog ik met een grote koffer en mijn gitaar naar het tenthuisje. Aangekomen bleek de supermarkt op de camping in het laagseizoen dicht te zijn,
en ik smacht gewoon naar koffie met melk om een uur of vijf. De, ook net aangekomen overburen, hadden twee lekkere fietsen staan, en ze waren net boodschappen wezen doen.
ik mocht een fiets lenen. Hoe aardig! Ik toog moe maar enthousiast naar Heemskerk en deed lekker wat aankopen bij de albert heijn.
De vertrouwde producten. 'S avonds rond 10 uur, toen mijn lijf alleen nog maar wilde liggen, ging mijn mobieltje en stond Gera in het donker bij de slagboom. "Okay", ik kom er aan.
Ze kwam het gezellige huisje binnen en zwaaide met haar champagnefles die we gelijk koud wegzetten. Ze was geslaagd voor dominee!
Er was helaas geen internet in het huisje, waar ik wel op gerekend had, maar Gera had gave muziek op haar tablet, lucifers voor de kaars en pruimenjam van haar moeder.
We nestelden ons gezellig in het wat klammige vertrek op de schrale lakens. Gaskachel aan. Het weer werd goed. De vakantie was begonnen!
De volgende dag haalde ik verse croissants bij de campingwinkel die 's ochtends wel open was, en we hadden een fantastisch ontbijt op de veranda, in de zon.
Eerst vond ik ons huisje niet op de beste plek, maar later kwam ik erachter dat het juist de beste plek was, want 's ochtends konden we heerlijk in de zon ontbijten en 's avonds waren we weg.
Na een uitgebreid ontbijt, met sapje en heerlijke koffie, voelde ik me eigenlijk te moe om nog wat te ondernemen. Maar ik ben altijd erg loyaal aan het plan en ging me wat voorbereiden om weg te gaan.
Was het niet dat Gera even wilde liggen. Ze ging naar bed en werd harstikke ziek. Ik ging ook naar bed en voelde hoe enorm moe ik was.
Na twee uur liggen gaf Gera ineens heel veel over. Het was een heftig gebeuren. Ons slaapvertrek had dezelfde gordijntjes als mijn slaapzaal in Ierland, Ikea, en ik schoof ze dicht zodat het een soort hospital
was en de buren niet naar binnen konden kijken. Ook voor Gera was het prettig; zo weinig mogelijk prikkels.
Het was geen voedselvergiftiging want ze knapte niet op. Het was een slome, stille dag terwijl het buiten lekker weer was.
Ik leende weer een fiets aan het eind van de dag en fietste naar Castricum voor wat eten. De tweede Albert Heijn. Tsjonge wat een vakantie; boodschappen doen bij de AH.
Ik zag sterretjes in de winkel. De volgende dag hadden we weer lekker ontbijt op de veranda, alles heel rustig aan.
Ik had nog aardappels aan de weg gekocht voor als de twee oudere dames zouden komen eten, maar eigenlijk had ik helemaal geen zin meer om voor ze te zorgen.
In de middag knapte Gera een beetje op en kon ze het opbrengen om met de auto naar het strand te rijden. Om half vier sloten we het huisje af. Ik glimlachte naar de overburen en zei:"
"We gaan nu eindelijk naar het strand.". Ze grijnsden terug. "Anders hoeft het ook niet meer."
Tot nu toe hadden we erg van het huisje genoten, van de lekkere bedden, wat muziek en elkaars gezelschap.
Een mail van het echtpaar deed me vermoeden dat ze niet zouden komen, wat ik wel jammer vond, maar ja.
Op het strand gekomen was het echt heerlijk. Heel veel mensen gingen alweer naar huis, maar onze stranddag ving aan.
Er waren twee lekkere ligbedden. We hadden grapjes gemaakt, dat onze bedden,( twee naast elkaar),dat we die zo wel naar buiten geschoven hadden willen hebben en nu was het een beetje zo.
We maakte leuke foto's en aten mijn lekkere zelfgemaakte salade, ik veel en Gera zomaar een hapje, nog herstellende van de buikgriep.
Het was heerlijk de tijd aan onszelf te hebben, geen visite en we genoten van de zonsondergang, zittend in een strandtent. Gera had zalmsalade en ik een zak patat.
We leefden wat op en gingen nog aan een picknicktafel helemaal de zon zien ondergaan, voor de strandtent met meegenomen rode wijn.
