Drie wedstrijden op 1 week: dat was alweer een tijdje geleden. Vroeger was ik wel meer in voor zulke zottigheden, deze week was het weer eens zo ver. Het verstand komt met de jaren, zegt men nochtans.... Maar ik draai voorin mee in twee klassementen (Haspengouw Challenge en Victors Cup), dus probeer ik zoveel mogelijk manches mee te doen. Deze negende wedstrijd van de "HC" is tevens mijn 570ste van mijn "carrière"en dat in 26 jaar tijd! Dat begint serieus op te lopen... Na die zware dobber van gisteren, voelde ik me opvallend fit en na mijn traditioneel opwarmingsrondje van 4 km, vanmiddag, voelde ik me klaar om "erin" te vliegen. Met een gemiddelde hartslag van 106 en een tempo van 4'43"/km leek van overtraining dan ook geen sprake. Samen met dochters #2, 3 en 4 en onze nieuwe huisgenoot Quito (een Saluki puppy) ging het om 14u30 richting het kerkdorpje van Borgloon. Zoals steeds liep dochter Sharon eerst de korte afstand (5km) met succes uit. Zodoende was er tijd genoeg voor mij om op te warmen. Raar maar waar: wat zich gisteren voordeed, gebeurde deze keer opnieuw! Ook nu werd de groep tijdens het aanlooprondje de verkeerde richting uit gestuurd! Dit verzin je toch niet?! En ook nu moesten vooral de koplopers zich omkeren voor een inhaalrace. Voor mij scheelde het weer maar een paar meter want ik had al snel in de mot welke richting het wel uit moest (ervaring...). Het tempo lag serieus hoog, toch voor mij niet hoog genoeg om Guido (1ste in het klassement) te volgen, zoals gewoonlijk. Zijn niveau kan ik niet meer aan, ook en vooral wegens het leeftijdsverschil (-5 jaar) dat voor een zestiger niet meer weg te cijferen valt... Andere "jonge snaak"/concurrent, Joris, kon ik wel volgen nadat ik bij hem aanpikte op het eind van de eerste van de drie grote rondes. Op het einde van de lange helling kon ik hem precies op enkele meters lopen, maar in de afdaling kwam hij telkens terug. Toen wist ik dat de derde plek mijn deel zou zijn want zijn eindspurt kan ik nog steeds niet beantwoorden. Zo finishte ik als 3de van de 25 M55 en 14de totaal in 38'11". Hier was ik uiteraard zeer tevreden mee, temeer omdat ik in Gotem de voorbije 4 jaar maar 1 keer sneller was (in 2014). Ook de rondetijden waren zeer vlak (11'43"; 11'58"; 11'58"), dus ook met de uithouding zit het snor. Nu de snelheid er ook is, mag ik absoluut niet klagen, ook al ben ik nu precies een "eeuwige tweede" (of derde) aan het worden... Trouwens, pakweg 15 jaar geleden had ik nooit kunnen/durven denken dat ik dit op mijn leeftijd anno 2017 nog zou aankunnen....
Sinds deze wedstrijd deel uitmaakt van de "Victors Cup" steeg het deelnemersaantal spectaculair, de voorbije twee jaar, met meer dan dubbel zoveel starters! Trouwens, alle wedstrijden van de "V.C." trekken veel mensen: dit zal ongetwijfeld ook te maken hebben met grote man/bezieler achter deze organisatie, Christophe Roosen. Daar er morgen de stratenloop te Gotem op het programma staat, had ik me voorgenomen om niet al te diep te gaan, vandaag. De omstandigheden terplaatse zouden wel voor verheldering zorgen over wat me te doen zou staan... En die verheldering was me al snel duidelijk met de deelname van Marc (Maurissen). Hij is te sterk voor mij, zodat een tweede plaats in mijn categorie het hoogst haalbare was. Met 132 atleten gingen we van start om, na een aanloopronde, de glooiende velden in te duiken voor twee ronden. Maar na enkele honderden meters ging het al verkeerd: terwijl we eigenlijk links af moesten, liepen de snelsten eerst rechtdoor. Na wat geroep maakten de eerste, zowat twintig lopers, rechtsomkeert. Kortom: chaos, alom! Voor mij had dit weinig impact, daar ik maar enkele meters meer had gemaakt. Het pittig parcours, met enkele stevige hellingen, nodigde ook niet uit om verloren terrein snel terug goed te maken. Mijn benen voelden ook niet super aan, dus liet ik Marc lopen en zocht ik mijn eigen tempo. De tweede ronde zakte dat zelfs nog wat, toch was ik verwonderd dat mijn gemiddelde nog rond de 3'53"/km schommelde. Dat was zeker niet slecht met de wetenschap dat ik niet voluit ben gegaan, doch veel sneller had ik ook niet gekund. Bovendien was ik nog 15" sneller dan mijn vorige deelname, twee jaar geleden. Zo werd ik 2de van de 31(!) masters + 55 (24ste totaal). Nu hopen op voldoende herstel met het oog op morgen want daar zal het parcours niet minder zwaar zijn....
Deze achtste manche van de "HC" is voor mij de dichtstbijzijnde, in buurgemeente Kozen. Samen met dochter Sharon, die zoals steeds de korte afstand (4km, in dit geval) doet, vertrok ik om 19u20 naar de plaatselijke kermis. Ook nu weer een vrij talrijke opkomst voor een maandagavond. Het parcours werd, in vergelijking met de vorige jaren, met 1 rondje ingekort en is nu 9,5 Km in plaats van de gebruikelijke 12. Ik was benieuwd of ik mijn prestatie van Lokeren zou kunnen overdoen en mijn conditie bestendigen? Het gevoel was van bij de start in elk geval goed, maar de klimmetjes werden ronde na ronde echte "kuitenbijters". In deze challenge moet ik tegenwoordig mijn meerdere erkennen in Guido, maar met Joris kan ik in een goede dag wedijveren voor de tweede plaats. Hij liep enkele meters voor me uit, doch halfweg kon ik hem remonteren en achterlaten. Ik voelde me niet zo sterk als vorige week: daar zat het parcours en de warmte wellicht ook voor iets tussen. Teamgenoot Yves vergezelde me een tijdje doch hij haakte in de laatste ronde af. Ik stak ook nog "GS-runner" Lode voorbij en zo eindigde ik als 15de (van de 124 algemeen) en 2de bij de M55 in 35'58". Goed, zonder meer, maar voor de eerste plaats in de eindrangschikking zal ik te kort komen. Echter, de strijd voor de tweede plaats ligt wel nog open en zo lijk ik wel een "eeuwige tweede" te worden... Sharon werd vierde dame en viel zodoende net naast het podium.
