De "Midwinterjogging" geldt voor mij elk jaar als een test om te zien hoe het zit met mijn snelheid in het vooruitzicht van het nieuwe wegseizoen. De uithouding is normaliter geen probleem: voorbije dinsdag deed ik nog een lange duurloop van 35 km aan een tempo van 4'31"/ km. Eigenlijk veel te snel, maar het ging dan ook uiterst vlot. Qua snelheid zou het, zo 2 weken na die veldloop, ook keihard moeten meevallen, ware het niet dat de omstandigheden verre van ideaal waren om een snelle tijd neer te zetten. Er stond een stevige wind (5 beaufort), maar het was wel zacht (11a 12°). Het was geen storm zoals in 2010 toen ik, zoals bekend, maar op de nipper aan het ergste ontsnapte toen een stuk boom net voor mij naar beneden donderde! Een tijd van onder de 37' zou er nu niet inzitten, temeer omdat het parcours hertekend was en de afstand zo'n 300 meter langer was dan de voorgaande jaren.
Hoedanook, de wind blies wel in het voordeel bij de start en dat was te merken aan de 1ste km (3'36"). Teammaat Peter was me toen al voorbijgestoken, ik kon niet aanpikken, en hij liep gestaag verder van me weg. Een sterke Ronny Thys passeerde me ook nog rond de 4de km op een (nieuw) stuk onverhard in het bos. Ik kon hem wat later opnieuw bijbenen, alsook enkele andere jonge kerels. Enkel Jo Croes kon ik niet aan en zo liep ik alleen richting aankomst. Althans, dat DACHT ik, tot net voor de finish nog twee jonge snaken mij verschalkten. Uiteindelijk werd ik 19de van de 306 deelnemers (1ste M55) in een tijd van 39'06". Niet zo slecht voor een ouwe knar in het jaar dat hij 60 jaar wordt (hopelijk). Zo kon ik tevreden naar huis, waar ik nog 6,5 km losliep, zodat er vandaag bijna 17 km op teller stond (100 voor de ganse week).
Voor de zesde keer nam ik deel aan een PK veldlopen. Voordien behaalde ik steevast een podiumplaats, maar nooit de 1ste van mijn categorie. Aangezien de organisatie in handen was van mijn club ACA, wou ik absoluut eens de oppergaai binnenhalen. Om dat doel (proberen)te bereiken sleurde ik mijn vrouw met zachte dwang keihard mee naar Alken, in de veronderstelling dat haar aanwezigheid alleen al stimulerend op mij zou werken (want veldlopen is niet echt mijn ding). Nee, de waarheid is dat ze dat volledig vrijwillig deed, al verwonderde me dat want het was de eerste keer dat ze me ooit vergezelde naar een cross. Het was tevens mijn eerste veldloop van het winterseizoen (en meteen ook de laatste), en met weinig ervaring & snelheidstraining was het afwachten hoe het zou uitdraaien. Het parcours in Alken staat bekend als zwaar, doch bij een eerste inspectie viel dat reuze mee qua modder.
Omdat ik steeds een hele slechte start neem bij dergelijke wedstrijden, had ik me voorgenomen om verschroeiend weg te schieten na het startschot. Helaas....het was weer van hetzelfde, ook al had ik de indruk dat ik snel ging.... Ik moest een heel aantal atleten voorbijsteken om ongestoord een eigen tempo te kunnen ontwikkelen, maar dat was niet zo gemakkelijk tijdens een bochtig begin. Uiteindelijk kwam ik in een min of meer comfortabel ritme, dat even verstoord werd door een regenbui, en kreeg stilaan in de mot dat ik in 1ste positie liep bij de M55. Zekerheid daarvan kreeg ik na afloop met een plaatsje op het hoogste trapje. Het jaar is alvast goed ingezet (mijn gedacht) met dank aan mijn vrouw.
Het was 9 jaar geleden dat ik nog eens deelnam aan deze "Corrida". Toen was de langste afstand 12 km en was het parcours, alsook de start & aankomst locatie, anders. Misschien ook door die kortere afstand is het deelnemersaantal aangegroeid van 396 toen tot 440 nu. Een andere reden is ongetwijfeld ook dat het aantal lopende mensen blijft toenemen en zeker tijdens of na de feestdagen om de toegenomen kilo's eraf te joggen.
Dat extra (ingecalculeerde) gewicht is er ook bij mij elke winter zo'n twee kilo. Zolang ik niet de 70 kg nader, is er geen vuiltje aan de lucht . Feit is echter wel dat wedstrijden lopen tussen kerst- en nieuwjaar nooit echt mijn "ding" geweest is, en vooral niet op een Zondag avond. Maar door die zeer bevredigende prestatie van vorige week vertrok ik toch met een beetje motivatie naar Meeuwen, samen met mijn meest keiharde supporter (mijn vrouw!).
Maar zodra het startschot afging, leek ik wel met beide voeten aan de grond vastgeplakt te zijn en kwam maar met moeite vooruit. Ik raakte zelfs niet op toerental (gemiddelde hartslag 137!) en vooral de eerste ronde liep ik in zuurstofschuld. De drie daaropvolgende rondjes was het gevoel wel wat beter, doch dat kwam enkel & alleen omdat ik die respectievelijk 10, 25 en 20 seconden trager deed dan die eerste.
Uiteindelijk finishte ik als 37ste van de 440 deelnemers in iets meer dan 37'. Niet zo heel slecht, uiteraard, maar omgerekend toch zo'n 6"/km trager dan in As op een omloop die vlakker en korter was dan vorige week. Als dit enkel kwam omdat ik de voorbije dagen de rode bietensap heb ingeruild voor rode wijn, is er alweer geen vuiltje aan de lucht. Met nog enkele dagen voor de boeg, zal ik het jaar afsluiten met 4216 km op de teller en met de Belgische Marathon titel en 2 gewonnen klassementen mogen we zeker niet klagen!!!
Voor de vierde keer nam ik deel aan de "Kerstrun". In 2012 en 2013 deed ik de langste afstand (15 km), vandaag hield ik het bij de 10 km. Zulk een korte afstand was ik echter niet meer gewoon: dat was 2 1/2 maanden geleden (Ambiorix run te Tongeren). Bovendien was het al 4 weken geleden dat ik nog eens een wedstrijd liep (De "Halve" van Ell). De trainingen verliepen intussen wel goed en die doe ik steeds op gevoel (zonder intervals). Ik was dus benieuwd hoe dit zou uitpakken in As op een licht golvend parcours.
Deze zeer goed georganiseerde wedstrijd trekt gewoonlijk heel wat volk, dit jaar wat minder wegens de veldloop in Dilsen. (40 deelnemers minder sinds vorig jaar op de 10 km). Men doet soms ook wat veranderingen in het parcours: dit jaar verliep de looprichting gewoon andersom.
Met zachte temperaturen van 12 a 13° en regelmatig zon was het dan ook nog eens zeer aangenaam en ondanks wat wind had ik er bijgevolg zin in.
Vlak na de start liep ik reeds in 6de a 7de positie, ik schoof na een paar bochten al vlug door naar de 4de stek. De ganse tijd liep ik alleen, maar rond halfweg naderde ik sterk op 1 atleet en na 7 km haalde ik de, voor mij onbekende, jonge gast in. Hij klampte echter aan en op een paar honderd meter van de meet stak hij een tandje bij, ik moest passen en viel zo net naast het podium! Geen schande want die kerel, een zekere Alison, was maar liefst 40 jaar jonger dan ik!! Ik was dus zeer tevreden als 4de van de 98 deelnemers met een tijd van 37'11" (3" sneller dan vorig jaar) op een afstand van meer dan 10 km.
Sinds 4 jaar staat de "de Halve van Ell" op mijn programma, behalve vorig jaar dan... Als je een snelle tijd wil lopen is het daar ideaal: vlakker kan je hem niet hebben, in het gezellige plaatsje tussen Roermond en Weert. Het is een kleinschalige en goed georganiseerde wedstrijd met toch steeds veel deelnemers: dit jaar rond de 500 op alle drie de afstanden, waarvan 307 finishers op de 21,1 km. Voor mijn 34ste halve Marathon wou ik nog eens een scherpe tijd neerzetten. De bedoeling was tussen 1u20' en 1u21', en als ik daar nog onder zou kunnen duiken, zou dat super zijn.
Er waren dit jaar liefst 7 mannen & vrouwen van het GS Running team present, die allemaal voor de lange afstand kozen en zeer goed presteerden en waarvan Linda een eerste plaats behaalde. Ik startte niet te hevig, doch ik vond het tempo al redelijk strak ondanks de vrij matige eerste 2 kilometers (3'53" en 3'51"). Dan, na 3 km, nam ik de leiding van een groepje om op zoek te gaan naar Geert, die snel gestart was. Andere maat, Peter, liet dat groepje voor wat het was om op zoek te gaan naar zijn eigen tempo. Ik voelde me prima ondanks een frisse 5 graden en bijhorend windje. Na zowat 6 a 7 km kwam ik bij Geert, doch een keiharde sanitaire stop noopte hem tot afhaken. Ik kon er goed de "schwung" inhouden en het tempo ging zelfs nog iets omhoog. Tijden per blok van 5 km: 19'17"; 19'14"; 19'05"; 19'09". In de 2de ronde haalde ik nog een paar man in en enkele liepen ook weer van me weg. Echter, deze atleten waren veel jonger dan deze oude knar en zo finishte ik als 1ste van mijn categorie in 1u20'44" (15de van de 307 algemeen) en dus perfect wat ik vooropgesteld had.. Dik tevreden keerden we huiswaarts. De volgende afspraak is in As op 20 december voor de "Kerstrun".
30ste Les 4 cimes du pays de Herve. Battice (33km)
Met deze wedstrijd, die zowat als de zwaarste stratenloop van Belgie beschouwd wordt, heb ik een haat/ liefde verhouding. Hoe dikwijls heb ik na de aankomst al gezegd: "dit doe ik nooit meer!"... En toch stond ik het jaar daarna alweer aan de start: voor de 15de keer al! En dat NIET omdat de inschrijving gratis is. Sinds 2000 miste ik slechts 1 editie: die van vorig jaar, namelijk, vanwege die knie perikelen. Hoe mooi het land van Herve ook is, een vlak parcours is er onmogelijk uit te tekenen. Van de 33 km is er slechts 2 km "vlak" (dat is nog ruim geinterpreteerd) en er moeten bijna 700 hoogtemeters overwonnen worden! Het gaat gedurig op & neer en naarmate de kilometers vorderen, is berg-af lopen zelfs moeilijker dan berg-op. Les 4 cimes de Herve is minstens een Marathon waard, en die moet je dan ook als dusdanig aanvatten (en dus niet als een "Halve"+12 km, aub). Hier had ik nog nooit kunnen winnen, toch hoopte ik stilletjes dat het me ditmaal zou lukken, ook al was ik met mijn bijna 59 jaar bij de oudsten van de categorie 50-60 jaar. En ook niet vergeten dat de Marathon maar 4 weken geleden plaatsvond.