De verhalen kwamen los en het was echt feest. Gera ging niet naar huis. Het was de derde avond. Ze had zich ziek gemeld en zou nog even blijven.
De volgende dag waren we allebei tot meer in staat en het zou onze fietsdag worden.
Na weer zo'n heerlijke ontbijttijd gingen we dit keer iets minder sloom op pad. Met - tussen de middag- tijd waren we in Castricum geparkeerd en gingen bij het station twee fietsen huren.
Dat ging allemaal niet zo heel erg snel en toen we naar het station liepen, draaiden we allebei ons hoofd naar een grand café...koffie en taart??
We hadden nog niets gedaan maar hadden zin in koffie en taart. In het plaatsje vonden we een bakkertje met een hele grote vitrine met zoveel lekkere taartjes dat het kiezen me duizelde. Er was ook één leuke boekwinkel waar ik wat had gekocht.
Na het bestellen en een plekje uitkiezen buiten, zakten we op de kussens met heel veel: "he he", en o wat is het heerlijk om te zitten. We gierden van de lach.
Ik belde mijn oudere vriendin en gelukkig had ze andere plannen, en kwam ze niet. het zou gewoon niet uitkomen hun nu bij het huisje te ontvangen. We waren net op pad.
Het werd een supergave dag. We fietsten door de duinen, zaten een poos in een observatiepost naar het stille water te kijken, de grassen en vogels. Een eiland en verderop de zon op de gele duinen.
Thee drinken hoog op een duin en foto's maken met Gera's mobiel. Zalig liggen aan het strand, zwemmen als slot, wat zo heerlijk was dat we er bijna geen genoeg van konden krijgen. Weer in een strandtent met een heel waterige soep.
We hadden boterhammen mee. De zon weer onder zien gaan en nog met avondlicht terug fietsen. Als laatste slot van onze megavakantie nog een kersenbiertje en bitterballen in het grand café.
Ze bleef tot en met de laatste ochtend. God had het goed bedacht. Gespierde Gera die in het voorjaar 700 km gelopen heeft in Spanje kwam samen met vermoeide Olga en samen konden we uitrusten en met stapjes gaan genieten.
Gods orde in mijn wilde plannen. Thanks for all the no's!
Eigenwijs, oververmoeid, hardleers, niet goed nadenkend. wat het ook is, het is erg vermoeiend.
De buitenboel moet geschilderd worden. Ik had vorig jaar een pot 'koffiemelkkleur' verf gehaden wou daar weer mee verder verven.
Al doende bleek dat er wel érg veel stukjes in de bewaarde verf zaten. Ik had wat extra geld en ging naar de verfshop voor dezzelfde kleur, omdat de regenpijp ook al die kleur had, en die beviel me wel.
De picknicktafelpoten had ik er ook mee gedaan. Dus diezelfde kleur laten verven. Een heel handige en lieve vriendin was nog op bezoek, voordat ik weer naar Ierland vertrok, en zij ging de kozijnen voor me verven. Héérlijk; hulp!
Echter toen het klaar was zagen we dat de verf veel geler leek dan de eerste pot en ineens zag ik ook het verschil met de hele achterpui, die veel meer crème is. ik had niet naar het geheel gekeken. Nu had ik drie kleuren; die van de regenpijp, de crème pui en schuurraampjes en de wat gelige kozijnen. Zucht. De deur dan. Die van de bijkeuken naar buiten. Hij was groen en ik wou wel weer dezelfde kleur. Ik trok wat geverfd hout van een lat en toog naar de verfshop. Daar zeiden ze gelijk: "standaard groen". En, vertrouwend op hun kennis, kocht ik een pot standaardgroen. Echter, toen ik de deur ging verven, na een paar lagen grondverf, die weer over moesten omdat er blazen op kwamen, echt alles moest tot het ruwe hout afgekrabt..,toen deed ik dus de pot standaardgroen open en vond de kleur eigenlijk niet mooi. Maar goed, misschien is die anders als die erop zit. Geverfd, en, tja, de kleur viel tegen.
De latjes groen erboven, nogal verweerd en oud, hebben een blauwe ondertoon die erg mooi is.
Dus ik besloot de standaardgroen dan als onderlaag te gebruiken en toch voor een nieuwe kleur nog te gaan.