Optiek Sonck streetrace (BK 10 km op de weg). Lokeren.
Na de zilveren medaille die ik behaalde op het BK 10000 meter (piste) in Ninove, leek me deze wedstrijd ideaal om nog eens op het podium terecht te komen. Daar wegwedstrijden me meer liggen, vond ik de verre verplaatsing zelfs geen obstakel. Aan deze vrij nieuwe discipline had ik nog niet deelgenomen, maar om de eerste plaats bij de zestig-plussers te behalen zou ik voorbij Eddy Vierendeels moeten... Ook al is deze kanjer (ook bekend als "snelle Eddy") vier jaar ouder dan ik, voor mij zou Zilver het maximaal haalbare worden. Hij is trouwens sinds enkele jaren wereldrecordhouder op de 10000 meter! We waren ruim op tijd ter plaatse en dus tijd genoeg voor een picknick op de oever van de Durme. De voorbije drie weken heb ik tijdens de vakantie er serieus de pees op gelegd en mijn trainingskilometers verdubbeld tot 90 a 100 per week met daartussen ook nog pittige fietstrainingen. Na een uitgebreide opwarming voelde ik me er klaar voor. Toch startte ik ietwat behouden, nadat Eddy me na een paar honderd meter als een weerlicht voorbij flitste. Maar Nauwelaers (de man die me klopte op het BK in Ninove met 4") kon ik wel in het vizier houden. Beetje bij beetje naderde ik op hem en na 5 km sloot ik aan. Ik voelde me prima en via een versnelling na 7 km kon ik hem afschudden en zo finishte ik nog 25" voor hem op de tweede plaats. (106de van de 557 algemeen). Alweer een zilveren medaille en ik was zeer tevreden over mijn prestatie maar vooral over mijn tijd (38'03" op 10,18 km volgens mijn Garmin). Dit was het maximaal haalbare en het voelde niet verkeerd om naast een wereldtopper op het podium te staan. Hopelijk ben ik nu opnieuw "vertrokken", na enkele mindere maanden....
Met als doel mijn snelheid aan te scherpen, nam ik voor het eerst sinds vijf jaar nog eens deel aan een 5 km op de piste. Bovendien wou ik proberen het clubrecord bij de M60 te pakken, die tijd stond op 18'31". Deze door ACA georganiseerde meeting was ook ideaal om te zien of er progressie te merken is, nu ik deze week de loopkilometers wat opgedreven heb. Pistewedstrijden zijn zwaarder dan de meeste wegwedstrijden want de weerstand is er continue, er zijn minder deelnemers en dus ook minder groepjes om je in te verbergen en je moet opkunnen tegen het monotone van het rondjes lopen. Dit waren er nu maar 12,5 dus kon ik wat steviger van start gaan. De eerste km (in 3'38") verliep goed en aan dat tempo zou een tijd van 18'15" er zelfs inzitten en het clubrecord kon eraan gaan... Maar helaas: na die kilometer liep ik tegen een (denkbeeldige) muur en moest echt harken om vooruit te geraken, zoals me de voorbije twee maanden net iets te veel is overkomen. De lol was er snel vanaf, gelukkig duurde die lijdensweg niet al te lang en kon ik na 18'52" die verdomde piste verlaten. Ik had gedacht dat ik iets verder stond met mijn conditie. Toch is er iets vooruitgang als ik mijn gemiddeld tempo van 3'46"/km in ogenschouw neem, ook al was het maar over 5 km. "Alle kleine beetjes helpen" zei de boerin en er viel een druppel snot in de pap waarin ze aan het roeren was.
De voorbije drie weken liep ik gemiddeld ongeveer 45 km per week (de helft van wat ik normaal doe) omwille van twee redenen, namelijk: de mindere conditie en de linker hiel die opnieuw opspeelde. Dit is iets waar ik al 6 a 7 jaar regelmatig wat last van heb, maar niet in die mate dat ik de loopschoenen aan de haak moest hangen. Dit is allicht een slijmbeursontsteking achteraan die hiel, doch met behulp van af en toe wat ontstekingsremmers kon ik in actie blijven. Ik heb wel veel gefietst ter compensatie, met het gevolg dat dit me nu echt "voor de wind" gaat. In 8 jaar heb ik niet meer zoveel op de fiets gezeten als dit jaar, maar hier word men dus geen betere loper van. Daarom waren mijn ambities (qua tijd, alleszins) bescheiden voor dit Limburgs kampioenschap op de piste. Bovendien was mijn voorbereiding niet je dat, met eergisteren onder andere een stevige fietsrit. Mijn doel was: een tijd van 40' en de titel behalen, want dit laatste was ook alweer 5 jaar geleden... De deelnemers (alle seniors en masters) werden eigenaardig genoeg opgedeeld in twee groepen aan de hand van eerder dit jaar gelopen tijden. Zo startte ik bij de snelle lopers met onder andere alle seniors en was mijn concurrentie een uur later pas aan de beurt. Na een warme dag was het tegen de avond iets afgekoeld, toch startte ik behouden als allerlaatste van de meute in het spoor van clubgenoot Rudi Neven. Mijn rondetijden bleven constant en weken slechts enkele seconden af, maar gaandeweg werd het wat moeilijker om het tempo van 15 km/u vol te houden. Goed dat ik niet te hevig gestart was want veel sneller had ik niet gekund, besefte ik achteraf... Toch passeerde ik een atleet of 3 waaronder Rudi en klokte af op 40'09". Opdracht volbracht, dus, doch daarna was het wachten tot de andere reeks zijn wedstrijd beëindigd had om te weten te komen dat ik gewonnen had. Echter, zo moeilijk was dit niet, want er waren slechts twee deelnemers bij de Masters +60... De piste trekt nu eenmaal veel minder deelnemers aan, daarom doe ik liever wegwedstrijden...