Rond 9u30 vertrokken mijn vrouw & ik dus richting Battice. Meestal is het koud rond deze tijd, maar dit jaar leek het wel lente met temperaturen van rond de 18 graden. Dat is dus eens wat anders en zou misschien in mijn voordeel kunnen uitdraaien(?). Met een dikke 600 deelnemers werden we om iets na 11uur op gang geschoten. En dat schieten mag je wel letterlijk nemen, want de organisatie had er niets beter op gevonden dan keihard vuurwerk te laten knallen tot vlak bij de wachtende meute! Nadat de traditionele fanfare zijn laatste noten had uitgeblazen, gingen we van start met om te beginnen 500 meter vrij steil berg af. Diezelfde knoert moesten we ook terug omhoog aan het eind van de wedstrijd!
Ik had me voorgenomen om zo ontspannen mogelijk aan 4'/km te lopen de eerste 12 km, die ondanks een aantal fikse hellingen toch de gemakkelijkste van het parcours zijn. Maar algauw kreeg in de smiezen dat ik dit gemiddelde niet zou halen want met 49'20" had ik al 1'20" achterstand op mijn schema aan de 12de km... Het ging niet slecht, maar echt vlot bolde het ook niet. Dat merkte ik tijdens de zware beklimmingen aan km 13 en 17. Dan, in Val-Dieu , na 21 km, volgde de langste beklimming van een dikke 2 km. Daar sloot ik zelfs even aan bij Jo Schoonbroodt, de kanjer van Nederland, die ondanks zijn 65 jaar onverslijtbaar lijkt. Dit laatste was me al vlug duidelijk toen hij even later weer van me weg liep. Nog wat verder kwam ik bij onze goeie vriend Peter Maris, die in deze wedstrijd ook in mijn categorie zat. Ook hij versnelde even later, maar er was geen enkele vlakke meter meer te bespeuren tot de aankomst, en zo kon ik hem al wroetend terug bijbenen & achterlaten. De spieren werden alsmaar pijnlijker, vooral als het berg-af ging, daarom zette ik mijn verstand (of wat daarvan nog overbleef) op nul om de laatste steile 0,5 km naar de aankomst vol te kunnen maken.
Uiteindelijk finishte ik als 20ste algemeen (van de 603) en toch nog 3de van de 145 Masters +50. Over mijn eindtijd van 2u25'59" was ik niet zo tevreden, maar dat was algauw vergeten nadat het brood-met-kaas (dat iedereen kreeg bij inlevering van het borstnummer) was opgegeten & doorgespoeld met het plaatselijk streekbier...
Amper 1 week na de marathon stond de zware, doch mooie, zeskerkenloop op het programma. Ik las in "Runners World" dat men na een marathon best 4 weken recupereert (2 weken na een halve marathon), maar een rare "kwiet" zoals ik lapt zoiets aan zijn laars. Deze wedstrijd, tevens de laatste van de "Haspengouw Challenge", was zo goed als een "thuismatch" voor mij & mijn team van de "GS Runners". Dus dat was een reden te meer om met mijn loopschoenen richting "Kotshoven" te karren. Bovendien zou ik dan aan alle 15 (!) manches deelgenomen hebben EN sinds 1997 geen enkele editie gemist hebben! De reden voor die 19 deelnames is niet ver te zoeken: mooi parcours door stukken natuur en de herfstige kleuren maken alles NOG aantrekkelijker (Als de zon schijnt). De zon was echter niet van de partij, evenals concurrent Luc. Daar keek ik eigenlijk wel naar uit, ook al zou dit niets meer veranderen aan het klassement, waar ik sowieso eerste blijf. Af te wachten viel of en hoe de benen zouden hersteld zijn van vorige week.... Pas sinds eergisteren voelden mijn kuiten enigszins "schappelijk" aan, doch dat is geen garantie op een rustige zondagnamiddag weet ik uit ervaring... Bovendien zou ik concurrentie krijgen uit onverwachte hoek, zou later blijken.
Na heel wat felicitaties (van vorige week) in ontvangst te hebben mogen nemen nam ik, samen met nog 205 atleten, om 14u30 de start aan de kerk van Kortessem. Verrassend genoeg ging het zeer vlot tijdens de eerste kilometers en was het gemiddelde 3'40"/ km na 3 km, beter dan verhoopt. Dan begon de beklimming van de eerste van de drie "kuitenbijters" en die werden ook goed verteerd. Maar ik begon wel in de mot te krijgen dat er 1 iemand mij vanaf de eerste km constant volgde, hij zat werkelijk op mijn hielen en had geen oog voor iemand anders. Ik had de indruk dat, als ik zou moeten gaan plassen, hij met me mee zou komen. Een wieltjeszuiger a la Joop Zoetemelk, dacht ik nog. Ik maakte mezelf wijs dat het geen "Hollander" zou zijn....
Ik kon vrij goed een egaal tempo aanhouden, maar na 12 km begonnen mijn kuiten dan toch eindelijk tegen te sputteren. Daardoor kon ik geen extra kracht zetten en moest het tempo iets laten zakken.. En NOG zat die, voor mij onbekende, kerel in mijn nek. (Zie foto). Iemand anders zou dan even de leiding proberen over te nemen om zo wat beleefdheid (lees: barmhartigheid) te tonen; hij niet, echter. Maar, op 2 a 300 meter van de eindmeet, versnelde hij plots met een verschroeiende demarrage en eindigde zo nog 9" voor mij. Ikzelf was uiteraard tevreden met de 20ste plaats algemeen in 57'29". Mits wat frissere benen had ik misschien een minuut sneller gekund(?). Groot was mijn verrassing, op de prijsuitreiking, toen ik 2de werd bij de M55, 9" na een zekere Fre Wolters.. Inderdaad: een Hollander...
Voor deze (mijn 17de) Marathon zat ik toch met wat vraagtekens. Het was namelijk heel lang geleden dat ik in de aanloop van zulk een wedstrijd zo weinig kilometers had gemaakt (bijna 86 km/week gedurende de voorbije 8 weken!). Bovendien stond ik toen, 2 maanden geleden, nog nergens (remember Kozen!) wegens een rare verkoudheid en wat hamstring malheur. Maar enkele weken later begon de conditie toch te beteren en 3 weken geleden besliste ik pas om deel te nemen aan het Belgisch Kampioenschap. Na twee lange duurlopen (1 van 36,8 en 1 van 35 km) wou ik het erop wagen, al zou het kantje-boordje zijn... Maar de laatste 2 wedstrijden (Alken en Tongeren) gaven me voldoende vertrouwen. Later zou blijken of mijn voorbereiding net genoeg was geweest....
Gisteren namiddag (zaterdag) vertrokken mijn vrouw & ik naar Eindhoven, waar we een hotel geboekt hadden op een steenworp van het PSV stadion en vlakbij de startzone van de wedstrijd. Een BK in Nederland: het is eens wat anders... Het voordeel met zo een grote organisatie is wel dat er veel deelnemers zijn (meer dan 2000), zodat men er niet te veel alleen komt te lopen. Althans dat DACHT ik!
De zon scheen volop maar het was ronduit fris: 11 graden (gevoelstemperatuur 7!), mede door de wind die ook van de partij was. Daarom verliet ik pas een kwartier voor de start onze hotelkamer en warmde me maar een vijftal minuten op. Zo stond ik op de eerste rij, samen met 9 Ethiopiers en Kenianen en ook met Luc Hermans ( mooi zicht!) toen het startschot weerklonk om 10u. Ik had een tijd van <2u50' in gedachten en startte alzo aan 4'/km, zonder te forceren en eventueel in een groepje met datzelfde tempo. Dat ging perfect, al moest ik na 16 km dat groepje laten gaan wegens iets te snel. Een verstandige beslissing, zo bleek later, ook al liep ik daardoor de resterende 26 km meestal alleen. Ondanks dat ik ruim te tijd nam om te eten (gellekes) en drinken, kon ik mijn tempo vrij goed aanhouden: halfweg had ik 1u24'21", oftewel nog altijd 4'/km. De volgende blokken van 5 km gingen in 20'19"; 20'43"; 20'47"en 20'52". Dus, veel verval zat er niet op en ik voelde me, naargelang omstandigheden, doorlopend goed. De laatste 5 a 6 km waren wel even wat zwaar toen de wind tegen zat, maar de laatste 2 km werden we "gedragen" door de geweldige ambiance en aanmoedigingen. De laatste 15 meter wandelde ik rustig naar de eindmeet om alles nog eens goed in me op te kunnen nemen en NOG wat langer te genieten van de sfeer. Toen wist ik al lang dat ik gewonnen had en dus Belgisch kampioen was met 3' voorsprong op Walter Vloeberghs en 4' op Luc!!!! Mijn tijd (2u52'08") was iets trager dan ik gehoopt had, maar ik was zeer tevreden dat ik het gehaald had, net als vorig jaar in Vise. Trouwens, met deze tijd zou ik het BK ook gewonnen hebben in 2012 en 2013... Ik werd ook algemeen 1ste van de 119 M55 en hield dus zo ook andere nationaliteiten achter me. Dit was mijn vierde snelste op 17 Marathons... Als ik mijn tijd via "leeftijdscorrectie" omreken naar een 28- jarige, kom ik aan 2u25', want ik ben toch al bijna 59 jaar... Nog wat meer trainen en ik haal het olympisch minimum! Bijna een jaar geleden werd ik nog afgeschreven door de nochtans gerenommeerde Dr. Willems toen hij een "scheur" in mijn meniscus zag!? Een operatie zou onafwendbaar zijn... 338 dagen en 3775 km na die onheilstijding stond ik daar toch maar mooi "te blinken" op dat podium, ZONDER operatie! De volgende dagen zal ik weer vreemd gaan, ik hoop dat mijn vrouw daar geen bezwaar tegen heeft, zolang de reden daarvoor spierpijn is.
Toen mijn dochters nog klein waren, hadden ze een hamster. Op een gegeven ogenblik kreeg ik in de mot dat die zowat de ganse nacht zat te lopen in zo een wieltje... Kreeg ik begot toch niet de neiging om dat beestje zijn nootjes en zaadjes op te vreten, zeker? Ik heb het toch maar niet gedaan, maar de laatste weken dacht ik daar terug aan en eet ik regelmatig een handvol zonnebloempitten en wat pindanoten... Niet zozeer om 's nachts "van jetje" te geven, misschien wel om wat meer kracht in de spieren te krijgen bij het uitoefenen van mijn sport.
Vandaag was weer zo'n mogelijk in Tongeren, waar de "Ambiorix run" werd georganiseerd door "Victors cup". Het vlak parcours was weer eens een uitdaging om "de grote molen" rond te draaien in het vooruitzicht van de Marathon, over 8 dagen. Met z'n 116 startten we op de atletiekpiste van "De Motten" voor twee rondjes van een dikke 5 km. Het tempo zat er meteen goed in en ik kon na een drietal km al afstand nemen van een groepje. Ik versnelde even uit veiligheid nadat iemand tegen mijn hiel liep en weg was ik. Ik zag voortdurend Ronald voor me uit lopen, dus ik wist dat ik niet "slecht bezig" was. Ik probeerde mijn tempo hoog te houden, dat was niet zo eenvoudig omdat ik alleen liep. Ik wist dat ik tiende was, dus dat motiveerde me tot het einde de vaart erin te houden. Ik werd ook 1ste van de M55 en win ook zo het eindklassement van de "Victors Cup", net zoals die van de "Haspengouw Challenge"(sinds vorige week al).
