Met het oog op het BK Marathon in Eindhoven, over 2 maanden, dreef ik het aantal kilometers op, de voorbije 2 weken.Vorige week bijna 120 km en deze week worden er dat ook ongeveer zoveel. Daarom met niet al te veel vertrouwen (zware benen!) afgezakt naar Flemalle om er de 12de manche (mijn zesde) van de Challenge Hesbignon te betwisten. Op de heenweg liep het al verkeerd want we reden, bij het naderen van Luik, hopeloos verloren. Toen we omkeerden, stuurde de GPS ons terug naar huis... Uiteindelijk geraakten we toch nog een half uur voor de start terplaatse .Na inschrijven en (te) weinig opwarmen, weerklonk het startschot om 19u30. In tegenstelling tot de andere wedstrijden van dit regelmatigheidscriterium, was het deze keer niet 1 grote, maar wel 3 kleine rondes van bijna 3 km. En wat voor rondes! Hellingen, trapjes, passages door bos en wei, kortom: op adem komen was er niet bij! Van bij het begin liep ik in "zuurstofschuld" en met al dat draaien, keren, stijgen & dalen beterde dat er niet op. Kwam daar nog bij dat kanjer van weleer (en nog steeds!) Michel Zielinski van de partij was en in mijn categorie liep. Ik probeerde hem even te volgen, maar algauw liet ik hem gaan. Met de wetenschap dat ik hem vroeger, zo'n vijftal jaar geleden (mijn topjaren!), ook maar een paar keer voor kon blijven, nam ik me voor om alleen nog met mezelf te worstelen. Dat gevecht bleef maar duren en ik was blij dat we na de derde ronde mochten afdraaien richting aankomst. Met een 2de plaats op 19 in mijn categorie kon ik vrede nemen en met de doos pralinen als prijs "moest" ik vrede vrede nemen....
Met deze 11de manche van de "Hesbignon" was ik aan mijn 21ste wedstrijd van het jaar toe en meteen ook de derde van de laatste 7 dagen! Dit is eigenlijk wat te veel voor Corneel, toch wou ik deze 8ste editie (mijn 4de deelname, de laatste 5 jaar) niet missen. Dus zakte ik op deze warme zomerdag af naar het slaperig dorpje ten zuiden van Sint-Truiden. Slaperig was ikzelf ook op deze zaterdag avond na een zonnige dag met 25 graden... Dat er steeds veel interesse is voor deze Challenge, ondanks de zware omlopen, was ook deze keer weer duidelijk met een dikke 200 deelnemers. Ook dit parcours was behoorlijk slopend, vooral als je als bejaarde niet meer zo vlug rekupereerd. De start ging onmiddelijk bergaf en toen voelde ik al enkele steken in mijn rechter knie, die daarmee aangaf dat het stilaan welletjes is geweest... Deze, 18 jaar geleden geopereerde, knie vormt wel regelmatig een "pijnpunt" (zoals 2 jaar geleden). Soms moet ik er zodanig rekening mee houden dat ik dan zo ongeveer op anderhalf been moet lopen... Toch kon ik de eerste kilometers nog een behoorlijk tempo aanhouden en verscheidene mensen passeren. Maar ik voelde dan de benen "vollopen" en liep hoe langer, hoe moeizamer. Bovendien was mijn hartslag veel te laag voor het geleverde labeur, dus paste ik me aan met nog enkele zware stroken in een plantage voor de boeg. Tot mijn verbazing hield ik aan deze zwakke prestatie nog een top-20 plaats over (16de algemeen) en toch weer 1ste van mijn categorie. Drie wedstrijden op een week: dat is niets meer voor deze oude heer. Ook die gigantisch grote fles Chimay, die ik als prijs kreeg, zal ik niet de baas kunnen. (doch daar kan ik nog altijd hulp voor inroepen) . Nu ga ik enkele enkele weken proberen de loopschoenen wat aan de kant te schuiven en de fiets vanonder het stof te halen.
Van deze wedstrijd in mijn buurgemeente heb ik er nog enkele gemist, ook voor deze twaalfde editie was ik weer present. Ik zag er eigenlijk wat tegenop, want de wedstrijd van gisteren zat nog wat in de benen en ik was benieuwd hoe mijn oud lichaam daarop zou reageren.... Samen met bijna 130 deelnemers namen we om 20u30 de start voor 5 plaatselijke rondjes en ik voelde meteen dat de beentjes vrij goed aanvoelden. Maar toch kon ik niet mee met een groepje met ondermeer mijn naaste concurrent, Luc. Ik vertrouwde op mijn uithouding, al verloor ik gaandeweg wat terrein, doch nooit meer dan 10 a 15 meter. Tijdens de voorlaatste ronde kwam ik uiteindelijk onder stoom en kon ik, samen met twee atleten van DCLA, het gaatje dichten en kon dat (weliswaar uitgedunde) groepje voorbij lopen. Ik voelde me hoe langer, hoe beter en liep zodoende de laatste ronde nog sneller dan de voorlaatste, al moest ik daar behoorlijk diep voor gaan... Met de meet in zicht werd ik voorbij gestoken door enkele jongere medemensen, maar ik werd eerste van mijn categorie met 30" voorsprong in een tijd van 37'32". Meteen een van mijn beste prestaties van het jaar, zowaar!! Uiteraard was ik zeer tevreden dat ik dit nog uit mijn oude benen kon schudden! Een cadeaubon van 50 euro voor Decathlon was de beloning, geen 4 biertjes: die had ik zelf al besteld..
3de jogging De La Saint-Martin. Thisnes. (+/- 12,6km)
Om een podiumplaats te behalen in de "Challenge Hesbignon" kom ik wellicht te laat, want dit was nog maar mijn vierde deelname (van de 10 wedstrijden totnogtoe). Maar blijkbaar heb ik de smaak te pakken van deze wedstrijden in Wallonie, die telkens over 1 grote ronde in landelijk gebied zijn uitgetekend. Dat ze daarenboven uitdagend zijn, mocht ik vorige week ondervinden aan lijf en leden! Deze wedstrijd, net buiten Hannuit, was een van de minst zware, zo zou ik me misschien wat kunnen sparen met het oog op morgen in Nieuwerkerken. Ik vind het ook charmant dat sommige van deze manches plaatsvinden op een zondagvoormiddag, zoals vandaag, want dit is een van de momenten van de week waarin een gevoel van lichte verveling dreigt toe te slaan. Terplaatse bleek dat ik toch nog uit mijn "schulp" zou moeten komen, want ook oude krijger, Valere, nam deel. De eerste kilometers liep ik samen met teammaats Peter en Max, maar na ongeveer 4 km koos Peter het ruime sop en Max moest afhaken. Later zou blijken dat hij zich jammer genoeg geblesseerd had .Het parcours liep geregeld over veldwegen en door plantages, doch veel hoogteverschil zat er niet in. Zo hield ik er de vaart behoorlijk in en aan 4'/km kon ik mijn eerste plaats vrij comfortabel vasthouden. Ik werd uiteindelijk 27ste van de 239 deelnemers en daar werd ik voor beloond met 4 flesjes bier (!).
