Mooi op tijd gearriveerd om deel te nemen aan de zware (120 hoogtemeters + veel onverhard) Boomgaardloop. Slechts 64 deelnemers namen om 12u15 de start en ik nestelde me ergens achterin het groepje. De eerste km ging bergopwaarts, dus met die supervermoeide benen startte ik zeer rustig & behouden. Stilaan raakte ik in een bepaald ritme, voor zover dat mogelijk was met die opeenvolgende hellingen. Bovendien kwam de wind wat opzetten, maar de temperatuur was wel ideaal (16°). Ik kon verscheidene lopers remonteren en me telkens op een volgend mikpunt richten. De laatste km kon ik alsnog versnellen in iets meer dan 4 minuten, maar die ging wel meestal bergaf. Finaal overschreed ik de eindstreep in 47:11 en werd 1ste M65 (21/64 algemeen). Tot mijn grootste verrassing was ik 38 seconden dan vorig jaar, doch toen was het 6 ° warmer. Opdracht volbracht, en dus dik tevreden dat ik deze inspanning nog aan heb gekund. De prijs, die ik op het podium mocht ontvangen, was wel niet om over naar huis te schrijven: een appel, een peer en wat aardbeien. Maar toch was dit nog veel meer dan in Dwars Door Hasselt!

Net zoals exact 1 jaar geleden ging opa nog eens gek doen: namelijk 2 wedstrijden op 1 dag. Eerst in Hasselt (om 10u) de 15K, en daarna (om 12u15) de 10K van de Boomgaardloop in Bommershoven. Deze wedstrijden maken respectievelijk deel uit van de regelmatigheidscriteriums van de Victors Cup en het Helpshop criterium. In beiden sta ik op nummer 1, dus dat motiveert om erbij te zijn. 
In Dwars door Hasselt stond ik voor de 25ste keer aan de start (sinds 1992!). Ik voelde me op voorhand al niet 100%: wat hoofdpijn, zelfs als ik kuchte. Dus nam ik me voor om relatief rustig te starten en zien waar het schip zou stranden. Veel schepen heb ik niet gezien toen we langs het kanaal liepen richting Godsheide. Vorig jaar liep het parcours nog in de andere richting (via Kuringen), dus dat maakte dat er deze keer met de beklimmingen van de brug en de sluis iets meer hoogtemeters te verwerken waren. Het bolde niet super maar ik kon enkele goeie bekenden, zoals Fre en Ronny, voorbijlopen: dus ik wist dat ik niet slecht bezig was. Ik kon mijn tempo (4:11/km) vrij goed aanhouden, ondanks een wat hoog vochtgehalte (plasdrang!). Uiteindelijk finishte ik in 1u04:35 als 2de van de 52 M60 (voor de Victors cup) en werd 1ste 65 plusser (205/2134 algemeen). Omgerekend een dikke minuut sneller dan vorig jaar, maar toen had ik de dag ervoor nog een Uurloop gedaan. 
Vervolgens de auto-met-privé chauffeur in (mijn vrouw), om de kortste weg naar Borgloon te nemen.

Tweede wedstrijd op rij voor de Victors Cup", na Tongeren vorige week. Deze Maasrun gold ook als het Provinciaal kampioenschap 10 km op de weg. Het parcours was dit jaar anders, met start op de atletiekpiste van ATLA en aankomst in het centrum van Lanaken. Dit betekende dat we naar de vertrekplaats moesten joggen: dat was 3 Km, dus een ideale warming-up. 
Mijn gevoel was heel wat beter dan vorige week en het was met 14° ook een ideaal loopweer. Die positieve vibes waren wel niet merkbaar tijdens de aanvangskilometers. Maar uit ervaring weet ik dat mijn startsnelheid ook niet meer is wat ze geweest was, dus geen paniek. Na wat bochtenwerk belandden we langs het kanaal, en dit gedeelte was deze keer een stuk langer dan vorig jaar. 
Dit was ideaal voor mijn lange foulee, dus kon ik daar meters maken. Zodoende naderde ik na een hellingkje halfweg plots dicht op de eerste 60-plusser: Ivo. Enkele kilometers later kon hem vervoegen en dus volgde een spannende eindspurt richting de eindmeet. Ik moest nipt de duimen leggen en werd dus 2de M60. Maar ik behaalde wel de Limburgse titel bij de 65 plussers, daar was die sprint eigenlijk niet voor nodig geweest. Dik tevreden, en dan vooral omdat mijn gemiddelde (4:05/km) het op 1 na hoogste van dit jaar was!

