Tropische temperaturen van 28° zouden voor deze nog niet zo heel oude mens geen probleem mogen zijn, temeer ik in het verleden meestal goed presteerde in de warmte. Maar de laatste tijd voel ik me niet bepaald in mijn element: weinig eetlust, constant vermoeid en een loom gevoel. Dit lijken wel symptomen van een "burnout"(?). Zelfs de rustigste duurloopjes kosten me meestal te veel moeite volgens mijn goesting.... Hoedanook wou ik graag deelnemen aan deze vijfde manche van de "Haspengouw Challenge", want het licht golvende parcours met lange rechte stukken staat op mijn lijf geschreven. Tot en met de opwarming verliep alles naar wens, maar dan de wedstrijd....! Van bij de start voelden mijn benen verlamd aan, raakte niet vooruit en moest het groepje, met maten die ik normaal moet kunnen volgen, al meteen laten gaan. Mijn tempo lag tijdens de eerste ronde op een aanvaardbaar niveau, maar de tweede ronde was 1'11" trager en ik werd voorbijgestoken door menige loper.... Uiteindelijk behaalde ik nog net een podiumplaats bij de M55 (24ste algemeen) in een zwakke 39'26". Dochter Sharon bevestigde haar stijgende conditie op de 5 km, ondanks de hitte! Tenslotte kon ik tevreden naar huis met een dikke tombolaprijs en de wetenschap dat zelfs deze zwakke prestatie niet eens zo slecht was. Pakweg 15 jaar geleden had ik het niet voor mogelijk gehouden dat ik dit, anno 2017, nog zou kunnen verwezenlijken....
Het parcours van deze wedstrijd is, sinds die vorig jaar gewijzigd was, wel HEEL zwaar, toch wou ik de lange afstand doen als opstap naar de halve Marathon van Torhout (Vlaams kampioenschap) die ik in mijn planning heb gezet. Dus, een "leuk tussendoortje" zou het allerminst worden, temeer ik me de laatste dagen vooral vermoeid voel. In plaats van een "toerke te doen" had ik meer goesting om me in mijn zetel neer te vleien, voorbije week. Bovendien was het ook nog eens lekker warm, doch dat mocht normaal geen probleem vormen. Maar omdat mijn hartslag normaal was, wist ik dat ik niet ziek was. Van bij de start voelde ik meteen dat het niet goed zat en de lange klim vanuit het centrum werd al dadelijk een lijdensweg... Het was "harken" om vooruit te komen en dat beterde er niet veel op als het bergaf ging! De eerste, kleine, ronde van 5 km (in 19'37") was nog behoorlijk, maar wat daarna volgde is niet geschikt voor gevoelige lezers. Dat was geen lopen, maar sukkelen tot & met! Op geen enkel moment kon ik een aanvaardbaar tempo aanhouden en de gemiddelde hartslag van slechts 133 zegt ook al genoeg. Ik was blij dat de aankomstlijn me uit mijn lijden verloste. Ik finishte toch nog als 15de algemeen (1ste M55) in een zeer zwakke tijd van 1u01'28", liefst 2'38" trager dan vorig jaar! Hopelijk kan ik die vermoeidheid volgende week van me afschudden om een beetje fris aan de start te verschijnen voor de "Bokkerijders run"....
Sinds ik bij de Vlaamse Atletiek Liga aangesloten ben, in 2008, behaalde ik nog maar 4 maal het podium van het Belgisch kampioenschap 10 km op de piste. In 2009 derde in Machelen; 2010 tweede in Naimette; 2012 tweede in La Louviere en in 2016 derde te Duffel. De vorige twee jaar bakte ik er niets van, wat betreft de gelopen tijd: vorig jaar 38'25" en twee jaar geleden zelfs 38'45" in Heusden- Zolder was een ronduit zwakke prestatie. Dit jaar is mijn conditie, tot nu toe, iets beter en als "jonge" zestig- plusser leek me de tijd rijp om het hoogste trapje van het podium te betreden en (als het even kan) het Clubrecord van ACA en het Limburgs record weg te kapen... Samen met mijn twee jongste dochters en (toekomstige?) schoonzoon vertrok ik ruim op tijd naar Ninove, waar ik 6 jaar geleden ook het BK betwistte (4de in 35'46"). Het was de ganse dag vrij warm en zonnig doch winderig geweest, maar eens terplaatse werd het bewolkt en ging de wind stilaan liggen. Ideale omstandigheden, zeker toen even na 21u de start werd gegeven bij een temperatuur van 17°. Ik voelde me prima bij de opwarming en was klaar om "erin te vliegen". Na een snelle start nestelde ik me in een groepje met ondermeer Joris Steenput en categoriegenoot Cris Nauwelaers. Naargelang de wedstrijd vorderde kreeg ik in de mot dat het Limburgs record (dat al sinds 1983 op 38'02" stond) binnen handbereik lag. Na 20' zakte het tempo van het groepje wat en ik koos het ruime sop. Cris had even daarvoor al de benen genomen, doch ik zag hem voor me uit lopen. Ik was hoe langer, hoe meer in de ban van de klok en had nog maar nauwelijks oog voor de concurrentie. Onbegrijpelijk: ik sloeg aan het rekenen en wist dat, als ik de laatste 4 ronden (van de 25) aflegde in telkens 90", het record voor mij was. Pas bij het ingaan van de laatste ronde schoot ik wakker toen de speaker omriep dat het voor de M60 zou gaan tussen Nauwelaers en Hiemeleers! Cris, die al enkele belgische titels bij de 10000 meter op zijn naam heeft, had echter al een gat van 10 a 15 meter. Dat was te veel om nog goed te maken op 400 meter, ik versnelde met de moed der wanhoop, maar kwam 4 seconden(!) te kort en werd tweede in 37'53".... Om door de grond te zakken! Een troost was dan wel het club- en Limburgs record EN het feit dat ik mijn beste tijd op deze discipline in 5 jaar neerzette (slechts 43" verval sinds 2012), toch zal het altijd een raadsel blijven wat uitkomst geweest zou zijn als ik tactisch gelopen had en niet zozeer gefixeerd was op de eindtijd....
