Tien uur deze morgen. Via vele kleine rustige weggetjes rijd ik naar een klein schilderachtig Westhoekdorpje. Vorige zondag overleed immers een landbouwer van nauwelijks 60 jaar onverwachts op zijn hoeve. Een zware schok voor de drie kinderen : hun vader kwijt, 63jaar jong, zomaar onverwacht. Wellicht een hartfalen.
Wanneer ik de dorpskom oprijd staat die bomvol met honderden auto's. De klok slaat heel traag en weent mee met de vele honderden rouwenden die zich naar de kerk begeven. Op het plein en aan de kerk zie ik massa's mensen zachtjes praten, niemand kan dit jammere vroegtijdige overlijden begrijpen en aanvaarden. Blijkbaar wachten ze ergens op, wellicht blijven ze buiten staan tot de wagen van de begrafenisondernemer aankomt. Achteraf hoor ik dat de lijkwagen begeleid wordt door zes paarden van de overledene, begeleid door een ruiter. Paarden zijn heel intelligente dieren en zullen na een kleine week al gemerkt hebben dat hun baas niet meer langskwam in de stallen. Een heel mooi eerbetoon aan de overledene. Héél het dorp staat op straat, vele deuren zijn geopend en de bewoners praten er met passanten. Ik haast me naar de kerk want ik voorzie dat er massa's stoelen te kort zullen zijn, zoals steeds bij begrafenissen te lande. Iedereen kent er immers iedereen en een begrafenisdienst van belangrijke en bekende inwoners wordt steeds door een groot aantal mensen bijgewoond.
In de kerk is er bijna geen plaats meer, al die mensen buiten zullen straks moeten recht blijven staan. De kerk zit bomvol, de middenbeuk is voorbehouden aan de familie. Om halfelf gaat de priester naar buiten, voor de begroeting van het stoffelijk overschot van de graag geziene landbouwer tegemoet. Dan komt iedereen binnen : eerst de dragers met de kist, dan drie kinderen en de rest van de familie. Allen zwaar aangeslagen. Vooraan links klinkt zachte muziek, ik zie een man achter het orgel, een dame met viool en nog een dame die zingt. Ze zullen zorgen voor een héél mooie inkleding van de dienst.
De voornaam van de overledene wordt met heel veel eerbied genoemd. Er wordt gesproken over het leven van de man en over zijn veel te vroege overlijden. Tijdens de dienst mag iedereen een tekst schrijven op de kist, ontroerend. Eerst de kinderen en schoonzoon. Een jongen van zo'n 15 jaar huilt schokkend, het is duidelijk dat ook hij heel veel hield van zijn nonkel. Lezingen, bezinningsteksten en muziek volgen elkaar op, alles verloopt heel vlotjes en sereen. Ik ben hevig ontroerd, zoals iedereen.
Plots kreeg ik een geweldige kramp in een been, ik hield het nauwelijks tien minuten uit en sprong plots recht omdat de pijn ondraaglijk werd. Enkele mensen schrokken eventjes, maar gelukkig zat ik op de laatste rij. De enige alternieve oplossing was me in de nabije biechtstoel te begeven om daar mijn stijve been wat te kunnen strekken...Na een tijdje was die kramp weg, gelukkig maar.
Mijn gedachten zijn bij de drie kinderen, waarvan ik er één heel goed ken. Wat erg als je vader plotseling overlijdt, als je geen afscheid kan nemen, als je plots voor voldongen feiten staat. Een vader die zijn kinderen graag zag. Alle aanwezigen delen mee in het verdriet van de achtergelaten kinderen. Gelukkig zijn ze al de dertig voorbij en staan op eigen benen (het ware natuurlijk nog erger moesten de kinderen nog piepjong zijn).
De overleden landbouwer was graaggezien in het dorp en ver er buiten. Hij kweekte paarden en was hierdoor heel gekend in de streek.
Het zal ongetwijfeld raar doen voor de kinderen als ze hun 'thuis' kwijt zullen zijn. Gelukkig hebben ze nog hun moeder.
Jammer genoeg hoort dood bij het leven, ik wens de drie kinderen toe dat ze de vele goede herinneringen mogen koesteren en zo hun verdriet kunnen verwerken. Blij dat ik hem enkele keren heb mogen ontmoeten!
Eerst lekker faken : Het lijkt dat de dealers allemaal in een mooie kamer op het gelijkvloers hun gasten ontvangen. Maar niets is minder waar : eerst moest je de trappen op en via een donkere gang op zoek naar de kamer waar dan opnames gebeurden. Achteraf moest je 'voor de vorm' in de hall de grote deuren openen, terugkeren en opnieuw openen, tot vervelens toe. Dan alle stukken aan elkaar rijgen en dan heb je een 'spontane' reeks ontmoetingen.
Eerst een 'échte litho' van de hand van John Lennon die zijn madam op papier zette... Zeldzaam? Tja, er werden er 300 van gemaakt, ik noem dat niet 'zeldzaam'! De man wil er 25 000 voor, de eerste 'topdealer', Bie Baert, biedt 1200, beschamend! Zo'n afbraakpolitiek berokkent veel schade voor het imago van kunsthandelaars. Vreemd genoeg bieden daarna de anderen ook maar een klein bedrag. Bie verklaart achteraf : 'Dat is een man die te veel wil!' Pure projectie!!! De man kan zijn litho dus niet aan de man of de vrouw brengen in het krottekasteel. Evy Gruyaerts besluit : 'Dat is kut!' Wat een ordinair taalgebruik...
Omdat die loosers van Vier hier niets deftigs vinden laten ze zelfs een Deen komen met zijn designstoeltje, een totale beginneling die wil 'doorbreken' door in dit krottekasteel te komen bedelen... De man zegt wel bekend te zijn in Japan maar komt wél leuren nog in België??? Weeral is het Bie die de boel forceert. Met de oogjes flipperen en het slappe handje uitsteken... misschien werkt dat weeral? Maar Bie vangt bot, komt er van als je geen serieus bod wil doen! Allen willen ze de Deen aan zich binden maar pas de derde lukt er in, door de helft van de winst te beloven aan de maker. Bie toont zich een héél slechte verliezer : ze hield wel van die designstoel maar niet van de maker! Wat een lage houding!
Rocky V. Een groot karton met publiciteit, dat in de hall van een bioscoop geplaatst wordt. Ik sprak die mensen de hele dag, sympathieke mensen. Zélf vond ik daar niets aan, maar ik zie nu op tv dat er nog 300 bananendozen materiaal bij hoort... Benieuwd wat ze er voor krijgen! Bie gaat weer lekker de schooitoer op en vangt bot, weeral! Eerst probeerde ze al de beste beetjes weg te kapen voor een prijsje, zaken dien hier niet aanwezig zijn! En mijn beeld... dat is niet 'wel' genoeg voor dit programmaatje! De Londense Vlaming koopt het onding voor 600 euro en mag de rest veilen, mooie deal dus en 't is de koper gegund.
Dan komen twee oudjes wat glazen uit 1894 verkopen, ze willen er 100 euro voor, belachelijk hoe ze zo'n rotzooi mogen aanbieden!!! De Gentenaars vrezen dat hun brol op de container 'vliegt' als ze - binnen een volgens mij niet onafzienbare tijd - het tijdelijke met het eeuwige verwisselen!!! En de opbrengst is voor een goed doel, 't is nogal de moeite, 100 eurootjes! Eerst komen ze bij Bie en ze zeggen 'Prettig weerzien!' Daarmee verraden ze dus zichzelf... Bie wil de arme meisjes in Sri Lanka helpen en schrikt zichtbaar als haar enorme bod van 200 euro meteen aanvaard wordt! Ongelooflijk dat die brol van 100 euro hier verkocht mag worden! En als toemaatje schenken de drie anderen ook elk 200 euro. Leuk!