Voor deze 9de manche van de "challenge Hesbignon" zakten we af naar een plaatsje zowat tussen Tihange en Hoei. Ondanks dit nog maar mijn derde wedstrijd is, zou ik toch willen gaan voor het eindklassement van dit criterium. Aangezien men aan minstens 9 wedstrijden (van de 19) moet deelnemen, is het misschien toch nog mogelijk om een podiumplaats te behalen? Door de overvloedige regen van de voorbije weken, was het afwachten hoe de omloop er zou bij liggen. Met 262 deelnemers gingen we van start om 19u30. Dikwijls heb ik gedacht: "waar ben ik in godsnaam aan begonnen?". Na enkele kilometers een steile afdaling op een modderige veldweg, bezaaid met hier & daar een kassei. Net toen kregen we een stevige regenbui over ons heen, om wat verderop kniehoog door plassen te ploeteren! Toen haakte teammaat Max af en zo moest ik alleen verder al die natuurelementen trotseren....Ik was al blij dat we verharde ondergrond voor de voeten kregen geschoven, maar dan ging het meestal heel steil berg-op en -af. Berg-af lopen is nu niet bepaald een van mijn specialiteiten, zodat ik daar dan ook bijna stil stond. Mijn enige bekommernis was: NIET VALLEN! Want geblesseerd raken op dergelijk parcours zou heel goed mogelijk zijn! Als ik dacht alles al gehad te hebben, moesten we op 2 a 3 km van het einde een zeer steil en glibberig bospaadje omhoog klauteren, van "lopen" was al lang geen sprake meer... Ik was al blij dat de finish bereikt werd: doornat en modder tot bijna achter de oren. Uiteindelijk werd ik alweer 1ste van mijn categorie en kreeg een fles wijn en wat pasta als prijs. Toch wat magertjes, als je het mij vraagt, na al die ontberingen... Er zou toch wat meer af moeten kunnen als je zoveel deelnemers hebt. De Walen...het zijn lieve mensen, maar op die plek gaan ze me niet gauw meer terug zien. Doch, na een viertal "bruine Ciney's" was het alcoholgehalte in mijn bloed ook alweer op peil gebracht, zodat we met een gerust gemoed huiswaarts konden.
Het komt maar zelden of nooit voor, maar deze keer had ik maar weinig zin om aan een wedstrijd deel te nemen... Maar omdat het zo dichtbij was, trok ik toch naar Terkoest, voor mijn 19de deelname aldaar. Het gebrek aan motivatie en het feit dat gisteren iets te nadrukkelijk "vaderkesdag" gevierd werd (veel "Chinees" eten en de nodige rode wijn...), maakten dat een wereldprestatie er waarschijnlijk niet in zat en dat zou achteraf ook blijken... Met slechts 54 deelnemers namen we om 20u de start. Dat had ongetwijfeld te maken met de eerste wedstrijd van de Rode Duivels op het EK in Frankrijk. Ik merkte meteen dat mijn snelheid en hartslag niet al te hoog waren, mede misschien omdat ik nog niet gerecupereerd was van eergisteren (?). Marc Schoels vergezelde me gans de tijd en vermits mijn categorie deze keer ingedeeld was van 50 tot 60 jaar, wist ik dat een podiumplaats al mooi zou zijn als bijna 60-jarige. Met de moed der wanhoop probeerde ik de laatste ronde te versnellen, maar mijn naamgenoot klampte aan en perste er op het einde nog een spurtje uit, hetgeen ik niet meer kon. Zo werd ik nog derde M50 (8ste algemeen) in een zeer matige tijd van 39'45" (3'50"/km, slechts!) en een van mijn zwakste prestaties van dit jaar... Daarna nam mijn vrouw de honneurs waar op de prijsuitreiking, want ik wou Belgie zonodig absoluut zien verliezen tegen Italie met 2-0.
Deze wedstrijd aan het mooie natuurgebied "de Kevie" trekt elk jaar meer deelnemers, iets waar men op veel andere plaatsen alleen van kan dromen.. Ook de vorige manche van de "Victors cup" (in Waltwilder) trok de grote massa, zo lijkt dit regelmatigheidscriterium een groter succes te hebben dan de "Haspengouw challenge"? Met mijn conditie gaat het blijkbaar crescendo, gezien mijn hartslagwaarden. Die liggen op rustige duurloopjes (4'45"/km) steeds onder de 110 slagen per minuut. Maar uit ervaring weet ik dat dit niet alles zegt: ook de rest moet meewillen en dat is de laatste tijd niet altijd het geval met mijn rechter knie. Dit 18 jaar geleden geopereerde gewricht speelt soms nog eens op, maar nooit in die mate dat het echt hindert. Het is eerder een vaag geirriteer, dat manifesteert zich wel eens als ik stil zit (artrose). Het is eigenlijk niet de moeite om daar over te zeuren, en bollen krakende wagens niet het langst? Het was lekker warm, dus ideaal voor mijn oude knoken... Maar van bij de start had ik al moeite om een groepje te volgen met enkele van mijn concurrenten. Toch kon ik na 3 km aansluiten bij dat (fel uitgedund) groepje met nog 1 Master +55, namelijk Luc. Dit was ongeveer hetzelfde scenario als in Waltwilder, want ook eerste dame Isabella was toen van de partij. Tijdens de tweede ronde kwam ik toch uiteindelijk onder stoom en na ongeveer 7 km, tijdens een venijnig hellingske, kon ik ontsnappen en behield een voorsprong van zowat 20". Dat kostte me nogal wat moeite op die niet lichtlopende veld- & boswegen, toch finishte ik warempel nog als 9de algemeen (!). Als 1ste M55 mocht ik toch alweer het podium op en kon vooral tevreden huiswaarts in de wetenschap dat deze oude k(n)ar het nog betrekkelijk goed doet...