Weer naar de verfshop, en wat staaltjes mee naar huis. Zij dachten nu dat het een erg donkere kleur greoen was, die me echt niet mooi leek. Ineens herinnerde ik me hoe goed ik het vroeger kon, om echt een mooie kleur uit te zoeken en hoe blij ik dan was.
In de winkel zag ik al een grote staal van oceangreen. Ik vond het een fantastische kleur Ik houd erg van die zeekleuren.
Ik bekeek hem thuis, overlegde met de handige kunstenaar-vriendin die met de gelige verf bezig was, en ja, dit leek een goede keus.
Vandaag was het zover. De standaard groen was weer geschuurd, ontvet en getaped. Ik doe de pot verf open en heb gelijk geen klik met de kleur. Net als met de standaard groen.
Maar alles is klaar, en ik ga verven, hopen dat het toch op één of andere manier goed uitpakt.
Eind van de middag, als ik weer eens ver over mijn grens ben gegaan om alles af te krijgen, bekijk ik het resultaat.
De buurman had al iets gemurmeld, van; blauw.. En de andere buurman vond het standaardgroen best mooi en ik was er ook al wat aan gewend.
Nu zie ik een te blauwe deur. De kleur is te energiek. Het past niet in het geheel. De tuin, de stoelen, alles is rustig. De kleur is op zich wel mooi, maar past niet op deze plek.
Ik heb wéér niet naar het geheel gekeken. Hoe hardleers kan men zijn? ik vind het ongelofelijk dat dit me nog eens gebeurd.
Ik leer niet ergens van, schijnbaar. Eind van de middag schraap ik alle glazen potjes op de koelkast leeg, waar allemaal terpentineresten en niet meer te gebruiken kwasten in zitten. Werk van maanden.
Mijn handen maak ik 12 keer schoon met terpentine, de krant waait tegen de deur, ik doe mijn hand op een nog nat geverfde leuning van de tuinbank ( ook even meegenomen), en ik zet door om alles weer een plek te geven, niet te laten liggen. Rommelkont als ik ben. Ik zie het busje voor de deur komen waar de buurman inzit, die wonderlijk genoeg, vaak precies heeft wat ik nodig heb. Ik zwaai de deur open en vraag of hij even de mislukte deur wil zien.
We zitten samen in twee stoelen buiten en hij ontkent niet dat het een verkeerde keus is. De standaard groen was beter.
Ik zou nu niet behoefte hebben aan iemand die zegt dat het wel okay is. Hij is gewoon bij me, in mijn teleurstelling en mismoediging, if that's a word.
Dan moet ik echt nog boodschappen doen. Ik doe wat fijne kleren aan, zet mijn artistieke hoed op en warme sjaal over mijn truitje en tref dan aan de kassa ineens háár!
We hebben elkaar zolang niet gezien. Zij is een kunstzinnig, ontwikkeld mens waar ik altijd gelijk een klik mee heb. Ze kust me en vraagt hoe of het gaat.
Ik zeg dat ik de deur wéér in de verkeerde kleur geverfd heb. Zij geeft als repliek dat ze haar keukenkastjes wel 40 keer over heeft geverfd. "Je ziet het pas als het erop zit,", zegt ze.
Kijk, dat is nou troostmoment nummer twee. Ik heb een zak chips gekocht en als ik de andere buurmans schuttingdeur wagenwijd open zie staan, gooi ik mijn tas op de grond, pluk de zak chips eruit en schuif even aan in de schuur.
Hij grijnst om mijn verhaal en zegt nog wel een pot verf te hebben, groen, zelfde als die van hem. Maar mijn huis heeft een net wat zachtere, blauwige ondertoon, en tja, dat komt dan zo nauw hè, voor hooggevoelige, vermoeide ik.
Ik ga mijn handen weer eens goed invetten en dan dromen van oceanblauwe zeeën in mooi Ierland. Ben benieuwd welke pot verf er straks weer opengaat. Eens wordt het een mooi geheel. Misschien word ik dat ook nog eens.
Ik liep nog een stukje door het bos, na het eten. Op de terugweg kwam ik langs een flat met kleine balkonnetjes die uitkijken op het weiland.
Één balkon viel me op. Er waren twee lekkere stoelen neergezet, in het plafond twee haken waaraan een gezellige hangmat hing, een balkontafeltje en twee bloembakken met bloemen.