Het tempo was iets trager (3"/km) dan in Alken, vorige week, het gevoel was echter weer goed en dat is een opsteker (geen garantie!) voor Eindhoven. Nu afbouwen richting volgende week en, naast rode bietensap,ook noten & zaden nuttigen... Maar goed dat we geen hamster in huis hebben, of dat diertje zou een gruwelijke hongerdood tegemoet gegaan zijn!
Aangezien het op training steeds beter begint te vlotten en ik afgelopen dinsdag een lange duurloop van 35 km volmaakte, begon ik opnieuw aan de Marathon van Eindhoven te denken...
Daarom had ik vandaag als doel gesteld: als ik op de 10 km een tijd van minder dan 37' klokte, zou ik me alsnog inschrijven voor die Marathon, die tevens als Belgisch kampioenschap geldt.
Eigenlijk had ik deze "10 km- test" vorige week in Sint- Truiden al willen doen, maar daar was dat onmogelijk, gezien de gekende omstandigheden...
Het parcours in Alken staat bekend als "snel" en de perfecte organisatie van ACA maakte ook dat ik het helemaal "zag zitten". Aangezien stilzitten ongezond is, had ik voormiddag 4 km gejogd en gemerkt dat alles goed zat. Het weer was perfect met zo'n 17 a 18 graden EN kleinzoon Pol was alweer present, kortom: alles was aanwezig om een sterke prestatie neer te zetten.
Van bij de start voelde ik al dat de benen zeer goed waren, en kon een - voor mij althans - hoog tempo goed aan zonder "lamme benen" te krijgen. Anderzijds merkte ik dat dit tempo ook 10 km vol te houden was zonder in verzuring te gaan. Toen ik merkte dat mannen zoals Bjorn, Geert & Dirk achter mij bleven (dat was al een tijdje geleden) kreeg ik zowaar nog wat vleugels ook! In de tweede ronde liep ik zelfs Ruben Kenis voorbij met enkel nog Pieter Beelen in mijn wiel. Ik kon de laatste ronde mijn tempo nog iets opdrijven en behield alzo mijn 15de plaats algemeen (1ste van de Masters 55). Mijn tijd was wel 46" trager dan vorig jaar, doch dat was al lang "ingecalculeerd" want het was al van 1 mei in Tongeren geleden dat ik ongeveer aan zulk tempo liep. Mijn tijd was uiteindelijk: 36'54" en dat op een afstand die zelfs nog iets meer dan 10 km bedroeg!
Dus schreef ik me 's avonds in voor de Marathon: dit had ik enkele weken geleden nog totaal onmogelijk geacht...
In Sint-Truiden werd voor het eerst de "Monumentenrun" georganiseerd, op de vooravond van de "Open monumenten dag". Deze 13de manche van de Haspengouw Challenge verving de "Fruitloop" van de vorige jaren. Is 13 een ongeluksgetal of niet, deze wedstrijd werd in elk geval een fiasco over gans de lijn...Er werd veel reclame voor gemaakt, dus mocht er een groots evenement verwacht worden...
Bij de inschrijvingen liep het al verkeerd: de voorraad van de nummers-met-chip van de 10 km was uitgeput voor ik aan de beurt was, dus kreeg ik een nummer voor de 5 km. De pechvogels die nog wat later waren, moesten hun "HC"-nummer gebruiken (zonder chip, dus). Al degenen die geen nummer van de 10 km hadden, zouden dus uiteindelijk niet in de uitslag terug te vinden zijn!
De start & aankomstzone vond plaats op de Truiense Grote Markt. De organisatie had het plan opgevat om "in fases" te starten ( zowat een wereldprimeur?). Alleen, niemand van de deelnemers was daarvan op de hoogte... Iedereen stond achter de hekkens te wachten, totdat die zouden verplaatst worden, zodat men naar de startlijn zou kunnen wandelen. Het startschot werd echter te vroeg gegeven en het gevolg was dat iedereen zich voorbij die hekkens wurmde: de chaos was kompleet!
Dan liepen we avondlijke & "sfeervolle" straten van Sint-Truiden in, een ongezien avontuur tegemoet. Men had er niets beter op gevonden dan het parcours doorheen zowat alle monumenten van de stad te leiden. We moesten door verscheidene gebouwen (met of zonder trappen) lopen, zoals een school, de veemarkt, kerken(!), kerkhof, finse piste, stadspark. Zelfs de abdij toren werd ons niet bespaard! Daar klauterde ik die spiraal omhoog en leek wel de enige, volgens mijn gevoel. Ik dacht nog even: ik zal hier de nacht toch niet moeten doorbrengen, zeker? Ik kreeg er zowaar bijna claustrofobie van... Achteraf vernam ik dat je die toren links kon laten liggen, als je dat wou!
Intussen werd het steeds donkerder en we moesten laveren tussen lampjes op de grond en kaarsen, op gevaar af van struikelen of verkeerd lopen (wat ik een paar keer bijna deed!). Verder moesten we, in het complete duister nog enkele gevaarlijke stenen trappen overwinnen, waar je voor hetzelfde geld de poten zou kunnen breken... Kortom, veel lopen was er niet bij en ik was al blij dat ik zonder averij de aankomst bereikte. Ik was al lang niet meer geinteresseerd in mijn positie of tijd ( bijna 40' op ? Km) en was opgelucht dat heel dit "gedoe" voorbij was.
Eigenlijk vond ik mezelf niet zo slecht lopen op de stukken waar dat mogelijk was, maar ik eindigde niet in de top 40 (te lang in die toren gezeten!).
Dit was een evenement waar men mij niet meer terug zal zien, behalve misschien als wandeling. Ik kijk reikhalzend uit naar een ECHTE loopwedstrijd: volgende week zondag, in Alken.
Deze jubileum editie van de "Groene Halve" nam ik te baat om nog eens een wedstrijd te lopen met een "goed gevoel". Reeds voor de 16de keer maakten we de verplaatsing van meer dan 50 km richting het noorden van de provincie. Al was ik tevreden met mijn prestaties in Halen, vorige week en Val-Meer, twee weken geleden: toch vond ik niet dat het echt goed "draaide". Het vlakke parcours van Hamont ligt me altijd goed, is goed om mijn uithouding te testen en vooral om te zien hoe mijn linker hamstrings het zouden doen... De voorbije week had ik steeds minder last, ondanks ik elke dag trainde en 33 km meer liep dan vorige week. Maar gisteren, na een rustig duurloopje, had ik de rest van de dag WEL last gehad!. Mijn gebruikelijke "testloopje" van 4 km, vanmorgen verliep dan weer wel probleemloos, al was mijn gemiddelde hartslag nog wat te hoog om echt "top" te zijn.
Het parcours was nogmaals wat anders dan de vorige jaren, waardoor de afstand nu bijna 13 i.p.v. 12 km was. Ik had me voorgenomen om behoudend te starten, toch was ik verrast dat mijn gemiddelde na 3 km 3'45"/km was! Dat tempo had ik niet meer aangekund sinds Nieuwerkerken, 2 maanden geleden! In welke positie ik lag, was moeilijk in te schatten, omdat we samen gestart waren met de deelnemers van de halve Marathon. Eerst liep ik in een klein groepje waarvan 1 man, die de lange afstand deed, wegliep. Daarna had ik enkel nog het gezelschap van de, voor mij onbekende, Eddy Moors. Na 8 a 9 km moest hij lossen en zo moest ik de laatste kilometers alleen volmaken. Mijn hamstrings voelde ik de ganse tijd wel, doch niet pijnlijk: eerder "getrek". Daardoor moest ik voorzichtig blijven en kon niet echt veel kracht zetten om voluit te lopen.
En dan, met de kerk van Hamont in het zicht, op circa 2 km van de aankomst, begon ik aan de 65000ste kilometer van mijn "loop"-baan! Alweer een mijlpaal, 1 week na mijn 500ste wedstrijd...
Uiteindelijk finishte ik, tot mijn verbazing, als 4de algemeen in deze weliswaar niet sterk bezette wedstrijd. Dus dacht ik als 3de Master +50 het podium te mogen bestijgen, want de algemene winnaar was een 20-jarige topatleet uit Huldenberg met grote voorsprong. Maar blijkbaar was er ergens nog een andere 50-plusser opgedoken om het podium te vervolledigen... Sinds de uitvinding van de chip gebeuren er precies meer "vergissingen"!
Lichtjes ontgoocheld vertrokken we naar huis, doch tevredenheid overheerste omdat ik eindelijk nog eens gelopen had met een "goed gevoel"...
Deze wedstrijd, die niet verbonden is aan een klassement, stond al langer in mijn agenda genoteerd omdat het een selectief parcours is met hellingen en enkele onverharde kilometers. Samen met mijn echtgenote en mijn jongste supporter, Polleke, karden we vanmorgen naar Halen. De start werd gegeven om 10u30, maar de temperatuur klom toch stilaan richting 30°. Dit was geen cadeau met mijn belabberde conditie van de laatste tijd. Het hoesten is wat geminderd, maar die "verrekte" hamstrings begonnen me weer parten te spelen. Daarom deed ik gisteren een "testloopje" van 10,7 km en ik had geen last! Dit maakte wel dat ik niet zo uitgerust aan de start stond van mijn 500ste wedstrijd. Een jubileum dat kan tellen! Niets deed vermoeden, toen ik op 20 mei 1991 aan mijn eerste "joggingske" deelnam op pinkstermaandag in mijn dorp, dat ik 24 jaar later nog steeds "in de running" zou zijn.. Er is veel gebeurd in die periode, maar de goesting om te lopen is steeds meer (erger) geworden.
Veel bekend volk aan de start, dus kon ik me focussen aan de venten van mijn "niveau". Maar direct na de start wist ik al direct wat mijn niveau was: nihil, namelijk! Ik moest een mooi groepje laten gaan en met een "tempoo'tje" van 3'53"/km liep ik helemaal alleen. Maar na 5 à 6 km naderde ik plots op Luc Hermans en Eric Surkijn en wat later liep ik hen voorbij op een zware helling. Dan zag ik nog verscheidene mannen van het resterende groepje in de verte voor me uit lopen en dus kon ik besluiten dat ik niet "slecht bezig" was... Mijn hamstrings ambeteerden me soms wat, doch ik kon voldoende kracht zetten om Luc & Eric achter me te houden.
Uiteindelijk eindigde ik als 1ste M55 en 18de algemeen. Al bij al was mijn niveau dan toch niet ZO slecht, zeker niet nadat ik de uitslag had bestudeerd. Of had ik toch voordeel gehaald uit mijn geliefkoosde warmte ? Het antwoord zal wellicht volgende zondag volgen in Hamont, waar ik de 12 km wil doen op een biljartvlak parcours...
Na die toch wel zware "Champignonloop" van gisteren, had ik vandaag mijn zinnen gezet op de 12de wedstrijd van de "Haspengouw Challenge", omdat ik ook in dat criterium goed geplaatst sta... Ik wist op voorhand dat een eerste plaats er niet in zou zitten, want de conditie om twee dagen na mekaar te presteren is er nog lang niet.
Het weer was aanvankelijk zeer aangenaam met zo'n 25à26° en wat wind, dus vergezelden mijn vrouw, 2 jongste dochters en mijn kleinzoontje me naar het "Fontijnhof". Maar bij het naderen van Borgloon begonnen de hemelsluizen zich open te zetten en dat zou er niet beter op worden . Met de herinneringen van 5 jaar geleden in het achterhoofd, toen een hevig onweer een groot deel van parcours onder water zette, was het even afwachten of het weer niet van dat zou worden... De omstandigheden leken hetzelfde te gaan worden, want ook nu begon het tijdens de wedstrijd te onweren, maar een wolkbreuk zoals toen werd het niet...
