Ben naar een conferentie geweest voor twee dagen. Ik ging alleen en kom de zaal binnen van het kerkgebouw.

"Wat een leuke mensen zijn er allemaal! voel ik blij. Ik zie allemaal mooie, leuk aangeklede mensen. Niet alleen maar leuk aangekleed, maar

ik zie/voel ook veel kwaliteit, gevoeligheid, vriendelijkheid, oog voor detail, creativiteit en waarschijnlijk hoog-sensitiviteit. Het is een pastorale conferentie, voor genezing van de ziel.

Er is veel rust en een goede orde. Net als op de groep met de gehandicapten. Ik heb de afgelopen nacht maar een half uur wat gesoest, van half 6 tot 6. Verder was ik wakker,

dus ik ben heel moe, maar ondanks een heel dagprogramma van veel lezingen, nieuwe mensen, indrukken en gebed, kan ik het aan.

Terwijl ik in de rij zit laat ik het op me inwerken. Ik ben onder de indruk van de houding van al deze mensen om zich rustig te onderwerpen aan leiding.

Aan hoe alles stap voor stap wordt geleid. Het is een soort van kleinheid van ons mens zijn. Gewoon dat we ons aankleden, de trein nemen, erheen lopen,

onze jas ophangen, een bekertje thee krijgen met een koekje, een plekje kiezen en gaan zitten. Als we al deze dingen doen, net als op de groep,

dat alle basics van leven stap voor stap worden gedaan, dan geeft dat een rust en orde die weldadig is, of waar je goed in gedijt.

Het lijkt soms zo stoer om wild te leven, van alles te kunnen en te doen, maar het is een soort van aanvaarden ook van ons beperkt zijn, nu, als mens

en ons voegen naar wat goed voor ons is. Het verrassende is ook, dat de spreker, vind ik, tot in detail voor ons toehoorders zorgt. Hij zegt dan iets als, you can

stand up if you can or otherwise stay seated, of hij  bidt precies op een moment van iets nodig hebben met een gebed of God ons nu wil helpen.

Zoveel respect voor ons mens zijn. Niet van bikkel maar door, zo is het leven, maar met zorg iets vragen wat je wel aankan.

 De groepsleidster met wie ik werk is daar ook een ster in. Ze voelt precies aan hoe lang de cliënten iets vol kunnen

houden, zoals geluiden verdragen of even lopen of iets kunnen drinken of niet. In het respecteren en zorgen voor die grenzen, blijven mensen heel en

komen ze de dag goed door. En er is vrede. Ik ervaar het als een diepe les, steeds weer, van de vrede ervaren in het zorgen voor jezelf. In mijn enorm moe zijn

door niet slapen, geniet ik op de conferentiedagen van the very basics, als thee drinken, naar kaarten kijken, lekker zitten, een wollen sjaal op mijn schoot, een gesprekje om even

contact te hebben en voor wat gezelligheid en gelijk bij de juiste persoon gebd krijgen op het juiste moment. Heilige geest wil in detail zorgen en voorzien. 

Als ik niet in de weg zit en meer wil.

Ik kijk naar de rustige groep mensen die gehoorzaam volgen, naar dienend leiderschap, en geniet zo van de rust!

Het is een beeld wat me bij blijft, ik denk zoiets als een kudde schapen. Al deze mensen in rijen rustig bijeen. In Ierland zag ik een kudde schapen die door een sheepdog en herder opgedreven werd.

Ze bleven dicht bijeen, spitsten hun oren en volgden precies alle fluitjes en wat de hond en herder wat ze wilden. Deze onderworpenheid heeft zoiets niet-stoers.

Het lijkt zo suf om maar gewoon volgend schaap of mens te zijn, maar je komt goed het weiland uit. Je blijft heel. Je komt niet in het prikkeldraad te zitten of

dat je,verdwaald, gered moet worden ,moe en uitgeput. Vrede is iets wat me steeds meer bevalt en me stimuleert in het zorgen voor mezelf. Wel gaaf dat we in die vrede

nog steeds kleurrijk en levendig mens mogen zijn en dat leven geenszins niet avontuurlijk meer is. It's just secrets of life we have to discover, day by day.Nu nog slapen...