Vandaag - op deze 'Aller-zieligste' dag van het jaar, mocht ik twee medeoudstrijders uit het seminarie ontvangen.   Eentje die regelmatig met zijn ouders op bezoek komt, écht jammer dat hij geen priester mocht worden.  Gewogen en te licht bevonden?   Gebeurde wel vaker in het grootseminarie te Brugge!   Heel heel heel jammer want tzou een heel goede priester zijn geweest.   Er gaat iets speciaals van hem uit, ik kan het moeilijk onder woorden brengen maar met mijn mensenkennis kan ik met zekerheid zeggen dat deze gast volledig ten onrechte werd weggestuurd!   

Nauwelijks een uurtje later weer een sympathieke jongeman op bezoek...   eventjes dacht ik : 'Waar heb ik die gast nog gezien?', maar alvlug dacht ik dat ik me iets inbeeldde.   Nee dus, na wat babbelen zei de sympathieke bezoeker dat hij dacht mij te kennen van vroeger, van het seminarie!   En ja, toen wist ik het opeens, ik kende hem van tijdens mijn eerste studieperiode in het 'huis van wantrouwen'!   Hij schreef in het Bruggetje, het tijdschrift voor de inwoners van het Grootseminarie van Brugge en voor de sympathisanten van het huis van priesteropleiding te Brugge verscheidene artikels met historische inslag.  Zo over de klokken van de 'seminariebeiaard'.   Heel boeiend!  Toendertijd was het Bruggetje vaak eerder aan de saaie kant.   Jaren later zou een student uit de streek van Ieper zorgen voor heel wat meer animo, oa met een rubriekje waarin de (talrijke) versprekingen van de proffen werden opgesomd...    Deze ex-collega houdt zich naast zijn dagtaak als leraar ook bezig met antiek.  Hij toonde me foto's van mooie stukken, voor en na een opknapbeurt, wat een verschil.  Echte pareltjes wanneer hij een antieke klok heeft 'aangepakt'!   Ik herinner me deze man als een heel sympathieke student, goedlachs, intelligent, ...  

Op zo'n momenten voel ik me extra gelukkig in mijn bescheiden winkeltje!