Met temperaturen die plots een stuk onder de 20° doken en regen, werden we op gang geschoten, maar ik raakte maar met veel moeite uit de startblokken. Ik voelde onmiddellijk dat het voor geen meter "bolde" en probeerde dus mijn eigen tempo te zoeken. Dat zoeken bleef maar duren: ik vond het niet!! Ik lag dan wel op "podiumkoers" als derde +55'er, maar ik moest er ENORM veel moeite voor doen. Door de regen en wind werd het almaar moeilijker om mijn tempo (=sukkeldrafje) vast te houden en ik liep elke van de 3 plaatselijke ronden zowat een halve minuut trager! Toen tijdens de laatste ronde mijn linker hamstrings serieus begonnen op te spelen, begon ik schrik te krijgen om me te blesseren! Met moeite en pijn "jogde" ik over de eindmeet als 3de M55 met slechts 10" voorsprong op de vierde...
Het doel, namelijk het podium, was wel bereikt maar veel plezier beleefde ik er niet aan... Een dag om zo vlug mogelijk te vergeten op alle gebied. EN: 2 wedstrijden op 2 dagen zal ik ook maar achter mij laten in de toekomst... Oftewel: hoe het gezegde "hoe ouder, hoe gekker" ook een negatieve intonatie kan hebben....
Om het debacle van kozen te vergeten, trok ik samen met mijn jongste dochter Darlene naar de Riemstse deelgemeente, om er aan de 5de manche van de "Victors Cup" deel te nemen. Van dit regelmatigheidscriterium had ik nog maar twee wedstrijden gedaan en ik moet er nog
aan twee deelnemen om in het eindklassement voor te komen. Ik sta er goed voor met reeds twee zeges...
Op vraag van de meeste deelnemers werd de afstand ingekort van de gebruikelijke 13,6 naar 10 km. Dat kwam ook goed uit want de temperaturen flirtten met de 30°.. Op zoek naar wat rehabilitatie, had ik de voorbije twee weken de weektotalen opgedreven tot meer dan 100 km (wat te veel misschien, maar ja...). Waar ik voor de start nog het meest schrik voor had, was om in een hoestbui verzeild te geraken en zo de pijp aan Maarten zou moeten geven... Er was echter geen deelnemer met die naam, dus dat zat al goed! Die rare verkoudheid is na 2 weken nog niet volledig uit mijn lijf en ik zou dus behoudend starten.
Vlak na de start had ik al wat moeite om een andere 55+'er, Piet, bij te benen en na +/- twee kilometer zag ik een andere ADD'er en concurrent, Patrick Nys, naast mij opduiken. Hij was duidelijk in goede doen, ondanks hij nog maar weinig traint... Piet was dan al achtergebleven en dus moest ik me alleen nog concentreren op Patrick. Zo liepen we samen in een groepje van 4, met nog goede bekende Ronald en eerste vrouw Hilde.
Telkens het bergaf ging moest ik enkele meters prijsgeven, om die daarna terug in te halen. De warmte, die ik meestal koester, was ditmaal niet mijn bondgenoot, want ik had heel wat moeite om aan te klampen. Het "goed gevoel" was ver weg en ik moest mijn benen bijna achter mij aan slepen.
Tijdens de laatste kilometer versnelden Ronald & Hilde, ik probeerde te volgen en tot mijn verbazing moest Patrick lossen. Zo eindigde ik toch als eerste van de Masters 55 met slechts 2" voorsprong. Met een tijd van 39'41" en 13de plaats algemeen kon ik vrede nemen. Maar met zo'n belabberd tempo op de 10 km, zal er voor dit jaar geen Marathon meer in zitten en zal ik me -proberen- te beperken tot de kortere afstanden... Na afloop was ik totaal uitgeput en moest een tijdje onophoudelijk hoesten. Maar de bruine Leffe smaakte me wel als vanouds en dat is ook een goed teken....
In aanloop van deze wedstrijd, de 11de voor de Haspengouw Challenge al, moest ik onwillekeurig terugdenken aan mijn tijd op de middelbare school. Als er toen een schoolveldloop plaatsvond, werd ik steevast laatste. Ik herinner me nog zo'n wedstrijd in het Olmenhof waarin ik als allerlaatste die grote groep jongens in de verte zag verdwijnen tussen de bomen en me even de angst bekroop om te verdwalen.😂. Niet dat ik schrik had om in mijn buurdorp Kozen te verdwalen, zeker niet met 5 plaatselijke rondjes, maar wel het feit dat ik wel eens laatste zou kunnen eindigen😛. Dit om maar aan te geven hoe slecht ik me voelde, en dat al enkele dagen... Na een 3-weekse, fantastische, reis in de Filippijnen ben ik daar de laatste dagen wat ziekjes geworden... Niets erg, enkel wat spanningshoofdpijn. Maar vandaag, nadat we 5 dagen thuis waren, voelde ik me misselijk, moe, keelpijn.... Kortom, helemaal niet in staat om een langere afstand te lopen. Ik dacht eerst dat die "jetlag" nog niet verwerkt was... NIET, dus!!. Daar in Z-O Azie heb ik wel wat proberen te trainen: de laatste 2 weken om de andere dag 10 tot 12 km. Maar dat was helemaal niet evident in die tropische warmte: mijn hartslag was daar 15 a 20 slagen per minuut hoger dan hier! Ook tijdens mijn traditioneel "opwarmingsrondje" van 4 km, vanmiddag, was mijn hartslag veel te hoog.
Kortom: arriveren was mijn eerste zorg vandaag, en als ik zou moeten opgeven kon dat met die kleine rondjes ook geen probleem zijn. Maar dat was geen optie: dat heb trouwens ooit nog maar 1 maal gedaan: in 1999 halfweg de Marathon van Antwerpen gestopt met een stressfractuur....
Om 20u30 werden we op gang geschoten en ik begon vrij behouden, toch lag het tempo aanvankelijk rond de 3'52"/ km. Dat bleek achteraf te hoog gegrepen, want de ronde tijden zakten gestaag tot ik in de 4de ronde even moest wandelen!😥. Mijn "compagnons", die ik normaal als gezelschap had, waren al lang gaan vliegen. Doch, dat was mijn laatste zorg: ik moest enkel nog zien aan te komen (niet in gewicht). Het ging steeds moeizamer, moest "harken" en liep zodanig onevenwichtig dat mijn linker dikke teennagel blauw was na afloop!
Al joggende overschreed ik de finish in een tijd van 48'21" ( bijna 4' trager dan vorig jaar!) en werd 5de in mijn categorie en pas 38ste(!) van de 156 deelnemers. Achteraf gezien was ik toch tevreden want zo slecht was het niet: bijna 4'05"/ per km met lichaam dat enkel wou rusten.. Koorts had ik echter niet gehad, anders was ik niet gestart natuurlijk! Ideaal was dit allemaal niet, maar het was eens een ervaring om te weten hoe het voelt om NIET over al je mogelijkheden te beschikken... Gezond zijn wordt als "normaal" ervaren, zo vanzelfsprekend is dat allemaal niet! Dus we zullen maar niet klagen : tegenwoordig ben ik al blij als ik niet verloren loop... Of dat met de leeftijd te maken, weet ik nog niet.😏
de "Hesbignon Challenge" is Waals regelmatigheidscriterium en zoals elk jaar vindt 1 van deze wedstrijden plaats op Vlaamse bodem. Het was pas voor de derde maal dat ik er deelnam: de 1ste maal in 2012 op een zondag morgen, vorig jaar op een vrijdag avond en nu op een zaterdag avond (van afwisseling gesproken!). Het parcours was ook telkens anders, doch dit jaar was het grotendeels hetzelfde als in 2014 en iets korter. Een pittige omloop met de nodige hellingen en een stevige kuitenbijter. Na mijn goede prestatie van afgelopen maandag mocht dat niet al te veel problemen opleveren, ware het niet dat ik al enkele dagen wat keel- en hoofdpijn heb, en dat laatste vooral als ik hoest! Aan de temperatuur zal het niet gelegen hebben want het was 29 graden, maar een aangenaam windje maakte het wat draaglijker.
De categorie-indelingen zijn ook anders dan officieel en dat maakte dus dat ik terechtkwam bij de mannen van 50 tot 59 jaar. Daardoor was ik met mijn 58,7 jaar dus zowaar het "ouderdomsdeken" van die bende! Daar kwam nog bij dat ik de meesten niet kende, dus was het niet nodig om veel rond te kijken, behalve om van het landschap te genieten.
Toch wat bekenden aan de start, waaronder Dirk, Geert en Steven. Maar geen enkele van hen kon ik volgen, na de eerste honderden meters die bergaf gingen en dat is ook al niet mijn ding! (Ik loop liever berg- op dan berg- af). Geleidelijk schoof ik op naar voren, stak in totaal ongeveer een 10- tal atleten voorbij en ik had een vrij goed gevoel naar omstandigheden.
De kilometers gingen vlug voorbij (altijd een goed teken), dat kan ook komen door het mooie en gevarieerde parcours.
Mijn 2 maten van het GS- running team, Geert en Steven, kon ik voor me uit zien lopen, maar van naderen was geen sprake. Uiteindelijk kwam ik toch nog tot op de hielen van Steven en eindigde als 19de van de 234 deelnemers. Ik werd 4de van de 54 vijftigplussers en viel dus net naast het podium! (maar die gasten waren wel 8 & 9 jaar jonger dan ik). De twee vorige keren lukte me dat wel (2 maal derde). Maar volgend jaar mag ik aanrukken bij de zestigers en lacht de toekomst mij (misschien) toe....
Met de tombola won ik een overvolle kist appels en een grote fles "Chimay". Een organisatie die AF was met een gezellige afterparty. Uiteindelijk had ik minder last van mijn verkoudheid dan van de 4(!) "streekbieren" die ik achteraf nuttigde. Toen we thuis arriveerden, om 23u01, was ik de naam van dat bier al vergeten!
Twee weken na Bilzen trokken we naar Nieuwerkerken voor de elfde stratenloop, tevens reeds de 10de manche van de "Haspengouw Challenge". Van die elf heb ik er geen enkele gemist en vermits die wedstrijd in mijn achtertuin plaatsvindt, ben ik steeds iets meer gemotiveerd om er wat van te maken. Na de wisselende successen wegens die hamstring problemen was ik benieuwd hoe ik het ervan af zou brengen, vooral nu ik weer voluit kan trainen en vorige week al een volume van 103 km haalde.