Voor de 9de keer nam ik deel aan deze run, enkel de eerste en de negende editie miste ik. Die laatste was ik niet present wegens blessure: slijmbeursontsteking gecombineerd met hielspoor hielden me toen een 3-tal maanden aan de kant. Nu, twee jaar later zit ik nog altijd met die hinder aan mijn linkerhiel, al valt dat de laatste 2 weken heel goed mee. De trainingen verlopen wel niet zo vlot, maar de last is eerder beperkt.  
Het was tamelijk warm, een beetje zwoel zelfs, doch met 23° niet overdreven. Maar mijn gevoel was niet 100%: een wat loom & vermoeid gevoel en zware benen. Dat zou wat beloven op de zware omloop met zijn 74 hoogtemeters. Toch bolde het behoorlijk, eens de start was gegeven. Het kostte me wel heelwat moeite om een aanvaardbaar tempo aan te houden. Na halfweg kon ik enkele atleten, zoals Chris en Lode inhalen, maar de eerste twee van mijn categorie waren reeds lang de pijp uit. Via een snelle voorlaatste km (4:06) finishte ik dus als 3de M60 (49/167 totaal) in 44:23 minuten. Matig gemiddelde, doch ik mag niet mopperen omdat mijn hiel me slechts heel even irriteerde.

De eerste editie van deze run, vorig jaar, werd eerder opgevat als test event om dit jaar ook deel uit te maken van het Helpshop criterium. Er waren dan ook meer deelnemers, maar niet de grote massa. Mijn traditioneel opwarmingsrondje, dat ik voormiddag deed, verliep prima en pijnloos, dus zag ik het helemaal zitten. Ook mijn dochter Queeny vergezelde ons naar de Wellense deelgemeente, maar deze keer enkel om te supporteren.
Ik startte eerder behouden om dan stilaan op toerental te komen richting de Oetersloven berg (die 2 maal moest beklommen worden). Dat bleek de goede taktiek, het gevoel van voormiddag had me niet bedrogen en ik kon een gemiddeld tempo van 4:12/km aanhouden. Ik vertoefde bovendien in de buurt enkele atleten die ik normaliter niet kan volgen. Dit motiveerde me om er duchtig de pees op te leggen, inclusief de laatste km nog te versnellen in 3:57 minuten(volgens Strava). Bijna 8 sec./km sneller dan in Alken, vorige week, en dus een van mijn betere prestaties van het jaar. (ondanks de 64 hoogtemeters). Ofschoon de afstand iets langer was dan vorig jaar, deed ik er nu 12 seconden minder over. Alzo finishte ik als 1ste M65 (15/61 algemeen) in 43:07. Hopelijk ben ik nu op de goede weg voor de - eveneens pittige - Ambiorix run, binnen twee weken.

.

Sinds ik in 1993 voor het eerst deelnam aan deze, door mijn club ACA georganiseerde wedstrijd, veranderde het parcours en locatie reeds ettelijke keren. Ook ten opzichte van vorig jaar was de omloop lichtjes veranderd: iets korter en wat meer onverhard. Het benieuwde me hoe ik het er zou vanaf brengen na die horror van twee weken. Met (al dan niet) behulp van een ontstekingsremmer gisteren en vanmorgen leek mijn hiel het wat beter te doen. 
Twee van mijn dochters (Sharon en Queeny) waren ook naar Alken afgezakt om zich aan de 10K te wagen. De omstandigheden waren prima: wel 24°, doch een verfrissende oostenwind en een zeer vlak parcours. De lange stroken onverhard waren zowat het enige waar wat moest opgelet worden. Zoals steeds kwam ik moeizaam op toerental, maar dan kwam ik in een ritme dat ongeveer hetzelfde was dan vorige keer in Elst, doch wel beter aanvoelde (dankzij de weinige hoogtemeters, allicht). Het tempo was over de drie rondes doorlopend zeer vlak en mijn hielspoor begon enkel laatste 1 a 2 km wat te hinderen. Zo rende ik over de eindstreep in een tijd van 41:57 als 1ste M65 (20/72 algemeen). Ook mijn dochters brachten hun tocht tot een goed einde, zodat we met behulp van een schuimende pint konden nagenieten in de zon.