Eigenlijk is het verre van een 'antiekbeurs' maar eerder een 'kunst- en antiekbeurs', àlles is dus toegelaten als het maar 'kunst' of 'antiek' is. Ik kom al een achttal jaar naar Hasselt, met uitzondering van vorig jaar, toen zag ik het eventjes niet zitten na een heel zwakke beurs twee jaar geleden.
Tijdens de opbouw was er eventjes een woordenwisseling en enkele seconden later een hevig gevecht tussen twee familieleden op de parking. Eventjes schrikken natuurlijk. De twee vechtersbazen uit elkaar halen lukte niet en toen ik hulp haalde troffen we eentje aan dat bloedde als een varken (hoofdwonde)? De ander muisde er van onder en deed (figuurlijk) alsof zijn neus bloedde. De hele beurs liep de eerstgenoemde met een heel grote glitterbril rond, nogal opvallend maar beter dat dan met twee grote blauwe ogen en een toegenaaide snee boven zijn linkeroog zichtbaar aan zijn stand te staan...
Maar aangezien men nogal sterk aandrong om deel te nemen, nam ik de 'draad' weer op. Zonder grote verwachtingen weliswaar maar toch vol goede moed want ik merkte weinig concurrenten. Een beurs met enkel antiek slaat blijkbaar niet echt meer aan vandaag, en daarom is het misschien goed dat er een heel verscheiden aanbod is hier. Moderne kunst zoals schilderijen, bronzen beelden, ... Heel mooie engelse antiek, heel oude keramiek (of hoe heet je dat), meubels en andere antiek zoals heiligenbeelden. Een stand met mooie nieuwe boeken over antiek, iemand met oude boeken, een stand met heel mooie grafiek en landkaarten, enz.
Vroeger duurde de beurs zo'n twee weken, vorig jaar voor het eerst maar 6 dagen meer en ditmaal 5 dagen. Gevolg : het leek veel drukker want iedereen bezocht ons nu op de helft minder dagen. Een goede zaak. En met als gevolg dat ik geen oog meer dicht kon doen doordat er voortdurend volk was.
Gedurende de twaalf jaar dat ik antiquair ben is de stiel altijd moeilijk geweest maar ik zie een evolutie die niet me niet meteen vrolijk maakt : de mensen komen niet meer om te kopen maar om te kijken. Ze vergelijken met wat ze thuis hebben staan (of hangen), ze vragen de prijs en vragen dan of wij standhouders zin hebben om hun zaken aan te kopen. Ook wordt de grootst mogelijk rommel en brol aangeboden, sommigen kennen géén schaamte en zijn te lui om hun brol zélf naar de kringloopwinkel te brengen!
Veel bezoekers zeiden me blij te zijn dat ik terug present ben, ze hadden me gemist vorig jaar... Maar kopen, da's wat anders. Niemand heeft nog écht iets nodig zo blijkt. Jammer want de prijzen van antiek vallen heus wel mee vandaag de dag. Hopelijk komt er door mijn deelname aan deze beurs heel wat volk naar de winkel...
En ik was heel blij terug naar huis te kunnen want mijn hotel viel nogal tegen. Ik pingelde wat af van de prijs (voor de eerste keer dat ik dat doe in een hotel) maar na enkele dagen bleek dat het ontbijt daardoor niet langer gratis was waardoor ik eigenlijk geen profijt had van mijn prijsbemiddeling. Daarom ging ik 'op een ander' ontbijten vanaf de derde dag. Verder verkoos ik ook het avondmaal in een andere zaak te nemen. En 's avonds was er veel lawaai, soms hoorde ik de borden en het bestek 'klasseren' tot op mijn kamer op het eerste verdiep. Verder veel kabaal van dronken Nederlandse gasten in het weekend. Buiten het weekend had ik het gevoel daar de enige gast te zijn, doodsstil was het dan soms. Eigenlijk vallen de meeste hotelletjes hier ferm tegen : ofwel te veel lawaai, ofwel onvriendelijk personeel, ofwel te duur, ofwel slechte internetverbinding, of gebrek aan parkeerplaats, of je verstaat geen yota als ze 'plat' limburgs brabbelen... Eigenlijk betaal je beter iets méér voor een hotel als Ibis, luxe hoeft niet maar je weet ongeveer wél wat je er kan verwachten.
'Stukken van mensen' op 'Vier' : het niveau daalt steeds verder!
Steeds weer minder waardevolle of speciale objecten.
Eerst een zeil van een surfplank, met tekening van Keith Haring, die ooit surfles volgde bij de eigenaar van dat zeil. Onverkoopbaar, want wat moet je in hemelsnaam met zo'n onhandig ding?
Dan een 'druipsteen'. Gevonden bij een rivier, die steen was afkomstig van een waterval en werd meegesleurd door de stroming en - wonder boven wonder - het verkeert in een héél mooie staat! De eigenaar was zo dom om dus te zeggen dat het hem geen euro kostte. Gevolg : heel kleine biedingen. Zoals verwacht bood Bie Baert een belachtelijke prijs van 200 euro! Ze zei trots dat je als antiquair 'nooit schrik mag hebben', wellicht bedoelde ze 'nooit schaamte'! Het stuk werd ver onder de waarde verkocht.
Dan een emailbord met reclame voor koekjes. Weer dezelfde Bie Baert die de eigenaar schaamteloos forceerde door hem op een bijna gemeen schaamteloze manier in zijn ogen te blijven lonken. Bij mij zou dit een zéér averechts effect hebben! Toen stak ze 'heel verleidelijk' (?) haar handje uit om de verkoop te bespoedigen. De man, die hier een familiestuk verkocht, bezweek onder de druk en verkocht, weeral voor een klein prijsje.
Dan soldatenbrieven uit WO 1, de meest originele zaken tot nu toe, maar niet echt superveel waard. De dealer die in Engeland woont, sloot echter een mooie deal : 400 euro + een overnachting in Engeland voor de verkopers. En dan de overhandiging van die brieven aan een museum daar in Londen. Heel mooi maar die brieven zouden beter geschonken worden aan het museum in Ieper...
Het lijkt steeds meer op een schamele schooipartij, waarbij men de verkopers zoveel mogelijk plukt... weinig smaakvol!
Genealogisch congres met vader en broer Michel en Jan Peumans
Afgelopen weekend was er het jaarlijks congres van Familiekunde Vlaanderen. Dit keer samen met de Waalse 'tegenhanger' van Géniwal. In de 'feestzaal' van Waver, 20 km over Brussel, vond heel het gebeuren plaats. Een feestzaal gebouwd aan een voormalig klooster met pandgang. Tientallen vereningingen uit Vlaanderen, Wallonië, Frankrijk, ... waren aanwezig om de vele bezoekers wegwijs te maken in de werelde van de genealogie.
Ook waren er enkele standen met tweedehandsboeken : eentje uit Deventer, een Waalse gast en ik. De man uit Deventer is gespecialiseerd in heraldiek, de Waal in lokale geschiedenis (Wallonië enkel). Ik had vanalles mee : lokale geschiedenis, woordenboeken, boeken uit 17e en 18e eeuw, vele tientallen gedrukte familiestambomen, Poppkaarten, enz. Voor elk wat wils dus.
De eerste dag, zaterdag dus, waren er 800 bezoekers, een waar succes dus. Veel Westvlamingen ook, heel veel kennissen en vrienden uit België, Frankrijk en Nederland. Naast de vele genealogische standen bezoeken kon men ook naar lezingen over genealogie.
Zoals op elke nationaal genealogisch congres van Familiekunde krijgt een plaatselijke bekende, veelal een politicus voor zoveel ik me nu herinner, een kwartierstaat aangeboden. Hierop staan je voorouders in rechte lijn. Een mooi en origineel geschenk.