Na een verlengd weekend met de familie in een pretpark in het Nederlandse Slagharen en de trainingen die vorige week vlot verliepen, was ik eens benieuwd hoe de conditie zou geëvolueerd zijn voor de volgende "HC"- wedstrijd in buurgemeente Nieuwerkerken. Helaas werden de 4 voorbije looploze dagen gecompenseerd met de nodige spijs en vooral drank... Het weerzien met mijn weegschaal stelde me niet teleur want er was maar een halve kilo bijgekomen. Er waren veel deelnemers komen opdagen voor een maandagavond (153!), waarvan heel wat van mijn team (GS-runners). Op voorhand had ik niet echt veel goesting om een wedstrijd te lopen - wat zelden is gebeurd - wegens te weinig gefocust en allicht mijn voorbije matige prestaties. Maar nadat de start was gegeven, viel alles in de plooi en het ging prima. Niet dat ik een supergevoel had, toch was ik aangenaam verrast dat ik mijn dorpsgenoot Peter Santermans en categoriegenoot Joris Steenput lang kon volgen. Het tempo was constant en de laatste ronde was zelfs nog een fractie sneller! Peter en Joris versnelden tijdens de laatste kilometer, doch ik was allang tevreden met mijn eindtijd (37'53") en vooral met het gevoel! Met de 3de plaats kon ik perfect leven, alsook met de 25ste plaats algemeen. Dit was een opsteker van formaat na het gesukkel van de voorbije weken. Hopelijk kan ik deze conditie bestendigen tijdens de komende 4 maanden, want er staan heel wat interessante uitdagingen op mijn planning: provinciaal kampioenschap 10000 meter (Sint Truiden, 7/07); BK 10 km op de weg (Lokeren, 5/08); PK uurloop (Neerpelt, 8/09); BK Halve Marathon (Wevelgem, 24/09); BK Marathon (Eindhoven, 8/10) en de criteriums van de HC en Victors cup. Als dat maar goed komt....
12de "Dwars door Zonhoven". Zonhoven. (+/-10.2 km)
De zesde manche van de "Haspengouw Challenge" vond dit jaar niet meer plaats aan "de Basvelden", maar wel in het centrum van Zonhoven. Hier werd ook al 11 jaar een wedstrijd georganiseerd, waar ik overigens ook reeds 1 maal aan deelnam (in 2010, namelijk). In dat "gloriejaar" zette ik er een knappe tijd neer (36'52"). Dit zou ik nu niet meer kunnen want de tand des tijds begint de laatste paar maanden toch wel serieus aan mij te knagen! Toch hoopte ik er - in verhouding - toch iets beters van te maken dan vorige week in Torhout. De kwaaltjes, waar ik toen na afloop mee te kampen had, zijn weg en sindsdien heb ik 215 km gefietst en maar een goeie 20 km gelopen. Samen met dochters nummer 2 en 4, vertrok ik, samen met mijn vrouw goed op tijd naar het plein voor de kerk, waar diezelfde avond ook optredens plaatsvonden. Dochter Sharon liep de 5 km in 26'18" en maakt steeds progressie: dit kan ik helaas niet meer zeggen.... Dat bleek al dadelijk na de start! Ik moest mezelf weer vooruitsleuren, alsof er een gewicht van twintig kilo aan me hing. Ik probeerde, tussen hangen & wurgen, toch er het beste van te maken, maar helaas.... De mannen die ik amper twee maanden geleden nog lustig kon volgen en zelfs voorblijven, waren al dadelijk uit mijn zicht verdwenen (en ik had nochtans mijn bril op)! De vier plaatselijke rondjes waren ook niet van dien aard om vrolijk van te worden, al liep het parcours doorheen een park en langs een vijver. Maar als het vierkant draait, is niets nog aantrekkelijk. De eerste ronde was het tempo met 3'42"/km nog aanvaardbaar, maar de volgende drie gingen liefst halve minuut langzamer! Uiteindelijk werd ik 3de van mijn categorie en 24ste totaal in een beschamende 39'26". De cadeaubon ter waarde van 80 euro die ik kreeg als derde was zoals een pleister op een houten been... Gelukkig konden we nadien nog genieten van het optreden van een nog steeds sublieme Soulsister, zo waren we niet voor niets in Zonhoven geweest....
38ste "nacht van West Vlaanderen". Vlaams kampioenschap 1/2 Marathon. Torhout. (21,1 km).
Bijna 3 maanden na het VK Marathon, stond het VK van de "Halve" op het programma. Drie en zes jaar geleden nam ik ook deel aan "de nacht van West Vlaanderen", maar toen telkens voor het BK Marathon. De verre trip naar Torhout verliep vlot, ondanks de voorziene vertraging van een half uur op de ring rond Brussel. Veel bekende gezichten vielen er niet te bespeuren, maar wel heel veel deelnemers, ook voor de andere afstanden. Mijn gevoel was de laatste weken lang niet "super", maar toch gokte ik op een tijd van 1u21' a 1u22'. Veel tijd en plaats was er niet om fatsoenlijk op te warmen, toch ging ik met de nodige moed van start.... Wat me maar zelden of nooit overkomt, gebeurde deze keer toch: algauw raakte ik in zuurstofschuld, waardoor de benen loodzwaar aanvoelden! Ik wist niet wat me overkwam, maar na enkele honderden meters was ik TOTAAL buiten adem!!! Ik had veel zin om op te geven en terug naar de start te wandelen, maar dan had ik mijn vrouwtje daar allicht niet meer teruggevonden en zouden we die lange autorit gemaakt hebben om 500 meter te lopen? Dus ik zette toch door en liet het tempo zakken in de hoop er uiteindelijk stilaan door te komen. Dat lukte na een drietal km en kon ik een min of meer stabiel tempo aanhouden. Na halfweg begon zich een blaar te vormen onder mijn linker hiel, die me meer en meer hinderde. Op enkele km van de aankomst leek die blaar zich open te schuren, van de pijn kon ik niet meer landen op die hiel, waardoor ik onevenwichtig begon te lopen. Het gevolg was dat ik serieus pijn kreeg in die (reeds problematische) hiel en wat was ik blij dat de finish in zicht kwam! Met tijd of plaats was ik toen al lang niet meer bezig: enkel overleven! Dit was een calvarietocht zonder voorgaande... Ik werd uiteindelijk toch Vlaams kampioen (1ste van de 17 zestigplussers en 75ste van de 754 totaal), in een zeer zwakke tijd van 1u27'36". Veruit de traagste van de 39 halve Marathons die ik ooit liep. Mankend als een halve gehandicapte raakte ik toch nog tot aan de sporthal, waar op de koop toe zelfs geen prijsuitreiking was voor de categorieën onderling. Om 1u44 's morgens arriveerden we terug in Stevoort... Dit was een dag (en nacht!) om zo vlug mogelijk te vergeten.