Als ik mag afgaan op mijn laatste trainingen, zou het een mager beestje worden vandaag. Ik sleep me de laatste tijd vooruit met lood in de benen. De omstandigheden waren in elk geval beter dan voorbije maandag: het was bewolkt en regenachtig. 
Samen met kleinkinderen Mien en Twan vertrokken we om 17u naar het gehucht van Millen (Riemst). Het parcours was iets gewijzigd t.o.v. vorig jaar met een steile helling bij het ingaan van elke van de 2 rondes. De eerste kilometer verliep uiterst moeizaam: de benen liepen vol en ik moest hijgen als een karper op het droge. Kortom, ik had dan al veel zin om de pijp aan Maarten te geven. Gelukkig ging het dan bergafwaarts en ik hield vol. Maar iets voor halfweg begon ik serieus last te krijgen van mijn linkerhiel en dat werd alsmaar erger tot een scherpe pijn richting achillespees! Ik liep op geen enkel moment comfortabel en de zware omloop maakte het alleen nog erger. Uiteindelijk was ik enkel nog aan het knokken met mezelf om te kunnen finishen; positie en tijd waren bijzaak. Finishen deed ik inderdaad en zelfs nog als 1ste M65 (38/90 algemeen) in 45:31 minuten. Het had me enorm veel moeite & pijn gekost en er weinig plezier beleefd. Integendeel: deze wedstrijd bezorgde me de nodige twijfels over dat hielspoor, waar ik nu al 2 jaar mee sukkel. Om al die opofferingen te compenseren, werd ik op het podium beloond met....een bloemetje en flesje shampoo.

De, voor mij, dichtstbijzijnde wedstrijd van het jaar was deze keer nog meer dichtbijzijnd dan anders. Door een veranderd parcours (nu 2 grote rondes, i.p.v. meerdere kleine), passeerden we op een bepaald punt op maar een goeie kilometer van mijn voordeur. Ideaal om thuis eens goed de dorst te lessen, zou je denken. Dit was welkom geweest, gezien de tropische temperaturen van 34° die er vandaag heersten. Ook al was het al 8 uur in de avond, de zwoele warmte was er nog. Meer twijfels had ik over mijn fysieke paraatheid: hersteld van gisteren? En de perikelen rond mijn hielspoor? Voormiddag had ik een rustig fietsritje van 21 kilometer gedaan, samen met mijn vrouw. 
Of dit laatste een positief effect heeft gehad, weet ik niet zeker, het kostte me sowieso heel wat moeite gezien de omstandigheden. Van bij de start ging het lichtjes bergop en dat een kilometer lang. Ik dreef daarna het tempo op en kon verscheidene atleten voorbijsteken die te snel vertrokken waren, inclusief de eerste dame (Fabienne). Pas na 6 km begon mijn hiel me te ambeteren, doch het viel al bij al nog mee. Dat mijn conditie tamelijk oké was, bewijst de tweede ronde, die ik 5 seconden sneller liep dan de eerste. Na afloop was ik stikkapot, doch ik mocht tevreden zijn met de 1ste plaats bij de M65 (23/81 algemeen) in een tijd van 47:14. Slechts 2 sec./km trager dan gisteren. Na afloop dan toch maar iets gedaan tegen de dorst en voor 10 euro bier gedronken! (=2 Kannuniken Tripel...)

Na een dikke maand zonder wedstrijd (zomerstop) was het nu te doen in de buurt van Bilzen. Van mijn twee vorige deelnames, aldaar, wist ik dat het parcours slopend & zwaar was (106 hoogtemeters). Vandaag kwam daar ook nog eens bij dat het met 28° de moeilijkheidsgraad nog wat hoger lag. Was dat de reden voor de wat mindere opkomst (100 finishers)? De vorige twee edities leverden respectievelijk 122 en 145 deelnemers. Voormiddag werd er wel nog een wedstrijd van 10 mijl georganiseerd, ook dat had allicht invloed. 
Wat mezelf betreft: die linkerhiel-met-hielspoor is nog steeds een hinderlijke factor. Ook daarom startte ik behouden, toch verraste het me dat de eerste 2 km onder de 4:20/ per km gingen. Ik kon een 3 a 4 atleten voorbij benen en helemaal op het einde nog eentje. Het ging beter dan verwacht en ik verteerde de opeenvolgende hellingen goed. Maar die hiel begon me na een 4 tal km last te bezorgen, maar het was te verdragen. Uiteindelijk finishte ik nog als 13de algemeen, zowaar! Met de eerste plaats bij de Masters +60 deed ik een goeie zaak in het klassement voor de Victors cup. Mijn eindtijd (46:30) was matig, maar daar zullen we maar niet over mopperen, zeker?