Ditmaal viel deze eer te beurt aan eerste minister Michel. Hij kon echter niet persoonlijk komen door al die heisa met Engeland die al dan niet bij Europa wil blijven. Daarom kwam zijn broer en zijn vader om het geschenk. Toen ik ze aan mijn stand zag dacht ik eventjes dat het dubbelgangers waren, wat wil je, met al die fakers op tv! Al spoedig merkte ik dat het de échte waren.
En even voordien had ik de eer om Jan Peumans te ontmoeten. Een heel joviale man. Al gauw ging het over Brugge en mijn winkel en... over problemen die er kunnen zijn als handelaar...
Op zondag, de tweede dag, was het heel wat kalmer. Weinig mensen die interesse hadden in boeken en veel 'fotografen'. Zelfs enkele mensen van 'de adel'... De aandacht wat afleiden en dan vlug foto's nemen van wat hen interesseerde in mijn boeken... De schaamte voorbij toch?
Ik was dan ook blij toen de beurs op zijn einde liep, het waren twee leuke maar zware dagen. Ondanks die akkefietjes van de laatste dag toch voor herhaling vatbaar!
Een tijdje geleden las ik de biografie van Will Tura, Arthur Blanckaert dus, geboren in Veurne in 1940.
Een écht monument, een man die een heel mooie carriere uitbouwde, een man die zielsveel houdt van zingen en zielsveel ook van zijn familie! Een écht voorbeeld voor vele anderen. Misschien ook een voorbeeld voor andere leeftijdsgenoten die ook in Veurne geboren werden in datzelfde jaar, ik ga hier geen namen noemen...
En vandaag, op Valentijnsdag, zal hij zijn vrouw zeker met een speciale attentie gelukkig gemaakt hebben. Wat je van bepaalde leeftijdsgenoten dus echter niet kan zeggen. Voor sommigen is het gras aan de overkant al altijd groener geweest... maar als je dat gras aan die overkant bekijkt zie je enkel schijn en bedrog... Hoe meer je er van eet hoe zieker je van wordt...
Maanden geleden was ik een hele dag te gast in Edegem, in het kasteel. Voor opnames voor het programma 'Stukken van mensen' (de titel van het programma stond toen echter nog niet vast).
Het kasteel maakte een verlaten indruk. Dit gebouw werd onlangs door de gemeente aangekocht en moet gerestaureerd worden. Het voorplein bestaat uit heel slechte kasseien, nog erger dan die van het begijnhof van Brugge. Dus risico te over om je benen te breken vooraleer je het kasteel bereikt.
De opnames duurden véél langer dan vooropgesteld. Nadien waren er nog meerdere opnamedagen voorzien. Zelf was ik er met een viertal anderen : de man van de kerstballen, die van het zeteltje van Decoene, het koppel met een publicteitsbord van de film Rocky V en nog iemand met een oude parachute (als ik me niet vergis). Zelf had ik een heel mooie houten sculptuur mee, een pieta met acht engeltjes bovenaan, een uniek stuk daterend uit ca 1500. Tot nu, na de tweede aflevering, zag ik zeker nog geen mooiere stukken. Maar ja, misschien past antiek niet tussen die decoratiestukken...
Vandaag keek ik naar de tweede aflevering en eigenlijk was het niet veel soeps : rommel van La Esterella, een zeepkist en een fles drank.
Een soort perkamentendametje dat regelmatig 'gevraagd' wordt om rusthuiskamers op te ruimen nadat de bewoner overleden is, had zich meester gemaakt over de spulletjes van ocharme La Esterella, oude vergane glorie dus. Het luizige dametje had La Esterella nooit gekend en blijkbaar gratis heel die kamer leeggeroofd. 'Het viel wel mee', vervolgde ze. En dan 15 000 euro vragen, het lef! De opbrengst zou dienen 'om uit te delen'!!!!!!! Want zijzelf heeft geen tijd om geld op te doen!???! En antiquair Degrande vroeg : hoeveel wil je? Dat mens : 'Ik durf het bijna niet zeggen, 15000'. En Paul : 'Ik kan het geloven dat je dat niet durft zeggen!' Eentje bood zomaar eventjes 10 000 maar dat was nog niet genoeg voor dat inhalig mensje! Geen deal dus.
Dan volgde nog een rijdende zeepkist en een flesje drank die beide voor een mooie prijs werden verkocht.
Dus : het kijken niet waard. Intussen probeer ik bij die triestigaards van dat productiehuis voor VIER nog uit te vissen waarom ik niet in beeld mocht komen.
Bijna slachtoffer van zeikhond uit Groningen (Friesland)
Enkele weken geleden verkocht ik via internet een mooi stuk, in de verkoopsvoorwaarden vroeg ik 50 euro voor levering in België en 100 euro voor levering in Nederland. En ja, je raadt het al, het is een Nederlander die het kocht en dan nog wel een échte Fries uit een klein dorpje niet ver van Groningen.
Eerst zag ik die levering niet zitten, temeer daar het weer er op dat moment barslecht was : sneeuw, ijs... en als het daar wintert is het serieus! De koper laat weten dat ik gerust enkele weken mag wachten. Gelukkig maar want op dat moment was ik nog heel druk bezig met het leegmaken van mijn magazijn.
Gisteren, dinsdag dus, was het zover. Tijd om naar het verre Friesland te reizen. Onderweg nam ik nog enkele andere zaken mee bij iemand uit het Antwerpse die ook enkele zaken aan dezelfde man verkocht had. Via Tilburg, Arnhem, ... reed ik - tot mijn blijde verrassing - in een grote drie uur van die plaats in het Antwerpse naar Groningen. De lucht zag grijs maar ik was blij dat het droog bleef.
Ik was veel te vroeg ter plaatse, om 14u. Daarom drie uur de tijd om de omgeving te verkennen. Eerst de kerk bekijken. Zeventiende-eeuws denk ik en los daarvan een jongere zware toren, eveneens uit rode baksteen. De vensters van de kerk leken goed onderhouden, maar de toegangsdeuren leken niet veel geopend te worden. Dit dorpje was immers bekend doordat het een communistische burgemeester heeft gehad. Dit alles heeft te maken met de aanwezigheid van vele grote boerderijen die (in de jaren stilletjes) veel personeel hadden. Dat personeel werd niet fatsoenlijk betaald en het dorp werd dus blijkbaar een communistisch bolwerk. Met de mechanisatie verloren veel mensen hun werk. Vandaag zie ik niet veel leven in dit dorpje. Op het kerkhof is dat natuurlijk niet anders! Vele oude graven in arduin, vele uit de 19e eeuw. Ik zag er namen als Sterenborg, maar ook vele rare namen...
Dan even het adres opzoeken waar ik moest leveren. Geen kat in huis. Geen hond te zien, maar schijn bedriegt, zo ik enkele uren later aan den lijve ondervinden. Dan wat naburige dorpjes bezoeken. Een buurdorp telde nauwelijks enkele tientallen huizen, maar daaronder twee grote 'huizen van plezier'. Komt zeker van pas in dit vaak zo koude Friesland...
Ik zie veel boerderijen, vaak bestaande uit een heel groot woonhuis met voorgevel naar de straat, met daarachter een enorme schuur. Die schuren zijn gebouwd tegen het woonhuis. De woonhuizen zijn dus heel statig maar lijken me zo groot dat ze onverwarmbaar zijn als het wintert. De grote schuur herbergt alles onder één dak : stallingen, bergplaats voor stro en machines enz. Maar ook hier worden steeds meer boerderijen verkocht en ze krijgen dan een nieuwe bestemming, zoals het kweken van pieren (voor de vissers denk ik, alhoewel... in Nederland is dit misschien een lekkernij?). Veel slijk ook overal en op de akkers staat vaak water. Hier en daar nog hopen sneeuw. In enkele dorpjes bezoek ik een 'kringwinkel'. Niet te vergelijken met onze kringloopwinkels. Ongelooflijke brol, in slordige rekken in oude boerderijgebouwen... Het erf van die boerderijen is ongelooflijk smerig, smeriger als wanneer er varkens zouden rondhollen. Ik snap niet hoe die mensen kunnen overleven? Maar ik zei het al eerder : pieren enzo kosten niet veel he. Een greep pieren in een broodje en klaar is Kees!