De voorbije week verliepen de looptrainingen alweer moeizaam en stroef, daarom heb ik de fiets van de haak gehaald en zodoende 3 ritten gereden met in totaal 106 km tussen de 30 en 31 km/uur. De loopkilometers beperkte ik tot zo'n 34 km, mede om ook mijn linkerhiel te sparen die me regelmatig hindert. Het fietsen gaat aldus alsmaar beter, in zoverre dat ik het lopen niet echt meer mis. Voor de tweede manche van de "Victors cup" stond de "Willer run" op het programma, een wedstrijd die steevast veel deelnemers trekt, vooral sinds die deel uitmaakt van deze challenge. Ook verscheidene atleten van het "GS-Running team" tekenden present, alsook mijn dochters Sharon en Darlene. Deze laatste echter niet om te lopen, wel om hond Hector te entertainen en te supporteren... Het was niet meer zo warm als in Wellen (24°) en dus het sein om er vanaf het begin de pees op te leggen. Deze keer "bolde" het wel goed en ik kon me handhaven in een groepje met ondermeer teammaats Yves en Nico. Na een tijdje viel dat uit elkaar: mede 55 plusser Patrick haakte na 3 a 4 km af en Marc (Maurissen) liep te snel voor mij. De tweede ronde was een stuk zwaarder dan de eerste met een viertal serieuze kuitenbijters. Toch kon ik samenblijven bij Yves en we liepen nagenoeg gelijk over de meet. De laatste 2 km zat ik op mijn tandvlees, toch was ik zeer tevreden (en opgelucht!) dat ik mijn benen weer kon gebruiken voor wat ze dienen (om te lopen en niet kruipen!). Dit geeft vertrouwen voor het Vlaams Kampioenschap Halve Marathon, binnen 2 weken, in Torhout. Ik werd 10de van de 151 algemeen in 38'15"(2de van de 28 M55) en liefst 1'11" sneller dan vorige week en het parcours was nu zwaarder. Sharon liep de 5 km in 27' en was ook tevreden. Nog enkele koele biertjes en een foto met teammaats Nico, Yves en Jill: meer moest dat niet zijn voor een geslaagde namiddag....
Tropische temperaturen van 28° zouden voor deze nog niet zo heel oude mens geen probleem mogen zijn, temeer ik in het verleden meestal goed presteerde in de warmte. Maar de laatste tijd voel ik me niet bepaald in mijn element: weinig eetlust, constant vermoeid en een loom gevoel. Dit lijken wel symptomen van een "burnout"(?). Zelfs de rustigste duurloopjes kosten me meestal te veel moeite volgens mijn goesting.... Hoedanook wou ik graag deelnemen aan deze vijfde manche van de "Haspengouw Challenge", want het licht golvende parcours met lange rechte stukken staat op mijn lijf geschreven. Tot en met de opwarming verliep alles naar wens, maar dan de wedstrijd....! Van bij de start voelden mijn benen verlamd aan, raakte niet vooruit en moest het groepje, met maten die ik normaal moet kunnen volgen, al meteen laten gaan. Mijn tempo lag tijdens de eerste ronde op een aanvaardbaar niveau, maar de tweede ronde was 1'11" trager en ik werd voorbijgestoken door menige loper.... Uiteindelijk behaalde ik nog net een podiumplaats bij de M55 (24ste algemeen) in een zwakke 39'26". Dochter Sharon bevestigde haar stijgende conditie op de 5 km, ondanks de hitte! Tenslotte kon ik tevreden naar huis met een dikke tombolaprijs en de wetenschap dat zelfs deze zwakke prestatie niet eens zo slecht was. Pakweg 15 jaar geleden had ik het niet voor mogelijk gehouden dat ik dit, anno 2017, nog zou kunnen verwezenlijken....
Het parcours van deze wedstrijd is, sinds die vorig jaar gewijzigd was, wel HEEL zwaar, toch wou ik de lange afstand doen als opstap naar de halve Marathon van Torhout (Vlaams kampioenschap) die ik in mijn planning heb gezet. Dus, een "leuk tussendoortje" zou het allerminst worden, temeer ik me de laatste dagen vooral vermoeid voel. In plaats van een "toerke te doen" had ik meer goesting om me in mijn zetel neer te vleien, voorbije week. Bovendien was het ook nog eens lekker warm, doch dat mocht normaal geen probleem vormen. Maar omdat mijn hartslag normaal was, wist ik dat ik niet ziek was. Van bij de start voelde ik meteen dat het niet goed zat en de lange klim vanuit het centrum werd al dadelijk een lijdensweg... Het was "harken" om vooruit te komen en dat beterde er niet veel op als het bergaf ging! De eerste, kleine, ronde van 5 km (in 19'37") was nog behoorlijk, maar wat daarna volgde is niet geschikt voor gevoelige lezers. Dat was geen lopen, maar sukkelen tot & met! Op geen enkel moment kon ik een aanvaardbaar tempo aanhouden en de gemiddelde hartslag van slechts 133 zegt ook al genoeg. Ik was blij dat de aankomstlijn me uit mijn lijden verloste. Ik finishte toch nog als 15de algemeen (1ste M55) in een zeer zwakke tijd van 1u01'28", liefst 2'38" trager dan vorig jaar! Hopelijk kan ik die vermoeidheid volgende week van me afschudden om een beetje fris aan de start te verschijnen voor de "Bokkerijders run"....
Sinds ik bij de Vlaamse Atletiek Liga aangesloten ben, in 2008, behaalde ik nog maar 4 maal het podium van het Belgisch kampioenschap 10 km op de piste. In 2009 derde in Machelen; 2010 tweede in Naimette; 2012 tweede in La Louviere en in 2016 derde te Duffel. De vorige twee jaar bakte ik er niets van, wat betreft de gelopen tijd: vorig jaar 38'25" en twee jaar geleden zelfs 38'45" in Heusden- Zolder was een ronduit zwakke prestatie. Dit jaar is mijn conditie, tot nu toe, iets beter en als "jonge" zestig- plusser leek me de tijd rijp om het hoogste trapje van het podium te betreden en (als het even kan) het Clubrecord van ACA en het Limburgs record weg te kapen... Samen met mijn twee jongste dochters en (toekomstige?) schoonzoon vertrok ik ruim op tijd naar Ninove, waar ik 6 jaar geleden ook het BK betwistte (4de in 35'46"). Het was de ganse dag vrij warm en zonnig doch winderig geweest, maar eens terplaatse werd het bewolkt en ging de wind stilaan liggen. Ideale omstandigheden, zeker toen even na 21u de start werd gegeven bij een temperatuur van 17°. Ik voelde me prima bij de opwarming en was klaar om "erin te vliegen". Na een snelle start nestelde ik me in een groepje met ondermeer Joris Steenput en categoriegenoot Cris Nauwelaers. Naargelang de wedstrijd vorderde kreeg ik in de mot dat het Limburgs record (dat al sinds 1983 op 38'02" stond) binnen handbereik lag. Na 20' zakte het tempo van het groepje wat en ik koos het ruime sop. Cris had even daarvoor al de benen genomen, doch ik zag hem voor me uit lopen. Ik was hoe langer, hoe meer in de ban van de klok en had nog maar nauwelijks oog voor de concurrentie. Onbegrijpelijk: ik sloeg aan het rekenen en wist dat, als ik de laatste 4 ronden (van de 25) aflegde in telkens 90", het record voor mij was. Pas bij het ingaan van de laatste ronde schoot ik wakker toen de speaker omriep dat het voor de M60 zou gaan tussen Nauwelaers en Hiemeleers! Cris, die al enkele belgische titels bij de 10000 meter op zijn naam heeft, had echter al een gat van 10 a 15 meter. Dat was te veel om nog goed te maken op 400 meter, ik versnelde met de moed der wanhoop, maar kwam 4 seconden(!) te kort en werd tweede in 37'53".... Om door de grond te zakken! Een troost was dan wel het club- en Limburgs record EN het feit dat ik mijn beste tijd op deze discipline in 5 jaar neerzette (slechts 43" verval sinds 2012), toch zal het altijd een raadsel blijven wat uitkomst geweest zou zijn als ik tactisch gelopen had en niet zozeer gefixeerd was op de eindtijd....