Alles op maat. Geweldig hoe iemand zo'n kleine ruimte optimaal benut en alle mogelijkheden uitbuit, zonder dat het rommelig wordt. Ik belde mijn vriendin in België die weer voor een zwaar traject staat in het ziekenhuis. Ze hadden een gezinsdag gehad en waren naar een pretpark geweest, de zee en hun lievelingschinees. Ze had van alles optimaal genoten; alleen de achtbaan vermeden in verband met haar gezondheid.
Ik was vandaag op een workshop schilderen. We gingen een portret maken in de stijl van Picasso. Het was een heel karwei van tekenen, knippen, plakken en verven. Picasso dacht ook out of the box, plakte dingen in zijn schilderij en deed alles anders.
Beneden was een workshop flamencodans en de muziek klonk goed door. Hakjes en wijde jurken en een bloem in het haar. Buiten en binnen standjes met eten en Spaanse attributen. De cultuurfabriek in Veenendaal heeft weer eens iets leuks bedacht en van alles uit de kast gehaald.
Het blijft zoeken, uitproberen, gas terug nemen, herstellen en weer doorgaan, maar ik houd er wel van om het leven als het ware aan te vallen met alles wat je in huis hebt of kan bedenken. Niet te terughoudend te zijn.
Benut je balkonnetje optimaal, zonder dat het een zootje wordt!
Soms lijkt het als single dat je leven nog altijd weer alle kanten op kan omdat je niet heel bepaald aan iemand of een plaats gebonden bent.
Je hebt je vrienden, je werk, je familie,je huis. Maar toch.
Ik ben net terug van een geweldige reis naar Ierland, ook al waren het maar vier dagen. En vanavond ging ik even wandelen op de hei, tussen de buien door.
En ik voel me zo bemoedigd. Mede door een bezoek van een oude vriendin uit Amsterdam, voor mijn vertrek. We hadden een speciale tijd samen.
En vanavond belde een heel goede vriend, vanuit zijn dansfestival in Belgié.
Het lijkt bij mij te dagen, dat vrienden die mij gegeven zijn, nu in mijn leven, niet als een zucht wind weer verdwijnen, omdat ik niet getrouwd ben,
maar dat zij onderdeel zijn van Gods persoonlijke plan. Zij hebben mede mijn leven gevormd en zullen dat mede vormen.
We zullen elkaar blijven bemoedigen,vormen en helpen en verrijken, denk ik. Mijn reis naar Ierland was super! Ik meende dat God had gezegd dat het mooi weer zou zijn en inderdaad, toen ik die twee(!) hele dagen op het eiland was, was het fantastisch weer. Ik heb langs zulke mooie stranden gelopen, gefietst en heerlijk taart en koffie op een terras genoten. Twee heel toffe vluchten, voor het raampje, een slaapzaal voor mij alleen twee nachten..De derde nacht was er 1 aardige vrouw die al sliep toen ik luidruchtig de kamer in kwam. Ik was op de juiste plek, op de juiste tijd. Het had er net twee weken geregend. Ik vond het erg tof om in een gaeltacht area te zijn, dat wil zeggen, een gebied waar ze Iers spreken. Ik kon er wat oefenen met begroeten en een oudere meneer uit de bus heeft me van alles uitgelegd aan de hand van mijn kleine Iers-Engelse woordenboekje en met me geoefend. Hij was een goede leraar en het was erg tof hem te ontmoeten. Ook zijn kunstzinnig talent met tekenen, zijn liefde dus voor de Ierse taal en zijn passie voor Jezus, Maria, én bacon!
Vrienden zeiden dat it would be a time of healing. And it was. Het voelt als dat ik meer in de realiteit ben gekomen en tegelijk is al het wonderlijke en heerlijke van Ierland er nog steeds en ervaar ik de dingen zoals ik ze ervaar.
Misschien dat het allemaal nog meer vorm gaat krijgen in de toekomst. Ik heb wel al plannen voor een talenschool volgend jaar in Donegal. Lijkt me echt geweldig!
Ik zat naast mensen in het vliegtuig die een huis hadden in Connamara. dat is een erg mooi gebied in Ierland .En op de terugweg hielp ik een Ierse jongen die in Nederland gaat studeren met de treinreis. Hij vertelde van cottages die voor weinig geld nu te koop zijn in Ierland. Zoiets zou echt tof zijn, maar ja.