Midden in een dorp vind ik nog een 'kringwinkel', de eigenaar vertelt me dat hij kosten nog moeite spaart om een mooie winkel uit te bouwen. Inderdaad mooi gerestaureerd, maar binnen ligt ongelooflijk veel brol. Alles mooi gepoetst maar brol blijft brol. Blijkbaar zijn het gegoede mensen die domweg een fortuin verspillen aan een initiatief dat nooit rendabel zal kunnen zijn.
Intussen is het 16u geworden, ik heb dus nog een uurtje tijd. Ik zie veel grote waterpartijen, meren of kreken of zo. Wat verder ligt de zee, met daarover Scandinavië en Duitsland ligt hier ook in de buurt.
Tijdens de rondrit vind ik een hotel, eigenlijk een kuuroord. Men pompt er mineraal water op en je kan dan daarin gaan baden, dat water komt van 600 meter diep. Ik zie enkel oude mensen, het is dan ook winter en midden in de werkweek natuurlijk...
Dan naar mijn klant. Een sympathieke man van rond de 40 denk ik. Hij laat me eerst zijn huis zien, ewel zoiets heb ik nog nooit eerder gezien en ik ben toch al heel wat gewoon! Duizenden boeken gestapeld in kasten, op de grond, op tafels, overal! En enkele tientallen zware massieve staande Duitse klokken. Ook een aantal mooie Friese hangklokjes. De boeken gaan over veel verschillende onderwerpen : zo zie ik de verzamelde werken van Gezelle maar ook grote reeks boeken uit de 18e eeuw. De boeken die monikken gebruikten (voor elk jaargetijde eentje). Ook heel wat heiligenbeelden waaronder enkele die ik nog nooit eerder zag. Veel zaken ook over de pausen.
Dan twee honden, eentje was lekker op een nepbot aan het knabbelen, de ander was vakkundig een oude zetel aan het slopen. Het eerste hondje was een vrouwtje, nogal schuw, want de vorige eigenaar had het mishandeld. Het arme dier! Maar hier is het voor haar de hondenhemel op aarde! Niets moet en alles mag! De andere , de 'bone collector' - knabbelaar, een mannetje, woonde vroeger in Spanje. De vorige eigenaars castreerden de sukkelaar zonder verdoving. Daarna gooiden ze stenen naar het arme dier. Mijn klant heeft het dier naar Nederland kunnen halen en zorgt er voor als ware het eigen kind. De veearts had er een hele kluif aan. Het dier werd geopereerd en omdat het echt zwaar verminkt was, moesten er enkele drastische chirurgische ingrepen gebeuren : zo werd zijn 'afwateringskanaal' hergepositioneerd (of hoe moet ik het anders verwoorden he). Uitgang achteraan... niet zonder risico's voor wie zich achter die hond bevindt als het 'hoogwater' is.
De gastheer bracht me thee en heerlijke appeltaart. Het teefje was nogal schuw en verstopte zich in een of andere klok (denk ik) en het mannetje knabbelde voort aan zijn been en hield me nauwlettend in het oog. Ik gaf hem een stukje taart. De rondleiding ging dan verder en ik wist niet waar eerst kijken, zoveel mooie dingen zag ik daar. Plots begon de hond zenuwachtig heen en weer te lopen, het baasje zei dat hij naar buiten wilde. En dan gebeurde het : de hond stond stil en een grote straal... spoot de woonkamer in. Ik werd nadien pas ingelicht over de operatie die de hond gekregen had en was me dus van geen kwaad bewust. In een fractie van een seconde kon ik een stap opzij zetten zodat het goedje op het tapijt spatte! Tja, ik heb al veel gezeik meegemaakt (figuurlijk dus) maar op zo'n gezeik was ik niet voorzien!
Intussen werd het donker buiten en ik nam afscheid van deze uiterst vriendelijke en merkwaardige man. Ik was blij dat ik deze man iets heb mogen verkopen, zo maakte ik kennis met Friesland!
Daarna terug naar het hotel. Intussen was het aan het regenen. Mijn kamer was speciaal ingericht voor mensen met een handicap. Heel vriendelijk bedoeld wellicht maar niet aan mij besteed. Wellicht hadden ze geen andere kamers meer. Ofwel zijn alle kamers daar zo ingericht aangezien het publiek meestal hoogbejaard is. En bij het uitchecken de volgende morgen hoorde ik een dame zeggen dat ze die dag nog 460 km voor de boeg hadden voor ze thuis waren. Ik zei hen dat ik er nog 440 te rijden had. En toen bleek dat die mensen in Kortrijk wonen. Gek dat mensen zo ver reizen om wat te baden in wat mineraal water...
Het ontbijt was heel lekker en ik vertrok terug richting Vlaanderen. Helaas regende het onophoudelijk. Mijn gps deed me een heel eind door Duitsland rijden. Na 50 km terug Nederland in. Op mijn verlanglijstje stond nog een bezoek aan de gekende kunst- en antiekbeurs te Naarden-Vesting. Een heel mooi omwald en met belangrijke vestingwerken omgord stadje, niet zover van Amsterdam en Hilversum. Het stadje is heel klein, er zijn enkele brocantewinkels en kunstgalerijtjes. Allemaal niet veel soeps. Om 15u20 zocht ik de 'Grote Kerk' op. Naast de kerk was er een grote tent geplaatst, waar de ingang van de beurs zich bevond. Tijdens het wachten op de opening zag ik heel wat (vooral oude) bekenden. Heel wat standhouders van de beurs ken ik van andere beurzen. Na een uurtje hield ik het voor bekeken en trok huiswaarts. Gezien het uur, 17u, was het héél druk op de autowegen, ik verloor zeker anderhalf uur met aanschuiven... en dan regende het ook nog de hele tijd. Ik was dan ook een blij man toen ik Brugge binnenreed.
De hele dag was het weer bloedheet. Tussen twee en zes uur is er in mijn stand geen bescherming tegen die vervelende zon. Gisteren was ik net voor de beurs even in de kerk gaan bidden om wat minder zon op mijn dak te krijgen... en prompt begon het te regenen en hadden we bewolkt weer tot 's avonds. Vandaag is dat dus niet gelukt, jammer. In de kerk laat ik me door een nonnetje van Filippijnse oorsprong verleiden om een ticket te kopen voor een concert deze avond : een 'gekend' orkest en koor zouden de Johannespassie brengen... Alhoewel ik liever de Matheuspassie hoor bedenk ik dat wat extra cultuur geen kwaad kan. Het concert zou starten om 20u45, tijd genoeg dus om na te beurs nog wat te gaan eten en dan een stoeltje uit te kiezen in de mooie kerk.