Na drie dagen rust en de volgende 4 dagen duurloopjes van tussen de 6,5 en 11,7 km voelden mijn rechter hamstrings opnieuw al wat beter aan om er nog eens vol tegenaan te gaan. Deze vierde manche van de "Haspengouw challenge" ging door in Tongeren, waar elk jaar meer deelnemers komen opdagen. Dit jaar waren er een record aantal finishers: 488! Deze wedstrijd was voor mij tevens een finale test voor Zaterdag aanstaande, wanneer het B.K. 10000 meter op de piste te Ninove op het programma staat. Als verse 60- plusser lijkt dit me HET moment om eindelijk eens het bovenste trapje van het podium in te palmen... Maar eerst deze wedstrijd, die door het centrum loopt in twee ronden en alles behalve lichtlopend is met enkele kuitenbijtertjes en de nodige kasseitjes. Dit laatste was misschien niet zo ideaal om mijn ultra lichte schoentjes te bezigen, maar toch waagde ik het erop. De start verliep minder vlot dan verwacht, doch ik rekende erop dat mijn oude diesel zou aanslaan, maar dat duurde nogal lang deze keer (te weinig getraind, deze week?). Mede 55- plusser Guido moest ik na ongeveer een kilometer laten gaan en ik kreeg het gezelschap van een andere "ouwe bekende", Patrick Nijs. Hij zit blijkbaar weer in een goede conditie want ik had soms nogal wat moeite om hem te volgen. Daar hij ook in mijn categorie zit, vond ik voldoende motivatie om een tandje of twee bij te steken. Ondertussen konden we enkele atleten remonteren, waaronder teamgenoot Yves. Op twee kilometer van het einde plaatste ik een versnelling om zo een gaatje te creeeren dat net genoeg bleek om als 2de M55 te eindigen en zij aan zij met Yves over de meet te bollen. Conclusie: tevreden over mijn tijd: 35'53", ook al was de afstand enkele honderden meters minder dan 10 km. Bovendien was dit ook nog eens 12" sneller dan vorig jaar! Hiermee zou ik in Ninove "iets" kunnen doen... Dochter nummer 2, Sharon, heeft de smaak blijkbaar te pakken en eindigde netjes middenin het pak op de 5 km. Haar doel is om spoedig door te groeien naar de 10 km, wat mij geen probleem lijkt....
Het is altijd fijn om in Overhespen deel te nemen aan de plaatselijke stratenloop. Dat komt niet enkel door het parcours doorheen de velden, maar ook en vooral door de organisatie. Deze is steeds in handen van de KLJ, die er elk jaar in slaagt een soort nederzetting neer te poten naast een geitenwei. Mijn tweede dochter Sharon, die initieel enkel mee wou komen om te supporteren, besliste in laatste instantie om ook deel te nemen, maar dan aan de kortste afstand (4km). Het guur weertje met bijbehorende wind was niet van dien aard om onvermoede krachten in mij naar boven te brengen (11°)! Over de conditie mag ik echter niet klagen, ook al sputtert hier & daar soms wel eens iets tegen. Nu zijn het weer mijn rechter hamstrings die heel lichtjes stram aanvoelen. Doch tijdens de wedstrijd had ik nergens last van en kon me, met enige moeite weliswaar, in een achtervolgend groepje nestelen. Maar na 2 a 3 km nam concurrentie- genoot Guido de leiding en ik moest lossen. Andere 55 plusser, Joris, was eerder achtergebleven, dus was de tweede plaats mijn deel. Ook al vond ik mijn tempo vrij hoog liggen, ik kwam geen meter dichter bij het groepje dat intussen fel uitgedund was. Ik bleef hangen op 15 a 20", intussen moest ik nog 1 atleet laten voorgaan en zo finishte ik als 2de van de 22 M55 (11de algemeen) in 46'01". Met een tempo van iets meer dan 3'40"/km mocht ik absoluut niet klagen, dit was trouwens een van mijn betere prestaties van de afgelopen twee jaar! Dit zal ook wel te maken hebben met de stevigere concurrentie en zo moet ik wel eens een tandje bijsteken. Ook Sharon behaalde (onverhoopt) een podiumplaats en werd 3de dame op de 4 km! Vader natuurlijk fier op dochter. Het Hiemeleers- bloed loopt blijkbaar waar het niet gaan kan.
Het is nog niet veel voorgekomen, maar vandaag trok ik met lichte tegenzin mijn loopschoenen aan om een wedstrijdje te doen... Maar omdat het dichtbij was en in Herk een nieuw concept uit de grond werd gestampt, leek het me leuk om eens deel te nemen. Over stampen gesproken: de laatste weken komt een oud blessurespook regelmatig terug opduiken. De linkerhiel, waar ik de voorbije 6 a 7 jaar regelmatig last van had, begint me opnieuw parten te spelen. Een tijdje rust zou geen kwaad kunnen, maar daar heb ik geen tijd voor.