Ofschoon de start om 20u30 gegeven werd, was het nog steeds warm (26a 27 graden), dus dat zat al goed! Tussen de kermisattracties werden we op gang geschoten voor 5 plaatselijke rondjes (1 klein en 4 iets grotere). Het tempo lag al onmiddellijk moordend hoog en ik moest een groepje met de onder andere mijn concurrent bij de +55'ers Luc (die zeer sterk bezig is!) even laten gaan. Echter, die paar meter waren niet onoverkomelijk, en ik wist ook dat zulk tempo (3'34"/km) niet vol te houden was in die warmte. En inderdaad: vanaf het begin van de tweede ronde begon ik aan een gestage opmars en na 4 km liep ik ook Luc voorbij en kwam ik in het spoor van "GS - runner - team" maat Geert. Goed gezelschap, trouwens, want die jonge kerel is normaal sneller dan deze oude knar. Van dat groepje bleef enkel Dirk Willems nog voor ons uit lopen en ook dat was een goed teken want ook hem krijg ik niet veel te zien, behalve aan de start. Ik liep een zeer vlak tempo: het verschil tussen de snelste en de traagste ronde was maar 9", waarvan de laatste nog 5" was dan de voorlaatste. Tijdens de laatste meters spurtte Geert van mij weg, maar ik was al lang content met mijn eigen prestatie want ik werd 1ste met 17" voorsprong op Luc (11de van de 120 algemeen) met een tijd van 37'16". In verhouding een dikke minuut trager dan vorig jaar, maar toen was het 8 graden minder warm.
Daarmee zat deze kermismaandag erop, alsook mijn 19de wedstrijd van het jaar EN mijn 495ste in het totaal!! Het jubilee' ke van de 500ste komt stilaan in zicht. Bij leven en welzijn...
Na het debacle van gisteren ging ik vandaag op zoek naar wat eerherstel, doch vooral naar wat "goed gevoel". Deze wedstrijd had ik eigenlijk niet ingepland, de vorige keer in 2012 liep ik er de halve Marathon (die er nu niet meer wordt georganiseerd) en won er bij de M55, dus had ik een vaag vermoeden dat de omloop in en rond Bilzen mij zou kunnen liggen... Ik behaalde ook goede resultaten in 2009 op de "Halve" en de 3 jaren daarvoor op de 10 km, die toen nog deel uitmaakte van de " Haspengouw Challenge".
Het weer was in elk geval prima: 22 graden met een stevig windje, echter, doch dat moet je er maar bij nemen op het zware parcours doorheen het glooiende landschap van de Bilzense deelgemeenten. Wat minder bekende gezichten bij de start, wel andere toppers inclusief enkele "anderskleurige medemensen". Voor de verandering had ik nog eens mijn superlichte wedstrijdschoenen ondergebonden, voor't eerst sinds Hamont in September! Na een voorzichtige start zag ik na enkele kilometers de enige- voor mij bekende- concurrent Piet al achterblijven. Na 5 km passeerden we opnieuw de startlijn in het centrum, om dan de grote ronde aan te vatten richting Rijkhoven. Na die eerste 5 km begon het zwaarste stuk pas echt, ik kon echter zeer goed mijn tempo aanhouden, ondanks ik meestal alleen liep. Ik had zo goed als geen verzuring van gisteren en kon dus genieten van de landschappen en aanmoedigingen onderweg: wat een verschil met gisteren!
Uiteindelijk finishte ik als 17de van de 179 algemeen en 1ste van de 24 Oudste Masters met 3 minuten voorsprong in een tijd van 59'56". Een matige tijd, maar daar zat ik al lang niet meer mee want hier hield ik een goed gevoel aan over, zeker toen mijn naam keihard werd afgeroepen op de markt van Bilzen. Een "kippenmoment" zou Dana Winner zeggen....
In Heers vond de 9de manche van de "Haspengouw challenge" plaats en daarmee zitten we al dik over de helft van de 15. Waar in de meeste wedstrijden 130 of meer deelnemers zijn, waren er daar slechts 93! Het was dan ook maar een povere organisatie die vorig jaar (toen nam ik niet deel) desastreus was te noemen, had ik van horen zeggen.
Bij de start dus de bekende gezichten, maar een pak minder dan gewoonlijk. Vooraleer het startschot afging, werd een minuut stilte gehouden voor Jean-Pierre Paumen. Dan de knop omdraaien en gaan met die banaan..... Maar viel dat effe tegen!!! Ik geraakte TO-TAAL geen poot vooruit en blokkeerde volledig. Ik had me nochtans goed voorbereid, mijn hartslagwaarden waren goed en had nergens last van... Vanaf de eerste meter had ik verzuring tot achter mijn oren en moest de mannen, die in Wellen in mijn buurt liepen, laten gaan. Het parcours was wat gewijzigd en we moesten 4 rondes lopen met daarin een puist die we omhoog moesten. Die kon ik in iets meer dan wandeltempo bestijgen. Het was zelfs zo erg dat ik drie maal bijna verkeerd liep, als Bart Sampermans me er niet op attent maakte waar we links of rechts moesten!!! Hij moest NET niet mijn hand vasthouden! ZIELIG!!! Doch ook hem kon ik niet volgen en mijn concurrent Luc was al lang uit het zicht verdwenen, ik moest meer achter mij kijken om mijn 2de plaats veilig te stellen. Dat lukte uiteindelijk toch, maar normaal was deze wanprestatie niet. Ik was anderhalve minuut achter Luc, al had ik hem misschien in "normale doen" ook niet voor kunnen blijven, maar met een beter gevoel was ik heel wat meer tevreden geweest.... Aan mijn gemiddelde hartslag (137!) was duidelijk te zien dat er iets "scheef" zat... Die minuut stilte duurde voor mij blijkbaar bijna 44'! Was ik onder de indruk van het overlijden van Jean- Pierre? En dan zit ik soms te klagen over wat kniepijntje hier en verschotje daar: KIEKEN!!!!
Met een 17de plaats algemeen en 2de van de 15(!) M55 en fles witte wijn keerde ik terug huiswaarts.... Zo vlug mogelijk vergeten, deze ervaring
De "Midwinterjogging" geldt voor mij elk jaar als een test om te zien hoe het zit met mijn snelheid in het vooruitzicht van het nieuwe wegseizoen. De uithouding is normaliter geen probleem: voorbije dinsdag deed ik nog een lange duurloop van 35 km aan een tempo van 4'31"/ km. Eigenlijk veel te snel, maar het ging dan ook uiterst vlot. Qua snelheid zou het, zo 2 weken na die veldloop, ook keihard moeten meevallen, ware het niet dat de omstandigheden verre van ideaal waren om een snelle tijd neer te zetten. Er stond een stevige wind (5 beaufort), maar het was wel zacht (11a 12°). Het was geen storm zoals in 2010 toen ik, zoals bekend, maar op de nipper aan het ergste ontsnapte toen een stuk boom net voor mij naar beneden donderde! 
Een tijd van onder de 37' zou er nu niet inzitten, temeer omdat het parcours hertekend was en de afstand zo'n 300 meter langer was dan de voorgaande jaren.
Hoedanook, de wind blies wel in het voordeel bij de start en dat was te merken aan de 1ste km (3'36"). Teammaat Peter was me toen al voorbijgestoken, ik kon niet aanpikken, en hij liep gestaag verder van me weg. Een sterke Ronny Thys passeerde me ook nog rond de 4de km op een (nieuw) stuk onverhard in het bos. Ik kon hem wat later opnieuw bijbenen, alsook enkele andere jonge kerels. Enkel Jo Croes kon ik niet aan en zo liep ik alleen richting aankomst. Althans, dat DACHT ik, tot net voor de finish nog twee jonge snaken mij verschalkten. Uiteindelijk werd ik 19de van de 306 deelnemers (1ste M55) in een tijd van 39'06". Niet zo slecht voor een ouwe knar in het jaar dat hij 60 jaar wordt (hopelijk). Zo kon ik tevreden naar huis, waar ik nog 6,5 km losliep, zodat er vandaag bijna 17 km op teller stond (100 voor de ganse week).
Voor de zesde keer nam ik deel aan een PK veldlopen. Voordien behaalde ik steevast een podiumplaats, maar nooit de 1ste van mijn categorie. Aangezien de organisatie in handen was van mijn club ACA, wou ik absoluut eens de oppergaai binnenhalen. Om dat doel (proberen)te bereiken sleurde ik mijn vrouw met zachte dwang keihard mee naar Alken, in de veronderstelling dat haar aanwezigheid alleen al stimulerend op mij zou werken (want veldlopen is niet echt mijn ding). 
Nee, de waarheid is dat ze dat volledig vrijwillig deed, al verwonderde me dat want het was de eerste keer dat ze me ooit vergezelde naar een cross. Het was tevens mijn eerste veldloop van het winterseizoen (en meteen ook de laatste), en met weinig ervaring & snelheidstraining was het afwachten hoe het zou uitdraaien. Het parcours in Alken staat bekend als zwaar, doch bij een eerste inspectie viel dat reuze mee qua modder.
Omdat ik steeds een hele slechte start neem bij dergelijke wedstrijden, had ik me voorgenomen om verschroeiend weg te schieten na het startschot. Helaas....het was weer van hetzelfde, ook al had ik de indruk dat ik snel ging.... Ik moest een heel aantal atleten voorbijsteken om ongestoord een eigen tempo te kunnen ontwikkelen, maar dat was niet zo gemakkelijk tijdens een bochtig begin. Uiteindelijk kwam ik in een min of meer comfortabel ritme, dat even verstoord werd door een regenbui, en kreeg stilaan in de mot dat ik in 1ste positie liep bij de M55. Zekerheid daarvan kreeg ik na afloop met een plaatsje op het hoogste trapje. Het jaar is alvast goed ingezet (mijn gedacht) met dank aan mijn vrouw.
Het was 9 jaar geleden dat ik nog eens deelnam aan deze "Corrida". Toen was de langste afstand 12 km en was het parcours, alsook de start & aankomst locatie, anders. Misschien ook door die kortere afstand is het deelnemersaantal aangegroeid van 396 toen tot 440 nu. Een andere reden is ongetwijfeld ook dat het aantal lopende mensen blijft toenemen en zeker tijdens of na de feestdagen om de toegenomen kilo's eraf te joggen.
Dat extra (ingecalculeerde) gewicht is er ook bij mij elke winter zo'n twee kilo. Zolang ik niet de 70 kg nader, is er geen vuiltje aan de lucht 
. Feit is echter wel dat wedstrijden lopen tussen kerst- en nieuwjaar nooit echt mijn "ding" geweest is, en vooral niet op een Zondag avond. Maar door die zeer bevredigende prestatie van vorige week vertrok ik toch met een beetje motivatie naar Meeuwen, samen met mijn meest keiharde supporter (mijn vrouw!).
Maar zodra het startschot afging, leek ik wel met beide voeten aan de grond vastgeplakt te zijn en kwam maar met moeite vooruit. Ik raakte zelfs niet op toerental (gemiddelde hartslag 137!) en vooral de eerste ronde liep ik in zuurstofschuld. De drie daaropvolgende rondjes was het gevoel wel wat beter, doch dat kwam enkel & alleen omdat ik die respectievelijk 10, 25 en 20 seconden trager deed dan die eerste.
Uiteindelijk finishte ik als 37ste van de 440 deelnemers in iets meer dan 37'. Niet zo heel slecht, uiteraard, maar omgerekend toch zo'n 6"/km trager dan in As op een omloop die vlakker en korter was dan vorige week. Als dit enkel kwam omdat ik de voorbije dagen de rode bietensap heb ingeruild voor rode wijn, is er alweer geen vuiltje aan de lucht
Voor de vierde keer nam ik deel aan de "Kerstrun". In 2012 en 2013 deed ik de langste afstand (15 km), vandaag hield ik het bij de 10 km. Zulk een korte afstand was ik echter niet meer gewoon: dat was 2 1/2 maanden geleden (Ambiorix run te Tongeren). Bovendien was het al 4 weken geleden dat ik nog eens een wedstrijd liep (De "Halve" van Ell). De trainingen verliepen intussen wel goed en die doe ik steeds op gevoel (zonder intervals). Ik was dus benieuwd hoe dit zou uitpakken in As op een licht golvend parcours.