Het is halfacht, nog een half uurtje 'te gaan' of zitten beter gezegd. Ik hou het voor bekeken en sluit de boel af en rep me naar het restaurant voor een lekkere hoevekip. Kip, t'is te zeggen een vierde van een kip, ze vragen of ik de vleugel of de bil wil. Ik kies voor het laatste. Echt lekker maar niet echt een grote portie. De gebakken aardappeltjes en de groenten zijn ook lekker bereid. Tijdens het eten komen de op fooien beluste kelners vier keer vragen of het smaakt... Dan naar de kerk, er is nog geen kat, ik voel de bui al hangen... Maar al vlug komen honderden mensen van alle hoeken en kanten opdagen en het wordt heel druk. Nu heb ik weer een beter buikgevoel... Als beesten worden we een halfuur lang gevangen gehouden tussen een soort dranghekkens achterin de kerk. Om halfnegen is het drummen om zoveel mogelijk vooraan te kunnen gaan zitten. De stoelen zijn met planken aan elkaar getimmerd zodat er tijdens de diensten geen voortdurend 'geschuifel' met stoelen is.
Ik vind een plaatsje op de derde rij. Voor en naast mij is men met de tablet spelletjes aant spelen om de tijd te doden. Vooraan is het een warboel. Voor het altaar lopen vele tientallen zangers, zangeressen en muzikanten door elkaar. Daarnet hoorde ik ze repeteren. Plots gaat iedereen op zijn plaats zitten. Het wordt stil en af en toe komt er nog iemand de groep vervoegen : er zijn zowat 80 dames en 15 mannen, dat belooft! De stilte blijft duren en dan komt er nog eentje met een banjo af, hij voelt zich vast heel belangrijk ofwel werd hij opgehouden door het drukke verkeer. Dan is het nog wachten op de dirigent-koorleider en de solisten. Een luid applaus volgt, nog voordat er één noot gespeeld of voordat er één woord gezongen is.
En dan begint het. De instrumenten zijn volgens mijn gehoor niet goed op elkaar afgesteld. Ik hoor vooral dwarsfluiten die niet mooi gelijk spelen... dan beginnen ze te zingen. Na vijf minuten pas hoor ik een gezang dat me bekend in de oren klinkt. Ik wil weglopen maar besluit nog wat te wachten want ik heb toch 25 euro opgehoest voor dit spectakel! Dan komen er enkele solo-zangers. De één zingt werkelijk te hard, de ander te zacht en volgens mij ietwat vals... Wat een afknapper! Ik kijk om me heen of de anderen ook dezelfde indruk hebben als ik, maar neen, iedereen zit gefascineerd te luisteren en kijken, hoe is dat toch mogelijk? De muziek klinkt niet goed en ik kan nauwelijks een woord verstaan van wat er gezongen wordt. De akoestiek is helemaal niet goed. Ik hou het echt niet lang meer vol maar ik zit wel helemaal vooraan. En die kleine duizend man zal het zeker niet waarderen als er daar eentje vooraan recht staat en de wijk neemt!
Ik blijf rond me kijken, ik kan dat gedoe niet langer aanhoren. Ik raap alle moed bijeen en sta recht. Het koor en de muzikanten vooraan kijken zwaar verontwaardigd, ik lach even, en verlaat mijn zitje. Die duizend man zitten me allemaal boos aan te staren maar het laat me eigenlijk ijskoud! Ik ben verlost van al die ellende en die anderen moeten allemaal beleefd blijven zitten! Achterin de kerk spreek ik met twee organisatoren en vertel over mijn indrukken. De twee gapen me aan met open mond en zeggen geen woord... nog twee die verontwaardigd zijn? Ik zeg goeienavond en bots net buiten het portaal op de bedelaars en hun brutale hond. De hond bijt zich vast in mijn broek, ik ruk me los en geef die rothond een schop dat hij normaal gezien niet rap zal vergeten. Nu de metro in en naar het hotel.
De antiekbeurs op de Bastille is weer bijna voorbij, véél verkoop was er niet, geen kat die geïnteresseerd is in antiek... Gelukkig kocht ik een 11 000-tal postkaarten voor een prikje, wat me toeliet om me al die dagen goed te amuseren. Klasseren van al die - voornamelijk Franse - postkaarten vergt dagen en dagen werk. Er zitten ook Vlaamse postkaarten bij, oa eentje van een soldaat die zegt dat hij op een kilometer van Veurne verblijft.
Vandaag was er extra weinig volk op de baan want de dokters en medici staakten vandaag.
En even voor 23u - nog geen uurtje geleden dus - zie ik op tv dat héél Parijs in rep en roer staat door drie moordaanslagen. Eentje in een horecazaak, eentje in een theater en eentje in de 'Stade de France' in St-Denis. In deze laatste lokatie, het enorme voetbalstadium was er massa's volk oa de president! Die komt nu net op tv, heel zwaar aangeslagen, die verklaart dat alle mogelijke hulp opgeroepen is en dat men nu jacht maakt op de terroristen.
Grote paniek hier in Parijs!!! Overal politie en soldaten hier... Hier schuin onder is een synagoge, elke dag zijn er drie soldaten in de buurt die alles in de gaten houden. Daarnet was er nog licht in de synagoge, nu is alles uit... het moet daar nu zo donker zijn als in de hel?
Hier op het zesde verdiep op hotel zal wellicht niet veel gevaar zijn. Maar voor de veiligheid verplaats ik toch maar vlug mijn bureautje, weg van het venster. En misschien ook even een testament opmaken? Stel je immers voor dat ze hier een paar huizenblokken in de lucht laten vliegen???
Genealoog op bezoek : zelfde voorouders enkele honderden jaren terug
In de winkel kreeg ik bezoek van een koppel met kindje. De man het Vanhecke en in zijn voorouders zitten Moenaert's, zo beweert hij. En idd, die naam komt voor in Pervijze of Oostkerke (bij Diksmuide) in de 18e eeuw. Verrassend als je zo'n dingen te horen krijgt. Ik denk dat er veel meer 'verre familie' 'rondloopt' dan ik kan vermoeden, zeker in de Westhoek zullen velen afstammen van dezelfde voorouders.
Op Allerheiligen herdenken we de heiligverklaarde mensen, mensen die leden voor hun geloof (martelaren genoemd) en anderen die eveneens tot voorbeeld dienen voor ons katholieken. Het zijn tussenpersonen, mensen die ten goede kunnen spreken voor ons.
Vandaag op Allerzielen denken we (meestal wat weemoedig en verdrietig en evenvaak met veel vreugde) terug aan de 'gewone' mensen die we mochten ontmoeten en die ons verlaten hebben. Hopelijk is dit afscheid maar tijdelijk en bestaat er een hemel, anders zullen we ons ferm bedrogen voelen als we zelf dit leven verlaten. Ik denk dan in de eerste plaats terug aan mijn grootouders. Drie van de vier heb ik niet mogen kennen, ik ken hen enkel door de verhalen die ik over hen hoorde en hoor vertellen. De grootouders van mijn teergeliefde moeder zijn al lang overleden. Mijn grootmoeder Jeanne Clarebout overleed in 1950, mijn moeder was toen nauwelijks 6. Erg om je moeder te moeten verliezen op die leeftijd. Altijd erg trouwens, ik hoop dat ik mijn moeder nog vele jaren bij me mag hebben. Mijn grootvader, Daniël Taillieu, overleed in 1972, ikzelf was nauwelijks een jaar oud en was zijn eerste en totdan enig kleinkind. Naar ik hoor zag hij mij dolgraag! Hij was mijn peter. Zijn tweede vrouw, daar heb ik het liever niet over... zij was de stiefmoeder van mijn ma...
De grootouders langs vaderskant : mijn grootvader was Gerard Moenaert, landbouwer in Eggewaartskapelle. Hij overleed in 1968, drie jaar voor mijn geboorte. Hij had toen al enkele kleinkinderen maar daar waren geen 'Moenaert's' bij, geen naamdragers dus die de familie zouden verderzetten. Mocht hij de geboorte van zomaar drie kleinzonen-Moenaert hebben meegemaakt, hij zou apetrots geweest zijn! Mijn grootmoeder, mijn meter, Alice Sanders, heb ik gelukkig héél lang mogen kennen. Zij werd bijna 100 jaar. Ik mis haar nog steeds, ook als is ze al vijftien jaar overleden.
