Donkere dag van miezerige regen en okerkleurig gras.

Wandelschoenen in de blubber, allenige zondag.

Zoveel gedachtes, zoveel tijd alleen. Als een mes wat snijdt in mijn verwonde hart.

Ik vecht me door de tijd, ruim wat op, maak sopjes, draai een was. Mijn lichaam trilt van geen herstel door slapeloze nacht.

Ik trek mezelf op steviger grond door 't proclameren wie Hij is. Door uit te spreken wat voor goeds er komen gaat, ook in de structuur van een nieuwe week.

Ik bestraf de duisternis en verwelkom liefde, waarheid, licht. Straks twee conferentiedagen; ik ben daar Vader voor aan het vragen.

Ik heb een stoer vernaaid rokje en een mooie kleur groen vestje erop voor nieuw aan te doen.

Eens kijken of ik nog wat kleurig uit de verf kan komen in  deze door duisternis bezette wereld van alsmaar kanker en depressies.

Kleine lichtjes die steeds feller gaan branden en de duisternis verdrijven. It's a real thing!