Deze zeer goed georganiseerde wedstrijd trekt gewoonlijk heel wat volk, dit jaar wat minder wegens de veldloop in Dilsen. (40 deelnemers minder sinds vorig jaar op de 10 km). Men doet soms ook wat veranderingen in het parcours: dit jaar verliep de looprichting gewoon andersom.
Met zachte temperaturen van 12 a 13° en regelmatig zon was het dan ook nog eens zeer aangenaam en ondanks wat wind had ik er bijgevolg zin in.
Vlak na de start liep ik reeds in 6de a 7de positie, ik schoof na een paar bochten al vlug door naar de 4de stek. De ganse tijd liep ik alleen, maar rond halfweg naderde ik sterk op 1 atleet en na 7 km haalde ik de, voor mij onbekende, jonge gast in. Hij klampte echter aan en op een paar honderd meter van de meet stak hij een tandje bij, ik moest passen en viel zo net naast het podium! Geen schande want die kerel, een zekere Alison, was maar liefst 40 jaar jonger dan ik!! Ik was dus zeer tevreden als 4de van de 98 deelnemers met een tijd van 37'11" (3" sneller dan vorig jaar) op een afstand van meer dan 10 km.
Sinds 4 jaar staat de "de Halve van Ell" op mijn programma, behalve vorig jaar dan... Als je een snelle tijd wil lopen is het daar ideaal: vlakker kan je hem niet hebben, in het gezellige plaatsje tussen Roermond en Weert. Het is een kleinschalige en goed georganiseerde wedstrijd met toch steeds veel deelnemers: dit jaar rond de 500 op alle drie de afstanden, waarvan 307 finishers op de 21,1 km. Voor mijn 34ste halve Marathon wou ik nog eens een scherpe tijd neerzetten. De bedoeling was tussen 1u20' en 1u21', en als ik daar nog onder zou kunnen duiken, zou dat super zijn.
Er waren dit jaar liefst 7 mannen & vrouwen van het GS Running team present, die allemaal voor de lange afstand kozen en zeer goed presteerden en waarvan Linda een eerste plaats behaalde. Ik startte niet te hevig, doch ik vond het tempo al redelijk strak ondanks de vrij matige eerste 2 kilometers (3'53" en 3'51"). Dan, na 3 km, nam ik de leiding van een groepje om op zoek te gaan naar Geert, die snel gestart was. Andere maat, Peter, liet dat groepje voor wat het was om op zoek te gaan naar zijn eigen tempo. Ik voelde me prima ondanks een frisse 5 graden en bijhorend windje. Na zowat 6 a 7 km kwam ik bij Geert, doch een keiharde sanitaire stop noopte hem tot afhaken. Ik kon er goed de "schwung" inhouden en het tempo ging zelfs nog iets omhoog. Tijden per blok van 5 km: 19'17"; 19'14"; 19'05"; 19'09". In de 2de ronde haalde ik nog een paar man in en enkele liepen ook weer van me weg. Echter, deze atleten waren veel jonger dan deze oude knar en zo finishte ik als 1ste van mijn categorie in 1u20'44" (15de van de 307 algemeen) en dus perfect wat ik vooropgesteld had.. Dik tevreden keerden we huiswaarts. De volgende afspraak is in As op 20 december voor de "Kerstrun".
Met deze wedstrijd, die zowat als de zwaarste stratenloop van Belgie beschouwd wordt, heb ik een haat/ liefde verhouding. Hoe dikwijls heb ik na de aankomst al gezegd: "dit doe ik nooit meer!"... En toch stond ik het jaar daarna alweer aan de start: voor de 15de keer al! En dat NIET omdat de inschrijving gratis is. Sinds 2000 miste ik slechts 1 editie: die van vorig jaar, namelijk, vanwege die knie perikelen. Hoe mooi het land van Herve ook is, een vlak parcours is er onmogelijk uit te tekenen. Van de 33 km is er slechts 2 km "vlak" (dat is nog ruim geinterpreteerd) en er moeten bijna 700 hoogtemeters overwonnen worden! Het gaat gedurig op & neer en naarmate de kilometers vorderen, is berg-af lopen zelfs moeilijker dan berg-op. Les 4 cimes de Herve is minstens een Marathon waard, en die moet je dan ook als dusdanig aanvatten (en dus niet als een "Halve"+12 km, aub). Hier had ik nog nooit kunnen winnen, toch hoopte ik stilletjes dat het me ditmaal zou lukken, ook al was ik met mijn bijna 59 jaar bij de oudsten van de categorie 50-60 jaar. En ook niet vergeten dat de Marathon maar 4 weken geleden plaatsvond.
Rond 9u30 vertrokken mijn vrouw & ik dus richting Battice. Meestal is het koud rond deze tijd, maar dit jaar leek het wel lente met temperaturen van rond de 18 graden. Dat is dus eens wat anders en zou misschien in mijn voordeel kunnen uitdraaien(?). Met een dikke 600 deelnemers werden we om iets na 11uur op gang geschoten. En dat schieten mag je wel letterlijk nemen, want de organisatie had er niets beter op gevonden dan keihard vuurwerk te laten knallen tot vlak bij de wachtende meute! Nadat de traditionele fanfare zijn laatste noten had uitgeblazen, gingen we van start met om te beginnen 500 meter vrij steil berg af. Diezelfde knoert moesten we ook terug omhoog aan het eind van de wedstrijd!
Ik had me voorgenomen om zo ontspannen mogelijk aan 4'/km te lopen de eerste 12 km, die ondanks een aantal fikse hellingen toch de gemakkelijkste van het parcours zijn. Maar algauw kreeg in de smiezen dat ik dit gemiddelde niet zou halen want met 49'20" had ik al 1'20" achterstand op mijn schema aan de 12de km... Het ging niet slecht, maar echt vlot bolde het ook niet. Dat merkte ik tijdens de zware beklimmingen aan km 13 en 17. Dan, in Val-Dieu , na 21 km, volgde de langste beklimming van een dikke 2 km. Daar sloot ik zelfs even aan bij Jo Schoonbroodt, de kanjer van Nederland, die ondanks zijn 65 jaar onverslijtbaar lijkt. Dit laatste was me al vlug duidelijk toen hij even later weer van me weg liep. Nog wat verder kwam ik bij onze goeie vriend Peter Maris, die in deze wedstrijd ook in mijn categorie zat. Ook hij versnelde even later, maar er was geen enkele vlakke meter meer te bespeuren tot de aankomst, en zo kon ik hem al wroetend terug bijbenen & achterlaten. De spieren werden alsmaar pijnlijker, vooral als het berg-af ging, daarom zette ik mijn verstand (of wat daarvan nog overbleef) op nul om de laatste steile 0,5 km naar de aankomst vol te kunnen maken.
Uiteindelijk finishte ik als 20ste algemeen (van de 603) en toch nog 3de van de 145 Masters +50. Over mijn eindtijd van 2u25'59" was ik niet zo tevreden, maar dat was algauw vergeten nadat het brood-met-kaas (dat iedereen kreeg bij inlevering van het borstnummer) was opgegeten & doorgespoeld met het plaatselijk streekbier...
Amper 1 week na de marathon stond de zware, doch mooie, zeskerkenloop op het programma. Ik las in "Runners World" dat men na een marathon best 4 weken recupereert (2 weken na een halve marathon), maar een rare "kwiet" zoals ik lapt zoiets aan zijn laars. 
Deze wedstrijd, tevens de laatste van de "Haspengouw Challenge", was zo goed als een "thuismatch" voor mij & mijn team van de "GS Runners". Dus dat was een reden te meer om met mijn loopschoenen richting "Kotshoven" te karren. Bovendien zou ik dan aan alle 15 (!) manches deelgenomen hebben EN sinds 1997 geen enkele editie gemist hebben! De reden voor die 19 deelnames is niet ver te zoeken: mooi parcours door stukken natuur en de herfstige kleuren maken alles NOG aantrekkelijker (Als de zon schijnt).
De zon was echter niet van de partij, evenals concurrent Luc. Daar keek ik eigenlijk wel naar uit, ook al zou dit niets meer veranderen aan het klassement, waar ik sowieso eerste blijf. Af te wachten viel of en hoe de benen zouden hersteld zijn van vorige week.... Pas sinds eergisteren voelden mijn kuiten enigszins "schappelijk" aan, doch dat is geen garantie op een rustige zondagnamiddag weet ik uit ervaring... Bovendien zou ik concurrentie krijgen uit onverwachte hoek, zou later blijken.
Na heel wat felicitaties (van vorige week) in ontvangst te hebben mogen nemen nam ik, samen met nog 205 atleten, om 14u30 de start aan de kerk van Kortessem. Verrassend genoeg ging het zeer vlot tijdens de eerste kilometers en was het gemiddelde 3'40"/ km na 3 km, beter dan verhoopt. Dan begon de beklimming van de eerste van de drie "kuitenbijters" en die werden ook goed verteerd. Maar ik begon wel in de mot te krijgen dat er 1 iemand mij vanaf de eerste km constant volgde, hij zat werkelijk op mijn hielen en had geen oog voor iemand anders. Ik had de indruk dat, als ik zou moeten gaan plassen, hij met me mee zou komen. 
Voor deze (mijn 17de) Marathon zat ik toch met wat vraagtekens. Het was namelijk heel lang geleden dat ik in de aanloop van zulk een wedstrijd zo weinig kilometers had gemaakt (bijna 86 km/week gedurende de voorbije 8 weken!). Bovendien stond ik toen, 2 maanden geleden, nog nergens (remember Kozen!) wegens een rare verkoudheid en wat hamstring malheur. Maar enkele weken later begon de conditie toch te beteren en 3 weken geleden besliste ik pas om deel te nemen aan het Belgisch Kampioenschap. Na twee lange duurlopen (1 van 36,8 en 1 van 35 km) wou ik het erop wagen, al zou het kantje-boordje zijn... Maar de laatste 2 wedstrijden (Alken en Tongeren) gaven me voldoende vertrouwen. Later zou blijken of mijn voorbereiding net genoeg was geweest....
Gisteren namiddag (zaterdag) vertrokken mijn vrouw & ik naar Eindhoven, waar we een hotel geboekt hadden op een steenworp van het PSV stadion en vlakbij de startzone van de wedstrijd. Een BK in Nederland: het is eens wat anders... Het voordeel met zo een grote organisatie is wel dat er veel deelnemers zijn (meer dan 2000), zodat men er niet te veel alleen komt te lopen. Althans dat DACHT ik!