Na de zware wedstrijd van gisteren in Waltwilder, stond vandaag al de volgende manche van de "Haspengouw challenge" op het programma. Benieuwd hoe de beentjes daar op zouden reageren, maar een diepe massage door mijn echtgenote en de warmte gaven me toch wel het nodige vertrouwen. Tijdens mijn traditioneel plaatselijk opwarmingsrondje van 4 km was het gevoel vrij goed, zodat we relax richting Wellen vertrokken. De Bokkerijdersrun werd nog maar voor de vierde keer georganiseerd, toch beschouw ik deze wedstrijd als een "klassieker". Ik had er heel lang op gewacht, maar eindelijk daar was ie dan: zomerse temperaturen van boven de 25 graden en volle bak zon. Dat ik mijn chrono's van de vorige jaren niet zou kunnen verbeteren, stond op voorhand vast. Ook deze keer liet ik me niet vangen aan een snelle start en kon ik al na enkele kilometers verscheidene van die "turbo-starters" oprapen. Luc moest al in de 1ste ronde achterblijven en ik liep steeds in het gezelschap van Joris en Koen (Neven, de voormalige topper). Enkel Ronny Thys liep me nog voorbij, de rest kon ik netjes achter me houden en werd zo 1ste van de 20 M55 (14de algemeen) in een tijd van 38'03". Het strafste van al was dat mijn tempo 3"/km sneller was dan gisteren ondanks stramme spieren en de warmte, al ondervond ik daar weinig of geen hinder van. Met de conditie zit het snor, dat was vorige week al duidelijk. Dat zal ook nodig zijn, want over een week staan weer twee wedstrijden gepland: zaterdag in Tongeren en maandag in Terkoest.
Eigenlijk had ik niet gepland om deze wedstrijd te doen omdat ik morgen alles wil geven in Wellen. Doch, gisteren besliste ik om alsnog deel te nemen, ook omdat deze run deel uitmaakt van de "Victors cup". Het gevolg van dit alles is dat ik niet genoeg "getaperd" had en niet ideaal voorbereid was om in ideale omstandigheden een westrijd te lopen. Woensdag had ik nog twee trainingen gedaan, waarvan de tweede een "tempoduurloop" van 12,5 km aan 4'06"/ km. Voeg daarbij nog een verjaardagsfeest, gisteravond, waarbij de rode wijn die ik dronk me wat naar het hoofd was gestegen en me hoofdpijn bezorgde, vanmorgen! Verder kon mijn vrouw me niet vergezellen en dat scheelt toch ook altijd een slok op de borrel... Het parcours staat bekend als zwaar, en dat is nog een understatement. Je mag het gerust "slopend" noemen. Gelukkig had de organisatie de afstand ingekort van 12 naar 10 km. De vorige keer dat ik er deelnam, 2 jaar geleden, was het 29 graden, toch had ik daar goede herinneringen aan. Vandaag was het een dikke 10 graden minder. Ik startte behoudend, de kat uit de boom kijkend, want ik had concurrentie van Luc die dit seizoen zeer sterk bezig is en nog andere 55- plussers die precies ook nog niet van plan zijn om op hun lauweren te rusten. Ik bleef aanvankelijk op zo'n 7 meter van een groepje hangen, maar kon na ongeveer 4 km aansluiten. Wat later moest Luc loslaten en het groepje werd uitgedund. Veel kopwerk doen zat er niet in, toch kon ik wat "freeweelend" richting finish, waar ik als 14de algemeen en 1ste M55 aankwam.. Ik mocht best tevreden zijn met mijn prestatie, niet met de "ceremonie" achteraf, echter! Er werd geen podium voor de masters 55+ voorzien, maar iedereen kreeg wel enkele (halfrotte!) appels mee naar huis!
Met Banneux run was de "Haspengouw Challenge" al toe aan de 6de manche. Ik was vooral benieuwd of mijn conditie van vorige week nog wat in stijgende lijn zou gaan... Om 13u30 vertrokken we naar de andere kant van Hasselt, waar het weer al even grijs was als thuis ☔️. Om te sporten is dat geen probleem, maar voor het aantal supporters is dat nefast. Gelukkig was mijn vrouw weer present, dus waren er geen excuses om slecht te presteren, laat staan verloren te lopen😠. Ik startte bewust rustig en ik voelde me daar heel goed bij. Zo kon ik na zowat 3 km aanpikken bij een groepje met ondermeer teamgenoot Lode en mede 55-plussers Luc & Louis. Net voor het ingaan van de tweede en laatste ronde versnelde ik en enkel Luc volgde. Dan kwamen we weer in de wijk terecht en liep ik een eerste keer bijna verkeerd. Wat later, echter, ging het helemaal verkeerd! Omdat er geen seingevers, nadars of linten aanwezig waren, sloeg ik op een T-punt links- in plaats van rechtsaf.😳 Luc, die me nog steeds volgde, maakte me er na enkele tientallen meters attent op dat we niet "goed bezig" waren (anders waren we nu nog altijd aan het lopen)🌜. We maakten rechtsomkeert en ik moest opnieuw in de achtervolging op dat groepje dat intussen al het bos in was verdwenen🌴. Achteraf zou blijken dat er nog meerdere atleten dezelfde fout hadden gemaakt! Uiteindelijk kon ik die mannen nog remonteren, maar 1 vogel was vliegen (Louis, namelijk). Ik kwam nog tot op 6 a 7 meter, maar ik kreeg het gaatje niet meer gedicht. Toen "had ik zoiets van": SHIT 💩! Meer dan een 2de plaats (14de algemeen) van de 27 M55 zat er niet in. Ik had vandaag echt een "goede dag" en dan loop ik toch niet verkeerd, zeker! De organisatie zou toch beter moeten weten?! Ik zal in elk geval volgende keer mijn GPS maar meenemen 👀. Doch, na enkele "Leffes" was ik heel die heisa al weer vergeten en dat is dan 1 van de voordelen van "Alzheimer"... Behalve verloren lopen, dan !