Na drie dagen rust en de volgende 4 dagen duurloopjes van tussen de 6,5 en 11,7 km voelden mijn rechter hamstrings opnieuw al wat beter aan om er nog eens vol tegenaan te gaan. Deze vierde manche van de "Haspengouw challenge" ging door in Tongeren, waar elk jaar meer deelnemers komen opdagen. Dit jaar waren er een record aantal finishers: 488! Deze wedstrijd was voor mij tevens een finale test voor Zaterdag aanstaande, wanneer het B.K. 10000 meter op de piste te Ninove op het programma staat. Als verse 60- plusser lijkt dit me HET moment om eindelijk eens het bovenste trapje van het podium in te palmen... Maar eerst deze wedstrijd, die door het centrum loopt in twee ronden en alles behalve lichtlopend is met enkele kuitenbijtertjes en de nodige kasseitjes. Dit laatste was misschien niet zo ideaal om mijn ultra lichte schoentjes te bezigen, maar toch waagde ik het erop. De start verliep minder vlot dan verwacht, doch ik rekende erop dat mijn oude diesel zou aanslaan, maar dat duurde nogal lang deze keer (te weinig getraind, deze week?). Mede 55- plusser Guido moest ik na ongeveer een kilometer laten gaan en ik kreeg het gezelschap van een andere "ouwe bekende", Patrick Nijs. Hij zit blijkbaar weer in een goede conditie want ik had soms nogal wat moeite om hem te volgen. Daar hij ook in mijn categorie zit, vond ik voldoende motivatie om een tandje of twee bij te steken. Ondertussen konden we enkele atleten remonteren, waaronder teamgenoot Yves. Op twee kilometer van het einde plaatste ik een versnelling om zo een gaatje te creeeren dat net genoeg bleek om als 2de M55 te eindigen en zij aan zij met Yves over de meet te bollen. Conclusie: tevreden over mijn tijd: 35'53", ook al was de afstand enkele honderden meters minder dan 10 km. Bovendien was dit ook nog eens 12" sneller dan vorig jaar! Hiermee zou ik in Ninove "iets" kunnen doen... Dochter nummer 2, Sharon, heeft de smaak blijkbaar te pakken en eindigde netjes middenin het pak op de 5 km. Haar doel is om spoedig door te groeien naar de 10 km, wat mij geen probleem lijkt....
Het is altijd fijn om in Overhespen deel te nemen aan de plaatselijke stratenloop. Dat komt niet enkel door het parcours doorheen de velden, maar ook en vooral door de organisatie. Deze is steeds in handen van de KLJ, die er elk jaar in slaagt een soort nederzetting neer te poten naast een geitenwei. Mijn tweede dochter Sharon, die initieel enkel mee wou komen om te supporteren, besliste in laatste instantie om ook deel te nemen, maar dan aan de kortste afstand (4km). Het guur weertje met bijbehorende wind was niet van dien aard om onvermoede krachten in mij naar boven te brengen (11°)! Over de conditie mag ik echter niet klagen, ook al sputtert hier & daar soms wel eens iets tegen. Nu zijn het weer mijn rechter hamstrings die heel lichtjes stram aanvoelen. Doch tijdens de wedstrijd had ik nergens last van en kon me, met enige moeite weliswaar, in een achtervolgend groepje nestelen. Maar na 2 a 3 km nam concurrentie- genoot Guido de leiding en ik moest lossen. Andere 55 plusser, Joris, was eerder achtergebleven, dus was de tweede plaats mijn deel. Ook al vond ik mijn tempo vrij hoog liggen, ik kwam geen meter dichter bij het groepje dat intussen fel uitgedund was. Ik bleef hangen op 15 a 20", intussen moest ik nog 1 atleet laten voorgaan en zo finishte ik als 2de van de 22 M55 (11de algemeen) in 46'01". Met een tempo van iets meer dan 3'40"/km mocht ik absoluut niet klagen, dit was trouwens een van mijn betere prestaties van de afgelopen twee jaar! Dit zal ook wel te maken hebben met de stevigere concurrentie en zo moet ik wel eens een tandje bijsteken. Ook Sharon behaalde (onverhoopt) een podiumplaats en werd 3de dame op de 4 km! Vader natuurlijk fier op dochter. Het Hiemeleers- bloed loopt blijkbaar waar het niet gaan kan.
Het is nog niet veel voorgekomen, maar vandaag trok ik met lichte tegenzin mijn loopschoenen aan om een wedstrijdje te doen... Maar omdat het dichtbij was en in Herk een nieuw concept uit de grond werd gestampt, leek het me leuk om eens deel te nemen. Over stampen gesproken: de laatste weken komt een oud blessurespook regelmatig terug opduiken. De linkerhiel, waar ik de voorbije 6 a 7 jaar regelmatig last van had, begint me opnieuw parten te spelen. Een tijdje rust zou geen kwaad kunnen, maar daar heb ik geen tijd voor.
En die "tegenzin" kwam wellicht door de effenaf triestige klimatologische omstandigheden: guur, grijs, triestig, troosteloos en ronduit koud: 11°! Met 313 deelnemers werd de start genomen in het centrum om dan een passage te maken door het "Olmenhof" en die ronde moest twee maal worden afgelegd. Ik voelde algauw dat ik niet "super" was en in het Olmenhof was het al dadelijk om zeep. Vanaf het moment dat er een grassprietje in het vizier komt, krijg ik precies verlammingsverschijnselen! Ongelooflijk: ik werd voorbijgestoken door god & klein pierke, maar ik kon op de lange, rechte stukken toch nog wat mensen remonteren. Vorige week, in Borgloon, was de temperatuur het dubbele en toen was ik helemaal in mijn element. Ik kon nochtans een vrij constant tempo aanhouden dat, ondanks de wind (en de kou), onder de 3'45"/km lag. Niet slecht voor een 60-plusser, uiteraard, ware het niet dat de categorie- onderverdeling anders was dan in de klassementswedstrijden. Dus ik moest de strijd aangaan met de categorie van 50 plus, dat was iets teveel voor Corneel. Uiteindelijk werd ik nog 5de, op een tiental seconden van het podium (in 38'14"). Als 24ste algemeen mocht ik eveneens niet klagen, ondanks wat lichamelijk ongemak, waar ik overigens niets van had gevoeld.
De eerste echt warme lentedag van het jaar en kijk: daar zijn de toeristen weer die massaal naar Haspengouw afzakken om naar de bloesems te "koekeloeren"! Om die reden vertrokken we extra vroeg naar Borgloon, waar voor de dertigste keer (jubileum!) de Loonse jogging werd georganiseerd. Met wat moeite een parkeerplaatsje gevonden en me ingeschreven voor de 2de manche van de "Haspengouw Challenge". Het parcours liep opnieuw door de glooiende velden, anders dan de voorbije jaren toen we kleine rondjes door het centrum moesten afleggen. De opkomst was aan de magere kant doch dat kon de pret, wat mij betreft, niet drukken want de warmte is sinds jaar en dag mijn bondgenoot. De Marathon is verteerd en ik was benieuwd hoe het met mijn snelheid zou zijn....Het lange rechte stuk licht bergaf, na de start, was ideaal om in het ritme te komen. Een vrij groot groepje, met ondermeer categorie-genoten Guido en Joris, kon ik goed volgen. Met het vorderen der jaren, wordt de concurrentie voor mij alsmaar feller. De pittige ronde van 5 km werd twee maal afgelegd en de tweede maal in tegenstelde richting (het is eens wat anders). Nog voor die tweede ronde werd aangevat, begon dat groepje uiteen te vallen en op zo'n twee a drie km van het einde achtte ik mijn moment gekomen en versnelde op een helling. Ik voelde me goed in die warmte en kon diep gaan zodat ik iedereen kon los gooien, behalve Marc Schoels. Met de streep in zicht spurtte hij van me weg, doch ik werd 1ste van de 24 M55 (6de algemeen!) in 36'37". Ook al was dit minder dan 10 km, toch was ik zeer tevreden, zeker rekening houdende met het vrij zwaar parcours. Mijn hartslag was gemiddeld 144 met een maximum van 154: het was al een tijdje geleden dat ik deze waarden nog eens haalde. Wat warmte en zon: meer moet deze oude mens niet hebben om zich optimaal te voelen. Laat de zomer maar komen.