De zon scheen volop maar het was ronduit fris: 11 graden (gevoelstemperatuur 7!), mede door de wind die ook van de partij was. Daarom verliet ik pas een kwartier voor de start onze hotelkamer en warmde me maar een vijftal minuten op. Zo stond ik op de eerste rij, samen met 9 Ethiopiers en Kenianen en ook met Luc Hermans ( mooi zicht!)
toen het startschot weerklonk om 10u. Ik had een tijd van <2u50' in gedachten en startte alzo aan 4'/km, zonder te forceren en eventueel in een groepje met datzelfde tempo. Dat ging perfect, al moest ik na 16 km dat groepje laten gaan wegens iets te snel. Een verstandige beslissing, zo bleek later, ook al liep ik daardoor de resterende 26 km meestal alleen. Ondanks dat ik ruim te tijd nam om te eten (gellekes) en drinken, kon ik mijn tempo vrij goed aanhouden: halfweg had ik 1u24'21", oftewel nog altijd 4'/km. De volgende blokken van 5 km gingen in 20'19"; 20'43"; 20'47"en 20'52". Dus, veel verval zat er niet op en ik voelde me, naargelang omstandigheden, doorlopend goed. De laatste 5 a 6 km waren wel even wat zwaar toen de wind tegen zat, maar de laatste 2 km werden we "gedragen" door de geweldige ambiance en aanmoedigingen. De laatste 15 meter wandelde ik rustig naar de eindmeet om alles nog eens goed in me op te kunnen nemen en NOG wat langer te genieten van de sfeer. Toen wist ik al lang dat ik gewonnen had en dus Belgisch kampioen was met 3' voorsprong op Walter Vloeberghs en 4' op Luc!!!! Mijn tijd (2u52'08") was iets trager dan ik gehoopt had, maar ik was zeer tevreden dat ik het gehaald had, net als vorig jaar in Vise. Trouwens, met deze tijd zou ik het BK ook gewonnen hebben in 2012 en 2013... Ik werd ook algemeen 1ste van de 119 M55 en hield dus zo ook andere nationaliteiten achter me. Dit was mijn vierde snelste op 17 Marathons... Als ik mijn tijd via "leeftijdscorrectie" omreken naar een 28- jarige, kom ik aan 2u25', want ik ben toch al bijna 59 jaar... Nog wat meer trainen en ik haal het olympisch minimum! 
Bijna een jaar geleden werd ik nog afgeschreven door de nochtans gerenommeerde Dr. Willems toen hij een "scheur" in mijn meniscus zag!? Een operatie zou onafwendbaar zijn... 338 dagen en 3775 km na die onheilstijding stond ik daar toch maar mooi "te blinken" op dat podium, ZONDER operatie! De volgende dagen zal ik weer vreemd gaan, ik hoop dat mijn vrouw daar geen bezwaar tegen heeft, zolang de reden daarvoor spierpijn is.
Toen mijn dochters nog klein waren, hadden ze een hamster. Op een gegeven ogenblik kreeg ik in de mot dat die zowat de ganse nacht zat te lopen in zo een wieltje... Kreeg ik begot toch niet de neiging om dat beestje zijn nootjes en zaadjes op te vreten, zeker? Ik heb het toch maar niet gedaan, maar de laatste weken dacht ik daar terug aan en eet ik regelmatig een handvol zonnebloempitten en wat pindanoten... Niet zozeer om 's nachts "van jetje" te geven, misschien wel om wat meer kracht in de spieren te krijgen bij het uitoefenen van mijn sport.
Vandaag was weer zo'n mogelijk in Tongeren, waar de "Ambiorix run" werd georganiseerd door "Victors cup". Het vlak parcours was weer eens een uitdaging om "de grote molen" rond te draaien in het vooruitzicht van de Marathon, over 8 dagen. Met z'n 116 startten we op de atletiekpiste van "De Motten" voor twee rondjes van een dikke 5 km. Het tempo zat er meteen goed in en ik kon na een drietal km al afstand nemen van een groepje. Ik versnelde even uit veiligheid nadat iemand tegen mijn hiel liep en weg was ik. Ik zag voortdurend Ronald voor me uit lopen, dus ik wist dat ik niet "slecht bezig" was. Ik probeerde mijn tempo hoog te houden, dat was niet zo eenvoudig omdat ik alleen liep. Ik wist dat ik tiende was, dus dat motiveerde me tot het einde de vaart erin te houden. Ik werd ook 1ste van de M55 en win ook zo het eindklassement van de "Victors Cup", net zoals die van de "Haspengouw Challenge"(sinds vorige week al).
Het tempo was iets trager (3"/km) dan in Alken, vorige week, het gevoel was echter weer goed en dat is een opsteker (geen garantie!) voor Eindhoven. Nu afbouwen richting volgende week en, naast rode bietensap,ook noten & zaden nuttigen... Maar goed dat we geen hamster in huis hebben, of dat diertje zou een gruwelijke hongerdood tegemoet gegaan zijn!
Aangezien het op training steeds beter begint te vlotten en ik afgelopen dinsdag een lange duurloop van 35 km volmaakte, begon ik opnieuw aan de Marathon van Eindhoven te denken...
Daarom had ik vandaag als doel gesteld: als ik op de 10 km een tijd van minder dan 37' klokte, zou ik me alsnog inschrijven voor die Marathon, die tevens als Belgisch kampioenschap geldt.
Eigenlijk had ik deze "10 km- test" vorige week in Sint- Truiden al willen doen, maar daar was dat onmogelijk, gezien de gekende omstandigheden...
Het parcours in Alken staat bekend als "snel" en de perfecte organisatie van ACA maakte ook dat ik het helemaal "zag zitten". Aangezien stilzitten ongezond is, had ik voormiddag 4 km gejogd en gemerkt dat alles goed zat. Het weer was perfect met zo'n 17 a 18 graden EN kleinzoon Pol was alweer present, kortom: alles was aanwezig om een sterke prestatie neer te zetten.
Van bij de start voelde ik al dat de benen zeer goed waren, en kon een - voor mij althans - hoog tempo goed aan zonder "lamme benen" te krijgen. Anderzijds merkte ik dat dit tempo ook 10 km vol te houden was zonder in verzuring te gaan. Toen ik merkte dat mannen zoals Bjorn, Geert & Dirk achter mij bleven (dat was al een tijdje geleden) kreeg ik zowaar nog wat vleugels ook! In de tweede ronde liep ik zelfs Ruben Kenis voorbij met enkel nog Pieter Beelen in mijn wiel. Ik kon de laatste ronde mijn tempo nog iets opdrijven en behield alzo mijn 15de plaats algemeen (1ste van de Masters 55). Mijn tijd was wel 46" trager dan vorig jaar, doch dat was al lang "ingecalculeerd" want het was al van 1 mei in Tongeren geleden dat ik ongeveer aan zulk tempo liep. Mijn tijd was uiteindelijk: 36'54" en dat op een afstand die zelfs nog iets meer dan 10 km bedroeg!
Dus schreef ik me 's avonds in voor de Marathon: dit had ik enkele weken geleden nog totaal onmogelijk geacht...
Deze jubileum editie van de "Groene Halve" nam ik te baat om nog eens een wedstrijd te lopen met een "goed gevoel". Reeds voor de 16de keer maakten we de verplaatsing van meer dan 50 km richting het noorden van de provincie. Al was ik tevreden met mijn prestaties in Halen, vorige week en Val-Meer, twee weken geleden: toch vond ik niet dat het echt goed "draaide". Het vlakke parcours van Hamont ligt me altijd goed, is goed om mijn uithouding te testen en vooral om te zien hoe mijn linker hamstrings het zouden doen... De voorbije week had ik steeds minder last, ondanks ik elke dag trainde en 33 km meer liep dan vorige week. Maar gisteren, na een rustig duurloopje, had ik de rest van de dag WEL last gehad!. Mijn gebruikelijke "testloopje" van 4 km, vanmorgen verliep dan weer wel probleemloos, al was mijn gemiddelde hartslag nog wat te hoog om echt "top" te zijn.
Het parcours was nogmaals wat anders dan de vorige jaren, waardoor de afstand nu bijna 13 i.p.v. 12 km was. Ik had me voorgenomen om behoudend te starten, toch was ik verrast dat mijn gemiddelde na 3 km 3'45"/km was! Dat tempo had ik niet meer aangekund sinds Nieuwerkerken, 2 maanden geleden! In welke positie ik lag, was moeilijk in te schatten, omdat we samen gestart waren met de deelnemers van de halve Marathon. Eerst liep ik in een klein groepje waarvan 1 man, die de lange afstand deed, wegliep. Daarna had ik enkel nog het gezelschap van de, voor mij onbekende, Eddy Moors. Na 8 a 9 km moest hij lossen en zo moest ik de laatste kilometers alleen volmaken. Mijn hamstrings voelde ik de ganse tijd wel, doch niet pijnlijk: eerder "getrek". Daardoor moest ik voorzichtig blijven en kon niet echt veel kracht zetten om voluit te lopen.
En dan, met de kerk van Hamont in het zicht, op circa 2 km van de aankomst, begon ik aan de 65000ste kilometer van mijn "loop"-baan! Alweer een mijlpaal, 1 week na mijn 500ste wedstrijd...
Uiteindelijk finishte ik, tot mijn verbazing, als 4de algemeen in deze weliswaar niet sterk bezette wedstrijd. Dus dacht ik als 3de Master +50 het podium te mogen bestijgen, want de algemene winnaar was een 20-jarige topatleet uit Huldenberg met grote voorsprong. Maar blijkbaar was er ergens nog een andere 50-plusser opgedoken om het podium te vervolledigen... Sinds de uitvinding van de chip gebeuren er precies meer "vergissingen"!
Lichtjes ontgoocheld vertrokken we naar huis, doch tevredenheid overheerste omdat ik eindelijk nog eens gelopen had met een "goed gevoel"...
Deze wedstrijd, die niet verbonden is aan een klassement, stond al langer in mijn agenda genoteerd omdat het een selectief parcours is met hellingen en enkele onverharde kilometers. Samen met mijn echtgenote en mijn jongste supporter, Polleke, karden we vanmorgen naar Halen. De start werd gegeven om 10u30, maar de temperatuur klom toch stilaan richting 30°. Dit was geen cadeau met mijn belabberde conditie van de laatste tijd
. Het hoesten is wat geminderd, maar die "verrekte" hamstrings begonnen me weer parten te spelen. Daarom deed ik gisteren een "testloopje" van 10,7 km en ik had geen last! Dit maakte wel dat ik niet zo uitgerust aan de start stond van mijn 500ste wedstrijd. Een jubileum dat kan tellen! Niets deed vermoeden, toen ik op 20 mei 1991 aan mijn eerste "joggingske" deelnam op pinkstermaandag in mijn dorp, dat ik 24 jaar later nog steeds "in de running" zou zijn.. Er is veel gebeurd in die periode, maar de goesting om te lopen is steeds meer (erger) geworden.
. Maar na 5 à 6 km naderde ik plots op Luc Hermans en Eric Surkijn en wat later liep ik hen voorbij op een zware helling. Dan zag ik nog verscheidene mannen van het resterende groepje in de verte voor me uit lopen en dus kon ik besluiten dat ik niet "slecht bezig" was... Mijn hamstrings ambeteerden me soms wat, doch ik kon voldoende kracht zetten om Luc & Eric achter me te houden.
Na die toch wel zware "Champignonloop" van gisteren, had ik vandaag mijn zinnen gezet op de 12de wedstrijd van de "Haspengouw Challenge", omdat ik ook in dat criterium goed geplaatst sta... Ik wist op voorhand dat een eerste plaats er niet in zou zitten, want de conditie om twee dagen na mekaar te presteren is er nog lang niet.
. EN: 2 wedstrijden op 2 dagen zal ik ook maar achter mij laten in de toekomst... Oftewel: hoe het gezegde "hoe ouder, hoe gekker" ook een negatieve intonatie kan hebben....