Ik was benieuwd of er, een dikke week na Nieuwerkerken, beterschap te bespeuren zou zijn in The Classic, die zoals de naam het zegt een klassieker is op loopgebied. Met 1620 finishers (124 meer dan vorig jaar), was het weer druk in Tessenderlo. Na enkele dagen ontstekingsremmers nemen hoopte ik dat mijn hielspoor binnen de perken zou blijven. Qua gevoel zat het iets beter dan vorige keer en, samen met de ambiance die er tradioneel heerst, hoopte ik op een bevredigende prestatie. Niet te voortvarend gestart en dan hopen dat de oude machine op toerental zou komen. Vlot bolde het in elk geval niet, maar door de grote massa en de aanmoedigingen wordt een mens wel vooruitgestuwd. Alleen, in mijn geval had dat niet zoveel nut, want mijn linkerhiel begon me algauw te hinderen. Omdat de pijn zich deze keer aan de binnenkant situeerde, waren bochten naar links extra pijnlijk, zodat ik dan telkens moest afremmen om die bochten al hinkend te ronden! Er liepen twee 60 plussers binnen handbereik, dus probeerde ik de kloof binnen de perken te houden. De eerste, de Nederlander Fre, had ik na 5 km te stekken, maar de tweede (goede oude bekende - en 70'er - Paul) kon ik op slechts een paar honderd meter van de finish te grazen nemen. Daar ben ik wel verscheidene kilometers heel diep voor moeten gaan. Het feit dat ik dat kon was positief, maar pijn in die hiel was uiteindelijk bijna niet te harden. Na afloop moest ik een tijdje uitblazen om op mijn positieven te komen. Uiteindelijk waren er nog twee 60 plussers buiten bereik, zodat ik alsnog 3de M60 werd (voor de Victors Cup, waar ik 1ste sta in het klassement). Met een tijd van 42min.30sec. mocht ik niet klagen: dat was 7 sec./km sneller dan vorige week. Al bij al tevreden, maar ik denk toch dat ik de riem er wat af ga leggen en meer fietsen.

Voor het eerst vond deze wedstrijd, in mijn buurgemeente, niet op een maandagavond plaats, maar op zondagmiddag. Of dat een betere optie was, viel nog af te wachten, maar mijn persoonlijke ambities heb ik in elk geval al een tijdje naar beneden bijgesteld. Niet enkel mijn linkerhiel bezorgt me nog altijd last, ook mijn gevoel gaat er op achteruit. Dat was ook vandaag het geval toen ik mijn traditioneel opwarmingsrondje (4,5 km) deed, voormiddag: mottig & loom gevoel, gecombineerd met loodzware benen. 
Mijn voorgevoel bedroog me niet want ook tijdens de wedstrijd was ik niet vooruit te branden. Ik had namelijk goesting om na een paar honderd meter er al de brui aan te geven, maar ik zette toch door met de moed der wanhoop. Na de eerste (van de twee) ronde kwam ik er geleidelijk wat door en kon het tempo wat opvoeren, maar dan begon mijn hielspoor weer serieus op te spelen. Dat werd alsmaar erger en op de koop toe speelde ook mijn rechterknie (artrose) nog eens op. Kortom, het werd een leidensweg en ik was blij dat ik de finish na 42min.26sec. bereikte.  Het enige positieve was mijn 1ste plaats bij de 65 plussers en het feit dat ik de tweede ronde 20 seconden sneller (of minder traag) aflegde.