Het was de zevende keer dat ik deelnam aan deze wedstrijd. Sinds enkele jaren is 15 km de langste afstand, (voorheen de halve Marathon) dus schreef ik me in voor de hoofdwedstrijd. Het druilerige weer hield me niet tegen om naar Bilzen af te reizen, maar de temperatuur viel echter goed mee (18 graden) en het was nagenoeg windstil. Na mijn mindere prestatie van vorige week wou ik vandaag toch wat beter voor de dag komen. De 4 km, die ik thuis voormiddag al had gejogd (4'45"/km en hartslag 108) deden het beste vermoeden. Dat het parcours in Bilzen & omstreken niet van de poes is (wel "van den hond"), wist ik al. Maar dat de aanloopronde veranderd was en we al dadelijk een klim van bijna 1 km moesten verwerken, zat niet in mijn "planning". Diezelfde helling richting Rijkhoven kregen we aan 't begin van de tweede ronde (van 10 km) nogmaals voor de voeten geschoven en samen met de andere "kuitenbijters" maakt dit zowat de zwaartste wedstrijd die men in Limburg kan vinden... Ik was goed weg van bij de start en kon een behoorlijk tempo ontwikkelen (4'05" na 1 km bergop!) en liep algauw in 11de stelling. Na enkele kilometers kon ik nog 1 plaatsje opschuiven vertoefde voor de rest steeds in het gezelschap van Johnny Wolfs. Ik kon hem nipt volgen, al hing ik regelmatig aan "de rekker". De kilometertijden schommelden nogal fel, hetgeen normaal is gezien het geaccidenteerde parcours. Het gevoel was echter vrij goed (voor zover dat mogelijk was), ik kon de laatste km zelfs nog versnellen (bergaf, weliswaar), en eindigde netjes binnen de top 10 (1ste M55). Mijn hartslag was weer aan de lage kant (138), maar alles in acht genomen voelde ik me beter & sterker dan vorige week. De conditie gaat precies de goede kant op en kwetsuren (de rug...) blijven achterwege. Maar we zullen best niet te vroeg "halelujah kraaien", zoals B.Boma zou zeggen...
Het parcours van deze 5de manche van de Haspengouw Challenge werd ingekort van 12 naar 10 km. Dat, en het feit dat topper Louis er na een jaar blessureleed opnieuw bij was, maakte dat ik serieus "uit mijn pijp" zou moeten komen. De langere afstanden liggen me eigenlijk beter, de 10 km is voor mij eerder een langgerekte sprint. Komt dit door het ouder worden, aanleg of de manier van trainen? De waarheid zal wel ergens in het midden liggen. Het was eerder fris op "de Basvelden" (11 a 12 graden), de wind deed haar best en de bochtige aanvang maakte dat ik een snelle start verkoos. Dat lukte warempel ook nog, maar algauw merkte ik dat het niet draaide zoals ik wou. Een groepje van een vijftal man, met ondermeer categorie-genoten Luc en Louis kon ik niet volgen en ik moest 4 km harken om een gaatje van 5 a 10 meter dicht te krijgen! Dan zakte het tempo even, maar in het begin van de 2de ronde versnelde Luc en hij viel niet meer stil. Louis kon ik, samen met Lode, nog remonteren. Met de 2de plaats nam ik vrede, gezien het mindere gevoel. Ondanks het feit dat mijn lage rugpijn mij niet meer "ambeteert", had ik er toch iets meer van verwacht. Dit was gewoon een slechte dag en dat was duidelijk te merken aan mijn te lage hartslag (138 slagen/ minuut!). Maar een feit is, dat met het ouder worden, de "goeie dagen" dunner gezaaid zijn dan de slechte, zeker met de kaap van de 60 in het zicht...
Na het debacle van het BK 10000 meter, vorig jaar in Heusden-Zolder (6de !), had ik me voorgenomen om nooit nog eens op een piste te lopen om hersenloos 25 rondjes af te malen... Maar kijk: exact 1 jaar later had ik me opnieuw ingeschreven om me te meten met de besten der vaderland. Toen startte ik wel met een verrekking in de hamstrings en kon ik daardoor niet voluit gaan. Vandaag een heel andere situatie: enkele hoopgevende prestaties, de voorbije weken en zomers warm met 25 a 26 °. Maar, na het bekijken van de deelnemerslijst, was het duidelijk dat een podiumplaats moeilijk haalbaar zou zijn, temeer omdat ik de oudste van mijn categorie ben. Om 16u30 vertrok ik, samen met mijn vrouw & jongste dochter, naar de Pallieterstreek, want de wedstrijd voor de oudste Masters stond geprogrammeerd om +/- 21u. Teammaats Patrick en Lode en coach Gilbert waren al terplaatse. Lode had zijn wedstrijd er al op zitten (6de), en Patrick zou zijn ijzersterke conditie nogmaals in de verf zetten met goud bij de M50. Goed opgwarmd, begon ik met een redelijk gevoel aan mijn wedstrijd en kon enkele ronden met besten mee, maar moest dan afhaken. Ik liep steeds in het gezelschap van Joris Steenput en na zowat 3 km nam ik de 3de positie over van Nauwelaers (die zeer snel gestart was) en kon zo vrij comfortabel naar Brons lopen. Op het einde "overrule'de" Joris mij nog, maar ik was tevreden met het podium, al was mijn tijd (38'25") niet om over naar huis te schrijven. Maar dat kwam wellicht door de warmte, want bij de meeste atleten was te horen dat ze 1 a 2 minuten trager waren dan wat in hun capaciteiten lag. Dus zou ik in "ideale omstandigheden" dichtbij de beoogde 36'59" geweest zijn.... En wat die 25 rondjes betreft: die waren voorbij gevlogen! Na een paar streekbiertjes achterover gekiept te hebben, reden we terug naar huis, waar we stipt om middernacht arriveerden.