AC Lyra organiseert om de 5 jaar een Marathon. Vorige keer, in 2012, vond er het BK plaats en daar heb ik niet bepaald goede herinneringen aan. Ik liep er namelijk een verschrikkelijk slechte wedstrijd, want "de man met de hamer" kwam na 35 km langs, zoals ik er nog maar zelden eentje ben tegengekomen! Uiteindelijk werd ik toch nog 3de in mijn categorie... In 2014 vond er het VK halve Marathon plaats en die schreef ik wel op mijn naam. Om 7u40 vertrok ik, samen met mijn vrouw en jongste dochter, naar de Pallieterstad, waar we een uurtje later de auto achterlieten op de parking van "Van Hool". Met de pendelbus ging het naar de atletiekpiste van de plaatselijke club. De weersomstandigheden bleken ideaal: zonnig en rond het middaguur zou het 17° worden. Maar de start werd al om 10u gegeven, en met zowat 300 atleten ging het richting Nete kanaal, waar het grootste deel van het parcours van 14 km langs liep. Deze toer moest drie maal worden afgelegd en aan het water trok de wind toch wel stevig door. Ik had me voorgenomen om zeer behoudend te starten (4'10"/km) om zo een eindtijd van 2u55' neer te zetten, en om eventuele concurrenten te kunnen counteren. De grootste vissen van mijn categorie (Deram en Vierendeels) bleken niet aanwezig te zijn en ik wist dat de Vlaamse titel (voorlopig) niet in gevaar was. Het tempo was goed te doen, temeer omdat ik continue in een groepje van eerst 6, daarna 5 man liep. Wat ik had gehoopt, namelijk na halfweg versnellen, gebeurde niet. In tegendeel: de snelheid zakte lichtjes en na 25 km viel dat groepje ook nog eens uit elkaar. Vanaf dan was het: verstand op nul en blik op oneindig... De lol begon er stilaan van af geraken en de stroken tegen de wind in begonnen me te enerveren. Ik bevond me ongeveer in 20ste stelling, toen een vijftal me op zo'n 9 km van het einde voorbij stak. Aanklampen was niet aan de orde, enkel finishen telde. Dat lukte vrij aardig, al zat er geen "snee" meer op. Zo werd ik 26ste van de 287 algemeen in een ontgoochelende 2u59'03". 1 minuut trager dan 5 jaar geleden, maar ook 5 jaar ouder! Ik werd wel 1ste van de 60-plussers en Vlaams kampioen! Ik had er wel wat meer van verwacht, doch op de een of andere manier worden er in Lier geen snelle tijden gelopen als ik de uitslagen bestudeer... Diezelfde studie leerde me dat de tweede van mijn categorie 27 minuten na mij finishte. Als ik dat geweten had, zou ik onderweg een terrasje hebben kunnen doen...
De eerste wedstrijd van de "Haspengouw challenge" was voor mij tevens een laatste test met het oog op de Marathon van Lier, volgende week. Of dit een ideale maatstaf zou zijn, is te betwijfelen, want zoals bekend is het parcours voor de Vijverrun uitgestippeld over bospaden en er is maar 10% verhard. Daarenboven had het vannacht stevig geregend en dus lagen die paden er drassig bij. Een soort veldloop, zou men dit kunnen noemen en daar ben ik niet zo'n fan van. Het enige wat in mijn voordeel zou kunnen pleiten, is de afstand want die is bijna het dubbele van de meeste veldlopen. Met bijna 300 deelnemers namen we de start en ik hoopte met hetzelfde goed gevoel als in Kiewit de wedstrijd te kunnen afhaspelen, maar dat was verkeerd gehoopt... Enkel de eerste kilometer kon ik nog de schijn hoog houden, maar vanaf het moment dat we het bos indoken, moest ik het groepje met onder andere maten Yves en Peter laten gaan. Wat later hield ik de eerste 2 dames (onder wie: Klaartje Kennis) nog een tijdje gezelschap en na 5 km kwam ik terug bij teammaat Yves, de dames achterlatend. Mijn tempo zakte gestaag, mede doordat we moesten laveren rond modderpoelen en waterplassen. Met het oog op volgende zondag bouwde ik voorzichtigheid in om geen kwetsuur op te lopen op de ongelijke ondergrond. Uiteindelijk liet ik Yves gaan, Davy passeerde mij op het einde en ik had geen kracht meer om aan te pikken. Uiteindelijk finishte ik als 25ste in 48'10". (1ste van de 45 M55). Met een tempo van 4'/ km kon ik echt niet tevreden zijn (bijna 20"/km trager dan in Kiewit!). Geen goede "algemene repetitie" voor het Vlaams kampioenschap Marathon van volgende zondag, als je het mij vraagt (maar niemand heeft het gevraagd :)
Deze wedstrijd is vaste prik voor mij met 10 deelnames, de voorbije 11 jaar. Het vlakke, doch gevarieerde parcours met lange rechte stukken nodigen uit om eens voluit te gaan en is een goede test voor de komende wedstrijden in het stratencircuit. Ik was benieuwd hoe ver ik stond, meer bepaald hoe het zat met de snelheid. Met een tempo van 3'45"/km zou ik al heel tevreden zijn met enkel duurloopjes achter de kiezen. Voorbije woensdag deed ik wel nog een lange (te snelle) duurloop van 35 km in voorbereiding op Vlaams kampioenschap Marathon Marathon te Lier op 26 maart. Af te wachten viel of ik daarvan voldoende hersteld zou zijn? Zoals steeds veel deelnemers (352!) op de 10 km en ook veel bekende gezichten. Vanaf het startschot ging het "volle bak" en ik kon nipt aanklampen bij een groep, waarvan Peter Bellen de forcing voerde. Het tempo lag hoog en ik had er wat moeite mee, maar uit ervaring weet ik dat na 3 km alles anders wordt. Dat gebeurde ook deze keer: mijn oude (turbo)-diesel sloeg aan en na exact 3 km nam ik de kop over en enkel clubmaat Peter klampte aan. Rond km 7 kwam Guy Houben mee het tempo onderhouden en wat later bleef Peter achter. In het spoor van Guy finishte ik als 22ste algemeen in 38'03"! Een onverhoopt goed resultaat en helemaal niet verwacht in de gegeven omstandigheden... Dit tempo van iets meer dan 3'40"/km had ik over enkele maanden pas beoogd. Maar voorzichtig blijven: beter het vel van de beer niet verkopen voor de aap geschoten is....