Daarnaast ook nog andere familieleden zoals Irma Moenaert, zus van mijn grootvader. Een liefhebbende suikertante en keukenprinses, zij overleed in 1999 en werd 90 jaar. Ik ben heel dankbaar haar te hebben mogen kennen. In mijn ogen is dit een échte 'heilige' : ze leefde enkel voor het welzijn van haar familie.
Daarnaast zijn er nog vele andere mensen die ik vandaag speciaal herdenk : vele priesters en zusters, een soldatenmaat, twee seminaristen die overleden zijn tijdens mijn studies, vele dorpsgenoten uit Eggewaarts en Zoutenaaie, al die naamgenoten-Moenaert's , ...
Het is goed om dankbaar te mogen zijn omdat ik deze mensen hebben mogen kennen.
Vandaag - op deze 'Aller-zieligste' dag van het jaar, mocht ik twee medeoudstrijders uit het seminarie ontvangen. Eentje die regelmatig met zijn ouders op bezoek komt, écht jammer dat hij geen priester mocht worden. Gewogen en te licht bevonden? Gebeurde wel vaker in het grootseminarie te Brugge! Heel heel heel jammer want tzou een heel goede priester zijn geweest. Er gaat iets speciaals van hem uit, ik kan het moeilijk onder woorden brengen maar met mijn mensenkennis kan ik met zekerheid zeggen dat deze gast volledig ten onrechte werd weggestuurd!
Nauwelijks een uurtje later weer een sympathieke jongeman op bezoek... eventjes dacht ik : 'Waar heb ik die gast nog gezien?', maar alvlug dacht ik dat ik me iets inbeeldde. Nee dus, na wat babbelen zei de sympathieke bezoeker dat hij dacht mij te kennen van vroeger, van het seminarie! En ja, toen wist ik het opeens, ik kende hem van tijdens mijn eerste studieperiode in het 'huis van wantrouwen'! Hij schreef in het Bruggetje, het tijdschrift voor de inwoners van het Grootseminarie van Brugge en voor de sympathisanten van het huis van priesteropleiding te Brugge verscheidene artikels met historische inslag. Zo over de klokken van de 'seminariebeiaard'. Heel boeiend! Toendertijd was het Bruggetje vaak eerder aan de saaie kant. Jaren later zou een student uit de streek van Ieper zorgen voor heel wat meer animo, oa met een rubriekje waarin de (talrijke) versprekingen van de proffen werden opgesomd... Deze ex-collega houdt zich naast zijn dagtaak als leraar ook bezig met antiek. Hij toonde me foto's van mooie stukken, voor en na een opknapbeurt, wat een verschil. Echte pareltjes wanneer hij een antieke klok heeft 'aangepakt'! Ik herinner me deze man als een heel sympathieke student, goedlachs, intelligent, ...
Op zo'n momenten voel ik me extra gelukkig in mijn bescheiden winkeltje!
Vroeger was Allerheiligen altijd een dag van samenzijn met familie. Met grootmoeder en alle nonkels en tantes en neven en nichtjes samen naar de jaarmis voor mijn grootvader. Daarna naar het kerkhof van Eggewaarts en daarna terug naar Veurne om er uitgebreid te gaan tafelen. Na het overlijden van mijn teergeliefde meter-grootmoeder viel deze traditie stil, jammer. Naast voornoemde familieleden waren er ook enkele neven van mijn vader, Moenaerts ook dus en nog een groottante (mijn lievelingstante) Irma Moenaert, tante van mijn vader. Dus zowat alle Moenaerts van mijn 'tak'. Naast die - om precies te zijn - 13 Moenaerts zijn er nog een kleine tweehonderd naamgenoten in België, een 50-tal in Frankrijk en een 50-tal in de Verenigde Staten. De eigen tak sterft uit, mijn nichtjes is de jongste van allen en wellicht komen er geen kleine Moenaertjes meer bij...
Tegenwoordig ga ik op Allerheiligen niet meer naar de verschillende kerkhoven waar familie begraven ligt. Ik ga liever doorheen het jaar eens lang, wanneer het rustig is. Op één dag alle kerkhoven bezoeken zou trouwens niet lukken, er zijn vele tientallen kerkhoven in Vlaanderen waar familie en kennissen hun laatste rustplaats kregen. Er is zelfs al een graf verdwenen, dat van een soldatenmaat, die trouwens op een 1-november overleed toen ik in het seminarie studeerde. Ik mocht niet naar de begrafenis van de toenmalige directeur van de afdeling filosofie, stel je voor! Onmenselijk, vond ik toen en vind ik ook vandaag nog, ik was de enige die op het 'appel' ontbrak... Na meer dan 20 jaar is het graf opgeruimd, jammer.
En dus was mijn winkel open vandaag, net als alle andere winkels in mijn galerijtje. Een mooie warme dag en veel volk op de baan. Veel vervelende Engelsen ook, die gasten vergapen zich aan mijn boeken en heiligenbeelden. 'Just looking!', klinkt het telkens weer. Een koppel veertigers, ook Engelsen, keken rond, ze droegen kledij bedrukt met doodskoppen, ook op hun petjes prijkten er van die akelige dingen. Ze keken wat naar relieken en hadden de grootste lol, ze vroegen me of ik boeken of andere zaken te koop had ivm 'Hellraiser', een horrorfilm... Tja...
Er kwamen ook veel rommelmarktgangers langs, dit weekend waren er verschillende rommelmarkten in Brugge en Doornik. Overal hetzelfde : weinig of geen volk, en nog veel erger : weinig of geen mooie koopwaar. Twee oudjes kwamen bij me klagen dat ze door een 'antiquair' ferm bij het tweeëndertigste gezet geweest zijn... Ze wilden een beeld kopen en de verkoper beweerde dat het van hout was. De prijs was heel gunstig en ze haalden hun centen boven. Thuisgekomen rezen er twijfels en ze boorden een gaatje in het beeld en ontdekten dat ze bedrogen werden. Toen ze het nepbeeld wilden terugbezorgen weigerde de verkoper de aankoopsom terug te betalen. Puur bedrog eigenlijk want als je bij een verkoop duidelijk zegt dat het van hout is... dan moet je het beeld terugbetalen als je informatie niet klopte. De gedupeerden vroegen me wat ze moesten ondernemen, ik zei natuurlijk dat ze mij niet moeten lastigvallen als ze door een ander bedrogen worden. En ze zijn zelf oud en wijs genoeg om te weten wat ze moeten doen. In elk geval zou die 'antiquair' beter op een correcte manier zijn fout herstellen want hij had vooraf al een minder goede naam. En die duupjes verzekerden mij dat ze nu overal 'reclame gaan maken' voor die 'antiquair'. Nestbevuilers zijn er helaas overal, velen denken tegenwoordig trouwens dat ze 'antiquair' zijn.
Nederlanders kwamen vragen van waar ik mijn 'marchandise' haal. Lefkikkers eigenlijk : denken die gasten nu écht dat ik hen alles over mijn zaken zal vertellen? Duitsers kijken meestal neer op mijn winkel, het is hen allemaal te min. Blijkbaar zijn ze méér gewoon bij hen in Deutchland? Feit is natuurlijk dat ze 'in de tijd' heel wat hebben weggesleept hier. Fransen maken graag grapjes, hoe langer ze in de winkel zijn hoe grappiger ze worden. Ze gebruiken ook mooie woorden om mijn antiek te beschrijven : vandaag hoorde is spreken over 'bondieuserie', doelend op de vele heiligenbeelden overal in de winkel.