Het parcours van deze wedstrijd bleef de voorbije jaren ongewijzigd, dus is dit handig om de gelopen tijd te vergelijken met de vorige prestaties en te zien hoe het zit met de conditie. Mijn tijd van vorig jaar (35'21") benaderen zou ik al fantastisch vinden...We vertrokken ruim op tijd naar Tongeren om rustig te acclimatiseren en er de sfeer op te snuiven. Maar eens ter terplaatse, stond er een hele lange wachtrij voor de inschrijvingen in de tent. Zodoende werd de tijd om op te warmen drastisch ingekort en was ik genoodzaakt om een quasi "koude start" te nemen. Een en ander was echter te wijten aan het grote aantal deelnemers: 450 op de 10 km alleen al! Dus: ik startte niet te hevig, waardoor ik niet in ademnood geraakte en toch net snel genoeg was om uit te omknelling los te geraken. Eens we van de piste af waren, kon ik mijn meest comfortabele tempo aanhouden, al mag je dat "comfortabel" wel met een korrel zout nemen want algauw kwam de beklimming van "de muur" er aan en de rest van kuitenbijtertjes van het zeker niet lichtlopend parcours. Ik kon teammaat Lode remonteren en in de tweede ronde even aanpikken bij een zeer sterke Bart, doch hem moest ik laten gaan. Toch kwam ik heel op het einde nog sterk terug en stak de tweede vrouw, Isabella Sluijsmans, voorbij. Mijn uitslag: 41ste totaal en 1ste van de 50 M55 in een tijd van 36'05" (44" trager dan vorig jaar). Of dit te wijten was aan een gebrekkige opwarming of gewoon een dagje ouder, laat ik in het midden. Feit is dan ik kon/moest tevreden zijn met deze prestatie. Het was nog gene "rock and roll", maar toch dichtbij. Het was in elk geval veel beter dan vorige week en mijn rugproblemen zijn duidelijk verminderd. Goede vooruitzichten dus voor volgende Zaterdag voor het BK 10000 meter in Duffel, waar ik voor een podiumplaats wil proberen te gaan, al zal dat niet gemakkelijk worden daar ik de oudste van mijn categorie ben. De podiumceremonie in de tent moest ik aan me voorbij laten gaan wegens de "Zilveren bruiloft" van mijn broertje, maar ploegmaat Lode nam de honeurs waar voor mij... Waarvoor dank!
Omdat ik vorige week geen wedstrijd had kunnen lopen, leek het me een goed idee om dit weekend voor't eerst deel te aan de "Zolderrun". Maar woensdag kreeg ik , tijdens het in de tuin werken, plots last van hevige rugpijnen (iets wat me al ruim 20 jaar regelmatig overkomt). Die lumbago evolueerde de voorbije dagen positief, daarom dacht ik ook dat ik wat kon presteren op een vlak parcours in de straten van Zolder. Dat had ik verkeerd gedacht want de omloop was alles behalve vlak, zou later blijken, en dat "verschot" had ervoor gezorgd dat mijn bekken "uit de haak" stond.
Om iets over 11u werden 86 deelnemers op gang geschoten. Ik voelde al dadelijk dat het niet bolde, kon niet mijn normale tempo ontwikkelen, kwam zowaar wat in ademnood en kon nipt aanklampen bij Bart en teamgenoot Lode. De zo al niet vlakke weg ging even later over in boswegeltjes, waar het vootdurend op & neer ging met veel bochtenwerk erboven op! Bovendien moesten we die ronde 4 maal afleggen met nog een passage door een gebouw. Ik voelde minder kracht in de benen dan normaal (wellicht door die scheefstand van het bekken), en ook waarschijnlijk dat was de reden waarom mijn hartslag relatief laag bleef (134 slagen/minuut gemiddeld). Uiteindelijk moest ik met de eindmeet in zicht mijn meerdere erkennen in die twee mannen en werd alsnog 10de algemeen (1ste M55) in een zeer matig tempo van 3'55"/ km. Morgen ga ik me nog eens laten bepotelen door een osteopaat in de hoop op beterschap voor volgende week in Tongeren, waar de klassieker "Tungri run" plaatsvindt.
De "Loonse jogging" is traditioneel de tweede wedstrijd van de "Haspengouw Challenge". De weersomstandigheden waren deze keer een stuk beter dan vorig jaar, toen het stormde het. Nu stond er nog een stevig windje maar het was zonnig, droog & 15°. Er waren verrassend weinig deelnemers (slechts 101) op de 10 km. De reden daarvoor is allicht dat terzelfdertijd nog wedstrijden werden geprogrammeerd op verscheidene plaatsten.
Op deze omloop (lange, rechte stukken berg-af en berg-op) kon ik eens testen hoe het zat met mijn snelheid. Dat bleek aanvankelijk geen probleem want na de start ging het een tijdje "downhill", richting centrum. Maar ook toen het weer berg-op ging, was het gevoel goed, ook al zakte het tempo uiteraard mede dankzij de wind. Zo kon ik een groepje achter me laten en liep ik samen met teammaat Peter, zowat hetzelfde scenario als in Bolderberg. Door steken in zijn zij moest Peter echter achterblijven tijdens de laatste ronde en ik probeerde mij nog te meten met 2 jonge veulens tijdens de laatste hectometers: helaas,ik moest de duimen leggen! Toch was de 12de plaats (algemeen) en 1ste van de 21 M55 mijn deel in een wedstrijd waar ik heel tevreden over was. Het tempo lag nu zowat 7"/km hoger dan in Bolderberg en ook nu geen last van de knie die 18 jaar geleden geopereerd werd.....
Jogging de Eoliennes. Warnant- Dreye (+/- 11,8 km)
Voor de tweede keer trokken we nog eens de taalgrens over om deel te nemen aan de 3de manche van de "challenge hesbignon". Deze wedstrijd wordt beschouwd als zowat de zwaarste van het criterium.
Op voorhand voelde ik me niet echt "top": ietwat overgewicht en mijn rechterknie die de laatste tijd wat opspeelt. Daarom viel af te wachten hoe dat zou mee/tegenvallen op een zware omloop. Voor alle zekerheid startte ik rustig, want ik wist niet waar ik me aan kon verwachten. Het werd me al vlug duidelijk dat het tempo van de "Vijverrun" helemaal niet haalbaar zou zijn. Het ging voortdurend op & neer, met stukken onverhard, steile hellingen en veldwegen die er zeer vettig en oneffen bij lagen. Daar zakte het tempo soms tot jog- en zelfs wandeltempo. Toch kon ik vele atleten inhalen en mijn knie deed het heel goed, al moest ik heel geconcentreerd lopen om niet gekwetst te raken. Telkens als we een min of meer vlakke strook voor de voeten kregen, kon ik mijn normale tempo ontwikkelen. Zodoende werd dit een soort intervalloop en een goeie training voor volgende week in Borgloon. Ik werd 27ste van de 245 deelnemers (1ste van mijn categorie). Als prijs kreeg ik een zak vol met streekproducten, zoals: yoghurt, boter, eieren, worst, fruitsap, wijn...........
