Ik liep met haar op, op weg naar de trein.

Ik voelde in het contact hoe ze nabijheid toelaten moeilijk vond. Het deed me pijn.

De volgende dag was ik weer present op de conferentie en zocht een lekker plekkie.

Ik zag háár zitten, aan het eind van een rij met wel vier of vijf stoelen leeg; alleen.

Ik had zin om naast haar te zitten. We brachten de dag met teachings zo wat samen door op onze eigen stoel met af en toe een opmerking of lach.

En toen was er de oproep:"to come forth". "Do not hide your gifts and talents."

Daarna was er een pauze. Ze keek me aan en zei: "Thee?" Maar ik voelde hoe ze nabijheid uit de weg ging en vroeg haar:"Vind je het moeilijk om nabijheid toe te laten?"

 Ze ging direct huilen, maar veegde haar tranen ook gelijk weer weg, met een gebaar van, zo, ook weer klaar. Ik voelde haar ongemakkelijkheid en pijn.

Ze zei het ook, dat ze zich erg ongemakkelijk voelde. Ze wou weer door naar de thee maar ik daagde haar uit. Ik zei:"Dan ga je weer in je oude patroon.

Je kunt ook bij het je ongemakkelijk voelen blijven en dat ervaren." En toen durfde ze het aan en bleef zitten.

We kregen een gesprek over haar ouders en opvoeding, over haar zich afsluiten en de reden. Ik vertelde dingen van mijn proces in dingen gemist hebben en de pijn daarvan.

Het was pittig om haar ongemakkelijkheid en pijn te voelen. Het kostte moed voor mij ook om er bij te blijven, het met haar te ervaren en het niet het laatste woord te laten hebben.

Maar wat een zegen dat we konden praten en er openheid kwam en contact. Ons contact werd warm en vriendelijk, nabij. De pauze was om en een poos later gingen we samen in

de rij voor het avondmaal "Ik ben een beetje zenuwachtig", zei ze. "Ik ook", zei ik. Maar zij ging me dapper voor en stak zelfs haar handen in de schaal met gezegend water.

Dat stond er om ons te herinneren aan onze doop. Ik deed het ook en plensde het heerlijk in mijn gezicht. Zoiets was helemaal nieuw voor me, maar het was krachtig en puur en ik ervoer God erin.

Na het brood en de wijn kregen we een roos en werden we nog gezalfd met olie en voor ons gebeden. Ik gaf mijn roos aan Alychette die zo fantastisch voor mij gebeden had en bij onze stoelen weer

gekomen gaf zij ( mijn buurvrouw van samen in de rij) mij weer háár roos. Ik kreeg ook nog een cd-pakket te leen wat ze net gekocht had, zodat we konden uitwisselen.

Wat een regen van blessings! Allemaal doordat ik had gebeden of God me zou leiden waar ik ging zitten en met wie ik sprak en doordat ik wat ging doen met wat ik voel.

Ik houd het veels te vaak allemaal voor mezelf. Stomme bescheidenheid en angst. Ik ga het roer maar eens wat omgooien and come forth a bit more! A whole lot more I hope,

for the advance of His Kingdom.