Tussen de vele bezoekjes door - die me over heel de dag niet minder dan 10 euro opleverden - was ik bezig met het ontcijferen van akten van de burgerlijke stand van Eggewaartskapelle. Eigenlijk een passende activiteit op een dag als Allerheiligen. Bezig zijn met het leven en de dood van vele dood-gewone mensen. Geboorten, huwelijken en - vaak heel vroegtijdige - overlijdens. Ca 1825... je leert er enorm veel, vooral dat er heel veel arme mensen waren, mensen die het elke dag moeilijk hadden om de touwtjes aan elkaar te knopen. Eigenlijk halve martelaren soms en misschien wel een soort heiligen... Het leert een mens te beseffen hoe goed we het wel hebben vandaag (al zijn onze ministers goed bezig om ons terug arm te maken als ze verder sinterklaas spelen).
Cruise naar het Heilig Land : een reis om nooit te vergeten!
Ik ben net terug van een heel mooie cruise naar het Heilig Land. Nu ja, het Heilig Land was in elk geval het doel van deze mooie reis. Meer over mijn mooie en vrolijke avonturen rond 10 november... Zo onder meer over de pianist die een emmer water over zijn hoofd kreeg (van acht verdiepingen hoger). Of over die Rus die spoorloos verdween na één dagje varen. Of over de vraatzucht van sommige oudjes. Of over de lekkere coctails aan boord... enz.
Altijd leuk om weer in je eigen dorpje te komen. Enkele dagen voordien hoorde ik in Veurne dat de kerk van Eggewaartskapelle wat 'extra functies' krijgt, dat het kerkgebouw dus blijkbaar multifunctioneel wordt... En dat de Eggewaartskapellenaars daar niet zo blij mee zijn. Wat ik heel goed kan begrijpen! Enkele vereningingen zouden op een verdiep in het gebouw hun eigen ruimte krijgen. Onderaan, op het gelijkvloers dus, kan er mis gevierd worden. En als ik het goed verstaan heb kunnen er op het gelijksvloers ook andere activiteiten gebeuren. De aanpassingen in het kerkgebouw zouden gefinancierd worden door de oude jongensschool en de oude meisjesschool met voormalig klooster (tot voor kort nog pastorie) te verpatsen. Daar zullen ze zeker mee toekomen, de rest zal wel naar een ander goed werk, in Veurne, gaan?
Echt vrolijk word ik daar allemaal niet van, maar ja wie ben ik, ik heb 'niets te zeggen' in Eggewaarts. Ooit waren er Moenaert's die wél iets te zeggen hadden, zeker diegenen (3) die burgemeester waren, in 'hunnen tijd' zou dat niet 'gepakt' hebben!
Mijn grootste bekommernis is natuurlijk de veiligheid, want stel je voor dat je heel devoot een begrafenis bijwoont van een dorpsgenoot terwijl de biljartclub bovenaan een bal uit de tafel kegelt en je zo'n bol van een halve kilo op je knikker krijgt... de een zijn dood is natuurlijk de ander zijn brood. Van het een komt het ander... Misschien krijgen de kerkgangers allemaal een oude Duitse helm op het hoofd, om erger te voorkomen?
Maar goed, ik kom welgezind met moeder naar de kerk, en kijk nog even rond, misschien is het de laatste maal dat ik 'mijn' kerkje 'ongeschonden' (alhoewel... na twee beelstormerijen...) kan bekijken. Er is al heel wat volk in de kerk, een aantal mensen heeft zijn kat gestuurd, mensen die al vele jaren kwamen geven er nu de brui aan... In het afgelopen jaar zijn er 13 mensen van ons dorp overleden (inwoners en oud-inwoners), dus die zullen ook niet meer afkomen vrees ik... en eigenlijk zijn er zelfs zeker 14 mensen overleden, want op het misboekje hebben ze vergeten om Bertha Degraeuwe (103 jaar!) te vermelden. Tja, eens je de 100 gepasseerd bent 'kijken ze niet meer achter je'! Je telt simpelweg niet meer mee als je over de 100 jaar wordt! Normaal gezien moet je dan immers al lang dood zijn? Heel wat mensen die je in de mis zou verwachten komen niet (bv. mr Grombeir en mdam Nooitgenoeg), wat hebben die nu uitgevreten dat ze hier niet zijn?
Ook een groot aantal landbouwers zijn in geen velden te bespeuren, ik vermoed dat ze hun dorstige kelen aan het laven zijn in het dorpshuis. Groot gelijk overigens want het zou wel eens de laatste kermis kunnen zijn dat de bar daar nog open is... Volgend jaar zal de ontmoetingsruimte wellicht verhuizen naar het kerkgebouw. Nu kan de brave dorstigen zich nog 'wegsteken' zonder dat de kerkgangers er iets van merken, maar als volgend jaar de tapkraan schuin boven het altaar zal staan zal men het wellicht niet wagen om te gaan boemelen tijdens de mis... En dan is in héél het dorp niets anders te doen dan de misviering, dan zal de kerk bomvol zitten.
De mis wordt de laatste jaren elk jaar door een andere priester voorgegaan, want een eigen pastoor is er niet meer. Vorig jaar was het ZEH Frans Essel, de priester die mij lang geleden buitenbonjourde uit het seminarie, maar we gaan daar niet over uitweiden nu want het is kermis! Vandaag is het EH Jos Ostyn, een priester die al vele jaren lesgeeft in het college te Veurne, die werkte daar al toen ik nog op de Veurnse collegebanken zat. Een heel actief en joviaal en toegewijd priester. Naast zijn activiteiten op school doet hij dus ook parochiewerk. Opvallend ook is dat hij heel goed zingt en de mensen aanzet tot meezingen. Ja, waar is de tijd van pastoor Ludo Lepee, die had/heeft een stem als een klok...
Tijdens de mis loopt er plots iemand naar voor in de kerk, wat is me dat? Denise Dolfen, die net het woord wil nemen (voorbeden denk ik), kijkt verwonderd en luistert aandachtig naar de gehaaste dame. Dan vraagt ze wie (in hemelsnaam) zijn of haar auto voor een garage geplaatst heeft, de eigenaar kan 'niet buiten'. Tja, eigenlijk is iedereen verwacht in de kerk op dit moment en dus heb ik geen compassie met die klager/klaagster. Een dame aan de rechterzijkant, familie van mij..., haast zich naar buiten om haar vierwieler te verplaatsen. De priester glimlacht. Ook als tot driemaal toe een gsm en een andere telefoon (in de sacristie) aan het rinkelen gaan...
Na de mis geeft bezige bij Denise Dolfen nog wat toelichting over de feestmaaltijd die nu volgt. Omdat het restaurant in Zoutenaaie gesloten is gaan we nu naar de Molenwal, in Alveringem, net over de grens met Eggewaarts. Denise weet dat bepaalde mensen graag met elkaar aan tafel zitten, wat heel normaal is natuurlijk. Sommige families willen bij elkaar zitten, andere ... willen zover mogelijk van elkaar toeven... Dus heeft Denise de tafelschikking voor haar rekening gehouden zodat het geen 'koers' wordt van de kerk naar het restaurant. Met al die 'korte draais' en de vele al wat oudere feestvierders voor ogen, is dit een goede zet! De voorgaande jaren waren er soms wat 'lichte schermmutselingen en ingehouden vloekjes' als men niet de plaats kreeg die men wilde. En zeker wanneer de voorbehouden plaatsen (stoel schuin tegen tafel zetten) door anderen waren ingepalmd. Twee jaar terug was er grote constarnatie en veel gegrom toen bleek dat een of andere onverlaat àlle stoelen schuin geplaatst had! Niemand dus die nog een voorbehouden plaats had want àlle stoelen waren schuingeplaatst! (En ik verklap hier niet wie die onverlaat was... maar misschien kan de lezer het al raden?)