En die "tegenzin" kwam wellicht door de effenaf triestige klimatologische omstandigheden: guur, grijs, triestig, troosteloos en ronduit koud: 11°! Met 313 deelnemers werd de start genomen in het centrum om dan een passage te maken door het "Olmenhof" en die ronde moest twee maal worden afgelegd. Ik voelde algauw dat ik niet "super" was en in het Olmenhof was het al dadelijk om zeep. Vanaf het moment dat er een grassprietje in het vizier komt, krijg ik precies verlammingsverschijnselen! Ongelooflijk: ik werd voorbijgestoken door god & klein pierke, maar ik kon op de lange, rechte stukken toch nog wat mensen remonteren. Vorige week, in Borgloon, was de temperatuur het dubbele en toen was ik helemaal in mijn element. Ik kon nochtans een vrij constant tempo aanhouden dat, ondanks de wind (en de kou), onder de 3'45"/km lag. Niet slecht voor een 60-plusser, uiteraard, ware het niet dat de categorie- onderverdeling anders was dan in de klassementswedstrijden. Dus ik moest de strijd aangaan met de categorie van 50 plus, dat was iets teveel voor Corneel. Uiteindelijk werd ik nog 5de, op een tiental seconden van het podium (in 38'14"). Als 24ste algemeen mocht ik eveneens niet klagen, ondanks wat lichamelijk ongemak, waar ik overigens niets van had gevoeld.
De eerste echt warme lentedag van het jaar en kijk: daar zijn de toeristen weer die massaal naar Haspengouw afzakken om naar de bloesems te "koekeloeren"! Om die reden vertrokken we extra vroeg naar Borgloon, waar voor de dertigste keer (jubileum!) de Loonse jogging werd georganiseerd. Met wat moeite een parkeerplaatsje gevonden en me ingeschreven voor de 2de manche van de "Haspengouw Challenge". Het parcours liep opnieuw door de glooiende velden, anders dan de voorbije jaren toen we kleine rondjes door het centrum moesten afleggen. De opkomst was aan de magere kant doch dat kon de pret, wat mij betreft, niet drukken want de warmte is sinds jaar en dag mijn bondgenoot. De Marathon is verteerd en ik was benieuwd hoe het met mijn snelheid zou zijn....Het lange rechte stuk licht bergaf, na de start, was ideaal om in het ritme te komen. Een vrij groot groepje, met ondermeer categorie-genoten Guido en Joris, kon ik goed volgen. Met het vorderen der jaren, wordt de concurrentie voor mij alsmaar feller. De pittige ronde van 5 km werd twee maal afgelegd en de tweede maal in tegenstelde richting (het is eens wat anders). Nog voor die tweede ronde werd aangevat, begon dat groepje uiteen te vallen en op zo'n twee a drie km van het einde achtte ik mijn moment gekomen en versnelde op een helling. Ik voelde me goed in die warmte en kon diep gaan zodat ik iedereen kon los gooien, behalve Marc Schoels. Met de streep in zicht spurtte hij van me weg, doch ik werd 1ste van de 24 M55 (6de algemeen!) in 36'37". Ook al was dit minder dan 10 km, toch was ik zeer tevreden, zeker rekening houdende met het vrij zwaar parcours. Mijn hartslag was gemiddeld 144 met een maximum van 154: het was al een tijdje geleden dat ik deze waarden nog eens haalde. Wat warmte en zon: meer moet deze oude mens niet hebben om zich optimaal te voelen. Laat de zomer maar komen.
AC Lyra organiseert om de 5 jaar een Marathon. Vorige keer, in 2012, vond er het BK plaats en daar heb ik niet bepaald goede herinneringen aan. Ik liep er namelijk een verschrikkelijk slechte wedstrijd, want "de man met de hamer" kwam na 35 km langs, zoals ik er nog maar zelden eentje ben tegengekomen! Uiteindelijk werd ik toch nog 3de in mijn categorie... In 2014 vond er het VK halve Marathon plaats en die schreef ik wel op mijn naam. Om 7u40 vertrok ik, samen met mijn vrouw en jongste dochter, naar de Pallieterstad, waar we een uurtje later de auto achterlieten op de parking van "Van Hool". Met de pendelbus ging het naar de atletiekpiste van de plaatselijke club. De weersomstandigheden bleken ideaal: zonnig en rond het middaguur zou het 17° worden. Maar de start werd al om 10u gegeven, en met zowat 300 atleten ging het richting Nete kanaal, waar het grootste deel van het parcours van 14 km langs liep. Deze toer moest drie maal worden afgelegd en aan het water trok de wind toch wel stevig door. Ik had me voorgenomen om zeer behoudend te starten (4'10"/km) om zo een eindtijd van 2u55' neer te zetten, en om eventuele concurrenten te kunnen counteren. De grootste vissen van mijn categorie (Deram en Vierendeels) bleken niet aanwezig te zijn en ik wist dat de Vlaamse titel (voorlopig) niet in gevaar was. Het tempo was goed te doen, temeer omdat ik continue in een groepje van eerst 6, daarna 5 man liep. Wat ik had gehoopt, namelijk na halfweg versnellen, gebeurde niet. In tegendeel: de snelheid zakte lichtjes en na 25 km viel dat groepje ook nog eens uit elkaar. Vanaf dan was het: verstand op nul en blik op oneindig... De lol begon er stilaan van af geraken en de stroken tegen de wind in begonnen me te enerveren. Ik bevond me ongeveer in 20ste stelling, toen een vijftal me op zo'n 9 km van het einde voorbij stak. Aanklampen was niet aan de orde, enkel finishen telde. Dat lukte vrij aardig, al zat er geen "snee" meer op. Zo werd ik 26ste van de 287 algemeen in een ontgoochelende 2u59'03". 1 minuut trager dan 5 jaar geleden, maar ook 5 jaar ouder! Ik werd wel 1ste van de 60-plussers en Vlaams kampioen! Ik had er wel wat meer van verwacht, doch op de een of andere manier worden er in Lier geen snelle tijden gelopen als ik de uitslagen bestudeer... Diezelfde studie leerde me dat de tweede van mijn categorie 27 minuten na mij finishte. Als ik dat geweten had, zou ik onderweg een terrasje hebben kunnen doen...
