Ik wou dat het opgenomen was; gefilmd. Buurman Cor kwam weer eens even bij me aan, zoals hij vaak doet. Ik zat in mijn duster met een bord eten bij de computer en hij ging aan tafel zitten.
Hij komt eigenlijk altijd op een goed moment. Als ik nét even wat aanspraak kan gebruiken. Ik vind het wonderlijk hoe hij in zijn simpel zijn eigenlijk helemaal niet simpel is, maar precies iets heel kostbaars weet te geven.
Hij vertelt grappig hoe hij een man opbeurt in het bejaardentehuis. Daar zit een vrij jonge man die een herseninfarct heeft gehad en niet veel meer kan. Cor speelt mens erger je niet met hem en de man maakt elke week kleine vorderingen.
Nu kan hij schijnbaar al tot vijf tellen en iedere keer als hij Cor van het bord afspeelt bloeit hij helemaal op! Cor maakt het niets uit; winnen of verliezen. Cor vertelt met een Wagenings accent en soms kan ik hem amper verstaan.
Hij is ook een beetje mijn engeltje. Elke week krijg ik een bos bloemen van de Aldi van hem; op vrijdagmorgen. Hij geeft veel om mijn poes en ik vind het zo leuk als ik zie dat hij van Snoes geniet.
Kleine dingen, zoals zeggen dat ik óók een leuke meid ben, of dat mijn haar leuk zit terwijl ik er gewoon niet uit zie na drie doorwaakte nachten. Hij vertelt wat anekdotes of iets simpels uit het nu.
Maar ondertussen ziet hij precies hoe of ik er aan toen ben, en met zijn 75 jaar, eigen mankementen van niet lekker voelen, hartproblemen etcetera vecht hij zich toch er elke keer weer bovenop en probeert
een ander wat op te beuren. Hij heeft niet direct een rijke woordenschat, maar met een enkel woord en gebaar weet hij precies de juiste toon te zetten in een verhaal en maakt mij aan het lachen.
In het kleine gebeuren van een kort burenbezoekje geeft hij precies de ingrediënten die me opbeuren; aanspraak, even samen zijn, door leuke verhaaltjes heen wel laten merken dat hij me ziet, de poes ziet, dat
ik er niet alleen voor sta, wat gezelligheid en bemoediging. Precies als het - op - is, gaat hij weer schuifelend naar huis. Wow, een echte vriend..
|