Dus rijdt iedereen op zijn dooie gemakje naar het restaurant, de 'Molenwal' genoemd omdat hier vroeger een windmolen stond. Ooit was er hier zelfs een dame 'Moenaert' molenarinnetje. Op het menu stond een lekkere soep met daarna een 'schelle van de zeuge', met groentjes en frietjes, daarna de obligate taart met koffie. Aan tafel was het zeer gezellig : met familie, oude buren en enkele Zoutenaaienaars kon de pret niet op. Zo werden vele herinneringen opgehaald. Zo hoorde ik dat mijn grootouders met hun vijf kinderen naar bevriende buren en boeren verhuisden, samen met al de koeien! De hoeve van mijn grootouders zou immers onder water 'gestoken' worden. Gelukkig kwam het water nooit tot aan onze hoeve... Ook werd er verteld over verdwenen huisjes midden de velden en over de verschillende (zes of zeven) huizen/boerderijen van Zoutenaaie.
Iedereen kent er iedereen, alhoewel... ik ben hier al zeker tien jaar de jongste feestvierder, er komen geen jongeren meer bij... Wellicht is het ook voor velen moeilijk om verlof te nemen op een werkdag. De dag is veel te vlug om en met met veel hartelijkheid wordt afscheid genomen van elkaar.
Marianne Thyssen beweert op tv dat de Syrieërs vlot opgenomen kunnen worden in België. Hopelijk is dat waar, en hopelijk kan ze iedereen motiveren om zich te integreren en te werken. En hopelijk ook pakken ze al diegenen aan die naar hier komen en zich niet willen aanpassen... Het resultaat laat zich al raden.
En op tv worden appelen met citroenen vergeleken. Ex 'Schalkse Ruiter' ... vergelijkt de invasie van Syrische vluchtelingen met de '3 miljoen' mensen die rond 1900 naar Amerika verhuisden en de '1 miljoen' Belgen die tijdens WO I naar Nederland vluchtten.
De mensen die emigreerden naar Amerika waren allemaal mensen die naar Amerika trokken om er effectief te gaan werken, ze moesten niet weg uit België omwille van een oorlog. Dus de vergelijking gaat hier niet op. En de mensen die in WO I naar Nederland vluchtten hadden niet de intentie om in Nederland te blijven, tijdens de oorlog kregen ze onderdak in Nederland maar hadden er meestal geen mooi leventje... en ze keerden na de oorlog terug naar hun eigen vaderland, België dus.
Om maar een voorbeeld te geven over wat voor onzin er allemaal verkocht wordt op tv...
En ondertussen moeten de tentbewoners in Brussel zo vlug mogelijk opgevangen worden, met plaats waar ze hun persoonlijke goederen kunnen opbergen (heel belangrijk), en er ook overdag kunnen verblijven. Affronteus om de naam van ons land zo te besmeuren met die slordige onmenselijke tentenkampen.
En de Oosteuropese landen moeten ook hun verantwoordelijkheid nemen : als ze tot Europa willen horen moeten ze niet enkel profiteren maar ook investeren.
Jarenlange opzoekingen ivm het opmaken van mijn familiegeschiedenis en de geschiedenis van mijn geliefde Eggewaartskapelle leerden me dat er vroeger ook al een oplossing was voor elk probleem.
Wanneer er noodlijdenden waren in een bepaalde gemeente werden die mensen opgevangen door de dis, de voorganger van het OCMW. Die kost werd dan later doorgeschoven naar de gemeente waar de behoeftige geboren was. Zo nam elke gemeente een grote verantwoordelijkheid op zich : ze zorgde voor haar mensen, voor alle mensen die in de eigen gemeente geboren waren, ook al waren die kilometers ver verhuisd.
Misschien moeten oorlogsvoerende landen gedwongen worden om te betalen voor de opvang van hun gevluchte onderdanen. Misschien zullen ze dan er voor zorgen dat het leven weer draaglijk is voor iedereen zodat er niet meer moet gevlucht worden naar andere continenten waar ze overlast bezorgen doordat ze geen bestaansmiddelen hebben en helaas bovendien voor overlast zorgen.
Andere landen moeten nu immers opdraaien voor het slechte bestuur van oorlogsvoerende landen. Vele van die landen hebben zélf al problemen met het onderhouden van de eigen welvaart...
Voetbal interesseerde me vroeger echt geen bal. Urenlang lopen achter een stuk opgeblazen stuk leer... Daarna urenlang zeuren over het voetbal op tv... Elk zijn hobby natuurlijk en de 'commerce moet draaien'. Die voetballers moeten (soms héél goed) betaald worden, die voetballen niet (enkel) voor de lol.
Sinds enkele jaren echter volg ik ook - van op grote afstand weliswaar - het voetbal van Club Brugge. Wat wil je, met al die supporters hier in Brugge, elke dag hoor ik er over praten.
En daarom kijk ik ook af en toe naar de wedstrijden van Club Brugge op tv. T'is te zeggen : ik zet de tv aan, en hou me bezig met interessantere dingen zoals het doen van opzoekingen voor mijn familiegeschiedenis. Op de achtergrond zie ik dan met een 'scheef oog' de voetballers alle kanten ophollen achter die bal. Wanneer er een goal wordt gemaakt zie ik dat nooit meteen, want ik kijk pas naar het scherm als ik luid hoor roepen of tieren. En dan - in de herhaling - zie ik wie gescoord heeft.
Ook vanavond keek ik naar dat gedoe op tv. Gisteren al was er herrie door Engelse supporters... vooral tijdens de nacht hoorde ik brallende supporters op de Burg. En vandaag was er de hele dag al ambiance op de Burg en elders in het centrum. Ook in de winkel zag ik enkele Engelsen. De musketier probeerde zoveel mogelijk Engelsen in zijn 'atelier' te lokken om er 'kunstfoto's' te maken... Heel de dag moest ik ontevreden mensen aanhoren, mensen die zich opgelicht voelden door de ronselpraktijken van die vieze vuile verklede man zoals ze het uitdrukten. Ik raadde hen aan om klacht in te dienen bij de lokale politie.
Vanavond rond 18h werd het stil in de binnenstad, héél stil. De supporters waren vertrokken naar het voetbalstadion. Enkel een helikopter die boven het centrum cirkelde maakte kabaal. Met medelijden dacht ik aan de inwoners van St-Andries die telkens als het voetbal is overrompeld worden door al die voetbalfans. De beiaardier speelde onverstoorbaar zoals steeds zijn vrolijke liedjes. Eindelijk weer rust.
Op tv
En nu, om twintig voor twaalf, allemaal zwaailichten op de Burg : een combi gevolgd door een grote bus en nog een combi, vol politimensen, wachten minutenlang op nog veel meer combi's en overvalwagens. Benieuwd wat er gebeurt... Een helicopter cirkelt boven Burg en omgeving. Ik hoorde dat er 400 agenten opgetrommeld waren voor dit voetbalfeest...
De agenten stappen allemaal uit en doen een soort gevechtsuitrusting aan inclusief veiligheidshelmen. Dan rennen ze de Hoogstraat in waar net als massa's combi's verdwenen. Raar dat er hier relletjes zijn want het voetbal'feest' vindt toch plaats op St-Andries? Benieuwd wat ik morgen op de radio zal horen. Wellicht zijn er Engelse supporters in de binnnenstad gebleven, van die loosers die geen ticket hadden, en die na hun zege op de Bruggelingen hun pret niet meer opkunnen?
En om middernacht volgen nog enkele politiecombi's, allemaal rijden ze in de 'verboden' richting... en wij maar betalen als we zoiets doen... En dan twee grote ambulance's... worden er motten uitgedeeld? En wie betaalt heel deze klucht? Vierhonderd man... dit is het equivalent van alle Brugse politiemensen samen!