Om het debacle van kozen te vergeten, trok ik samen met mijn jongste dochter Darlene naar de Riemstse deelgemeente, om er aan de 5de manche van de "Victors Cup" deel te nemen. Van dit regelmatigheidscriterium had ik nog maar twee wedstrijden gedaan en ik moet er nog
In aanloop van deze wedstrijd, de 11de voor de Haspengouw Challenge al, moest ik onwillekeurig terugdenken aan mijn tijd op de middelbare school. Als er toen een schoolveldloop plaatsvond, werd ik steevast laatste. Ik herinner me nog zo'n wedstrijd in het Olmenhof waarin ik als allerlaatste die grote groep jongens in de verte zag verdwijnen tussen de bomen en me even de angst bekroop om te verdwalen.😂. Niet dat ik schrik had om in mijn buurdorp Kozen te verdwalen, zeker niet met 5 plaatselijke rondjes, maar wel het feit dat ik wel eens laatste zou kunnen eindigen😛. Dit om maar aan te geven hoe slecht ik me voelde, en dat al enkele dagen... Na een 3-weekse, fantastische, reis in de Filippijnen ben ik daar de laatste dagen wat ziekjes geworden... Niets erg, enkel wat spanningshoofdpijn. Maar vandaag, nadat we 5 dagen thuis waren, voelde ik me misselijk, moe, keelpijn.... Kortom, helemaal niet in staat om een langere afstand te lopen. Ik dacht eerst dat die "jetlag" nog niet verwerkt was... NIET, dus!!. Daar in Z-O Azie heb ik wel wat proberen te trainen: de laatste 2 weken om de andere dag 10 tot 12 km. Maar dat was helemaal niet evident in die tropische warmte: mijn hartslag was daar 15 a 20 slagen per minuut hoger dan hier! Ook tijdens mijn traditioneel "opwarmingsrondje" van 4 km, vanmiddag, was mijn hartslag veel te hoog.
Kortom: arriveren was mijn eerste zorg vandaag, en als ik zou moeten opgeven kon dat met die kleine rondjes ook geen probleem zijn. Maar dat was geen optie: dat heb trouwens ooit nog maar 1 maal gedaan: in 1999 halfweg de Marathon van Antwerpen gestopt met een stressfractuur....
Om 20u30 werden we op gang geschoten en ik begon vrij behouden, toch lag het tempo aanvankelijk rond de 3'52"/ km. Dat bleek achteraf te hoog gegrepen, want de ronde tijden zakten gestaag tot ik in de 4de ronde even moest wandelen!😥. Mijn "compagnons", die ik normaal als gezelschap had, waren al lang gaan vliegen. Doch, dat was mijn laatste zorg: ik moest enkel nog zien aan te komen (niet in gewicht). Het ging steeds moeizamer, moest "harken" en liep zodanig onevenwichtig dat mijn linker dikke teennagel blauw was na afloop!
Al joggende overschreed ik de finish in een tijd van 48'21" ( bijna 4' trager dan vorig jaar!) en werd 5de in mijn categorie en pas 38ste(!) van de 156 deelnemers. Achteraf gezien was ik toch tevreden want zo slecht was het niet: bijna 4'05"/ per km met lichaam dat enkel wou rusten.. Koorts had ik echter niet gehad, anders was ik niet gestart natuurlijk! Ideaal was dit allemaal niet, maar het was eens een ervaring om te weten hoe het voelt om NIET over al je mogelijkheden te beschikken... Gezond zijn wordt als "normaal" ervaren, zo vanzelfsprekend is dat allemaal niet! Dus we zullen maar niet klagen : tegenwoordig ben ik al blij als ik niet verloren loop... Of dat met de leeftijd te maken, weet ik nog niet.😏
de "Hesbignon Challenge" is Waals regelmatigheidscriterium en zoals elk jaar vindt 1 van deze wedstrijden plaats op Vlaamse bodem. Het was pas voor de derde maal dat ik er deelnam: de 1ste maal in 2012 op een zondag morgen, vorig jaar op een vrijdag avond en nu op een zaterdag avond (van afwisseling gesproken!). Het parcours was ook telkens anders, doch dit jaar was het grotendeels hetzelfde als in 2014 en iets korter. Een pittige omloop met de nodige hellingen en een stevige kuitenbijter. Na mijn goede prestatie van afgelopen maandag mocht dat niet al te veel problemen opleveren, ware het niet dat ik al enkele dagen wat keel- en hoofdpijn heb, en dat laatste vooral als ik hoest! Aan de temperatuur zal het niet gelegen hebben want het was 29 graden, maar een aangenaam windje maakte het wat draaglijker.
De categorie-indelingen zijn ook anders dan officieel en dat maakte dus dat ik terechtkwam bij de mannen van 50 tot 59 jaar. Daardoor was ik met mijn 58,7 jaar dus zowaar het "ouderdomsdeken" van die bende! 
Twee weken na Bilzen trokken we naar Nieuwerkerken voor de elfde stratenloop, tevens reeds de 10de manche van de "Haspengouw Challenge". Van die elf heb ik er geen enkele gemist en vermits die wedstrijd in mijn achtertuin plaatsvindt, ben ik steeds iets meer gemotiveerd om er wat van te maken. Na de wisselende successen wegens die hamstring problemen was ik benieuwd hoe ik het ervan af zou brengen, vooral nu ik weer voluit kan trainen en vorige week al een volume van 103 km haalde.
Ofschoon de start om 20u30 gegeven werd, was het nog steeds warm (26a 27 graden), dus dat zat al goed! Tussen de kermisattracties werden we op gang geschoten voor 5 plaatselijke rondjes (1 klein en 4 iets grotere). Het tempo lag al onmiddellijk moordend hoog en ik moest een groepje met de onder andere mijn concurrent bij de +55'ers Luc (die zeer sterk bezig is!) even laten gaan. Echter, die paar meter waren niet onoverkomelijk, en ik wist ook dat zulk tempo (3'34"/km) niet vol te houden was in die warmte. En inderdaad: vanaf het begin van de tweede ronde begon ik aan een gestage opmars en na 4 km liep ik ook Luc voorbij en kwam ik in het spoor van "GS - runner - team" maat Geert. Goed gezelschap, trouwens, want die jonge kerel is normaal sneller dan deze oude knar. Van dat groepje bleef enkel Dirk Willems nog voor ons uit lopen en ook dat was een goed teken want ook hem krijg ik niet veel te zien, behalve aan de start. Ik liep een zeer vlak tempo: het verschil tussen de snelste en de traagste ronde was maar 9", waarvan de laatste nog 5" was dan de voorlaatste. Tijdens de laatste meters spurtte Geert van mij weg, maar ik was al lang content met mijn eigen prestatie want ik werd 1ste met 17" voorsprong op Luc (11de van de 120 algemeen) met een tijd van 37'16". In verhouding een dikke minuut trager dan vorig jaar, maar toen was het 8 graden minder warm.
Daarmee zat deze kermismaandag erop, alsook mijn 19de wedstrijd van het jaar EN mijn 495ste in het totaal!! Het jubilee' ke van de 500ste komt stilaan in zicht. Bij leven en welzijn...
Na het debacle van gisteren ging ik vandaag op zoek naar wat eerherstel, doch vooral naar wat "goed gevoel". Deze wedstrijd had ik eigenlijk niet ingepland, de vorige keer in 2012 liep ik er de halve Marathon (die er nu niet meer wordt georganiseerd) en won er bij de M55, dus had ik een vaag vermoeden dat de omloop in en rond Bilzen mij zou kunnen liggen... Ik behaalde ook goede resultaten in 2009 op de "Halve" en de 3 jaren daarvoor op de 10 km, die toen nog deel uitmaakte van de " Haspengouw Challenge".
Het weer was in elk geval prima: 22 graden met een stevig windje, echter, doch dat moet je er maar bij nemen op het zware parcours doorheen het glooiende landschap van de Bilzense deelgemeenten. Wat minder bekende gezichten bij de start, wel andere toppers inclusief enkele "anderskleurige medemensen". Voor de verandering had ik nog eens mijn superlichte wedstrijdschoenen ondergebonden, voor't eerst sinds Hamont in September! Na een voorzichtige start zag ik na enkele kilometers de enige- voor mij bekende- concurrent Piet al achterblijven. Na 5 km passeerden we opnieuw de startlijn in het centrum, om dan de grote ronde aan te vatten richting Rijkhoven. Na die eerste 5 km begon het zwaarste stuk pas echt, ik kon echter zeer goed mijn tempo aanhouden, ondanks ik meestal alleen liep. Ik had zo goed als geen verzuring van gisteren en kon dus genieten van de landschappen en aanmoedigingen onderweg: wat een verschil met gisteren!
Uiteindelijk finishte ik als 17de van de 179 algemeen en 1ste van de 24 Oudste Masters met 3 minuten voorsprong in een tijd van 59'56". Een matige tijd, maar daar zat ik al lang niet meer mee want hier hield ik een goed gevoel aan over, zeker toen mijn naam keihard werd afgeroepen op de markt van Bilzen. Een "kippenmoment" zou Dana Winner zeggen....
In Heers vond de 9de manche van de "Haspengouw challenge" plaats en daarmee zitten we al dik over de helft van de 15. Waar in de meeste wedstrijden 130 of meer deelnemers zijn, waren er daar slechts 93! Het was dan ook maar een povere organisatie die vorig jaar (toen nam ik niet deel) desastreus was te noemen, had ik van horen zeggen.
Bij de start dus de bekende gezichten, maar een pak minder dan gewoonlijk. Vooraleer het startschot afging, werd een minuut stilte gehouden voor Jean-Pierre Paumen. Dan de knop omdraaien en gaan met die banaan..... Maar viel dat effe tegen!!! Ik geraakte TO-TAAL geen poot vooruit en blokkeerde volledig. Ik had me nochtans goed voorbereid, mijn hartslagwaarden waren goed en had nergens last van... Vanaf de eerste meter had ik verzuring tot achter mijn oren en moest de mannen, die in Wellen in mijn buurt liepen, laten gaan. Het parcours was wat gewijzigd en we moesten 4 rondes lopen met daarin een puist die we omhoog moesten. Die kon ik in iets meer dan wandeltempo bestijgen. Het was zelfs zo erg dat ik drie maal bijna verkeerd liep, als Bart Sampermans me er niet op attent maakte waar we links of rechts moesten!!! Hij moest NET niet mijn hand vasthouden! ZIELIG!!! Doch ook hem kon ik niet volgen en mijn concurrent Luc was al lang uit het zicht verdwenen, ik moest meer achter mij kijken om mijn 2de plaats veilig te stellen. Dat lukte uiteindelijk toch, maar normaal was deze wanprestatie niet. Ik was anderhalve minuut achter Luc, al had ik hem misschien in "normale doen" ook niet voor kunnen blijven, maar met een beter gevoel was ik heel wat meer tevreden geweest.... Aan mijn gemiddelde hartslag (137!) was duidelijk te zien dat er iets "scheef" zat... Die minuut stilte duurde voor mij blijkbaar bijna 44'! Was ik onder de indruk van het overlijden van Jean- Pierre? En dan zit ik soms te klagen over wat kniepijntje hier en verschotje daar: KIEKEN!!!!
Met een 17de plaats algemeen en 2de van de 15(!) M55 en fles witte wijn keerde ik terug huiswaarts.... Zo vlug mogelijk vergeten, deze ervaring