Provinciaal kampioenschap veldlopen. Lanaken. (+/- 7,4 km)
Veldlopen is nu niet bepaald mijn meest favoriete bezigheid, maar voor een Limburgs Kampioenschap haal ik mijn spikes toch nog meestal eens vanonder het stof. Telkens als ik eraan deelnam, stond ik op het podium, vorig jaar zelfs op de hoogste trede! Het gevoel is de laatste dagen zeer goed, dus verwachtte ik er wel wat van. Echter, een veldloop is een specialiteit op zich en daar moet je ook specifiek voor trainen, zoals intervals. Daar ik bijna nooit intervals train, rekende ik op mijn basis om toch een behoorlijk resultaat neer te zetten. Het parcours in Lanaken was niet gemakkelijk, doch ook niet superzwaar. Maar met enkele nijdige klimmetjes en modderpassages zag het voor een "salonlopertje" als ondergetekende niet zo goed uit. Bovendien is mijn start in dergelijke wedstrijden DRAMATISCH. Dat was ook deze keer niet anders en ik moest heel wat atleten voorbijbenen, eer ik voluit en comfortabel kon lopen. Al dat draaien en keren werkte danig op mijn zenuwen en mijn ademhaling was alles behalve optimaal. Op een lang recht stuk kon ik me even uitleven, maar dan begon het geknoei met dat bochtenwerk opnieuw! Toch lag ik na 1 ronde in tweede positie bij mijn categorie en wie de eerste was, wist ik niet. Ik bleef me weren gelijk een duiveltje in een wijwatervat maar dat bleek finaal niet voldoende om de oppergaai weg te kapen. Uiteindelijk kwam ik slechts 8" te kort om Luc Pittevils te kloppen. Als de wedstrijd 1 ronde langer geduurd had, was het wellicht "in de sjakoche" geweest. Die winnaar kende ik niet, maar na wat "gegoogle" leerde ik dat hij in zijn jonge jaren een absolute topper in Belgie was met zeer snelle tijden op de korte afstanden. Veldlopen zal ik nooit echt goed kunnen, hoe mooi ik dat ook vind...
Elk jaar kost het me meer moeite om uit mijn winterslaap modus te geraken. Dit zal wel met de ouderdom te maken hebben, ik ben tenslotte aan mijn 61ste levensjaar begonnen! Die nieuwe "voordeur" blijkt een impact te hebben die ik niet had zien aankomen. Niet dat ik in een depressie zou belanden, maar de motivatie om wedstrijden te lopen is (voorlopig) ver te zoeken, het trainen op zich vormt echter geen probleem. Vorig jaar liep ik zelfs een record aantal kilometers (5008!) EN nog nooit zoveel wedstrijden (38). Van die 38 waren er 35 in categorieen onderverdeeld. Daarvan was ik 30 maal 1ste, 3 maal 2de en 2 maal 3de. De laatste 5 weken van 2016 deed ik 663 km, oftewel: bijna 19 km per dag. Met dergelijke statistieken leek het me aangewezen om dit jaar met een halve Marathon te starten. Niet dat ik veel ambities had: een tempo van 4'/km was mijn doel. Ik had niet helemaal (of helemaal niet) naar deze wedstrijd toegeleefd en zeker niet afgebouwd. Drie maal eerder nam ik deel aan deze "halve", namelijk in 2008, 2009 en 2014. De jaren daarvoor deed ik nog 3 maal de ganse Marathon. Snelle tijden zaten (en zitten) er niet in op het nogal selectieve parcours op "Kattevennen" met telkens een pittige helling en enkele lichtere klimmetjes en vals plat in de ronde, die 3 maal diende afgelegd. Met 181 deelnemers gingen we van start en al dadelijk voelde ik dat ik niet fris zat want mijn liezen sputterden wat tegen. Ik liep meestal in het gezelschap van Ronny Thys en nog enkele jonge gasten. Ik kon wonderwel mijn ritme van 4'/ km aanhouden en een zeer vlak tempo lopen (ronde tijden: 24'26"; 24'40"; 24'19"), doch dat belette niet dat ik Ronny de laatste 2 km moest laten gaan. Als 16de algemeen in 1u24'19" (=4'/km) mocht ik zeker niet klagen. Na afloop was ik niet echt (of echt niet) moe en met een hartslag van slechts 132 gemiddeld was "diep gaan" er niet bij geweest. Maar het meest tevreden was ik over het feit dat de laatste ronde de snelste was (21"sneller dan de voorlaatste!), zonder dat in de "smiezen" te hebben. Zo kon ik voldaan naar huis met de hoop er een mooi jaar van te maken.
Voor mijn derde "halve" van dit jaar trok ik nog eens naar Nederland, waar traditioneel ook veel Belgen deelnemen, om het jaar proberen "in schoonheid" af te sluiten. Ik zag er wat tegenop om op deze kille zondagmorgen helemaal alleen te vertrekken, zonder moeder-de-vrouw, die een daguitstap naar Maastricht maakte samen met de dochters. Ik weet niet hoe ik dat doe, maar telkens slaag ik er op de ene of andere manier in om verkeerd te rijden, met of zonder GPS ! Ditmaal zat ik bijna tot in Roermond rond te klooien, doch ik slaagde er toch nog in om op tijd te zijn en bovendien dichtbij te parkeren. Ik zag al dadelijk team- EN clubmaat Peter Bellen zich opwarmen en hij suggereerde om zijn haas te zijn... Mij niet gelaten, maar het zou ook weleens andersom kunnen zijn, want ik verwachtte er niet al te veel van. De voorbije zware weken (& maanden...) zouden eventueel nog in mijn systeem kunnen zitten. Zoiets merk je pas na een aantal kilometers, dus was het zaak om niet te snel te starten en te vertrouwen op mijn uithouding. De aanvang verliep vlot met kilometers netjes onder de 4' en zij aan zij met Peter bepaalden we het tempo van een groepje. Daarbij zaten ook deelnemers van de korte afstand, dat zouden we wel merken na 10 km als die rechts- in plaats van links- af moesten. Tot dan ging het prima en het tempo voelde okee aan. We zagen trouwens ook "grootheid" Jo Schoonbroodt voor ons uit lopen, samen met zijn haas. In Battice, 2 weken geleden, was hij nog ruim 4' voor mij. Maar na 12 km (bij de bevoorrading) liepen we hem deze keer voorbij. Iedereen van dat groepje bleef achter of liep de 12 km. Peter kreeg na 12 a 13 km af te rekenen met steken en moest afhaken. Jammer, anders waren we tesamen gearriveerd als maats van het "GS Running team". Ikzelf kon mijn tempo zowaar nog iets verhogen en ondanks een verkrampte linker kuit, tijdens de laatste 2 km, liep ik zelfs een "negatieve split", hetgeen wil zeggen dat het tweede gedeelte sneller was dan het eerste. Ik overschreed de finish als 18de van de 260 deelnemers (1ste van de 24 M55) in 1u22'42". Een matige eindtijd, ook omdat ik niet echt kon "diep gaan". Toch was ik tevreden dat ik het hoogste podiumtrapje mocht bestijgen als oudste van mijn categorie, want over een maand word ik 60. Een nieuwe voordeur is op zich niet slecht, als er maar niet veel kosten aan zijn...