Toen ik Ierland weer onder mijn voeten voelde en alles rook en zag dacht ik, hmm, wat heb ik je gemist. Het heeft haast te lang geduurd. Maar daar wonen is niet niks. Still, we can have our dreams. En ik geloof dat God het heerlijk vindt als we veel dingen van Hem verwachten en durven te leven, durven te gaan.
Deze korte trip heeft me een boel bemoedigd. Ik was eerst teleurgesteld omdat ik graag iets spectaculairs had willen meemaken, zoals iemand tot Jezus brengen/
Maar het was zoals het was en blijkbaar mocht ik ook gewoon genieten van een middag aan het strand, pingpongen en zelf boodschappen doen in een Ierse supermarkt. Geleid worden naar de heerlijkste koffietentjes en 280 foto's maken in vier dagen.
Ik was ook opnieuw bemoedigd me zo welkom te voelen, en zo makkelijk contacten te maken. Zomaar aanschuiven bij mensen in een koffietentje. De dichtbijheid van de bevolking die je als het ware zo toelaten in hun levens, vind ik erg bijzonder.
Misschien gaat het allemaal nog eens gebeuren, mijn droom om een boek te schrijven, daar wonen, of half wonen. Onderdeel zijn van Ierland, gevoed worden door het land, de natuur en de cultuur en tegelijk samen met mensen daar God verwachten, en van Hem delen.
De ontmoeting in de pub in Dublin toen ik danste met een oudere meneer en we als slot onze hoofden tegen elkaar deden en het voelde als een verbond voor mij; Ierland-Nederland.
God weet wat bij ons past en waar we van houden en Hij gaf me twee keer een lift omdat Olga persé naar een leuk koffietentje wou en ze bij de eerste lift bij het verkeerde restaurant was uitgestapt .Ik vroeg het Hem gewoon, en ik was daar op een onverwachte, nóg betere plek, met uitzicht op de oceaan en heerlijk gebak.. Ik zie uit naar nog meer ontvouwen van de the big map of my life en die van mijn vrienden. Ierland is een land wat als het ware de deuren voor me open doet.
De deuren naar zoveel meer. Ik kom er zo tot leven. Voorlopig maar weer even van de foto's genieten en de bemoediging niet verliezen.
Mijn hart is zo vol en mijn zomer is vol hoogtepunten , reisjes, feestjes en plannetjes. Na een tijd van hard werken in mijn tuin, van veel alleen zijn en gewoon maar doen wat er allemaalte doen is, smul ik van de resultaten . Yes, er staan rozen te bloeien , yes, de stokrozen reiken tot ver over de schutting en eindelijk komen de bloemen uit. Yes, de lathyrus bloeit, na de zaadjes zaaien van vorig jaar. S' avonds pluk ik wat frambozen van de struik voor door de yoghurt en vandaag heb ik weer gezwoegd met de buurman op onze knieën om de gekregen brokken natuursteen enigszins vlak tot een klein mediterraans terras te maken. Cool. Vanochtend een doorlopende reisverzekering afgesloten waar ik wel even over na moest denken vanwege weer een smak geld. Maar vooruit maar; bleek dat er een actie is van een cadeaubon van 15 euro. Kan ik wellicht een nieuwe toaster voor kopen die bijna in rook opging. Ach ja, reisjes.. Ik heb drie vakanties geboekt. Duitsland, Ierland en Castricum. Alledrie in geloof en samen met Abba. Is dat niet echt super? De laatste is ook heel leuk , dat wordt een tenthuisje waar ik mensen voor kan uitnodigen want er zijn vier bedden en stoere steigerhoutenmeubeltjes . Twee vriendinnen komen al. Verwachtingsvol ben ik. Samen met vrienden die een heel heftig ziekjaar achter de rug hebben en zich uit gaan strekken naar Gods nieuwe plannen met hun leven, ga ik meebidden en Vader vragen. Er is ontwikkeling, straks een date. Yes, wat mooi. Ik ga het doen. Tijd werd het voor schoon schip en verder met mijn leven. Vanuit rust is er dit contact ontstaan met wellicht een serieuze kandidaat. Ik heb me op de tuin gestort, om te wortelen hier, zei ik tegen Annelies, die dit zo'n mooi beeld vond. Steeds met mijn handen in de aarde, zwaar werk, rietmatten tegen de