Heel wat betere omstandigheden dan afgelopen maandag in Terkoest, vandaag: regelmatig zon en 18°, doch wel wat wind. De trainingen, die ik wegens mijn hielspoor heb ingekort, verlopen nog steeds niet naar wens. Mijn opwarmingsrondje, dat ik traditioneel thuis meestal doe, voelde wel wat beter aan, alsook die rothiel. Ik had me voorgenomen rustig te starten en dat bleek achteraf ook de goeie tactiek. Het mooie parcours doorheen het natuurgebied De Kevie leende zich ook daartoe. Vrij veel onverhard, doch goed beloopbaar en een bultje moesten overwonnen worden en dat in twee ronden. Het gevoel was warempel behoorlijk goed en ik kon blijven kracht zetten en het tempo verhogen. In de tweede ronde kon ik wat atleten voorbijhollen, onder wie Julie en Chris: zij lopen (meestal) in mijn buurt, dus wist ik dat ik goed bezig was. Finaal eindigde ik in 43:50 (1 min. 10 sec. sneller dan vorig jaar, maar toen was het 10° warmer). Tot mijn verbazing mocht ik het podium op als 3de M55! (1ste M60 voor de Victors Cup). Relatief geruststellend was ook dat mijn linkerhiel me pas op het einde irriteerde. Hopelijk zijn we op de goede weg, maar met zo weinig trainingsvolume zullen wereldprestaties er niet gauw inzitten :)

Dit was veruit de koudste editie van deze wedstrijd, waaraan ik al sinds 1993 deelneem en tevens niet veel edities heb gemist. Vrij veel wind en 13°, gecombineerd met een serieuze regenbui, maakte zelfs van opwarmen een hele karwei. Gelukkig bleef het daarna droog, doch het kwaad was al geschied. Bovendien gaat mijn conditie de laatste tijd achteruit en zelfs de rustige duurloopjes verlopen moeizaam. Ik startte dus met weinig vertrouwen en niet zonder reden, trouwens, want al na een paar honderd meter raakte ik in ademnood en moest mijn tempo drastisch laten zakken. Op de zeer drassige strook veldweg ging het ritme er helemaal uit! Vorig jaar had ik hier een zwakke prestatie neergezet (45:24), dus wou ik nu een stuk beter doen. Maar ook dat bleek geen zekerheid, want de snelheid ging er helemaal uit. De rondetijden waren: 11:09; 11:20; 11:20; 11:07. De laatste toer was dus de minst trage, want mijn enige motivatie was: beter doen dan vorig jaar. Dat laatste lukte wel (28 seconden sneller), maar vrolijk kon ik daar niet van worden. Een slecht gevoel en de voortdurende last van mijn linkerhiel beloven weinig goeds. De 1ste plaats bij de 65 plussers was als een pleister op een houten been. Hopelijk komt er wat beterschap tegen zaterdag in Tongeren (Aterstoase jogging).

Eigenlijk had ik er vandaag niet veel zin in, dat bleek ook uit het feit dat we pas 35 minuten voor de start thuis vertrokken. Op voorhand deed ik al mijn tradioneel opwarmingsrondje van 4,5 km, maar dat draaide nogal vierkant. Had het daarmee te maken, of het feit dat deze wedstrijd voor het eerst in de voormiddag plaatsvond, weet ik niet, maar ik voelde me er precies niet klaar voor. Na wat kort warmlopen, weerklonk het startschot om 10u30. De aanvangskilometers verliepen stroef, maar zoals het een oude diezel betaamt, begon het stilaan te vlotten. Een strook drassige veldweg na een paar km, inclusief wat geglibber, haalden het tempo er wat uit. Doch daarna ging het in gestrekte draf (& licht dalend) weer richting centrum. De tweede ronde van 5 km ging zowaar vlot, want die legde ik nog 15 seconden sneller af. Mijn linkerhiel begon me slechts de laatste 2 km wat te ambeteren, dus ook dat was een meevaller. Mijn tijd (41:09) was liefst 1 min. 20 sec. sneller dan vorig jaar. Zonder die modderige veldweg had een tijd van onder de 41 minuten erin gezeten: iets waar ik al twee jaar niet meer in slaag. Als 1ste M65 (24/128 totaal) mocht ik alweer op het hoogste trapje van het podium postvatten.