30ste "Les 4 cimes du pays de Herve". Battice. (33 km)
Voor de zestiende keer zou ik vandaag deelnemen aan deze mooie, maar zeer zware wedstrijd. Niet alleen de talrijke en opeenvolgende hellingen in het land van Herve maken van deze wedstrijd een uitdaging: ook de afstand van 33 km is dat. Dit kan je vergelijken met een vlakke Marathon, dus dit zou mijn derde worden op 5 weken! Je moet er niet gek voor zijn, maar het helpt wel. "Hier worden de jongens van de mannen gescheiden", wordt ook al eens gezegd.... Feit is dat ik vanmorgen maar weinig zin had om me op te laden voor dit "gekkenwerk", daarbij kwam nog dat het nevelig en ronduit koud was met 5°. De voorbije dagen maakte een lichte verkoudheid zich van me meester met hoofdpijn als ik hoestte, maar een "paracetamol" zou me wel wat comfort moeten geven... Om 9u30 toch maar vertrokken, samen met mijn echtgenote, naar Battice, waar we rijkelijk laat arriveerden. Na mijn nummer afgehaald te hebben en me klaar gemaakt, had zelfs geen tijd meer om me op te warmen (al had ik daar ook niet veel zin in gehad). Ik had me voorgenomen om rustig te starten en uit te kijken of ik niet kon wedijveren met Jo Schoonbroodt, de Nederlandse kanjer van wereldniveau, die dit jaar ook in mijn categorie zat. Ofschoon hij 6 (ZES) jaar ouder is dan ik, kon ik hem na een paar km al in geen velden of wegen meer bespeuren! Ik voelde algauw dat die Marathons nog in de benen zaten en kon een scherpe tijd ook vergeten. Dus probeerde ik een zo comfortabel mogelijk tempo te zoeken om heelhuids te kunnen arriveren. Echt slecht bolde het niet, maar ik kon weinig kracht zetten & diep gaan en dat was duidelijk te merken aan mijn gemiddelde hartslag na afloop: slechts 123! Nog nooit gebeurd in een wedstrijd!! Tot aan km 13 vertoefde ik nog in het gezelschap van goede bekende Ronny Thijs, maar na een zeer zwaar stuk bleef hij achter. De heuvels volgden mekaar snel op met onder andere opnieuw een steile beklimming rond km 16 en een lange tussen km 21 en 23. Het tweede gedeelte was meestal berg-op, daar zakte mijn gemiddelde tempo wel wat, maar niet veel. Uiteindelijk waren het de afdalingen die hoe langer, hoe meer pijn deden en het klimmen kon je eerder beschrijven als "kruipen". Door de vochtige koude en het "trage" tempo kreeg ik mezelf niet opgewarmd. Dat gebeurde ook niet tijdens de steile, lange beklimming van de muur van Bouxhmont, richting aankomst. Tijdens de laatste loodjes waarin ik nog aangemoedigd werd door Peter Maris, die een zeer sterke prestatie neerzette, kon ik onder luid tromgeroffel als 48ste van de 512 deelnemers de finish bereiken. Ik werd 3de van de 40 "V3" in een tijd van 2u29'42". Bijna 4' trager dan vorig jaar en zomaar eventjes een dikke 12' trager dan mijn snelste tijd, 5 jaar geleden. Maar dat waren andere tijden.... Na afloop kon ik alsnog samen met fenomeen en veelvuldig winnaar Jo op de foto. Meer zat er niet in, vandaag, maar ooit zou ik er toch eens willen zegevieren. Dan zal ik daar een heel andere voorbereiding tegenaan moeten gooien, want deze wedstrijd kan je echt niet als een "toetje" beschouwen. Na de beloning afgehaald te hebben (brood met heerlijk geurende Herfse kaas), keerden we terug huiswaarts...
Voor de laatste manche van de Hesbignon challenge trokken we naar Braives, een stukje achter Hannuit. Dit was alweer onbekend terrein voor mij en ik was dus benieuwd hoe het parcours er zou uitzien. Hopelijk niet te veel beklimmingen na die voorbije, zware, weken. Ondertussen heeft de herfst haar intrede gemaakt en was het fris, doch door de wind deden die 7° deden het wel kouder aanvoelen. Dergelijke, voor mij althans, winterse omstandigheden zijn niet aan mij besteed. Door al die wedstrijden in Wallonie leer je ook mooie locaties en fijne mensen kennen en alles verloopt er steeds in een gezellige sfeer. Ook het feit dat de meeste wedstrijden plaatsvinden op een zondagmorgen, zoals vandaag, heeft zo zijn voordelen. Zeker is dat ik volgend jaar nog verscheidene keren onze Waalse vrienden ga opzoeken. De start verliep vlot en ik kon een tempo van iets onder de 4' per km aanhouden, ook al was het een pittige omloop met vooral rond halfweg enkele zware kuitenbijters. Rond de vierde km kon ik de enige concurrent van mijn categorie die nog voor me uit liep, Paul Rihon, voorbijsteken. Verder kon ik, ondanks die Marathon van vorige week, toch goed kracht zetten, vooral de laatste 2 a 3 km die vlak verliepen op een stuk voormalige spoorweg. Zo eindigde 1ste van bij de "Veterans 3" met 46" voorsprong op de tweede en 48" op de derde. Meer moest dat niet zijn en met 2 flessen wijn, die ik kreeg als prijs, keerden we terug naar huis, waar ik (om het af te leren !) nog een toerke van 9 km deed..
34ste Van Oers Marathon van Brabant. Etten-Leur (Nl)
Amper 3 weken na Eindhoven vond opa het nodig om nog eens een "marathonneke" te doen wegens niet content van zijn eindtijd, toen. Daarom trok ik, samen met mijn vrouw & dochter Darlene, naar de plaats waar ik exact 5 jaar geleden mijn snelste chrono ooit neerzette (2u41'47"). Zulk een tijd zou er nu niet meer inzitten, toch zou ik graag nog eens onder de 2u50' willen duiken. Dit had ik in Eindhoven willen bewerkstelligen, dat lukte niet en daarom gunde ik mezelf een herkansing in Etten-Leur. Het weer was schitterend: 16° en zo goed als windstil. Ik had me voorgenomen om aan 4'/ km te starten en zo wat voorsprong op te bouwen om mijn doel te bereiken.... Maar na 5 km (19'54") wist ik al dat het me teveel moeite zou kosten om mijn doel te bereiken, dus liet ik het tempo zakken en de volgende blokken van 5 km gingen nog in 20'23"; 20'41" en 20'39". Dus tot aan km 20 (in 1u21'37") zat er een tijd van <2u50' er eventueel nog in. Maar ik had al een tijdje in de smiezen dat die Marathon van 3 weken geleden nog niet helemaal verteerd was en het tempo zakte nog wat (20'52"; 21'; 21'12"; 21'47" per 5km). Ik viel dus nooit stil, ook al liep ik meestal alleen. Eigenaardig genoeg had ik nu geen last van die typische pijntjes die opduiken op een Marathon en kon regelmatig nog een lijk oprapen. Het tweede gedeelte liep ik 3'13" trager dan het eerste, dus dat was niet slecht. Ik focuste me uiteindelijk nog enkel op een betere tijd dan Eindhoven en dat lukte nog ook: een kleine minuut sneller! Ik werd finaal toch nog 16de van de 306 deelnemers (1ste van de 58 M55!) in 2u55'45". Dit is uiteraard niet slecht voor een bijna 60- jarige. Maar 2 marathons op 3 weken (met daartussenin nog 2 zware wedstrijden in Kortessem en Montenaken van respectievelijk 15 en 13km) is toch niet voor herhaling vatbaar, en zeker niet om een snelle tijd te lopen. Moraal van dat verhaal: goed dat gek zijn geen pijn doet, want met het ouder worden zou dat nog wel eens kunnen tegenvallen...