golfplaten aangesjord. Tegelijk kwam Ierland terug in mijn plannen en mag ik er heen. Zo blij was ik. Zo enorm blij. Iers ga ik leren. Ik heb een pakket besteld van boeken en cd's. Overmorgen met Annelies op reis. De eifel verkennen. Heerlijk hotel,gereserveerd op een terras met uitzicht op de rivier. Massage olie in de tas om op haar te oefenen. Mijn ex van vroeger kwam nog langs. Fles wijn had ie mee en samen gegeten. Waardevolle tijd van terugkijken en klein feestje iemand die zo bijzonder was weer in een heel nieuwe tijd even terug te zien. Genieten is dit, een vol hart, door pijn en moeite heengegaan, ook weer dagen van pijn soms en alleen. Maar toch. Surprises, zei Vader dat er komen zouden en yes, ze zijn er. Natuurlijk en geestelijk leven gaan samen. Het is in de aarde wroeten, planten poten en stil zijn bij Hem. Luisteren naar de zachte nudges of The Spirit en dan gewoon DOEN. Doen als je heel zacht gelijk weet dat iets goed is, maar soms ook het risico nemen van een fout maken. Ik houd van een vol hart, plannen en mensen en wensen en uitgeven en doen. Feestjes en surprises. Als ik nu maar weer kan slapen, want morgen is er weer een dag. De pillen werken al, trustenxx
Net voor Pinksteren zat ik op vrijdagavond heerlijk aan de rivier. De avondzon scheen op de Rijn, mijn voeten staken in het zand en ik nam een teugje warme koffie met geitenmelk uit mijn thermoskan.
Tóch nog gegaan, en zo genoten. De stilte, de rust. Ik zat er, zong een liedje en zei: "Zend mij", tegen God
Verzadigd en verstild weer naar huis. Op zondag was ik in de samenkomst van de messiaanse gemeente. De spreker had het over een rivier uit Ezechiël ,waar ook iemand bij zat en waarvan de naam betekende: als vanouds.
Na afloop van de dienst snelde ik naar beneden, naar het koffiezaaltje, om mijn lekkere kwarktaart aan te snijden.
Het was al gauw druk met hongerige, kletsende mensen. Volop bezig met mijn klusje, staat zíj ineens achter mij: "Liz!"; mijn vroegere geestelijke moeder en vriendin.
Ik had haar niet herkend. Wat een vreugdevol weerzien. Ze heeft haar haren heel leuk geverfd in een soort rood met blond door elkaar en een gezellige oranje-achtige jurk aan van soepele stof. We knuffelen en houden elkaar vast en vast. Wat heerlijk.
Dit is zo'n verrassing en cadeau voor mij. Ik voel me enorm bemoedigd, dat zij er ineens zijn, zomaar, iets kostbaars uit mijn vroegere leven; Ton en Liz; als vanouds..
Gauw wisselen we emailadressen uit, scheppen taart voor elkaar op bordjes, gaan voor een heerlijk stuk versgebakken boord met jam en blijven maar samen verwonderd en blij.
Thuis ruik ik nog de hele dag haar parfum en ben zo blij. Wat een verrassing! We gaan elkaar opzoeken, hartstikke tof.
Zend mij..
Ik ben van plan een kort reisje naar Ierland te maken in augustus, omdat het ineens kon ,qua geld en mogelijkheden en omdat ik er ineens zo blij van werd.
Ik had het losgelaten en ineens lijkt het alsof de deur zomaar open gaat. Voor een paar dagen dan. Ik ben heel benieuwd en vind het ook wel mega spannend.
Maar er is van alles in ontwikkeling.. Wordt vervolgd, enne. .vanuit rust komt groei, en leven! Daily living stuff.
Ieders eigenschappen in een pinkster, familie-voorafje
Het was familiedag in de gemeenschap waar ik officieel bijhoor.
Op het laatste nippertje besloot ik nog te gaan. Een dag, weer alleen met mijn eigen gedachten voelde leeg en saai,ook al zou ik de natuur ingaan.
Meer dan dat, ik had het gevoel dat Abba Zijn wenkbrauwen optrok, zo van, waarom ga je niet?
Sjees op mijn fiets en ben toch nog ruim op tijd voor een buurtbus, die me met prachtig weer door schitterende lente/zomernatuur naar een stationnetje rijdt voor nop.( kaartje hoefde zomaar niet)
Bruiloftsgangers zitten achterin de kleine bus in feestkledij; "ik ga ook naar een feestje", zeg ik.