Met de Vijverrun ging vandaag ook de "Haspengouw Challenge" van start. Hoewel de temperaturen (voor mij) nog belange niet ideaal zijn, merk ik toch dat mijn conditie gestaag aan het verbeteren is. Het parcours slingert zich zoals steeds door de bossen met slechts een paar kilometer verhard. Het lijkt dus meer op een veldloop en aangezien net dàt niet mijn specialiteit is, was ik zeer benieuwd hoe ik het ervan af zou brengen...
De bedoeling was om, zoals vorige week in Berloz, rustig te starten en zo voldoende krachten over te houden om het tempo op te drijven. Maar de eerste kilometer was veel snel (3'36"), en dan vond ik het ook nog eens nodig om als een gek keihard aan de kop van een groepje te sleuren! Na 4 à 5 km was dat groepje uitgedund en enkel "GS-Running team"-maat Peter en mijn concurrent bij de M55, Luc, vergezelden me nog. Het was geen senicure om een hoog tempo aan te houden op de onverharde en soms mulle ondergrond. Verder was het opletten voor obstakels zoals takken en wortels, hetgeen Luc echter fataal werd want na ongeveer 8 km struikelde hij. Hij moest enkele tientallen meters prijsgeven en wij moesten enkel nog de twee beklimmingen aan de Kluis overleven. In de afdaling snelde Peter weg, ik wist mijn voorsprong nog iets uit te bouwen en werd zo 12de van de 250 deelnemers (1ste van de 38 M55). Een klein half minuutje trager dan vorig jaar, maar dat gold voor bijna alle deelnemers.
Al bij al tevreden met deze prestatie en zeker met uitzicht op (hopelijk!) warmere temperaturen.
In het begin van de week kreeg ik een mail van de organisatie van de "Hesbignon Challenge", een regelmatigheidscriterium in Wallonie. De tweede wedstrijd vond plaats in Berloz, net over de grens met Jeuk en Gingelom. Ik had niets speciaals te doen en het weer was goed (althans zonnig en droog), en het was maar een dik half uur rijden. Daarom leek het me wel wat om er eens deel te nemen en er een snelheidstraining van te maken.
Het was gezellig in dat kleine boerendorpje met heel wat deelnemers, zelfs op de lange afstand. Voor de start kwam ik toch verscheidene bekende gezichten tegen. De opwarming viel al wat tegen door een koude, snijdende wind, die het iets minder gezellig maakte. Gelukkig stond de wind in de rug bij de start, maar na enkele honderden meters en een bocht naar links hadden we hem vol in de snuit. En net dan kregen we de eerste helling te verwerken, toch was de eerste km in 3'53" niet slecht, alle omstandigheden in acht genomen. Plots kreeg ik tranen in mijn ogen, niet van de emoties maar door die wind. Ik moest serieus opletten waar ik liep, want ik zag even geen steek... Ik leek wel een huilebal . De benen voelden in elk geval zeer goed aan en ik liep een zeer constant tempo. Het was niet vlak, doch ook niet super zwaar ondanks enkele stukken onverhard. Rond km 6 kwam ik op & over ouwe bekende Guido Boghe, die mij na 2 km had voorbij gelopen. Op 2 km van de meet kregen we nog een lang stuk "vals plat" voor de voeten geschoven en dat met tegenwind!
Ik werd uiteindelijk 24ste van de 236 deelnemers en 1ste van de 20 zestigplussers, ondanks ik de kaap van de 60 nog niet gepasseerd ben... In Wallonie telt namelijk het geboortejaar en niet de datum van de verjaardag.. Dat doet me eraan denken dat ik keihard richting pensioen aan het evolueren ben...
Het was 3 jaar geleden dat ik deze wedstrijd nog eens deed, net over de grens, bij onze noorderburen. Toen won ik in mijn categorie in 1u21'56". De bedoeling vandaag was om in mijn 35ste halve marathon minstens even goed te doen en liefst een tijd van 1u20'30" neer te zetten en als het even kon zelfs onder de 80'. Maar tijdens de rit ernaartoe wees de thermometer amper 1 graad aan, dus ik wist direct dat een supertijd er niet zou in zitten, ook al werd het wat warmer tijdens de volgende uren... Bovendien was het net geen week geleden dat ik af te rekenen kreeg met een knoert van een buikgriep! Daar was nu geen spoor meer van te bekennen, maar 't zou toch een paar procentjes kunnen schelen...
Deze, weliswaar kleinschalige, wedstrijd situeert zich in de bosrijke omgeving van Bergeijk en Luyksgestel op een mooi & vlak parcours. Het was windstil en de zon deed haar best om door de wolken te priemen toen om 11u het startschot weerklonk. De eerste 2 km gingen vlot, zonder te forceren in respectievelijk 3'45" en 3'42". Dan zakte het tempo lichtjes, toch kon ik na 4 km aanpikken bij een 3-tal, waarvan er eentje wegliep. Wat later stak nog iemand mij voorbij, terwijl ik in het gezelschap was van een min of meer leeftijdsgenoot. Hij deed echter de korte afstand (10,5km=1 ronde), zodoende moest ik de tweede ronde moederziel alleen afhaspelen. De km- tijden zakten richting 4'/km, hetgeen ik eigenaardig vond. Later zou blijken dat de km- bodjes niet nauwkeurig opgesteld stonden, want dat was te merken aan mijn laatste 1,1 km (3'43"!). Die zou supersnel geweest zijn, maar ik wist wel beter: de laatste 3 km zat ik er helemaal door en moest me keihard naar het einde toe slepen. Uiteindelijk werd ik toch nog 6de algemeen en 1 ste M55 (net als 3 jaar geleden!) in 1u21'45" (11" sneller dan in 2013). De vlotte organisatie zorgde ervoor dat de podiumhulde reeds startte, net nadat de laatste deelnemer was aangekomen. Met 20 euro en een ruiker bloemen kon ik tevereden huiswaarts.