Deze nieuwe wedstrijd was ook de laatste van de Victors Cup, een regelmatigheidscriterium dat elk jaar meer succes (en deelnemers!) heeft. De eerste plaats in het eindklassement kan me normaal gezien niet meer ontsnappen, toch wou ik deelnemen om deze nieuwe organisatie te steunen. Nadat we eerst pasta waren gaan eten op de eetdag van mijn sponsorteam "GS-runners", zakten we af naar zowat het zuidelijkste puntje van Limburg. In de verte waren de windturbines al dadelijk zichtbaar voorbij Gingelom. Terplaatse heerste er een gezellige drukte. Enkel het weer wilde niet mee want het was ronduit koud (7 graden), maar volgens de weersverwachtingen zou de zon erdoor komen en aangenaam warm worden.... Dat gebeurde uiteindelijk niet en ik had me er niet op gekleed. Toch ging het van bij de start behoorlijk vlot en ik kon me nestelen in een groepje van een man of 5. Het parcours van 1 grote ronde was niet van de poes: voortdurend golvend en een frisse wind waarvan ik vooral koude handjes kreeg. Na 5a 6 km begon dat groepje uiteen te vallen en enkele kilometers later bleef ik nog alleen over. Ofschoon ik een constant tempo goed kon aanhouden, kreeg ik het de laatste paar kilometer moeilijker met nog een stevige klim richting aankomst. Ik kon nipt mijn 7de plaats algemeen vasthouden en werd 1ste in mijn categorie (net zoals alle voorgaande wedstrijden) in een tijd van 49'54". Dan reden we direct naar huis om om te kleden, want er moest 's avonds nog geholpen worden op de pasta-dag van het "GS-running team".
Sinds 1997 nam ik onafgebroken deel aan deze mooie wedstrijd en tevens laatste manche van de "Haspengouw Challenge", toen nog met start in Zammelen en aankomst in Vliermaalroot. Enkele jaren later werd de start & aankomst om organisatorische redenen gehouden in Kortessem. In die twintig jaar is er veel veranderd, er was echter 1 constante: meestal was het mooi weer en dat was ook vandaag het geval. Met 20° mochten we niet klagen en de opkomst was weer talrijk, maar met 185 deelnemers toch minder dan de vorige jaren (in 2006 nog 300!). Die kleinere deelnemersaantallen is opvallend wat betreft die "HC"-wedstrijden. Raakt men er op uitgekeken, of is het absurde puntensysteem de reden? Wat mij betreft: het laatste! Nog voor deze wedstrijd werd me duidelijk dat ik tweede zal worden in het eindklassement ondanks het feit dat de eindlaureaat, Luc, slechts 1 maal (van de 11 wedstrijden die ik deelnam) voor mij eindigde! Dit omdat hij aan alle manches deelnam en ik twee minder. De bonuspunten van slechts twee wedstrijden hebben dus meer impact dan de punten die verdiend werden op de wedstrijden zelf! Daar heb ik dan een heel jaar keihard voor gelopen en andere evenementen moeten laten vallen! Degoutant, gewoon!!! Als hierin geen verandering komt, laat ik die "HC" volgend jaar links liggen... Ik liet dit niet aan mijn hart komen en was enkel benieuwd in hoeverre ik hersteld zou zijn, 1 week na Eindhoven. Vrij goed, zo zou gauw blijken, want het tempo zat er meteen goed in. Luc moest na een kilometer afhaken en ik volgde nog enkele kilometer enkele andere atleten, waarvan "GS-Running team"-maat Guido. Uiteindelijk bleven Marc Schoels en ik over en we liepen samen tot km 12. Net op het moment dat het beste voor mij ervan af was, moest Marc achterblijven. Ik probeerde de laatste zware kilometers de schijn hoog te houden, waarin 1 atleet mij voorbij stak en een andere mij ter plaatse liet. Zo eindigde ik toch nog als 14de algemeen (1ste van de 42 M55!) in 59'59". Mijn kuiten hadden me al een tijdje in de steek gelaten, maar wel gebracht naar de 29ste zege in mijn categorie, dit jaar. De overige vier keer stond ik ook telkens op het podium. Niet zo slecht in het jaar dat ik 60 wordt...
Net als vorig jaar vond het BK Marathon plaats in Eindhoven en ook dit jaar vertrokken we een dag eerder om in te checken in het Intell hotel. Nadat ik de deelnemerslijst had bestudeerd, kreeg ik in de mot dat ik weinig tegenstand te vrezen had om de titel te behalen (al weet je nooit, natuurlijk!). Daarom wou ik vooral voor een snelle tijd gaan, richting 4'/km = 2u48'. Omdat te kunnen bereiken, besloot ik om te starten met mijn nieuwe, ultra lichte schoenen (150 gram/stuk). Alles was aanwezig, vanmorgen, om er flink de beuk in te gooien: circa 2150 deelnemers, gezellige sfeer, weinig wind, zon, ideale temperaturen, vlak parcours en vooral de aanwezig van mijn vrouw en 3 van mijn dochters EN mijn kleindochtertje Mien. Mijn gevoel, de vorige dagen, was niet super: wat lichte hoofdpijn, soms, en een "opgeblazen" gevoel. Daar kwam nog bij dat ik voor de start net iets te gemakkelijk de "grote boodschap" moest doen... Van bij start liep ik relatief gemakkelijk aan mijn beoogde tempo van 15 km/u en bleef daar vlot onder en had na 15 km zelfs een halve minuut voorsprong op dat schema. Maar toen had ik al wat last van een verkrampte linker kuit en zag de bui al hangen! Mijn nieuwe schoenen had ik niet genoeg ingelopen en dat is om problemen vragen, natuurlijk (beginnersfout nr.1 !). Voor alle zekerheid had ik mijn vrouw gevraagd om na de eerste lus (km 20) klaar te staan met mijn andere schoenen. Bovendien zweette ik als een rund omdat ik me te warm gekleed had, inclusief handschoenen! Na de schoenenwissel en een striptease kon ik wat lichter & frisser terug van start. Ik verloor daarmee zowat anderhalve minuut, maar het tempo was er totaal uit! Ik liep verder wel een konstant tempo, doch ongeveer 20"/km trager dan de eerste 20 km! Dan begon ik ook nog last te krijgen van mijn darmen (bleek achteraf dat ik in extremisch een soort van buikgriep had opgelopen..). Die buikkrampen gingen niet over en mijn enige doel was ARRIVEREN!!! Dat lukte met veel pijn en moeite en met de vele aanmoedigingen van de mensen langs de kant. Die mensen kenden mij precies allemaal. Mijn voornaam stond dan ook op mijn borstnummer. Uiteindelijk strompelde ik over de eindmeet als 1ste van alle 112 Masters +55 in 2u56' en behaalde de Belgische titel, voor de vierde keer. Dit en de huldiging achteraf in het "Belgian house" en vooral de steun van mijn kroost verzachtte de pijn een heel stuk. Die huldiging had wel iets speciaals in petto: liefst 4 (vier!) gouden kampioenen van ACA Alken, want ook Pascal Van Marcke, Greta Phillipaerts en "good old" Romain Uitdebroeks behaalden de overwinning in hun categorie! Maar daarvoor had ik al de pot opgezocht in het hotel en wat daar gebeurde is niet geschikt voor gevoelige lezers... Mijn 18de Marathon was er eentje "op karakter" en "dankzij" alle ongemakken kon ik dit wel relativeren. Bovendien zou zonder de jarenlange steun van mijn echtgenote mijn "loopcarriere" en de daaraan vasthangende resultaten al lang niets te betekenen hebben.