De trein reed nét weg, dus op een stoepje in de zon mijn boterhammetje gegeten en wat thee. Als ik aankom in het zaaltje is er gelijk een warm welkom van tafels in een kring en gezellig gepraat.
Martijn, die vaak het welkom doet, is een en al hartelijkheid en laat merken hoe fijn hij het vindt dat ik er ben.. Maria vraagt of ik nog een wortelsoepje wil en warmt 'm gelijk nog voor me op.
Heerlijke salades, dadels en abrikozen. Ik was er weer eens niet aan toegekomen om mijn hapjes mee te nemen omdat ik dacht niet te gaan, maar gelukkig zijn anderen er vaak zo goed in om van alles lekkers en drinken mee te nemen. Leuke kennismaking met een vriendelijk echtpaar die ook hoog sensitief zijn, ook van rust houden en soms even naar buiten willen, uit de drukte. Het programma is verlaat waardoor ik tóch het zingen meemaak. Dicky is een frisse, lichte verschijning, met blauwe ogen en een heldere stem, die op heel eigen wijze ons kort wat uiteenzet over gebed. Ze doet dat met een lichtheid die je niet vermoeit als luisteraar en tegelijk gaat ze recht op haar doel af. In haar leuke blouse en smaakvolle schoenen spreekt ze eenvoudige woorden die licht en helder bij je binnen komen.Haar woorden zijn eenvoudig Samen met Antien leidt ze ons samenzijn. Gaaf, twee vrouwen. Antien die wat mensen namens ons allen bedankt voor hun inzet en een mooie plant en kaart meegeeft. Ze doet dit zo goed verwoord en warm vanuit het hart, dat we er allemaal blij van worden. In de korte theepauze, bij de boekentafel pak ik een kunstkalender op die ik zomaar mag hebben van degene die altijd alles daarneer legt en hem cadeau wou doen omdat ie niet verkocht is. Voel me er verlegen mee, maar na een poosje, denk ik; die is voor mij! Een plaat spreekt me bijzonder aan en ik ben geraakt door dit cadeau. Een kunstkalender; net iets voor mij!
We gaan geruime tijd bidden in groepjes en Paul leidt ons daarin. Hij brengt vanzelf een enthousiasme, vuur, ernst en begrenzing die stimuleert tot gericht gebed. Ik was verrast door de dynamiek die er ontstond in de groepjes. Spontane liederen werden ingezet. Ik voel me vrij onwetend over het hele Israél-onderwerp maar merk hoe ik vanzelf toch van alles kan bidden en me thuis voel in voorbede en strijden. Een oude man in ons groepje, die als eerste bidt, en eigenlijk nauwelijks te verstaan is, dwingt gelijk respect bij me af. Het is alsof de hemel met ingehouden adem aandachtig luistert naar elk woord wat hij zegt. Zijn vrouw leest teksten die er toe doen. Een ander bidt zo uit haar hart voor iets wat haar erg raakte dat ik het ook niet meer vergeet.
Dan mogen we al het lekkers nog opmaken en samen opruimen. Dit vind ik echt gezellig. Nu voelt het echt als familie, als alles formeel voorbij is en iedereen wat door elkaar loopt met een hapje, drankje, plastic bekers en met tafels begint te sjouwen.
Een paar gaan de vloer aanvegen en er staat onwijs mooie muziek op. Ik voel me licht en blij en als de tafels weg zijn is er zomaar heel veel vloer en ga ik dansen in mijn wijde, lange hippie rok.
Draai, draai, balletpirouettes, relevé's, draai draai, ik dans voor Hem. Voel me als een kind in de huiskamer van Gods gezin, veilig en mezelf. De één sjouwt een tafel, de ander ruimt de koffie op en ik, ik dans.
Ook nog een beetje helpen met opvegen en dan nog een persoonlijk gesprek waarin er zo'n nabijheid is, door herkenning en aanvoelen van Heilige Geest dat ik me haast overweldigd voel door de geladenheid met Heilige Geest.
De frisse voorbedelerares met het lekkere parfum zegt dat ik gerust mee kan rijden, en zo zoef ik weer verzadigd en moe naar Veenendaal stationnetje. Haar man kent alle wegen als postbode en rijdt met het grootste gemak.
Dag van licht, warmte en leven, vol van ieders eigenschappen, toelevend naar het pinksterfeest op deze broeierige zaterdag eraan vooraf. Een echt warm voorafje!
