Vandaag ging ik voor controle naar de vrouwelijke chirurg die mijn spatader heeft verwijderd.

Ik vind het intrigerend haar weer te ontmoeten. Ze is het boegbeeld van de kliniek, met haar naam en deskundigheid.

Ik ben nieuwsgierig hoe het zal zijn haar weer te ontmoeten. Nieuwsgierig naar een vrouw die het aandurft om in mensen te snijden, te prikken, verantwoording te dragen voor operaties

en tegelijk deze kliniek haar identiteit geeft. Ik heb haar al ervaren, in de intake en met de operatie. Ik voelde in haar een mengeling van nabijheid, hardheid, koelheid, beslistheid en zachtheid.

Iemand die voor je opkomt in je vrouwenbelangen maar ook kloek in is beslissingen en haar 'mannetje' staat. Ik word, wederom, gastvrij onthaald en verwelkomd met een bekertje thee.

Net als ik daarmee ga zitten zijn er twee vrouwen in witte jassen waarvan de één de ander schijnbaar opleidt en haar vermaant dat ze niet moet drentelen bij de deur maar doortastend een ruimte moet binnengaan.

Dat voelde ontluisterend. Als neppe maniertjes in plaats van uit het hart. Zit je daar tussen de designmeubels. Wat is hier echt?

Ze komt al snel me halen. Werkt precies op tijd. Ze heeft een soort legerpatroonbroek aan van grijs met witte vlakken. Ik durf niet zo goed te kijken, maar écht niet mijn smaak. En daaronder heel stevige harde laarzen die een akelig hard tik- geluid maken als ze loopt. Ze wijst me de kamer en ik ga voorzichtig zitten met mijn bekertje thee in de hand. Voel me zo heel anders dan haar, in mijn wollen truitje.

Ze is een mooie vrouw vind ik, met blonde haren in een paardenstaart. Vrouwelijk maar ook krachtig, efficiënt, doelmatig. Misschien wel  vrouwelijk in soort van mannelijk omhuld. We bespreken het verloop van de behandeling.

Er is niet zo heel veel te zeggen aan feitelijk materiaal van vragen en antwoorden. Daardoor vond ik het zelfs bijna ongemakkelijk worden, de combinatie van een ontmoeten in de begrenzing van het inhoudelijke.( Oef, sensitieve ik )Ik had het idee dat ze zichzelf liet zien aan mij, zomaar, dat het gebeurde, voor haar ook wat onverwachts. Door trekken in haar gezicht, en gelijkwaardigheid in het contact.

Toen ze mijn been wou zien stelde ik voor mijn laars uit te doen. Ik wist niet zo goed hoe ik zou staan dan, of mijn been ergens opleggen, en zij stelde ook niet direct iets voor, dus ik stond maar naast het bureau en zij ging op haar hurken zitten in de stoere legerbroek. Ze vertelde wat over mijn wond terwijl ze met zachte vingers over mijn huid voelde. Niet één keer, maar meerdere keren om het stukje been goed te verkennen.  Ik vond het een intiem moment van twee vrouwen. Niet zozeer dokter/patiënt, maar twee vrouwen. Ze raakt geen been aan, ze raakt mij aan. Ze ontmoet mij.

In haar ontmoet ik haar voorvechtster zijn van vrouwvriendelijke chirurgie die er op uit is jouw vrouw zijn op je mooist te kunnen presenteren. Ook ervaar ik een reinheid en frisheid die jou als cliënte ook tegemoet komt in hoe de kliniek zich aan je presenteert. Liefde voor de schoonheid van de vrouw.  Gevoel voor gastvrijheid in een fijne kapstok bij een gezellige entreebalie en smaakvolle toiletten met deospray en tampons. Operatiejasjes/schorten zonder blote achterkant maar met een omslag en zachte pantoffels. Een verwarmd gelmatrasje waar je heerlijk op ligt en goed kan op ontspannen tijdens de behandeling. Allemaal vrouwen om je bed.!

Een fenomeen, deze vrouw. Perfectie en deskundigheid. Ze zet een toon. In mijn hoofd ontstaan allerlei links naar boeken die ik heb gelezen over vrouwen in een mannenwereld. Perfecte vrouwen, afstandelijke vrouwen.. Ik prijs haar voor haar perfecte werk en bedank haar voor de zeer prettige behandeling. Harde tik- laarzen, vreemde broek, maar zachte vingers en kwetsbaar contact. Ik neem wat van haar frisheid met me mee de ijzige kou in en laat de boslucht mijn neus in prikkelen. Hmm, chirurgetouch.