De eerste wedstrijd van de "Haspengouw challenge" was voor mij tevens een laatste test met het oog op de Marathon van Lier, volgende week. Of dit een ideale maatstaf zou zijn, is te betwijfelen, want zoals bekend is het parcours voor de Vijverrun uitgestippeld over bospaden en er is maar 10% verhard. Daarenboven had het vannacht stevig geregend en dus lagen die paden er drassig bij. Een soort veldloop, zou men dit kunnen noemen en daar ben ik niet zo'n fan van. Het enige wat in mijn voordeel zou kunnen pleiten, is de afstand want die is bijna het dubbele van de meeste veldlopen. Met bijna 300 deelnemers namen we de start en ik hoopte met hetzelfde goed gevoel als in Kiewit de wedstrijd te kunnen afhaspelen, maar dat was verkeerd gehoopt... Enkel de eerste kilometer kon ik nog de schijn hoog houden, maar vanaf het moment dat we het bos indoken, moest ik het groepje met onder andere maten Yves en Peter laten gaan. Wat later hield ik de eerste 2 dames (onder wie: Klaartje Kennis) nog een tijdje gezelschap en na 5 km kwam ik terug bij teammaat Yves, de dames achterlatend. Mijn tempo zakte gestaag, mede doordat we moesten laveren rond modderpoelen en waterplassen. Met het oog op volgende zondag bouwde ik voorzichtigheid in om geen kwetsuur op te lopen op de ongelijke ondergrond. Uiteindelijk liet ik Yves gaan, Davy passeerde mij op het einde en ik had geen kracht meer om aan te pikken. Uiteindelijk finishte ik als 25ste in 48'10". (1ste van de 45 M55). Met een tempo van 4'/ km kon ik echt niet tevreden zijn (bijna 20"/km trager dan in Kiewit!). Geen goede "algemene repetitie" voor het Vlaams kampioenschap Marathon van volgende zondag, als je het mij vraagt (maar niemand heeft het gevraagd :)
Deze wedstrijd is vaste prik voor mij met 10 deelnames, de voorbije 11 jaar. Het vlakke, doch gevarieerde parcours met lange rechte stukken nodigen uit om eens voluit te gaan en is een goede test voor de komende wedstrijden in het stratencircuit. Ik was benieuwd hoe ver ik stond, meer bepaald hoe het zat met de snelheid. Met een tempo van 3'45"/km zou ik al heel tevreden zijn met enkel duurloopjes achter de kiezen. Voorbije woensdag deed ik wel nog een lange (te snelle) duurloop van 35 km in voorbereiding op Vlaams kampioenschap Marathon Marathon te Lier op 26 maart. Af te wachten viel of ik daarvan voldoende hersteld zou zijn? Zoals steeds veel deelnemers (352!) op de 10 km en ook veel bekende gezichten. Vanaf het startschot ging het "volle bak" en ik kon nipt aanklampen bij een groep, waarvan Peter Bellen de forcing voerde. Het tempo lag hoog en ik had er wat moeite mee, maar uit ervaring weet ik dat na 3 km alles anders wordt. Dat gebeurde ook deze keer: mijn oude (turbo)-diesel sloeg aan en na exact 3 km nam ik de kop over en enkel clubmaat Peter klampte aan. Rond km 7 kwam Guy Houben mee het tempo onderhouden en wat later bleef Peter achter. In het spoor van Guy finishte ik als 22ste algemeen in 38'03"! Een onverhoopt goed resultaat en helemaal niet verwacht in de gegeven omstandigheden... Dit tempo van iets meer dan 3'40"/km had ik over enkele maanden pas beoogd. Maar voorzichtig blijven: beter het vel van de beer niet verkopen voor de aap geschoten is....
Drie wedstrijden op 1 week: dat was alweer een tijdje geleden. Vroeger was ik wel meer in voor zulke zottigheden, deze week was het weer eens zo ver. Het verstand komt met de jaren, zegt men nochtans....
Maar ik draai voorin mee in twee klassementen (Haspengouw Challenge en Victors Cup), dus probeer ik zoveel mogelijk manches mee te doen. Deze negende wedstrijd van de "HC" is tevens mijn 570ste van mijn "carrière"en dat in 26 jaar tijd! Dat begint serieus op te lopen...
En ook nu moesten vooral de koplopers zich omkeren voor een inhaalrace. Voor mij scheelde het weer maar een paar meter want ik had al snel in de mot welke richting het wel uit moest (ervaring...). Het tempo lag serieus hoog, toch voor mij niet hoog genoeg om Guido (1ste in het klassement) te volgen, zoals gewoonlijk. Zijn niveau kan ik niet meer aan, ook en vooral wegens het leeftijdsverschil (-5 jaar) dat voor een zestiger niet meer weg te cijferen valt... Andere "jonge snaak"/concurrent, Joris, kon ik wel volgen nadat ik bij hem aanpikte op het eind van de eerste van de drie grote rondes. Op het einde van de lange helling kon ik hem precies op enkele meters lopen, maar in de afdaling kwam hij telkens terug. Toen wist ik dat de derde plek mijn deel zou zijn want zijn eindspurt kan ik nog steeds niet beantwoorden. 
Sinds deze wedstrijd deel uitmaakt van de "Victors Cup" steeg het deelnemersaantal spectaculair, de voorbije twee jaar, met meer dan dubbel zoveel starters! Trouwens, alle wedstrijden van de "V.C." trekken veel mensen: dit zal ongetwijfeld ook te maken hebben met grote man/bezieler achter deze organisatie, Christophe Roosen.
En die verheldering was me al snel duidelijk met de deelname van Marc (Maurissen). Hij is te sterk voor mij, zodat een tweede plaats in mijn categorie het hoogst haalbare was. Met 132 atleten gingen we van start om, na een aanloopronde, de glooiende velden in te duiken voor twee ronden. Maar na enkele honderden meters ging het al verkeerd: terwijl we eigenlijk links af moesten, liepen de snelsten eerst rechtdoor
Na de zilveren medaille die ik behaalde op het BK 10000 meter (piste) in Ninove, leek me deze wedstrijd ideaal om nog eens op het podium terecht te komen. Daar wegwedstrijden me meer liggen, vond ik de verre verplaatsing zelfs geen obstakel.
Aan deze vrij nieuwe discipline had ik nog niet deelgenomen, maar om de eerste plaats bij de zestig-plussers te behalen zou ik voorbij Eddy Vierendeels moeten... Ook al is deze kanjer (ook bekend als "snelle Eddy") vier jaar ouder dan ik, voor mij zou Zilver het maximaal haalbare worden. Hij is trouwens sinds enkele jaren wereldrecordhouder op de 10000 meter!
Met als doel mijn snelheid aan te scherpen, nam ik voor het eerst sinds vijf jaar nog eens deel aan een 5 km op de piste. Bovendien wou ik proberen het clubrecord bij de M60 te pakken, die tijd stond op 18'31". Deze door ACA georganiseerde meeting was ook ideaal om te zien of er progressie te merken is, nu ik deze week de loopkilometers wat opgedreven heb
. Pistewedstrijden zijn zwaarder dan de meeste wegwedstrijden want de weerstand is er continue, er zijn minder deelnemers en dus ook minder groepjes om je in te verbergen en je moet opkunnen tegen het monotone van het rondjes lopen. Dit waren er nu maar 12,5 dus kon ik wat steviger van start gaan
.
. 