Nadat de vorige twee edities van deze wedstrijd plaats hadden gevonden in deelgemeente Rijkhoven, met start en aankomst nabij Alden Biezen, was deze keer opnieuw het centrum the place to be. Daarmee is het ook gekend dat het de eerste kilometer al dadelijk bergop gaat. Na mijn bevredigende prestatie van gisteren, was ik benieuwd of mijn hielspoor me niet al te veel last zou berokkenen. Na enkele ontstekingsremmers gaf een testloopje van 4 km, voormiddag, me goede hoop want ik voelde slechts lichte irritatie. Het was wat zwoel en de benen waren uiteraard niet fris, dus deed ik het de eerste (& zware) km heel rustig aan. Na 4:45 minuten zat die eerste km erop en kon ik het tempo voorzichtig opdrijven. Het ging voortdurend op en neer, doch de benen begonnen te draaien. Dus raapte ik heel wat atleten op en mijn hiel deed het wonderwel. Pas na een 9 tal km begon die me wel last te bezorgen, maar ik zat dan al in een bepaalde flow, zodat ik dat kon verbijten. Ook het vooruitzicht dat het de laatste km weer bergafwaarts ging richting finish, maakten dat ik naar het einde toe gerust een tandje kon bij steken. Zo overschreed ik na 1u05:32 de eindmeet als 32ste van de 194 algemeen. Ik mocht bovendien nog het podium als 2de M55! Dat ik dit op mijn leeftijd (67!) nog heb aangekund, stemt me vooral tot tevredenheid, want dit was de zwaarste wedstrijd van dit jaar, met zijn 140 hoogtemeters.

Het parcours van deze wedstrijd werd gewijzigd en iets ingekort. Door de natte omstandigheden van de voorbije weken (&maanden!) werd een stukje onverhard eruit gehaald, zodat de afstand 300 meter korter werd. Om 19u15 werd de meute losgelaten en het tempo zat er meteen goed in. Het gevoel was goed want de aanloop was licht dalend, vooraleer we het glooiende deel van het parcours aanvatten. Ik kon me goed handhaven rond de 20 a 25ste positie. Maar dan begon die rothiel alweer tegen te werken: tijdens de eerste ronde viel dat nog mee, maar de tweede ronde van 5 km werd stilaan een lijdensweg. Toch liep ik die ronde 2 seconden sneller dan de eerste. Over mijn tempo (4:06/km) mocht ik absoluut niet mopperen: ik liep dit jaar maar twee sneller. Als 1ste M65 (23/138 algemeen), mocht ik een bak appels en een fles Cava in ontvangst nemen (beiden lust ik eigenlijk niet). Mijn tweede jongste dochter, Queeny, voltooide haar eerste 10 km-wedstrijd aan de zijde van haar zus Sharon. Knap! Ik was eigenlijk van plan om morgen in Bilzen de 15 km te gaan lopen, maar met die pijnlijke hiel wordt dat een vraagteken: ? Voorlopig liet ik me dat niet aan mijn hart komen. De Don Jon Brusthem bier smaakte, maar namen de pijn niet weg.

De derde manche van de Victors Cup ging door in de deelgemeente van Heusden-Zolder. Ik had er eigenlijk niet veel zin in, maar aangezien ik aan de leiding sta van dat regelmatigheidscriterium, vond ik toch voldoende motivatie. Aan dat laatste ontbreekt het me momenteel: dat zal ongetwijfeld te maken hebben met de mindere prestaties van de voorbije 2 a 3 weken.  
Het parcours was weer eens gewijzigd: nu ging het direct zuidwaarts met wat passages door het bos,(inclusief bochtenwerk en een stukje langs het kanaal) voor 1 grote ronde van 10 km. Al dadelijk na het startschot voelde ik dat de benen alweer niet draaiden. Toch kwam ik na halfweg er stilaan door, kon wat andere atleten inhalen en zowaar het tempo opdrijven op de lange stukken richting aankomst. Ik finishte uiteindelijk in (alweer!) iets minder dan 43 minuten. Niet goed, maar ook niet slecht. Als 55 plusser viel ik net naast het podium (4de), maar werd wel 2de M60 -> hetgeen geldt voor het criterium. De laatste 3,5 km begon mijn hielspoor behoorlijk op te spelen, maar echt pijnlijk werd het niet. Na afloop vernam ik van andere lopers dat ze, bij het kruisen van een grote weg, werden tegengehouden door de politie om auto's te laten passeren. Normaal gebeurt het omgekeerde, maar de hoeders van de wet dachten allicht: laten we eens zot doen :)