Met het oog op het BK Marathon in Eindhoven, over 2 maanden, dreef ik het aantal kilometers op, de voorbije 2 weken.Vorige week bijna 120 km en deze week worden er dat ook ongeveer zoveel. Daarom met niet al te veel vertrouwen (zware benen!) afgezakt naar Flemalle om er de 12de manche (mijn zesde) van de Challenge Hesbignon te betwisten. Op de heenweg liep het al verkeerd want we reden, bij het naderen van Luik, hopeloos verloren. Toen we omkeerden, stuurde de GPS ons terug naar huis... Uiteindelijk geraakten we toch nog een half uur voor de start terplaatse 
.Na inschrijven en (te) weinig opwarmen, weerklonk het startschot om 19u30. In tegenstelling tot de andere wedstrijden van dit regelmatigheidscriterium, was het deze keer niet 1 grote, maar wel 3 kleine rondes van bijna 3 km. En wat voor rondes! Hellingen, trapjes, passages door bos en wei, kortom: op adem komen was er niet bij! Van bij het begin liep ik in "zuurstofschuld" en met al dat draaien, keren, stijgen & dalen beterde dat er niet op. Kwam daar nog bij dat kanjer van weleer (en nog steeds!) Michel Zielinski van de partij was en in mijn categorie liep. Ik probeerde hem even te volgen, maar algauw liet ik hem gaan. Met de wetenschap dat ik hem vroeger, zo'n vijftal jaar geleden (mijn topjaren!), ook maar een paar keer voor kon blijven, nam ik me voor om alleen nog met mezelf te worstelen
.
Met deze 11de manche van de "Hesbignon" was ik aan mijn 21ste wedstrijd van het jaar toe en meteen ook de derde van de laatste 7 dagen! Dit is eigenlijk wat te veel voor Corneel, toch wou ik deze 8ste editie (mijn 4de deelname, de laatste 5 jaar) niet missen. Dus zakte ik op deze warme zomerdag af naar het slaperig dorpje ten zuiden van Sint-Truiden. Slaperig was ikzelf ook op deze zaterdag avond na een zonnige dag met 25 graden...
.
Van deze wedstrijd in mijn buurgemeente heb ik er nog enkele gemist, ook voor deze twaalfde editie was ik weer present. Ik zag er eigenlijk wat tegenop, want de wedstrijd van gisteren zat nog wat in de benen en ik was benieuwd hoe mijn oud lichaam daarop zou reageren....
Om een podiumplaats te behalen in de "Challenge Hesbignon" kom ik wellicht te laat, want dit was nog maar mijn vierde deelname (van de 10 wedstrijden totnogtoe). Maar blijkbaar heb ik de smaak te pakken van deze wedstrijden in Wallonie, die telkens over 1 grote ronde in landelijk gebied zijn uitgetekend. Dat ze daarenboven uitdagend zijn, mocht ik vorige week ondervinden aan lijf en leden! 
.
.Het parcours liep geregeld over veldwegen en door plantages, doch veel hoogteverschil zat er niet in. Zo hield ik er de vaart behoorlijk in en aan 4'/km kon ik mijn eerste plaats vrij comfortabel vasthouden. Ik werd uiteindelijk 27ste van de 239 deelnemers en daar werd ik voor beloond met 4 flesjes bier (!).
Voor deze 9de manche van de "challenge Hesbignon" zakten we af naar een plaatsje zowat tussen Tihange en Hoei. Ondanks dit nog maar mijn derde wedstrijd is, zou ik toch willen gaan voor het eindklassement van dit criterium. Aangezien men aan minstens 9 wedstrijden (van de 19) moet deelnemen, is het misschien toch nog mogelijk om een podiumplaats te behalen?
.
Het komt maar zelden of nooit voor, maar deze keer had ik maar weinig zin om aan een wedstrijd deel te nemen... Maar omdat het zo dichtbij was, trok ik toch naar Terkoest, voor mijn 19de deelname aldaar. Het gebrek aan motivatie en het feit dat gisteren iets te nadrukkelijk "vaderkesdag" gevierd werd (veel "Chinees" eten en de nodige rode wijn...), maakten dat een wereldprestatie er waarschijnlijk niet in zat en dat zou achteraf ook blijken...
Deze wedstrijd aan het mooie natuurgebied "de Kevie" trekt elk jaar meer deelnemers, iets waar men op veel andere plaatsen alleen van kan dromen.. Ook de vorige manche van de "Victors cup" (in Waltwilder) trok de grote massa, zo lijkt dit regelmatigheidscriterium een groter succes te hebben dan de "Haspengouw challenge"? 
Na de zware wedstrijd van gisteren in Waltwilder, stond vandaag al de volgende manche van de "Haspengouw challenge" op het programma. Benieuwd hoe de beentjes daar op zouden reageren, maar een diepe massage door mijn echtgenote en de warmte gaven me toch wel het nodige vertrouwen. Tijdens mijn traditioneel plaatselijk opwarmingsrondje van 4 km was het gevoel vrij goed, zodat we relax richting Wellen vertrokken.
Eigenlijk had ik niet gepland om deze wedstrijd te doen omdat ik morgen alles wil geven in Wellen. Doch, gisteren besliste ik om alsnog deel te nemen, ook omdat deze run deel uitmaakt van de "Victors cup". Het gevolg van dit alles is dat ik niet genoeg "getaperd" had en niet ideaal voorbereid was om in ideale omstandigheden een westrijd te lopen. Woensdag had ik nog twee trainingen gedaan, waarvan de tweede een "tempoduurloop" van 12,5 km aan 4'06"/ km. Voeg daarbij nog een verjaardagsfeest, gisteravond, waarbij de rode wijn die ik dronk me wat naar het hoofd was gestegen en me hoofdpijn bezorgde, vanmorgen! Verder kon mijn vrouw me niet vergezellen en dat scheelt toch ook altijd een slok op de borrel...
. Ik startte behoudend, de kat uit de boom kijkend, want ik had concurrentie van Luc die dit seizoen zeer sterk bezig is en nog andere 55- plussers die precies ook nog niet van plan zijn om op hun lauweren te rusten. 
Met Banneux run was de "Haspengouw Challenge" al toe aan de 6de manche. Ik was vooral benieuwd of mijn conditie van vorige week nog wat in stijgende lijn zou gaan...
Het was de zevende keer dat ik deelnam aan deze wedstrijd. Sinds enkele jaren is 15 km de langste afstand, (voorheen de halve Marathon) dus schreef ik me in voor de hoofdwedstrijd.