Vorig jaar vond deze voorlaatste run voor de "Victors Cup" plaats op & rond "de Motten". Dus karde ik op mijn dooie gemak en met het verstand op nul ook deze keer naar die locatie. Daar aangekomen was er geen levende ziel, laat staan loper te bespeuren aan die piste. Ik had niet op de site gekeken, waar stond dat de wedstrijd deze keer doorging in het "Plinius park". Na wat over & weer gebel naar het thuisfront, had mijn dochter na wat opzoekwerk mij de juiste plaats kunnen doorgeven. Uiteindelijk arriveerde ik er slechts 20' voor de start en had nog net tijd genoeg om even op te warmen....! Deze allerlaatste test voor de Marathon van volgende week zou me ook niet veel wijzer maken want in tegenstelling tot vorig jaar, was dit parcours alles behalve vlak. De twee rondes bevatten telkens 2 serieuze hellingen, waarvan op de eerste de wind in het nadeel blies. Een gelijkmatig tempo lopen was niet evident, toch nam ik een stevige start en kon zo na een 4 tal km onder andere eerste vrouw Isabella en categorie- genoot Luc afschudden. Het ging niet zo goed als vorige week in Alken en de benen voelden wat vermoeid aan, al kunnen de heuvelachtige wegen richting Piringen daar ook mee te maken hebben. Ik had bovendien voor de start mijn Garmin vergeten op te starten en wist dus niets van tijd en hartslag... Uiteindelijk behaalde ik net een top twintig plaats en werd 1ste van de 28 M55. Niet 100% tevreden, doch hier zal ik het mee moeten doen. Ik heb toch nog een volle week om te "taperen" en fris te zijn voor de grote dag...
Tropische temperaturen van 28° zouden voor deze nog niet zo heel oude mens geen probleem mogen zijn, temeer ik in het verleden meestal goed presteerde in de warmte
. Maar de laatste tijd voel ik me niet bepaald in mijn element: weinig eetlust, constant vermoeid en een loom gevoel. Dit lijken wel symptomen van een "burnout"(?). Zelfs de rustigste duurloopjes kosten me meestal te veel moeite volgens mijn goesting....
! Van bij de start voelden mijn benen verlamd aan, raakte niet vooruit en moest het groepje, met maten die ik normaal moet kunnen volgen, al meteen laten gaan. Mijn tempo lag tijdens de eerste ronde op een aanvaardbaar niveau, maar de tweede ronde was 1'11" trager en ik werd voorbijgestoken door menige loper.... Uiteindelijk behaalde ik nog net een podiumplaats bij de M55 (24ste algemeen) in een zwakke 39'26". Dochter Sharon bevestigde haar stijgende conditie op de 5 km, ondanks de hitte!
. Ik voelde me prima bij de opwarming en was klaar om "erin te vliegen". Na een snelle start nestelde ik me in een groepje met ondermeer Joris Steenput en categoriegenoot Cris Nauwelaers. Naargelang de wedstrijd vorderde kreeg ik in de mot dat het Limburgs record (dat al sinds 1983 op 38'02" stond) binnen handbereik lag. Na 20' zakte het tempo van het groepje wat en ik koos het ruime sop. Cris had even daarvoor al de benen genomen, doch ik zag hem voor me uit lopen. Ik was hoe langer, hoe meer in de ban van de klok en had nog maar nauwelijks oog voor de concurrentie
! Een troost was dan wel het club- en Limburgs record EN het feit dat ik mijn beste tijd op deze discipline in 5 jaar neerzette (slechts 43" verval sinds 2012), toch zal het altijd een raadsel blijven wat uitkomst geweest zou zijn als ik tactisch gelopen had en niet zozeer gefixeerd was op de eindtijd....
Na drie dagen rust en de volgende 4 dagen duurloopjes van tussen de 6,5 en 11,7 km voelden mijn rechter hamstrings opnieuw al wat beter aan om er nog eens vol tegenaan te gaan. Deze vierde manche van de "Haspengouw challenge" ging door in Tongeren, waar elk jaar meer deelnemers komen opdagen. Dit jaar waren er een record aantal finishers: 488! 
. Mede 55- plusser Guido moest ik na ongeveer een kilometer laten gaan en ik kreeg het gezelschap van een andere "ouwe bekende", Patrick Nijs. Hij zit blijkbaar weer in een goede conditie want ik had soms nogal wat moeite om hem te volgen. Daar hij ook in mijn categorie zit, vond ik voldoende motivatie om een tandje of twee bij te steken. Ondertussen konden we enkele atleten remonteren, waaronder teamgenoot Yves. Op twee kilometer van het einde plaatste ik een versnelling om zo een gaatje te creeeren dat net genoeg bleek om als 2de M55 te eindigen en zij aan zij met Yves over de meet te bollen
Het is altijd fijn om in Overhespen deel te nemen aan de plaatselijke stratenloop. Dat komt niet enkel door het parcours doorheen de velden, maar ook en vooral door de organisatie. Deze is steeds in handen van de KLJ, die er elk jaar in slaagt een soort nederzetting neer te poten naast een geitenwei
. Nu zijn het weer mijn rechter hamstrings die heel lichtjes stram aanvoelen. Doch tijdens de wedstrijd had ik nergens last van en kon me, met enige moeite weliswaar, in een achtervolgend groepje nestelen. Maar na 2 a 3 km nam concurrentie- genoot Guido de leiding en ik moest lossen. Andere 55 plusser, Joris, was eerder achtergebleven, dus was de tweede plaats mijn deel. Ook al vond ik mijn tempo vrij hoog liggen, ik kwam geen meter dichter bij het groepje dat intussen fel uitgedund was. Ik bleef hangen op 15 a 20", intussen moest ik nog 1 atleet laten voorgaan en zo finishte ik als 2de van de 22 M55 (11de algemeen) in 46'01". Met een tempo van iets meer dan 3'40"/km mocht ik absoluut niet klagen, dit was trouwens een van mijn betere prestaties van de afgelopen twee jaar! Dit zal ook wel te maken hebben met de stevigere concurrentie en zo moet ik wel eens een tandje bijsteken. 
.