Na mijn mindere vorige prestaties was ik uit op wat rehabilitatie, doch of dat voor vandaag zou zijn was nog maar de vraag. Vier wedstrijden op 10 dagen is op mijn vergevorderde leeftijd zo al een uitdaging en het parcours was dat sowieso al. Daar waren dit jaar wat wijzigingen in aangebracht: 1 km korter en 26 hoogtemeters minder, deze keer. Ook de temperatuur was aangepast in vergelijking met vorig jaar: toen 6°, nu 24°! 
Ik had me voorgenomen om zeer behoudend te starten en dan zien welke richting het uitging. Dat bleek de juiste taktiek te zijn want ik kon het tempo stilaan opdrijven, ondanks een lange strook onverhard. Na het keerpunt, even voorbij km 5, was het even tandenbijten op een behoorlijk lang stuk bergop. Daarna bolde het soepel en ik kon zelfs nog versnellen met een laatste km in 4 minuten. Het tempo van 4:19/km was ver boven mijn verwachtingen en de 1ste plaats bij de M65 (36/149 algemeen) was ook een feit. Al bij al dus tevreden over mijn gevoel en gemiddeld tempo op een zwaar parcours met zijn hellingen, onverhard, kasseien en de warmte. Er is blijkbaar leven na de dood.

Zonder veel vertrouwen zakten we (mijn vrouw & ik) af naar het Leuvense voor het BK op de piste. Ik had me ingeschreven toen mijn conditie nog behoorlijk goed was, maar met wat ik de voorbije 8 dagen liet zien, zou een bronzen medaille bij de M65 al een hele opgave zijn. 
De omstandigheden waren perfect met een graad of 15 en rond het startuur (21u) bijna geen wind meer. Ik wou gaan voor een tijd van minstens 41:13 (die ik vorig jaar in Huizingen neerzette).Maar mijn intuïtie liet me weten dat dit feestje niet door kon gaan, behoudens een supergoede dag. 
Na enkele babbeltjes met goeie oude bekenden konden we van start gaan en ik liep van in het begin - letterlijk & figuurlijk - achter de feiten aan. Ik kon nergens aanklampen, liep uiterst moeizaam met loden benen en zag mijn concurrenten zo van mij wegstuiven. Ik kon zelfs geen oud wijf volgen, ook al waren die er niet. Mijn oeverloos gehark leverde niets op, dus focuste ik me uiteindelijk maar op de speaker. Die was namelijk de wereldrecordpoging van 70er Eddy Vierendeels aan het becommentariëren. Eddy had me al een keer of drie gedubbeld en slaagde finaal in zijn doel: hij verbrak zijn eigen wereldrecord met een tijd van iets minder dan 37 minuten, en dat na al zijn andere records! Fenomenaal! Hierna nog iets over mij schrijven is lullig. Ik kroop over de finish in 42:24 als 4de M65, een halve minuut minder traag dan mijn vorige twee 10 km-wedstrijden. Als ik nog een half minuutje sneller was geweest, had brons erin gezeten. Mindere periodes horen bij de sport, maar als dit wat te lang blijft duren, maak ik er maar beter een eind aan (aan mijn loopcarriere, bedoel ik :)

In het kader van het regelmatigheidscriterium, Victors Cup, was dit de tweede wedstrijd, en dat amper 4 dagen na de eerste (Tungri run). Daarom koos ik voor de 10 km in plaats van de 10 mijl, vorig jaar. Hopelijk was die appelflauwte van afgelopen woensdag een fenomeen van korte duur, maar ik vreesde ervoor.
Mijn voorgevoel werd waarheid want van bij de start geraakte ik geen poot vooruit. Mijn benen leken verlamd en dat werd een constante, gans de wedstrijd. Na enkele lange en vlakke stukken belandden we na enkele km in het bos, inclusief modder & plassen. Van snelheid maken was al een tijdje geen sprake meer, wel regelmatig slipgevaar vanwege de vettige ondergrond. Maar ook daarna, op rechte, dalende en verharde stroken kwam er geen beterschap. Dus was de opluchting groot toen de eindstreep in zicht kwam. Uiteindelijk werd ik volgens de uitslag toch nog 1ste, en dat bij de 60 plussers nog wel! (53/810 algemeen). Toch kon ik niet tevreden zijn met een tijd van 42:53. Zeer merkwaardig: mijn gemiddelde tempo (per km) was tot op een honderdste van een seconde na exact dezelfde als woensdag in Tongeren! (Volgens Strava, althans). Het enige positieve aan dit verhaal was dat mijn hiel me slechts matig irriteerde en dat ik niet tegen de grond ben gegaan, zoals vorig jaar.