Het parcours van deze 5de manche van de Haspengouw Challenge werd ingekort van 12 naar 10 km. Dat, en het feit dat topper Louis er na een jaar blessureleed opnieuw bij was, maakte dat ik serieus "uit mijn pijp" zou moeten komen
Na het debacle van het BK 10000 meter, vorig jaar in Heusden-Zolder (6de !), had ik me voorgenomen om nooit nog eens op een piste te lopen om hersenloos 25 rondjes af te malen... Maar kijk: exact 1 jaar later had ik me opnieuw ingeschreven om me te meten met de besten der vaderland
. Toen startte ik wel met een verrekking in de hamstrings en kon ik daardoor niet voluit gaan. Vandaag een heel andere situatie: enkele hoopgevende prestaties, de voorbije weken en zomers warm met 25 a 26 °. Maar, na het bekijken van de deelnemerslijst, was het duidelijk dat een podiumplaats moeilijk haalbaar zou zijn, temeer omdat ik de oudste van mijn categorie ben.
Het parcours van deze wedstrijd bleef de voorbije jaren ongewijzigd, dus is dit handig om de gelopen tijd te vergelijken met de vorige prestaties en te zien hoe het zit met de conditie. Mijn tijd van vorig jaar (35'21") benaderen zou ik al fantastisch vinden...We vertrokken ruim op tijd naar Tongeren om rustig te acclimatiseren en er de sfeer op te snuiven. Maar eens ter terplaatse, stond er een hele lange wachtrij voor de inschrijvingen in de tent. Zodoende werd de tijd om op te warmen drastisch ingekort en was ik genoodzaakt om een quasi "koude start" te nemen. Een en ander was echter te wijten aan het grote aantal deelnemers: 450 op de 10 km alleen al!
Omdat ik vorige week geen wedstrijd had kunnen lopen, leek het me een goed idee om dit weekend voor't eerst deel te aan de "Zolderrun". Maar woensdag kreeg ik , tijdens het in de tuin werken, plots last van hevige rugpijnen (iets wat me al ruim 20 jaar regelmatig overkomt). Die lumbago evolueerde de voorbije dagen positief, daarom dacht ik ook dat ik wat kon presteren op een vlak parcours in de straten van Zolder. Dat had ik verkeerd gedacht want de omloop was alles behalve vlak, zou later blijken, en dat "verschot" had ervoor gezorgd dat mijn bekken "uit de haak" stond.
Om iets over 11u werden 86 deelnemers op gang geschoten. Ik voelde al dadelijk dat het niet bolde, kon niet mijn normale tempo ontwikkelen, kwam zowaar wat in ademnood en kon nipt aanklampen bij Bart en teamgenoot Lode. De zo al niet vlakke weg ging even later over in boswegeltjes, waar het vootdurend op & neer ging met veel bochtenwerk erboven op! Bovendien moesten we die ronde 4 maal afleggen met nog een passage door een gebouw. Ik voelde minder kracht in de benen dan normaal (wellicht door die scheefstand van het bekken), en ook waarschijnlijk dat was de reden waarom mijn hartslag relatief laag bleef (134 slagen/minuut gemiddeld). Uiteindelijk moest ik met de eindmeet in zicht mijn meerdere erkennen in die twee mannen en werd alsnog 10de algemeen (1ste M55) in een zeer matig tempo van 3'55"/ km. Morgen ga ik me nog eens laten bepotelen door een osteopaat in de hoop op beterschap voor volgende week in Tongeren, waar de klassieker "Tungri run" plaatsvindt.
De "Loonse jogging" is traditioneel de tweede wedstrijd van de "Haspengouw Challenge". De weersomstandigheden waren deze keer een stuk beter dan vorig jaar, toen het stormde het. Nu stond er nog een stevig windje maar het was zonnig, droog & 15°
Voor de tweede keer trokken we nog eens de taalgrens over om deel te nemen aan de 3de manche van de "challenge hesbignon". Deze wedstrijd wordt beschouwd als zowat de zwaarste van het criterium.
Op voorhand voelde ik me niet echt "top": ietwat overgewicht en mijn rechterknie die de laatste tijd wat opspeelt. Daarom viel af te wachten hoe dat zou mee/tegenvallen op een zware omloop. Voor alle zekerheid startte ik rustig, want ik wist niet waar ik me aan kon verwachten. Het werd me al vlug duidelijk dat het tempo van de "Vijverrun" helemaal niet haalbaar zou zijn. Het ging voortdurend op & neer, met stukken onverhard, steile hellingen en veldwegen die er zeer vettig en oneffen bij lagen. Daar zakte het tempo soms tot jog- en zelfs wandeltempo. Toch kon ik vele atleten inhalen en mijn knie deed het heel goed, al moest ik heel geconcentreerd lopen om niet gekwetst te raken. Telkens als we een min of meer vlakke strook voor de voeten kregen, kon ik mijn normale tempo ontwikkelen. Zodoende werd dit een soort intervalloop en een goeie training voor volgende week in Borgloon. Ik werd 27ste van de 245 deelnemers (1ste van mijn categorie). Als prijs kreeg ik een zak vol met streekproducten, zoals: yoghurt, boter, eieren, worst, fruitsap, wijn...........
Met de Vijverrun ging vandaag ook de "Haspengouw Challenge" van start. Hoewel de temperaturen (voor mij) nog belange niet ideaal zijn, merk ik toch dat mijn conditie gestaag aan het verbeteren is. Het parcours slingert zich zoals steeds door de bossen met slechts een paar kilometer verhard. Het lijkt dus meer op een veldloop en aangezien net dàt niet mijn specialiteit is, was ik zeer benieuwd hoe ik het ervan af zou brengen...
In het begin van de week kreeg ik een mail van de organisatie van de "Hesbignon Challenge", een regelmatigheidscriterium in Wallonie. De tweede wedstrijd vond plaats in Berloz, net over de grens met Jeuk en Gingelom. Ik had niets speciaals te doen en het weer was goed (althans zonnig en droog), en het was maar een dik half uur rijden. Daarom leek het me wel wat om er eens deel te nemen en er een snelheidstraining van te maken.
Het was gezellig in dat kleine boerendorpje met heel wat deelnemers, zelfs op de lange afstand. Voor de start kwam ik toch verscheidene bekende gezichten tegen. De opwarming viel al wat tegen door een koude, snijdende wind, die het iets minder gezellig maakte. Gelukkig stond de wind in de rug bij de start, maar na enkele honderden meters en een bocht naar links hadden we hem vol in de snuit. En net dan kregen we de eerste helling te verwerken, toch was de eerste km in 3'53" niet slecht, alle omstandigheden in acht genomen. Plots kreeg ik tranen in mijn ogen, niet van de emoties maar door die wind. Ik moest serieus opletten waar ik liep, want ik zag even geen steek... Ik leek wel een huilebal 