. Dit is allicht een slijmbeursontsteking achteraan die hiel, doch met behulp van af en toe wat ontstekingsremmers kon ik in actie blijven. Ik heb wel veel gefietst ter compensatie, met het gevolg dat dit me nu echt "voor de wind" gaat. In 8 jaar heb ik niet meer zoveel op de fiets gezeten als dit jaar, maar hier word men dus geen betere loper van.
. Goed dat ik niet te hevig gestart was want veel sneller had ik niet gekund, besefte ik achteraf... Toch passeerde ik een atleet of 3 waaronder Rudi en klokte af op 40'09". Opdracht volbracht, dus, doch daarna was het wachten tot de andere reeks zijn wedstrijd beëindigd had om te weten te komen dat ik gewonnen had. Echter, zo moeilijk was dit niet, want er waren slechts twee deelnemers bij de Masters +60... De piste trekt nu eenmaal veel minder deelnemers aan, daarom doe ik liever wegwedstrijden...
Na een verlengd weekend met de familie in een pretpark in het Nederlandse Slagharen en de trainingen die vorige week vlot verliepen, was ik eens benieuwd hoe de conditie zou geëvolueerd zijn voor de volgende "HC"- wedstrijd in buurgemeente Nieuwerkerken. Helaas werden de 4 voorbije looploze dagen gecompenseerd met de nodige spijs en vooral drank..
. 
. Maar nadat de start was gegeven, viel alles in de plooi en het ging prima. Niet dat ik een supergevoel had, toch was ik aangenaam verrast dat ik mijn dorpsgenoot Peter Santermans en categoriegenoot Joris Steenput lang kon volgen. Het tempo was constant en de laatste ronde was zelfs nog een fractie sneller! Peter en Joris versnelden tijdens de laatste kilometer, doch ik was allang tevreden met mijn eindtijd (37'53") en vooral met het gevoel
! Met de 3de plaats kon ik perfect leven, alsook met de 25ste plaats algemeen. Dit was een opsteker van formaat na het gesukkel van de voorbije weken. Hopelijk kan ik deze conditie bestendigen tijdens de komende 4 maanden, want er staan heel wat interessante uitdagingen op mijn planning: provinciaal kampioenschap 10000 meter (Sint Truiden, 7/07); BK 10 km op de weg (Lokeren, 5/08); PK uurloop (Neerpelt, 8/09); BK Halve Marathon (Wevelgem, 24/09); BK Marathon (Eindhoven, 8/10) en de criteriums van de HC en Victors cup. Als dat maar goed komt....
De zesde manche van de "Haspengouw Challenge" vond dit jaar niet meer plaats aan "de Basvelden", maar wel in het centrum van Zonhoven. Hier werd ook al 11 jaar een wedstrijd georganiseerd, waar ik overigens ook reeds 1 maal aan deelnam (in 2010, namelijk). In dat "gloriejaar" zette ik er een knappe tijd neer (36'52"
. Ik probeerde, tussen hangen & wurgen, toch er het beste van te maken, maar helaas.... De mannen die ik amper twee maanden geleden nog lustig kon volgen en zelfs voorblijven, waren al dadelijk uit mijn zicht verdwenen (en ik had nochtans mijn bril op)! De vier plaatselijke rondjes waren ook niet van dien aard om vrolijk van te worden, al liep het parcours doorheen een park en langs een vijver. Maar als het vierkant draait, is niets nog aantrekkelijk. De eerste ronde was het tempo met 3'42"/km nog aanvaardbaar, maar de volgende drie gingen liefst halve minuut langzamer! 
Bijna 3 maanden na het VK Marathon, stond het VK van de "Halve" op het programma. Drie en zes jaar geleden nam ik ook deel aan "de nacht van West Vlaanderen", maar toen telkens voor het BK Marathon. De verre trip naar Torhout verliep vlot, ondanks de voorziene vertraging van een half uur op de ring rond Brussel. Veel bekende gezichten vielen er niet te bespeuren, maar wel heel veel deelnemers, ook voor de andere afstanden.
! Ik wist niet wat me overkwam, maar na enkele honderden meters was ik TOTAAL buiten adem!!! 
!
De voorbije week verliepen de looptrainingen alweer moeizaam en stroef, daarom heb ik de fiets van de haak gehaald en zodoende 3 ritten gereden met in totaal 106 km tussen de 30 en 31 km/uur. De loopkilometers beperkte ik tot zo'n 34 km, mede om ook mijn linkerhiel te sparen die me regelmatig hindert. Het fietsen gaat aldus alsmaar beter, in zoverre dat ik het lopen niet echt meer mis
Tropische temperaturen van 28° zouden voor deze nog niet zo heel oude mens geen probleem mogen zijn, temeer ik in het verleden meestal goed presteerde in de warmte
. Maar de laatste tijd voel ik me niet bepaald in mijn element: weinig eetlust, constant vermoeid en een loom gevoel. Dit lijken wel symptomen van een "burnout"(?). Zelfs de rustigste duurloopjes kosten me meestal te veel moeite volgens mijn goesting....
Na drie dagen rust en de volgende 4 dagen duurloopjes van tussen de 6,5 en 11,7 km voelden mijn rechter hamstrings opnieuw al wat beter aan om er nog eens vol tegenaan te gaan. Deze vierde manche van de "Haspengouw challenge" ging door in Tongeren, waar elk jaar meer deelnemers komen opdagen. Dit jaar waren er een record aantal finishers: 488! 
Het is altijd fijn om in Overhespen deel te nemen aan de plaatselijke stratenloop. Dat komt niet enkel door het parcours doorheen de velden, maar ook en vooral door de organisatie. Deze is steeds in handen van de KLJ, die er elk jaar in slaagt een soort nederzetting neer te poten naast een geitenwei
De eerste echt warme lentedag van het jaar en kijk: daar zijn de toeristen weer die massaal naar Haspengouw afzakken om naar de bloesems te "koekeloeren
AC Lyra organiseert om de 5 jaar een Marathon. Vorige keer, in 2012, vond er het BK plaats en daar heb ik niet bepaald goede herinneringen aan. Ik liep er namelijk een verschrikkelijk slechte wedstrijd, want "de man met de hamer" kwam na 35 km langs, zoals ik er nog maar zelden eentje ben tegengekomen
De eerste wedstrijd van de "Haspengouw challenge" was voor mij tevens een laatste test met het oog op de Marathon van Lier, volgende week. Of dit een ideale maatstaf zou zijn, is te betwijfelen, want zoals bekend is het parcours voor de Vijverrun uitgestippeld over bospaden en er is maar 10% verhard. Daarenboven had het vannacht stevig geregend en dus lagen die paden er drassig bij. Een soort veldloop, zou men dit kunnen noemen en daar ben ik niet zo'n fan van