... Maar omdat het dichtbij was en in Herk een nieuw concept uit de grond werd gestampt, leek het me leuk om eens deel te nemen. Over stampen gesproken: de laatste weken komt een oud blessurespook regelmatig terug opduiken. De linkerhiel, waar ik de voorbije 6 a 7 jaar regelmatig last van had, begint me opnieuw parten te spelen. Een tijdje rust zou geen kwaad kunnen, maar daar heb ik geen tijd voor
De eerste echt warme lentedag van het jaar en kijk: daar zijn de toeristen weer die massaal naar Haspengouw afzakken om naar de bloesems te "koekeloeren
AC Lyra organiseert om de 5 jaar een Marathon. Vorige keer, in 2012, vond er het BK plaats en daar heb ik niet bepaald goede herinneringen aan. Ik liep er namelijk een verschrikkelijk slechte wedstrijd, want "de man met de hamer" kwam na 35 km langs, zoals ik er nog maar zelden eentje ben tegengekomen
! Uiteindelijk werd ik toch nog 3de in mijn categorie... In 2014 vond er het VK halve Marathon plaats en die schreef ik wel op mijn naam.
De eerste wedstrijd van de "Haspengouw challenge" was voor mij tevens een laatste test met het oog op de Marathon van Lier, volgende week. Of dit een ideale maatstaf zou zijn, is te betwijfelen, want zoals bekend is het parcours voor de Vijverrun uitgestippeld over bospaden en er is maar 10% verhard. Daarenboven had het vannacht stevig geregend en dus lagen die paden er drassig bij. Een soort veldloop, zou men dit kunnen noemen en daar ben ik niet zo'n fan van
Veldlopen is nu niet bepaald mijn meest favoriete bezigheid, maar voor een Limburgs Kampioenschap haal ik mijn spikes toch nog meestal eens vanonder het stof. Telkens als ik eraan deelnam, stond ik op het podium, vorig jaar zelfs op de hoogste trede! Het gevoel is de laatste dagen zeer goed, dus verwachtte ik er wel wat van. Echter, een veldloop is een specialiteit op zich en daar moet je ook specifiek voor trainen, zoals intervals. Daar ik bijna nooit intervals train, rekende ik op mijn basis om toch een behoorlijk resultaat neer te zetten.
Elk jaar kost het me meer moeite om uit mijn winterslaap modus te geraken. Dit zal wel met de ouderdom te maken hebben, ik ben tenslotte aan mijn 61ste levensjaar begonnen! Die nieuwe "voordeur" blijkt een impact te hebben die ik niet had zien aankomen. Niet dat ik in een depressie zou belanden, maar de motivatie om wedstrijden te lopen is (voorlopig) ver te zoeken, het trainen op zich vormt echter geen probleem. Vorig jaar liep ik zelfs een record aantal kilometers (5008!) EN nog nooit zoveel wedstrijden (38). Van die 38 waren er 35 in categorieen onderverdeeld. Daarvan was ik 30 maal 1ste, 3 maal 2de en 2 maal 3de. De laatste 5 weken van 2016 deed ik 663 km, oftewel: bijna 19 km per dag. Met dergelijke statistieken leek het me aangewezen om dit jaar met een halve Marathon te starten. Niet dat ik veel ambities had: een tempo van 4'/km was mijn doel. Ik had niet helemaal (of helemaal niet) naar deze wedstrijd toegeleefd en zeker niet afgebouwd.
Voor de zestiende keer zou ik vandaag deelnemen aan deze mooie, maar zeer zware wedstrijd. Niet alleen de talrijke en opeenvolgende hellingen in het land van Herve maken van deze wedstrijd een uitdaging: ook de afstand van 33 km is dat. Dit kan je vergelijken met een vlakke Marathon, dus dit zou mijn derde worden op 5 weken! Je moet er niet gek voor zijn, maar het helpt wel
Voor de laatste manche van de Hesbignon challenge trokken we naar Braives, een stukje achter Hannuit. Dit was alweer onbekend terrein voor mij en ik was dus benieuwd hoe het parcours er zou uitzien. Hopelijk niet te veel beklimmingen na die voorbije, zware, weken. Ondertussen heeft de herfst haar intrede gemaakt en was het fris, doch door de wind deden die 7° deden het wel kouder aanvoelen. Dergelijke, voor mij althans, winterse omstandigheden zijn niet aan mij besteed.
Amper 3 weken na Eindhoven vond opa het nodig om nog eens een "marathonneke" te doen wegens niet content van zijn eindtijd, toen. Daarom trok ik, samen met mijn vrouw & dochter Darlene, naar de plaats waar ik exact 5 jaar geleden mijn snelste chrono ooit neerzette (2u41'47"). Zulk een tijd zou er nu niet meer inzitten, toch zou ik graag nog eens onder de 2u50' willen duiken. Dit had ik in Eindhoven willen bewerkstelligen, dat lukte niet en daarom gunde ik mezelf een herkansing in Etten-Leur.
Deze nieuwe wedstrijd was ook de laatste van de Victors Cup, een regelmatigheidscriterium dat elk jaar meer succes (en deelnemers!) heeft. De eerste plaats in het eindklassement kan me normaal gezien niet meer ontsnappen, toch wou ik deelnemen om deze nieuwe organisatie te steunen. 
Sinds 1997 nam ik onafgebroken deel aan deze mooie wedstrijd en tevens laatste manche van de "Haspengouw Challenge", toen nog met start in Zammelen en aankomst in Vliermaalroot. Enkele jaren later werd de start & aankomst om organisatorische redenen gehouden in Kortessem. In die twintig jaar is er veel veranderd, er was echter 1 constante: meestal was het mooi weer en dat was ook vandaag het geval. Met 20° mochten we niet klagen en de opkomst was weer talrijk, maar met 185 deelnemers toch minder dan de vorige jaren (in 2006 nog 300!). Die kleinere deelnemersaantallen is opvallend wat betreft die "HC"-wedstrijden. Raakt men er op uitgekeken, of is het absurde puntensysteem de reden? Wat mij betreft: het laatste!
Net als vorig jaar vond het BK Marathon plaats in Eindhoven en ook dit jaar vertrokken we een dag eerder om in te checken in het Intell hotel. Nadat ik de deelnemerslijst had bestudeerd, kreeg ik in de mot dat ik weinig tegenstand te vrezen had om de titel te behalen (al weet je nooit, natuurlijk!). Daarom wou ik vooral voor een snelle tijd gaan, richting 4'/km = 2u48'. Omdat te kunnen bereiken, besloot ik om te starten met mijn nieuwe, ultra lichte schoenen (150 gram/stuk). 
Vorig jaar vond deze voorlaatste run voor de "Victors Cup" plaats op & rond "de Motten". Dus karde ik op mijn dooie gemak en met het verstand op nul ook deze keer naar die locatie. Daar aangekomen was er geen levende ziel, laat staan loper te bespeuren aan die piste. Ik had niet op de site gekeken, waar stond dat de wedstrijd deze keer doorging in het "Plinius park". Na wat over & weer gebel naar het thuisfront, had mijn dochter na wat opzoekwerk mij de juiste plaats kunnen doorgeven. Uiteindelijk arriveerde ik er slechts 20' voor de start en had nog net tijd genoeg om even op te warmen....!
